To see the other types of publications on this topic, follow the link: Publicystyka polityczna.
Journal articles on the topic 'Publicystyka polityczna'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 42 journal articles for your research on the topic 'Publicystyka polityczna.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Bystrzak, Magdalena. "Słowacka post-przeszłość po 1918 roku. Kilka uwag wstępnych." Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo, no. 11 (14) (June 20, 2021): 81–92. http://dx.doi.org/10.32798/pflit.556.
Full textAbstract:
Cezurę roku 1918 w historii słowackiej kultury i literatury zwyczajowo ustalają względy polityczno-historyczne, związane z powstaniem Pierwszej Republiki Czechosłowackiej. Zmiana polityczna nie przekłada się od razu na kondycję społeczeństwa i kultury – w słowackiej kulturze międzywojnia nadal istnieją ślady przeszłości, które znacząco wpływają na słowacką rzeczywistość po 1918 roku. Powyższą tezę rozwija między innymi publicystyka społeczno-kulturalna Michala Chorvátha, Alexandra Matuški i Alžbety Göllnerovej-Gwerkovej z lat trzydziestych XX wieku. Artykuł podsumowuje ich diagnozy i skupia się na obecności przeszłości w rzeczywistości społeczno-kulturalnej słowackiego międzywojnia.
2
Kaliszewski, Andrzej. "Pan od dekomunizacji. Publicystyka polityczna Zbigniewa Herberta (1981–1998)." Zeszyty Prasoznawcze 62, no. 4 (December 2019): 221–42. http://dx.doi.org/10.4467/22996362pz.19.054.11058.
Full text
3
Walkowiak, Maciej. "Ernst Jünger: Publicystyka polityczna 1919–1936 [Die politische Publizistik 1919–1936]." Studia Germanica Posnaniensia, no. 34 (January 1, 2013): 191. http://dx.doi.org/10.14746/sgp.2013.34.14.
Full text
4
Ranke, Andrzej L. "Political journalism about the problems of migration („Newsweek” and „Polityka” in the years 2015–2016)." Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Acta Politica 39 (2017): 17–30. http://dx.doi.org/10.18276/ap.2017.39-02.
Full text
5
Grzybek, Dariusz. "Polska jako idea polityczna w pismach Antoniego Chołoniewskiego." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio K – Politologia 23, no. 2 (July 17, 2017): 167. http://dx.doi.org/10.17951/k.2016.23.2.167.
Full textAbstract:
<p>W artykule przeanalizowano idee polityczne Antoniego Chołoniewskiego, polskiego dziennikarza i pisarza. W swojej książce Duch dziejów Polski przedstawił on ideę Polski jako wspólnoty politycznej opartej na wolności politycznej, rządach parlamentarnych i tolerancji. Do istoty polskiej idei politycznej miały należeć także pokojowe skłonności oraz zdolność do tworzenia wielonarodowych federacji politycznych. Zdaniem Chołoniewskiego upadek dawnej Polski miał wzmacniać tendencje autokratyczne i militarystyczne w Europie, zaś jej odbudowanie miało służyć budowie porządku demokratyczno-liberalnego na świecie, w którym polski ideał polityczny byłby zgodny z zasadami porządku światowego. Z tą retrospektywną utopią kontrastują jednak silne w publicystyce Chołoniewskiego wątki antyżydowskie. Wyidealizowana Polska znalazła się w sprzeczności z koncepcją realnych interesów polskich.</p>
6
Hofman, Iwona. "Aktualność wschodnich koncepcji Jerzego Giedroycia." Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne 4, no. 2 (June 27, 2019): 53. http://dx.doi.org/10.17951/we.2018.4.2.53.
Full textAbstract:
<p>Jerzy Giedroyc wydawał miesięcznik „Kultura” w latach 1947–2000 w Maisons Laffitte pod Paryżem. Stopniowo „Kultura” stawała się specyficznym ośrodkiem politycznym opartym na publicystyce takich autorów, jak: Juliusz Mieroszewski, Bohdan Osadczuk, Leopold Unger. Mieroszewski był twórcą tzw. koncepcji wschodniej, zakładającej dobrosąsiedzkie stosunki suwerennej Polski z niepodległymi państwami: Ukrainą, Litwą, Białorusią, które wyłonią się wskutek rozpadu ZSRR. Koncepcja ta zrodziła się już w latach 50. XX wieku, a termin ULB został użyty po raz pierwszy w 1973 roku. Oddziaływanie przez publicystykę polegało na przekonaniu opinii publicznej do racjonalizacji sporów historycznych i uznania aspiracji niepodległościowych narodów tworzących w przeszłości Rzeczpospolitą. Po przemianach geopolitycznych i ustrojowych w Europie u schyłku XX wieku uznano, że koncepcja wschodnia „Kultury” ma wymiar aktualny i może stanowić podstawę działań politycznych. Polska jako lider tych zmian przejmowała funkcję orędownika Ukrainy w Unii Europejskiej. Splot okoliczności wewnętrznych (walka polityczna w Ukrainie) i zewnętrznych (przemiany w UE, zmiana priorytetów) spowodował, że Ukraina nie została członkiem UE, mimo zweryfikowanego potencjału społecznego. Koncepcja wschodnia „Kultury” stanowiła jednak mocną przesłankę za uznaniem niepodległości Ukrainy i wsparciem podczas pomarańczowej rewolucji. Dwutorowe działania Giedroycia w sferze kształtowania poglądów politycznych i zmiany stereotypów spowodowały, że bardzo dobrze funkcjonuje współpraca naukowa, kulturalna i społeczna. Rozwija się współpraca w regionach pogranicznych. Fundacje i organizacje pozarządowe prowadzą wspólne inicjatywy na rzecz społeczeństwa obywatelskiego.</p>
7
Kilian, Stanisław. "Ksiądz Michał Poradowski w rodzinie emigracyjnych narodowców." Resovia Sacra 28 (December 31, 2021): 231–46. http://dx.doi.org/10.52097/rs.2021.231-246.
Full textAbstract:
Od wielu lat centralne miejsce w badaniach historycznych poświęconych dziejom emigracji zajmują publicyści, politycy – liderzy stronnictw politycznych bezpośrednio zaangażowani w życiu politycznym „polskiego” Londynu. Bohaterowie oddaleni od Londynu, osiedleni na półkuli zachodniej ustępują miejsca politykom „Polski na Tamizą”. W gronie zapomnianych bohaterów znalazł się osiadły w 1950 roku w Chile ks. Michał Poradowski, który przez 40 lat wykładał na uniwersytetach w Santiago i Valparaiso; był wybitnym teologiem, filozofem, socjologiem, publikował w kilku językach ( hiszpańskim, portugalskim, francuskim, angielskim), był animatorem życia Polonii jako wiceprzewodniczący Związku Polaków w Chile. W latach młodości organizacyjnie związany z ugrupowaniami obozu narodowego, należał do młodzieży Obozu Wielkiej Polski. Na emigracji utrzymywał kontakty z politykami „polskiego” Londynu, m.in.: Tadeuszem Bieleckim – prezesem Stronnictwa Narodowego, publikował na łamach „Myśli Polskiej” – sztandarowego pisma SN. W Chile, Brazylii i Argentynie). Zyskał uznanie jako krytyk ideologii lewicowych, marksizmu i polityki sowieckiej. Nie będzie przesady w stwierdzeniu, że ks. Poradowski był jedynym przedstawicielem polskiej emigracji politycznej, który w znaczącym stopniu przyczynił się do ukształtowania opinii publicznej kraju osiedlenia, któremu udało się uformować profil ideowy elity politycznej Chile. W 1992 roku po raz pierwszy od czasu wyjazdu (1945 r.) przyjechał do ojczyzny, na stałe osiadł w roku następnym, jako publicysta polityczny włączył się do pracy ideowo-programowej ugrupowań narodowo-katolickich. Z myślą o upowszechnieniu idei narodowej sfinansował z własnych oszczędności wydanie kilku broszur m.in.: Katolickie państwo narodu polskiego (1996). Celem badawczym szkicu jest ukazanie charakteru relacji, jakie łączyły ks. M. Poradowskiego z rodziną emigracyjnych narodowców – Stronnictwem Narodowym oraz przybliżenie tych wątków jego myśli politycznej, które wyróżniają go spośród publicystów „Myśli Polskiej”.
8
Waligóra, Katarzyna. "«Jesteśmy zbieraniną, pospolitym ruszeniem dobrego i złego»: Manuela Gretkowska zakłada Partię Kobiet." Pamiętnik Teatralny 69, no. 3 (November 11, 2020): 51–73. http://dx.doi.org/10.36744/pt.464.
Full textAbstract:
Artykuł jest próbą przyjrzenia się Partii Kobiet założonej przez pisarkę i publicystkę, Manuelę Gretkowską w 2007 z perspektywy żenującego kobiecego performansu – wystąpienia jednocześnie emancypacyjnego i budzącego konsternację wśród jego odbiorców. Przedstawiono moment powstania partii i przeanalizowano warunki społeczno-polityczne jej zaistnienia oraz trudności, które od początku napotykały działaczki organizacji. Omówiono też reakcje medialne towarzyszące tworzeniu i działalności Partii Kobiet. Autorka stawia tezę, że porażka wyborcza, jaką ostatecznie poniosła inicjatywa Manueli Gretkowskiej, związana była z dążeniem do wygaszenia żenującego performansu i pójściem na daleko idące kompromisy światopoglądowe. Dowodzi, że w przypadku Partii Kobiet ważniejszy niż program polityczny był imperatyw działania, który miał pchnąć kobiety do upolitycznienia swoich potrzeb.
9
Woś, Paweł. "Maria Wysłouchowa – redaktorka, publicystka, działaczka społeczna i polityczna." Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych, no. 1(10) (2021): 53–70. http://dx.doi.org/10.15290/cnisk.2021.01.10.03.
Full textAbstract:
Maria Wysłouchowa was the most distinguished Polish political activist of people’s, cultural and female movement in 19th and 20th century. She is the author of many historical works, a translator and popularizer slavic literature. Most part of her life she spent on editing socio-literary magazines which comprised a tie between Lviv intelligentsia and unaware peasants. Wysłouchowa’s endeavours set a way to democratization public life in Galicia.
10
Maciejewski, Marek. "Dietrich Eckart. U organizacyjnych i ideowych podstaw nazizmu (1919–1923)." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius) 66, no. 1 (July 17, 2019): 283. http://dx.doi.org/10.17951/g.2019.66.1.283-306.
Full textAbstract:
<p>Artykuł dotyczy znaczenia i roli poety i publicysty niemieckiego z Monachium – Dietricha Eckarta – dla rozwoju wczesnej kariery politycznej Adolfa Hitlera i kształtowania się politycznych poglądów przyszłego wodza Trzeciej Rzeszy. Jak wynika z wywodów autora, wpływ Eckarta na polityczną działalność i zapatrywania Hitlera w kilku pierwszych latach po zakończeniu wojny światowej był trudny do przecenienia. Eckart okazał się wtedy jednym z najważniejszych mentorów Hitlera – jako jego nauczyciel, doradca i poplecznik, który umożliwił mu nawiązanie cennych i pożytecznych kontaktów w nacjonalistycznych środowiskach intelektualnych, wojskowych i przemysłowych w stolicy Bawarii. W znacznej mierze od Eckarta, zagorzałego antysemity, Hitler zapożyczył wiele argumentów przeciwko Żydom i wymierzonych w nich oskarżeń. Częściowo na wrogich tzw. republice weimarskiej poglądach Eckarta oparł także swoją krytykę demokratycznego ustroju Niemiec po I wojnie światowej. Eckart był jedną z niewielu osób z najbliższego otoczenia Hitlera, wobec których przyszły wódz Niemiec zdobył się na okazanie w <em>Mein Kampf</em> wdzięczności i szacunku za wsparcie i pomoc ze strony tego publicysty w kilku pierwszych latach działalności organizacji nazistowskiej.</p>
11
Niewczas, Łukasz. "Wokół wiersza Początek broszury politycznej…" Studia Norwidiana 39 (November 19, 2021): 179–91. http://dx.doi.org/10.18290/sn2139.10.
Full textAbstract:
Artykuł stanowi kolejną, po tekstach J. Puzyniny, B. Subko, Z. Trojanowiczowej, J. Trznadla, próbę interpretacji utworu Początek broszury politycznej. Na tle wcześniejszych odczytań autor w znacznie większym stopniu uwzględnia historyczny kontekst w jakim powstał wiersz, przede wszystkim wypadki powstania styczniowego. Autor zestawia treść wiersza z publicystyką Norwida z tego okresu i odczytuje w liryku polemikę z tradycyjnym modelem polskiego patriotyzmu, nacechowanym skłonnością do bezrefleksyjnego i nieliczącego się z ofiarami działania.
12
Podlecka, Anna. "Pisma polityczne Jana Dymitra Solikowskiego w "Bibliografii" Stanisława Estreichera." Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne 38, no. 1 (March 30, 2018): 121–37. http://dx.doi.org/10.36770/bp.137.
Full textAbstract:
Solikowski to postać bez wątpienia interesująca, choć w dzisiejszej historiografii nieco zapomniana. W artykule dokonuję analizy jego pism o charakterze politycznym. Przy czym podstawę moich badań stanowi Bibliografia Polska – zwłaszcza tom XXIX, opracowany przez Stanisława Estreichera. Omawiając poszczególne utwory, a także ich kolejne wydania, zastanawiam się, co w życiu publicznym najbardziej interesowało Solikowskiego. Czy jego publicystyka cieszyła się popularnością oraz w jakim stopniu wpływała na opinię publiczną? Jednocześnie staram się przybliżyć pracę Estreichera, który w niebywale dokładny i interesujący sposób zebrał informacje odnośnie twórczości arcybiskupa.
13
Pietruszewski, Filip. "Prywatne jest polityczne, czyli o publicystyce Ireny Krzywickiej." Refleksje. Pismo naukowe studentów i doktorantów WNPiD UAM, no. 8 (January 1, 2013): 39. http://dx.doi.org/10.14746/r.2013.2.4.
Full text
14
Ptaszyk, Marian. "Tomasz Ujazdowski 1796–1836 — pedagog, publicysta, wydawca, „starożytnik”, miłośnik książek i zabytków przeszłości, działacz polityczny." Roczniki Biblioteczne 61 (June 4, 2018): 85–133. http://dx.doi.org/10.19195/0080-3626.61.5.
Full textAbstract:
TOMASZ UJAZDOWSKI 1796–1836 — PEDAGOG, PUBLICYSTA, WYDAWCA, „STAROŻYTNIK”, MIŁOŚNIK KSIĄŻEK I ZABYTKÓW PRZESZŁOŚCI, DZIAŁACZ POLITYCZNYBiografia Ujazdowskiego. Pierwsze publikacje. Redagowanie „Pamiętnika Sandomierskiego”.Publicystyka czasu powstania listopadowego „Tandeciarz”. Redagowanie „Rozmaitości Krakowskich”. Pomnik rycerstwa polskiego z wieku XV. Prywatny księgozbiór Ujazdowskiego i kolekcjonerstwo zabytków przeszłości.TOMASZ UJAZDOWSKI 1796–1836 — A TEACHER, JOURNALIST, PUBLISHER, “ANTIQUARIAN”, LOVER OF BOOKS AND ANTIQUITIES, POLITICAL ACTIVISTTomasz Ujazdowski was born in 1796 in Vilnius. In 1812 he graduated from a school in Węgrów. The need to become financially independent prompted him to join the Piarist Order in Opole Lubelskie, where he took his perpetual vows. After completing his studies in Opole and Warsaw in 1817, he began to work as a teacher in Piarist-run schools. In 1819 he began his efforts to have his vows annulled. Despite the consent of his order’s authorities, we was not released. He started a family. His longest stint as a teacher was in the regional school in Kielce 1822–1826, from where he was transferred to the regional school in Kalisz. In the summer of 1827 he was dismissed and excluded from the teaching profession. In 1828–1830 we worked in the Public Library at the University of Warsaw. During the November Uprising he was active in the Patriotic Society. In 1826 he began to publish short articles in the Warsaw press about Polish monuments he encountered during his travels. He continued writing about them in Pamiętnik Sandomierski, a quarterly he published 1829–1830. He also included there old literary works as well as documents and articles concerning the regions of Podlasie, Sandomierz, Kraków and Kalisz. During the uprising he published a satirical magazine, Tandeciarz, where he fi ercely denounced traitors and those reluctant to fight against the partitioner. He used contemporary and old works, particularly those from the last years of the Polish-Lithuanian Commonwealth. After the uprising he moved to Kraków, where he was most likely involved in illegal patriotic activities. In 1836 he was deported to Trieste, where he died.
15
Sobczak, Michael. "Karl August Varnhagen von Ense – „szara eminencja” dziewiętnastowiecznej niemieckiej publicystyki politycznej." Studia Litteraria 15, no. 4 (2020): 275–87. http://dx.doi.org/10.4467/20843933st.20.023.12544.
Full textAbstract:
Karl August Varnhagen von Ense – an “éminence grise” of German Political Journalism in the 19th Century Karl August Varnhagen von Ense (1785–1858) was a German diplomat, biographer and archivist-collector. He worked as a tutor in the homes of several families of the wealthy Jewish bourgeoisie. This allowed him to get in touch with prominent poets and writers of romanticism, such as Friedrich de la Motte Fouqué, Adelbert von Chamisso, Justinus Kerner and Ludwig Uhland. During the Napoleonic Wars Varnhagen served in Austrian and Russian army. 1814 he married Rahel Levin, a Jewish writer who hosted one of the most prominent German literary salons in the late 18th and early 19th centuries. Their home in Berlin became the meeting-place of high civil servants, philosophers, writers and artists. Although Varnhagen developed a reputation as an critical writer and journalist, he is most famous as a biographer and archivist-collector. The article investigates Varnhagen’s activities as a journalist and demonstrates journalism as an unknown and unexplored but significant and valuable aspekt of his work, which is substantial in volume.
16
Marciniec, Dariusz. "Charakterystyka problemów kultury w latach trzydziestych na podstawie publicystyki „Pionu” (1933–1939)." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 96 (June 30, 2016): 191–212. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.96.13.
Full textAbstract:
Celem tego artykułu jest scharakteryzowanie problemów kultury w latach trzydziestych na podstawie publicystyki „Pionu” – czołowego pisma piłsudczykowskiego z dziedziny kulturalno-społecznej. Tygodnik ten był jednym z elementów ofensywy państwa w dziedzinie kultury rozpoczętej w 1933 r. W polskiej historiografii brakuje opracowań przybliżających tematykę publikowanych na łamach tygodnika artykułów oraz ujmujących całościowo problematykę kulturalną. Obraz kultury, jaki wyłania się z tekstów zamieszczonych na łamach „Pionu”, wskazuje jasno na brak kompleksowości działań w tej dziedzinie życia społecznego i państwowego. Za głośnymi deklaracjami strony rządowej nie szła wola polityczna i chęć podjęcia dalszych reform.Artykuł przybliża burzliwe dzieje kultury w II Rzeczpospolitej w latach 1933–1939, w tym liczne próby powoływania nowych instytucji, dogonienia zapóźnień w stosunku do krajów Europy Zachodniej, poszukiwania roli i funkcji dla istniejących już instytucji kulturalnych odrodzonego państwa.
17
Głębicka, Ewa. "„Myśli o państwie” i „Kilka myśli, co nienowe”. Zagadki okupacyjnej publicystyki Marii Dąbrowskiej." Sztuka Edycji 20, no. 2 (December 20, 2021): 153–72. http://dx.doi.org/10.12775/se.2021.0025.
Full textAbstract:
Publikacji pozostającego dotąd w maszynopisie referatu Marii Dąbrowskiej z 1942 roku pt. "Kilka myśli, co nienowe" towarzyszy próba odtworzenia treści jej zaginionej wypowiedzi politycznej poświęconej totalitaryzmowi pt. Myśli o państwie. Przywołano też niejasne okoliczności publikacji w londyńskiej „Nowej Polsce” napisanej jesienią 1942 roku Rozmowy oniemiałych, obszernego zapisu dyskusji nad Myślami o państwie. W artykule prześledzono mało znane okoliczności konspiracyjnej działalności publicystycznej pisarki, związanej z wieloma środowiskami tego okresu: literackim, spółdzielczym i z prasą podziemną.
18
Maj, Ireneusz Piotr, and Joanna Maj. "Geopolityczny imperatyw współpracy polsko-ukraińskiej w myśli politycznej ruchu prometejskiego na przykładzie publicystyki Włodzimierza Bączkowskiego." Dzieje Najnowsze 53, no. 2 (September 23, 2021): 35–49. http://dx.doi.org/10.12775/dn.2021.2.03.
Full textAbstract:
Głównym celem poznawczym opracowania jest dokonanie analizy problemowej myśli politycznej Włodzimierza Bączkowskiego. Na poziomie konkretnym – w odniesieniu do tematyki publikacji – autorzy skupili się na propagowanej przez redaktora „Biuletynu Polsko-Ukraińskiego” koncepcji regionalnego systemu bezpieczeństwa oraz geopolitycznych uwarunkowaniach współpracy polsko-ukraińskiej wyodrębnionych z programu politycznego ruchu prometejskiego.
19
Anculewicz, Zbigniew. "Polska polityka i jej obraz w oczach publicystów tygodnika „Polityka” Mariusza Janickiego i Wiesława Władyki w latach 2015–2018." Media - Kultura - Komunikacja Społeczna 3, no. 15 (February 19, 2020): 11–29. http://dx.doi.org/10.31648/mkks.5144.
Full textAbstract:
Głównym polem zainteresowań Mariusza Janickiego i Wiesława Władyki w latach 2015–2018 były zagadnienia związane z przebiegiem i skutkami kampanii wyborczej prezydenckiej i parlamentarnej w 2015 roku, kampanii i wyborów samorządowych w 2018 roku, a także stanem i wizją prezydentury, jaką zdecydował się realizować nowo wybrany prezydent RP Andrzej Duda. Najwięcej jednak miejsca ci uznani obserwatorzy polskiej sceny politycznej poświęcili swoistej „polsko-polskiej” wojnie „dwóch plemion” – „obozu pisu” i „antypisu”. Podstawową metodą badawczą zastosowaną w niniejszym artykule jest analiza treści źródeł prasowych w konfrontacji z najnowszymi opracowaniami naukowymi dotyczącymi przemian polskiej polityki oraz zmianami zachodzącymiw polskim społeczeństwie u schyłku drugiej dekady XXI wieku. Zaangażowana publicystyka Janickiego i Władyki, niekryjących swoich politycznych sympatii i antypatii, jest nowym typem dziennikarstwa, i to coraz bardziej rozpowszechnionym nie tylko w Polsce, ale także w innych krajach Europy i w Stanach Zjednoczonych. Jest także jednym z najbardziej widocznych symptomów tego, że dziennikarstwo obiektywne, krytyczne, tworzone z pozycji obserwatora sceny politycznej, bez angażowania się w działania na rzecz jednej ze stron politycznego sporu, właśnie odchodzi do historii.
20
Malendowicz, Paweł. "Międzynarodowe organizacje radykalnej lewicy wobec Unii Europejskiej. Analiza wybranych przykładów w kontekście pandemii SARS-CoV-2." Rocznik Integracji Europejskiej, no. 15 (December 31, 2021): 169–80. http://dx.doi.org/10.14746/rie.2021.15.11.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest analiza dokumentów programowych i publicystyki trzech ruchów i nurtów radykalnie lewicowych, które były reprezentowane przez takie organizacje międzynarodowe, jak: the Initiative of Communist and Workers’ Parties in order to study and elaborate European issues and to coordinate their activity (CWPE), the International Socialist Alternative (ISA) i the International Socialist Tendency (IST). W każdej z wymienionych organizacji aktywne były również polskie partie i grupy polityczne. Celem artykułu jest określenie przyczyn i treści krytyki Unii Europejskiej przez wymienione organizacje, wskazanie podobieństw i różnic między nimi, a także określenie różnic pomiędzy krytyką integracji europejskiej dokonaną przez ruchy radykalnej lewicy oraz ruch anarchistyczny i ruchy radykalnie nacjonalistyczne. Analiza została przeprowadzona z uwzględnieniem krytyki działań elit Unii Europejskiej i rządów państw europejskich w zwalczaniu pandemii SARS-CoV-2.
21
Sobiech, Maciej. "Roussowska teoria woli powszechnej w publicystyce i myśli politycznej Gilberta Keitha Chestertona." Acta Neophilologica 2, no. XXII (December 1, 2020): 137–50. http://dx.doi.org/10.31648/an.5590.
Full textAbstract:
The aim of this paper is to demonstrate the role Rousseau’s doctrine of general will played in the thought and writings of Gilbert Keith Chesterton. The article begins with the characterization of the doctrine of general will as understood by Rousseau. Then, an overview of the existing critique of Chesterton’s heritage and what it had (or did not have to) to say about the matter in question is conducted. Next, the fact that Chesterton accepted the doctrine of general will is demonstrated by means of textual analysis. The paper ends with a section devoted to drawing some practical conclusions from the results of the analysis, with special stress laid on the fact that acknowledging the role the doctrine of general will played in Chesterton’s thought might not only serve as a “hermeneutical key” to the more controversial of his ideas (his democratism and his alleged anti-Semitism taken as examples), but also serve as the means to change the overall perception of him as a political thinker from a Catholic integrist to a Catholic pluralist.
22
Stawarz, Przemysław. "Ksiądz Pułkownik Józef Panaś (1887–1940) Kapelan Legionów Polskich, działacz polityczny i publicysta." Zeszyty Wiejskie 23 (December 30, 2017): 203–10. http://dx.doi.org/10.18778/1506-6541.23.13.
Full text
23
Orzełek, Ariel Krzysztof. "Minimalizm i maksymalizm a „stommizm”. Refleksje nad książką Radosława Ptaszyńskiego, Stommizm. Biografia polityczna Stanisława Stommy, Wydawnictwo „Znak”, Kraków 2018, ss. 720." Res Historica, no. 46 (April 25, 2019): 443. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2018.46.443-463.
Full textAbstract:
<p>Książka Radosława Ptaszyńskiego poświęcona postaci i myśli politycznej Stanisława Stommy dotyka istotnych problemów realizmu politycznego w polskiej tradycji intelektualnej oraz zagadnień dotyczących katolików świeckich w okresie powojennym. Ukazano w niej postać S. Stommy jako polityka i publicysty, który musiał się zmierzyć z najważniejszymi dylematami polskiej inteligencji w XX w. Był twórcą własnego systemu myślowego, określanego mianem „stommizmu”, który zajmował autonomiczną pozycję wobec nurtów ugodowych, realistycznych i romantycznych. Pomimo pewnych zarzutów dotyczących przede wszystkim kontekstu ustaleń publikację tę uznać można za wysoce wartościową.</p>
24
Łukomski, Grzegorz. "Państwo komunistyczne a Kościół w publicystyce Józefa Mackiewicza." Przegląd Archiwalno-Historyczny 3 (2016): 173–88. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.16.008.14896.
Full textAbstract:
Walka z Kościołem i religią wpisana była w ramy ideologii komunistycznej. Państwo totalitarne nie tolerowało bowiem żadnych obszarów życia społecznego, nad którymi nie sprawowałoby kontroli. Po zdławieniu podziemia niepodległościowego rola najtwardszego oponenta i zarazem głównego wroga jedynej siły politycznej w państwie, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, na drodze realizacji założeń ideologicznych przypadła Kościołowi rzymskokatolickiemu. Mackiewicz, jako jeden z niewielu, otwarcie mówił także o kryzysie wartości w najstarszej na obszarze cywilizacji zachodniej instytucji. Struggle between the communist state and the Catholic Church as presented in political works by Józef Mackiewicz The combat against the Church and religion was an essential element of the communist ideology. The totalitarian state disapproved of any and all fragments of the social life escaping its control. Upon suppression of the underground independence movement, the Roman Catholic Church accepted the role of the most vigorous opponent, and hence the main enemy of the one and only political authority in the country – the Polish United Workers’ Party – and its ideological principles. Furthermore, Mackiewiczas one of few people who openly talked about a crisis of values in the oldest institution within the frames of the Western civilisation.
25
Khazan, Vladimir. "«Наше дело нажимать, не давать успокоиться, продолжать бескомпромиссную борьбу против существующего зла». Переписка Юлия Марголина и Марка Вишняка. Часть 2." Iudaica Russica, no. 2(7) (December 27, 2021): 45–83. http://dx.doi.org/10.31261/ir.2021.07.02.
Full textAbstract:
Celem publikacji korespondencji Marka Wiszniaka (1883–1976) — rosyjskiego historyka, publicysty, pamiętnikarza, działacza społeczno-politycznego, prominentnego członka partii eserów i sekretarza zlikwidowanej przez bolszewików Konstytuanty z Julijem Margolinem (1900–1974) — dziennikarzem, pisarzem, poetą, filozofem politycznym, krytykiem literackim, antykomunistą i zagorzałym przeciwnikiem totalitaryzmów jest: a) poszerzenie wiedzy na temat ich indywidualnych toposów biograficznych i powiązania ich z wydarzeniami „wielkiej” historii; b) wykazanie ścisłego związku rosyjskojęzycznej kultury Izraela ze światową żydowską diasporą emigrantów rosyjskich; c) dobitne podkreślenie faktu, że istniejąca najpierw w Palestynie, a następnie w Izraelu rosyjskojęzyczna literatura stanowi nieodłączną część ogólnoświatowego zjawiska literackiego, zwanego Russia Abroad.
26
Khazan, Vladimir. "«Наше дело нажимать, не давать успокоиться, продолжать бескомпромиссную борьбу против существующего зла». Переписка Юлия Марголина и Марка Вишняка. Часть 1." Iudaica Russica, no. 1(6) (June 27, 2021): 28–59. http://dx.doi.org/10.31261/ir.2021.06.02.
Full textAbstract:
Celem publikacji korespondencji Marka Wiszniaka (1883–1976) — rosyjskiego historyka, publicysty, pamiętnikarza, działacza społeczno-politycznego, prominentnego członka partii eserów i sekretarza zlikwidowanej przez bolszewików Konstytuanty z Julijem Margolinem (1900–1974) — dziennikarzem, pisarzem, poetą, filozofem politycznym, krytykiem literackim, antykomunistą i zagorzałym przeciwnikiem totalitaryzmów jest: a) poszerzenie wiedzy na temat ich indywidualnych toposów biograficznych i powiązania ich z wydarzeniami „wielkiej” historii; b) wykazanie ścisłego związku rosyjskojęzycznej kultury Izraela ze światową żydowską diasporą emigrantów rosyjskich; c) dobitne podkreślenie faktu, że istniejąca najpierw w Palestynie, a następnie w Izraelu rosyjskojęzyczna literatura stanowi nieodłączną część ogólnoświatowego zjawiska literackiego, zwanego Russia Abroad.
27
Miernik, Karol. "Podstawowe założenia myśli społecznej, politycznej, ekonomicznej i religijnej Ludwika Królikowskiego." Perspektywy Kultury 35, no. 4 (December 30, 2021): 299–310. http://dx.doi.org/10.35765/pk.2021.3504.18.
Full textAbstract:
Ludwik Królikowski (1799–1878/81) był polskim publicystą, uczestnikiem powstania listopadowego i działaczem lewicowym doby Wielkiej Emigracji. Głównym zagadnieniem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, jaki charakter miał światopogląd Królikowskiego w świetle zarówno pozostawionych przez niego tekstów, jak i późniejszej historiografii.
Początki twórczości publicystycznej Królikowskiego sięgają okresu powstania listopadowego. Około 1840 r. zbliżył się do środowiska Gromad Ludu Polskiego, następnie współpracował z francuskim socjalistą utopijnym, Etienne Cabetem. Początkowo sporo miejsca poświęcał sprawie wyzwolenia narodowego Polski. W późniejszym piśmiennictwie na plan pierwszy zdecydowanie wysuwają się zagadnienia wyzwolenia społecznego.
Zwrócono uwagę na szczególne miejsce, jakie w jego piśmiennictwie odgrywało rozumiane w oryginalny sposób chrześcijaństwo. Język, którym się posługiwał, pozostawał pod silnym wpływem tekstów Pisma Świętego, które uważał za najwyższy autorytet w dziedzinie właściwego ułożenia stosunków społeczno-własnościowych. Jednocześnie trudno jednoznacznie stwierdzić, jaki był jego osobisty stosunek do kwestii transcendencji.
Zasadniczą treścią publikowanych przezeń tekstów była ostra krytyka panujących stosunków własnościowych, które uważał za głęboko niesprawiedliwe. Szczególnie ostro wyrażał się o arystokracji oraz o instytucji papiestwa i rzymskiego katolicyzmu, który w jego mniemaniu odszedł od istoty prawdziwego chrześcijaństwa. Głosił potrzebę zaprowadzenia powszechnej równości prawnej i majątkowej, która doprowadziłaby do powszechnego szczęścia całej ludzkości. Krytyka zastanych stosunków społecznych, politycznych i własnościowych stanowiła główną część jego publicystyki.
28
Waingertner, Przemysław. "O pożytkach płynących z lektury publicystyki politycznej. Refleksje na marginesie najnowszego wyboru pism Ignacego Matuszewskiego." Dzieje Najnowsze 52, no. 2 (August 10, 2020): 227. http://dx.doi.org/10.12775/dn.2020.2.10.
Full text
29
Gombin, Krzysztof. "O obrazowaniu idei sprawiedliwości w Rzeczypospolitej połowy XVIII wieku – wokół konfliktu o ordynację ostrogską." Roczniki Humanistyczne 69, no. 4 (May 10, 2021): 185–98. http://dx.doi.org/10.18290/rh21694-8.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest ukazanie wzajemnych relacji sztuk plastycznych, ceremoniału oraz publicystyki w propagandzie politycznej Rzeczypospolitej czasów Augusta III, na kluczowym dla ówczesnego życia publicznego przykładzie – sporze o ordynację ostrogską. W satyrycznej Scenie tragiczno-komicznej zawarcie tzw. transakcji kolbuszowskiej, sankcjonującej podział ordynacji, przedstawione zostało jako akt bezprawia – parodia sądów Rzeczypospolitej. Z przekazu zawartego w rycinach rozprawy Piotra Hadziewicza, Prawda obiaśniona… wynikało, że jedność i ład w państwie muszą być oparte na przestrzeganiu praw, czego gwarantem jest król. August III utworzył obradującą w Dubnie komisję, mającą ocenić zasadność podziału ordynacji. Jej członkowie, akcentując legalność działań, przyjęli porządek obrad wzorowany na ceremoniale Trybunału Koronnego, instytucji silnie zakorzenionej w ówczesnym polskim systemie prawnym. Główni aktorzy „Nowego w Dubnie Trybunału”, jak określił komisję prymas Adam Komorowski, dbali o jednolity dla opinii publicznej przekaz: zgodnej pracy dla odtworzenia ładu prawnego w Rzeczypospolitej, co doskonale korespondowało z treściami ówczesnej grafiki i satyry.
30
Dziadek, Magdalena. "Motyw „duszy rosyjskiej” w polskiej krytyce muzycznej (do 1939 roku)." Muzyka 66, no. 2 (August 9, 2021): 96–120. http://dx.doi.org/10.36744/m.907.
Full textAbstract:
Charakterystycznym elementem polskiej kultury XIX wieku i okresu międzywojennego był opór wobec kultury rosyjskiej, traktowanej jako kultura wroga. Zarówno w sytuacji zaborów, jak i po odzyskaniu niepodległości (1918) istniało silne zapotrzebowanie na manifestowanie wrogości wobec wschodniego sąsiada w myśli politycznej, publicystyce i literaturze. Korzystano nagminnie z wytworzonego w kręgu rosyjskich słowianofilów mitu „duszy rosyjskiej”, w którym zebrano odrębne cechy Rosjan, wytworzone pod wpływem prawosławia i carskiego despotyzmu. Mit „duszy rosyjskiej” miał także swoje zastosowanie w polskiej krytyce muzycznej. W okresie zaborów bywał tam zakamuflowaną formą wyrażania sprzeciwu wobec sytuacji niewoli, później stał się platformą sporu z rzeczywistością radziecką, bywał także przywoływany mechanicznie, jako poręczna kalka myślowa ułatwiająca interpretację rosyjskich utworów. Użytkowany przez dziennikarzy „wątek nienawiści” stanowił widoczny, lecz nie jedyny komponent recepcji muzyki rosyjskiej w Polsce – współistniał z fascynacją muzyką rosyjską, owocującą jej intensywną obecnością w salach koncertowych i na scenach operowych w całym przedwojennym okresie.
31
Werra, Zbigniew. "„Mowa nienawiści” vs „przemysł pogardy” Instrumentalizacja pojęcia mowy nienawiści w polskiej publicystyce politycznej w latach 2010—2019." Studia Politicae Universitatis Silesiensis 27 (2019): 9–27. http://dx.doi.org/10.31261/spus.2019.27.01.
Full text
32
Nowak, Mariusz. "Miejsce Henryka Lisickiego w środowisku krakowskich konserwatystów." Rocznik Filozoficzny Ignatianum 25, no. 1 (July 30, 2021): 99–114. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2019.2501.7.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest prezentacja zachowawczych poglądów publicysty i historyka Henryka Lisickiego oraz roli, jaką odgrywał w ramach śro- dowiska krakowskich konserwatystów (stańczyków). Podstawą źródłową artykułu są monografie, broszury oraz rozprawy, eseje i felietony publi- kowane przez Lisickiego w „Przeglądzie Polskim”. W celu wskazania na ile myśl polityczna Lisickiego była oryginalna, a na ile powielała poglądy czołowych „stańczyków”, wykorzystano także publikacje: Waleriana Kalin- ki, Stanisława Tarnowskiego, Michała Bobrzyńskiego, Józefa Szujskiego i Stanisława Koźmiana. Opracowując zawarty w pracy temat, posiłkowa- no się publikacjami specjalistów z zakresu historii polskiej i zachodniej myśli konserwatywnej (Ryszarda R. Ludwikowskiego, Bohdana Szlachty, Jacka Bartyzela, Józefa Szackiego) oraz poglądów stańczyków (Michała Jaskólskiego, Wojciecha Dutki, Stanisława Filipowicza, Henryka Micha- laka). Badając powyższe zagadnienie, posłużono się metodą porównaw- czą, zestawiając podobieństwa i różnice poglądów Lisickiego oraz jego współpracowników ze środowiska stańczyków. Główną tezą sformułowaną w pracy jest wskazanie, iż mimo że Lisicki nie należał do grona liderów, to jego bliskie związki intelektualne ze Stanisławem Koźmianem wpłynęły przez niego na zyskanie wyróżniającej pozycji w gronie krakowskich kon- serwatystów. Analiza jego prac przyniosła potwierdzenie powyższego twierdzenia. Wykazała silne związki intelektualne między Lisickim i Koź- mianem. Niemniej stwierdzono także własne, oryginalne refleksje bohatera artykułu, koncentrujące się na zdefiniowaniu stosunku konserwatystów do XIX-wiecznych procesów demokratyzacyjnych (ewolucja zachodnich monarchii absolutnych w kierunku konstytucyjnym oraz poszerzanie praw wyborczych). Stąd też symptomatyczne zarówno dla Lisickiego, jak i jego środowiska było dowodzenie konieczności m.in. zbliżenia z umiarkowanymi liberałami (w celu zneutralizowania zagrożeń ze strony zrewoltowanych pod wpływem radykałów mas ludowych).
33
Kacperski, Kamil. "Problematyka czynnego i biernego prawa wyborczego kobiet w wyborach do Sejmu Ustawodawczego w świetle publicystyki politycznej II Rzeczypospolitej (listopad 1918 r.–styczeń 1919 r.)." Przegląd Sejmowy 5, no. 154 (2019): 5–28. http://dx.doi.org/10.31268/ps.2019.64.
Full text
34
Jurczyszyn, Marek. "Henryk Przeździecki – propagator unii w Polsce." Biografistyka Pedagogiczna 4, no. 1 (December 27, 2019): 235–60. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2019.04.05.
Full textAbstract:
Biskup podlaski ks. dr Henryk Przeździecki (1873-1939) przyjął święcenia kapłańskie dnia 22 grudnia 1895 r. Prawie od początku łączył funkcje kapłańskie z pracą wykładowcy w seminarium duchownym i z obowiązkami publicysty zamieszczającego ważne artykuły i opracowania naukowe w encyklopedii katolickiej i w innych wydawnictwach.
Podejmował liczne odpowiedzialne zadania w Kościele mające też znaczenie dla państwa polskiego (np. kształt terytorialny diecezji w II RP, konkordat, neounia). W wieku 45 lat został biskupem wskrzeszonej na nowo diecezji podlaskiej. Jego działalność została wówczas dostosowana do potrzeb wiernych i kapłanów wspomnianej diecezji. Dał się poznać jako znakomity organizator życia religijnego, twórca instytucji kościelnych i działacz społeczny. W wypełnianiu zadań pasterza odrodzonej diecezji podlaskiej pozostał wierny swojemu zawołaniu biskupiemu: Unitis viribus (łac. złączonymi siłami), kładąc akcent na zgodną współpracę członków jednego Kościoła Chrystusowego. Nie stawiał ani na ideologię, ani na zwalczanie mniejszości, ale na Kościół katolicki i jego siłę wychowawczą.
Nowy biskup podlaski stał się promotorem akcji unijnej w Polsce. Włożył wiele wysiłku w szerzenie unii kościelnej na Wschodnich Kresach II Rzeczypospolitej, a szczególnie na Podlasiu. Nie tylko przyjmował wiernych prawosławnych do Kościoła rzymsko-katolickiego, lecz także otrzymał specjalne uprawnienia do zakładania parafii neounickich. Organizował konferencje z kapłanami obu obrządków, wizytował parafie, wspierał materialnie potrzebujących, niestrudzenie głosił słowo Boże, tworzył organizacje katolickie i bractwa neounijne. Wprowadzanie w czyn przykazania miłości Boga i bliźniego uczynił głównym celem wspomnianych organizacji i bractw. Przedstawił ciekawą propozycję dla kapłanów obrządku wschodniego, aby zakładali bractwa modlitwy w intencji unii kościelnej. Aktywnie uczestniczył w zjazdach unijnych w kraju i zagranicą, na których wygłaszał referaty dotyczące unii, organizował „tygodnie” unijne. Uważał motywy polityczne za przeszkodę w działalności unijnej.
Dzięki niezłomnej wierze i zaufaniu samemu Jezusowi Chrystusowi pokonywał różne przeszkody związane z działalnością pasterską w diecezji podlaskiej i z promocją unii w Polsce.
35
Zapart, Robert. "Emigracyjna polityka ograniczania skutków komunistycznej propagandy. Wybrane zagadnienia." Studia Polonijne 40 (April 24, 2020): 273–99. http://dx.doi.org/10.18290/sp.2019.14.
Full textAbstract:
Narzuconemu Polsce siłą przez obce mocarstwa nowemu ładowi politycznemu towarzyszyło prowadzone przez władze komunistyczne „zmiękczanie” społeczeństwa logicznymi argumentami, które miały wykazać zasadność wprowadzonych rozwiązań przebudowujących przedwojenne pojęcia związane z racją stanu, a więc nadrzędnością określonych interesów państwa nad innymi wartościami publicznymi i prywatnymi, w tym między innymi jego suwerennością, niezależnością i pozycją w stosunkach międzynarodowych. Wdrażany przez nie konsekwentnie, dostosowany do każdego wieku i poziomu intelektualnego przekaz, miał ukształtować nowego człowieka, będącego namacalną personifikacją przyszłych zwycięstw systemu. Odcięcie jednostek od obiektywnych źródeł informacji, a zatem podstawowych wartości intelektualnej egzystencji w przestrzeni publicznej, z jednoczesnym poddawaniem ich nieustającemu naciskowi nowości doktrynalnych, w tym choćby najbardziej nonsensownych twierdzeń, skutkować miało w dłuższej perspektywie zatraceniem przez nie poczucia prawdy i przyjęciem monopolistycznych, zmanipulowanych na ideologiczny użytek przekazów o rzeczywistości. Próbowały metodologicznie przeciwdziałać tej inżynierii społecznej władze RP na uchodźstwie oraz elity emigracyjnego dziennikarstwa, których wysiłki w tym zakresie zostały przybliżone w artykule.
Przedmiotem porównawczej analizy naukowej były mechanizmy i instrumenty oddziaływania propagandy komunistycznej na polskie społeczeństwo oraz przyjęte przez polityczne elity środowisk wychodźczych metody przeciwdziałania tym niekorzystnym dla niej zjawiskom. Jej część stanowiła również konfrontacja dwóch przeciwstawnych sobie publikacji, autorstwa krajowego polityka – Adama Rapackiego oraz emigracyjnego publicysty – Józefa Kisielewskiego. W podsumowaniach autor zwrócił uwagę, że głównym problemem, z którym nie mogło uporać się przymusowe wychodźstwo, była postępująca i niepokonywalna ówcześnie ideologiczna izolacja Europy Środkowo-Wschodniej od rządzącej się według zasad demokracji zachodniej części kontynentu, a w ślad za tym – poważne ograniczenie możliwości wpływania na indoktrynacyjny przekaz ze strony bazującego na sowieckich doświadczeniach przeciwnika politycznego. W jego ocenie analiza zastosowanych w ubiegłym wieku mechanizmów propagandowego ubezwłasnowolniania społeczeństwa i wybranych środków przeciwdziałania temuż ograniczającemu podmiotowość suwerena zagrożeniu, pozwoli wyeliminować lub ograniczyć na przyszłość zapędy potencjalnych naśladowców minionych elit przywódczych.
36
Zinkow, Leszek. "Od redakcji." Perspektywy Kultury 24, no. 1 (February 11, 2020): 5–6. http://dx.doi.org/10.35765/pk.2019.2401.01.
Full textAbstract:
Rok 2018 upłynął pod znakiem rozmaitych, uroczystych celebracji rocznicy stulecia naszej niepodległości. Nie można było więc zignorować tego wielkiego wydarzenia również w wymiarze naukowej refleksji, wobec tego postanowiliśmy włączyć w ten i kolejny numer „Perspektyw Kultury” kilka interesujących tekstów – kulturoznawczych namysłów nad różnymi aspektami niepodległości. W pierwszym minicyklu trzech artykułów dominują badania nad wątkami prefiguracji tego, do czego doszło w 1918 r. Włodzimierz Toruń (KUL) analizuje kilka szkiców, czy może raczej literackich rozprawek Cypriana Norwida, napisanych po upadku powstania styczniowego (1864), wyrażających jego krytyczny pogląd na temat polskich dróg ku narodowej suwerenności. Polacy „umieją bić się”, ale „nie umieją walczyć” – pisze Norwid – wskazując zarazem na znaczenie niepodległości duchowej, istotniejszej w jego opinii aniżeli niepodległość rozumiana politycznie. Wilhelm Coindre (UKSW) zwraca się ku interesującym motywom niepodległościowym w twórczości Marii Dąbrowskiej; strajk szkolny w Kaliszu w 1905 r. stał się dla autorki inspiracją do głębokiej refleksji nad tym, czym ma być przyszła niepodległość. Tryptyk zamyka artykuł Karola Samsela (UW) o mało znanej, „postromantycznie uwikłanej”, intelektualnej publicystyce niepodległościowej Josepha Conrada, bardzo ciekawie zanalizowanej tu z perspektywy metody intertekstualnej, detalicznego rozbioru nadzwyczaj złożonej, koronkowej „gry literackiej”.Na drugą część bieżącego numeru składa się mozaika bardzo różnych, ale w każdym przypadku interesujących rozpraw. Zespół pięciorga autorów (do czego nie jesteśmy przyzwyczajeni w publikacjach humanistycznych), w skład którego weszli: Aleksandra Smołka-Majchrzak, Jakub Lickiewicz, Thomas Nag, Conrad Ravnanger oraz Marta Makara-Studzińska, przedstawia rezultaty swoich badań z pogranicza medycyny klinicznej i… kulturoznawstwa, analizując efektywność narzędzi do oceny skuteczności treningu zapobiegania zachowaniom agresywnym wobec personelu medycznego w perspektywie międzykulturowej.Dalej – przekrojowa, historycznokulturowa analiza znaczenia muzyki kościelnej w historii Kościoła pióra ks. Roberta Tyrały (UPJPII). Kolejny tekst to ciekawa propozycja interpretacji współczesnych, marketingowych strategii promocji książki – i szerzej – procesów „celebrytyzacji” autora, które bada Edyta Żyrek-Horodyska (UJ) na przykładzie dziennikarza i pisarza reportera Mariusza Szczygła. Znakomicie obrazuje on te przekształcenia w przestrzeni aktywności medialnej (zwłaszcza mediów społecznościowych), gdzie pisarz staje się już nie tylko autorem, ale także bohaterem swojej twórczości. Medioznawczy charakter ma również artykuł Olgi Białek-Szwed (KUL), w którym autorka próbuje zaprezentować korelacje zachodzące pomiędzy współczesnymi przemianami cywilizacyjno-kulturowymi a sytuacją człowieka – konsumenta masowych mediów XXI w., ukazując specyfikę niektórych mechanizmów rządzących współczesnymi mediami, takich jak np. voyeuryzm medialny, tzw. living on line czy metafora synopticonu.Numer zamyka tekst Pawła Krokosza (UPJPII) pod intrygującym tytułem Od sprzedawcy pierożków do generalissimusa, przybliżający mało znaną postać Aleksandra Mienszykowa, człowieka z nizin społecznych, który dzięki przyjaźni z carem Piotrem I zdołał osiągnąć znaczny majątek, prominentne stanowiska państwowe oraz najwyższe rangi dowódcze w rosyjskiej armii i flocie wojennej, a nawet po śmierci cara próbował – bez rezultatu – przejąć kierownictwo wszystkich spraw państwowych. W 1727 r. został aresztowany i skazany wraz z rodziną na zesłanie do Bieriozowa na Syberii.Życzymy przyjemnej i pożytecznej lektury!
37
Olszewska, Izabela. "Cultural Identity of Citizens of Gdańsk from an Ethnolinguistic Perspective on the Basis of Chosen Texts of the Free City of Danzig." Colloquia Humanistica, no. 2 (June 13, 2015): 133–57. http://dx.doi.org/10.11649/ch.2013.007.
Full textAbstract:
Cultural Identity of Citizens of Gdańsk from an Ethnolinguistic Perspective on the Basis of Chosen Texts of the Free City of DanzigAs a consequence of the First World War and in the wake of the Treaty of Versailles the Free City of Danzig was established. The image of Danzig identity was created, first of all, by the following ethnic groups: German, Polish and Jewish. Was the Free City of Danzig multicultural or was it German with Polish and Jewish minorities? Did those nationalities live beside each other, did they together, as citizens of Danzig, create a common reality? Is it possible to talk about a uniform culture/identity of Danzig? The aim of this article is an analysis of linguistic image of the world of the citizens of the Free City of Danzig, which has been carried out on the basis of characteristics of the image of relations and cultural differences in the interpretation of Polish community. Yet, the whole image of identity consists of a mosaic of smaller interpretations which, only after being reduced to the lowest common denominator, may give the holistic image of Danzig identity as an image of a common multiple subjectivity. Mutual perception of nationalities inhabiting the area of the Free City of Danzig is the starting point for the discussion on their identity and an attempt to answer the question: did the citizens of Danzig see themselves as one community – exactly the one of Danzig? The analysed research material consists of chosen texts of the local press (in Polish and occasionally in German) concerning socio-cultural and political and informative issues. The Polish "Gazeta Gdańska" had been published since 1891 as the first Polish Danzig newspaper in Polish. Its first aim was to integrate Polish circles and to defend the rights of the Polish. "Danziger Neuesten Nachrichten", published since 1894, was the biggest Danzig conservative newspaper in German which influenced public opinion. In the analysis of the linguistic image of Danzig identities I will consider first of all the following scientific issues after Bartmiński: a) the way of defining common identity i.e. “who we are” – autostereotypes; b) the ways of linguistic perception and definition of the others i.e. “who they are” – heterostereotypes; c) the ways of conceptualization of space and ‘our place in the world’ and the common time in which we live. Tożsamości kulturowa gdańszczan w ujęciu etnolingwistycznym na przykładzie wybranych tekstów publicystycznych Wolnego Miasta Gdańska W konsekwencji I wojny światowej oraz na mocy postanowień Traktatu Wersalskiego utworzono Wolne Miasto Gdańsk (WMG). Na obraz tożsamości gdańskiej w okresie WMG składały się przede wszystkim następujące grupy etniczne: niemiecka, polska i żydowska. Czy Wolne Miasto Gdańsk było wielokulturowe, czy też niemieckie z mniejszościami polską i żydowską? Czy narodowości żyły obok siebie, czy wspólnie jako gdańszczanie kreowały swoją wspólną rzeczywistość? Czy w odniesieniu do WMG można mówić o jednolitej kulturze/tożsamości gdańskiej? Celem artykułu jest analiza językowego obrazu świata tożsamości gdańszczan w okresie Wolnego Miasta Gdańska, dokonana na podstawie charakterystyki obrazu związków i różnic kulturowych w interpretacji społeczności polskiej. Całkowity obraz tożsamości składa się bowiem z mozaiki mniejszych interpretacji, które dopiero sprowadzone do wspólnego mianownika mogą ułożyć się w całość jednej tożsamości gdańskiej, niejako na zasadzie obrazu wielopodmiotowości zbiorowej. Wzajemne postrzeganie się narodowości zamieszkujących obszar WMG jest punktem wyjścia do rozważań na temat ich tożsamości oraz próbą odpowiedzi na pytanie: czy gdańszczanie widzieli siebie, jako jedną społeczność - gdańską właśnie? Analizowany materiał badawczy to wybrane teksty publicystyki gdańskiej o charakterze kulturalno- społecznym oraz informacyjno-politycznym przede wszystkim w języku polskim oraz sporadycznie w języku niemieckim. Polska "Gazeta Gdańska", wydawana była od roku 1891 jako pierwsze pismo gdańskie w języku polskim. Pierwotnym jej celem była integracja kół polonijnych oraz obrona praw polskich. "Danziger Neueste Nachrichten", wydawane od 1894, było największym gdańskim opiniotwórczym dziennikiem w języku niemieckim o charakterze konserwatywnym. W analizie językowego obrazu tożsamości gdańskich z perspektywy społeczności polskiej autorka rozważa za Bartmińskim przede wszystkim następujące problemy badawcze: a) sposób określania tożsamości zbiorowej, tj. ‘kim jesteśmy my’ – autostereotypy; b) sposób postrzegania i językowego ujmowania innych, tj. ‘kim są oni’ – heterostereotypy oraz c) sposoby konceptualizacji przestrzeni i ‘naszego miejsca w świecie’ oraz czasu wspólnotowego, w którym żyjemy.
38
Puchalski, Jacek. "Literatura polityczna w siedemnastowiecznych księgozbiorach szlachty koronnej w świewtle produkcji wydawniczej krajowych oficyn drukarskich z lat 1501-1732." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi, September 21, 2020, 43–83. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.1993.364.
Full textAbstract:
Artykuł dotyczy zagadnień repertuaru wydawniczego (podaży książek) oraz analizy zawartości księgozbiorów szlacheckich z lat 1587-1732 w powiązaniu z kwestią funkcji literatury politycznej w Koronie. Badania oparte zostały przede wszystkim na opublikowanych inwentarzach oraz wybranych innych źródłach. Analizowane dane dotyczą księgozbiorów: Stanisława Sapińskiego, Łukasza Opalińskiego, Stanisława Lubienieckiego, Henryka Szembeka, Aleksandra Michała Lubomirskiego, Macieja Grabskiego, Hieronima Pinocciego i Jana Sobieskiego, ponadto Jana Strzembosza, Justyny Lorkowskiej, Jana Grudzińskiego; Krzysztofa Dobińskiego, Krzysztofa Tomasza Drohojewskiego, Stanisława Kazimierza Bieniewskiego, Jana Adama Stadnickiego, Jerzego Dzieduszyckiego oraz szlachty krakowskiej z pierwszego trzydziestolecia XVIII w. Rekonstrukcję oferty wydawniczej za lata 1501-1732 oparto na danych bibliograficznych i statystycznych. Przedmiotowy zbiór nie obejmuje wydawnictw zagranicznych sprowadzanych do Polski (poza polonikami). W trakcie analizy wyłoniono następujące grupy treściowe druków: publikacje historyczne, publikacje z zakresu teorii państwa i społeczeństwa oraz publicystyka, druki o charakterze informacyjno-propagandowym, podręczniki do nauki wymowy. Na podstawie badań autor ustalił, że literatura polityczna plasowała się w repertuarze wydawniczym omawianego okresu zaraz po drukach religijnych i panegirycznych, dominowała w niej publicystyka. Znaczącą rolę odgrywały treści historyczne, popularne było piśmiennictwo dotyczące Turcji. Porównanie produkcji wydawniczej z zawartością księgozbiorów szlacheckich pozwoliło na postawienie hipotezy o rozbieżności między ofertą krajowych drukarń a potrzebami czytelniczymi szlachty. Więcej, właściciele bibliotek zaspokajali swoje potrzeby raczej przez lektury obce.
39
Kananowicz, Tatiana. "Имидж Ярослава Качиньского в политическом дискурсе польской публицистики (на материале социально-политических еженедельников)." Przegląd Rusycystyczny 169, no. 1 (December 11, 2019). http://dx.doi.org/10.31261/pr.7721.
Full textAbstract:
Wizerunek Jarosława Kaczyńskiego w dyskursie politycznym polskiej publicystyki (na materiale tygodników opinii)
W artykule została przedstawiona semantyczna struktura pozytywnego i negatywnego wizerunku jednego z najbardziej popularnych polskich polityków ostatnich kilkunastu lat – Jarosława Kaczyńskiego, na materiale narracji politycznych dwóch konkurujących ze sobą tygodników opinii - „Newsweek Polska” i „Sieci”. Wizerunek w tym ujęciu jawi się jako złożony konstrukt semantyczny, składający się z co najmniej kilku prezentacji semantycznych, skoncentrowanych wokół tzw. etykiet (bazowych nominacji). Badane tygodniki przedstawiają dwa odmienne wizerunki J. Kaczyńskiego, stosując różnorodne środki lingwistyczne i tekstowe.
40
Brzeziński, Andrzej Maciej. "Udział Oskara Haleckiego w obchodach 250 rocznicy odsieczy wiedeńskiej w 1933 roku." Przegląd Nauk Historycznych 17, no. 1 (April 17, 2018). http://dx.doi.org/10.18778/1644-857x.17.01.02.
Full textAbstract:
Oskar Halecki, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, znakomity znawca dziejów powszechnych i Polski, włączył się do obchodów 250 rocznicy odsieczy wiedeńskiej jako katolicki intelektualista. W opublikowanych z tej okazji artykułach profesor podkreślał znaczenie udziału Polski w zwycięskiej nad Turkami bitwie pod Wiedniem 12 września 1683 r., która ocaliła chrześcijańską Europę i zachodnią cywilizację. Wskazywał, że Polska pod wodzą Jana III Sobieskiego wystąpiła po raz kolejny w dziejowej roli „przedmurza” chrześcijaństwa, którą odgrywała od XIV w. Pogląd ten przedstawił również w wygłoszonym po niemiecku referacie Oswobodzenie Wiednia i jego znaczenie dla Austrii, Polskii Europy podczas uroczystej akademii z okazji polskich obchodów rocznicy wiedeńskiej w stolicy Austrii 13 września 1933 r. Punkt widzenia Haleckiego o Polsce świadomej dziejowego posłannictwa obrońcy chrześcijaństwa był zgodny z oficjalnym stanowiskiem Kościoła, wyrażonym przez prymasa Augusta Hlonda w oficjalnych pismach i wystąpieniach z okazji obchodów 250 rocznicy zwycięstwa pod Wiedniem. W artykule zatytułowanym W rocznicę odsieczy Wiednia, otwierającym okolicznościowy numer redagowanego przez profesora „Miesięcznika Heraldycznego”, Halecki porównywał historyczne znaczenie bitwy pod Wiedniem z bitwą pod Grunwaldem. Uważał, że w tysiącletnich dziejach Polski te dwa zwycięstwa można by zestawiać jedynie z bitwą pod Warszawą z 1920 r. Wiedeń, tak samo jak Grunwald, był „czynem przewidującej myśli politycznej”. W jednym i drugim przypadku „słusznej broniono sprawy” oraz prawa narodów do samodzielnego bytu wbrew „zakusom obcych najeźdźców”. Halecki odrzucał występujący w publicystyce pogląd, że udział Rzeczypospolitej w odsieczy Wiednia i ocalenie Austrii było politycznym błędem, ponieważ w następnym stuleciu wzięła udział w rozbiorach polsko-litewskiego państwa. Pogląd taki uważał za anachroniczny, pragnący wytłumaczyć wydarzenia 1683 r. nie w świetle sytuacji ówczesnej, wytworzonej przez poprzednie wieki, lecz za pomocą wydarzeń wiele późniejszych, niepozostających z odsieczą Wiednia w żadnym związku przyczynowym.
41
Smalianchuk, Aliaksandr. "The Last Citizen of the Grand Duchy of Lithuania: The Editor Ludwik Abramowicz (1879–1939) and the Idea of "Krajowość"." Sprawy Narodowościowe, no. 53 (December 31, 2021). http://dx.doi.org/10.11649/sn.2584.
Full textAbstract:
The Last Citizen of the Grand Duchy of Lithuania: The Editor Ludwik Abramowicz (1879–1939) and the Idea of KrajowośćLudwik Abramowicz was one of the main ideologists of the idea of krajowość in its liberal-democratic version. He defended its principles even in the interwar period, when Poland was dominated by the policy of assimilation of national minorities and relations with Lithuania had the character of a cold war. Thanks to Abramowicz, Przegląd Wileński [Vilnius Review] (1921–1938) became the last bastion of the idea of krajowość, actively popularising it in the public life of the Vilnius Region. Abramowicz unwaveringly defended the idea of the political independence of the Belarusian-Lithuanian Lands and the decision of its future by the representatives of all indigenous nations. Abramowicz’s life and work, his publications in Przegląd Wileński prove that against all political and national-cultural realities, the idea of krajowość as an idea of harmonious coexistence of the nations of the historical Lithuania was popular and found new supporters. Ostatni obywatel Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wprowadzenie do biografii redaktora Ludwika Abramowicza (1879–1939)Publicysta i redaktor Ludwik Abramowicz był jednym z głównych ideologów idei krajowej w jej liberalno-demokratycznej wersji. Bronił zasad krajowości nawet w dwudziestoleciu międzywojennym, kiedy w Polsce dominowała polityka asymilacji mniejszości narodowych, a stosunki z Litwą miały charakter zimnej wojny. Dzięki Abramowiczowi „Przegląd Wileński” (1921–1938) stał się ostatnim bastionem idei krajowej, czynnie popularyzując ją w życiu publicznym Wileńszczyzny. Abramowicz konsekwentnie bronił idei politycznej niezależności Kraju Białorusko-Litewskiego i decydowania o jego losie przez przedstawicieli wszystkich rdzennych narodów. Życie i twórczość Abramowicza, publikacje w „Przeglądzie Wileńskim” świadczą, że wbrew wszelkim realiom politycznym i narodowo-kulturowym idea krajowa jako idea harmonijnego współistnienia narodów historycznej Litwy cieszyła się popularnością i znajdowała nowych zwolenników.
42
Rose, Elżbieta. "Księgozbiór Józefa Kalasantego Szaniawskiego zachowany w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi, September 20, 2020, 33–61. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.1988.355.
Full textAbstract:
Artykuł poświęcony jest części księgozbioru filozofa, historyka, krytyka literackiego, prawnika, publicysty, działacza politycznego i bibliofila Józefa Kalasantego Szaniawskiego (1764-1843), zakupionej w 1846 r. przez Bibliotekę Rządową w Warszawie. Funkcjonująca w latach 1831-1862 Biblioteka Rządowa niejako zastąpiła Bibliotekę Uniwersytecką w Warszawie (BUW) zamkniętą przez Rosjan po upadku powstania listopadowego w 1831 r. W jej zasobach znalazło się m.in. 3170 pozycji pochodzących z księgozbioru Szaniawskiego zapisanych w inwentarzu Biblioteki Rządowej z 1846 r. – przy czym cała kolekcja uczonego była znacznie większa, liczyła co najmniej 7000 wydań dzieł współczesnych oraz inkunabułów, druków z XVI i XVII w., kartografii i grafiki. Podstawą badań Autorki była kartoteka kolekcji sporządzona na podstawie opisów z inwentarza i zachowanych egzemplarzy książek – do naszych czasów w zbiorach BUW przetrwała większość dzieł z księgozbioru Szaniawskiego. Artykuł zawiera wyniki analizy formalnej i treściowej tej kolekcji, a zarazem rekonstrukcję warsztatu pracy naukowej zbieracza, która pozwoliła Autorce na ocenę relacji pomiędzy działalnością naukową, polityczną i urzędniczą Szaniawskiego, a gromadzoną przezeń literaturą.