Academic literature on the topic 'Służby kryminalne'

Artykuł rozważa wykorzystanie przez Orbitowskiego i Urbaniuka kontekstu romantycznego w kryminale Tancerz. Próbuję pokazać, w jaki sposób popkulturowo kształtowaną opowieść autorzy wzbogacają w planie fabularnym, językowym i poetyckim dzięki odwołaniom do romantyzmu. Zwracam uwagę na wielość rozwiązań, które z jednej strony prowadzą do uproszczenia znaczeń, z drugiej zaś zachęcają czytelnika do podjęcia literackiej gry, sprzyjającej wypracowaniu krytycznego stosunku do tradycji romantycznej oskarżanej o symboliczną przemoc. Odsłaniam, że zaangażowanie czytelnika w popkulturową zabawę wykorzystującą intertekstualność, zwłaszcza poetykę przepisywania słynnych romantycznych tekstów oraz równie słynnych romantycznych ról, służy w powieści kryminalnej przypominaniu dawnej tradycji, ale przede wszystkim podważaniu stereotypowych wyobrażeń oromantyzmie na rzecz skandalizującego (sensacyjnego) portretu Adama Mickiewicza. Autorzy powieści, posługując się tendencją obrazoburczą w Tancerzu, sprzyjają bowiem procesowi uwalniania czytelnika od języka i fantazji kształtowanych przez romantyzm.

Artykuł poświęcony jest perspektywom rozwojowym kuratorskiej służby sądowej w ich odnie- sieniu do społecznych oczekiwań co do ograniczania przestępczości przez państwo, a także pro- wadzonej przez nie polityki kryminalnej. Autor omawia rozwój polityki kryminalnej jako nauki prawnej, a także praktyki przeciwdzia- łania przestępczości. Analizuje też wyniki różnych sondaży opinii publicznej co do oczekiwań w zakresie tej polityki. Taki kontekst pozwala mu na analizę obecnego stanu oraz funkcjonowa- nia kurateli sądowej, uwzględniającą także statystyczne dane o wykonywanych przez nią zada- niach oraz zachodzących w tym zakresie zmianach. W zakończeniu autor zarysowuje, wynikają- ce z jego analiz przeprowadzonych w artykule, perspektywy rozwoju kurateli sądowej. Wskazuje na stopniową utratę jej charakteru jako służby probacyjnej, a także słabnącą rolę i liczbę ku- ratorów społecznych, co umocni jej zawodowo-społeczny model. Prognozuje też utrzymanie się obecnego status quo co do stanu kurateli wobec niezbyt silnego społecznego wsparcia dla bardziej znaczącego jej rozwoju.

Policja jest formacją umundurowaną przeznaczoną do zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pełni służebną rolę w odniesieniu do społeczeństwa. Realizuje swoje zadania w pionie prewencyjnym, kryminalnym oraz śledczym. Działalność służby policyjnej koncentruje się w głównej mierze na działaniach prewencyjnych, które mają na celu zapobiegnięcie przestępczości. Celem niniejszego opracowania jest dokonanie oceny utylitarnej skuteczności działań prewencyjnych polskiej Policji. Do realizacji wyżej zakreślonego celu wykorzystano metodę badania dokumentów. Głównym źródłem danych były ogólnodostępne dane statystyczne udostępnione przez polską Policję oraz komunikaty z badań przeprowadzonych przez Centrum Badania Opinii Społecznej. Badany okres przypadł na lata 2014-2017.

Przygotowany artykuł porusza słabo opisaną i niejednokrotnie kontrowersyjną tematykę zarządzania informacją, zarówno w aspekcie kryminalistycznym, jak i socjologicznym, która jest realizowana w zadaniach ustawowych służb specjalnych i policyjnych. Omówione zostało znaczenie informacji w cyklu stosowanego przez organy ścigania wywiadu kryminalnego mającego zastosowanie w działaniach na płaszczyźnie operacyjnej oraz strategicznej w zapobieganiu i rozpoznawaniu działalności grup przestępczych w całym jej spektrum zjawiskowym.

Samobójca. Powieść karpacka Władysława Sabowskiego uznana została za pierwszą nowoczesną polską powieść kryminalną. Centralnym zagadnieniem jest w niej zbrodnia, brak tu jednak zagadki i drogi wiodącej do jej rozwiązania. Wątek sensacyjny łączy się w utworze ambicjami etnograficznymi. Motyw gór nie służy jedynie realizacji tematu zabójstwa, zaś wskazana w podtytule powieści kategoria „karpackości” realizowana jest na kilku poziomach: przestrzeni, kultury materialnej, mitu zbójnickiego oraz nawiązań do górskiej literatury. Opisy etnograficzne są tu włączone w sensacyjną fabułę, stąd Samobójcę można uznać za popularną powieść sensacyjno-etnograficzną, z akcją osadzoną w realiach regionu Podhala.

Reakcja ustawodawcy na przestępczość podatkową odzwierciedla tendencje obserwowane w całej karnistyce, wynikające z poglądu, według którego przestępstwo stanowi dowód na wadliwie skonstruowane prawo, czego rezultatem jest narastająca niestabilność, kazuistyka i inflacja prawa z tendencją do rozszerzania zakresu kryminalizacji i zaostrzania penalizacji. W obszarze przestępczości podatkowej zjawisko to występuje pod hasłem „uszczelniania systemu podatkowego”.Ustawodawca, wypowiadając wojnę zwłaszcza oszustwom VAT, nie zaostrzył jednak kar za same te oszustwa, ale za zachowania znajdujące się „na przedpolu” oszustw, polegające na wystawianiu i obrocie nierzetelnymi fakturami oraz rachunkami. Przejawem tego jest w obrębie kodeksu karnego skarbowego drastyczne zaostrzenie w 2016 r. represji karnej za wystawianie i obrót nierzetelnymi fakturami oraz rachunkami, natomiast w obrębie kodeksu karnego – wprowadzenie kwalifikowanych typów fałszerstw dokumentów, których przedmiotem są faktury.Kolejnym przejawem omawianych tendencji był projekt obszernej nowelizacji kodeksu karnego skarbowego z grudnia 2018 r., którego istota sprowadzała się do dalszego rozszerzania zakresu kryminalizacji, zaostrzania penalizacji oraz wypaczenia ukształtowanej dotychczas racjonalnie zasady priorytetu egzekucji danin publicznych przed represją.Projekt ten jednak nie wszedł w życie, a zamiast tego ustawodawca od dwóch lat konsekwentnie cząstkowymi nowelizacjami rozszerza zakres kryminalizacji, obejmując nią zwłaszcza przypadki niedopełnienia lub niewłaściwego wykonania rozbudowanych obowiązków informacyjnych.Oprócz oszustw podatkowych zjawiskiem, które niepokoi organy fiskalne i ustawodawców wielu państw, jest tzw. agresywna optymalizacja podatkowa, w ramach której określone czynności, np. rozporządzanie majątkiem czy przekształcenia struktur gospodarczych, służą wyłącznie lub przede wszystkim redukcji obciążeń podatkowych. Kryminalizacja sięga zaledwie na dalekie „przedpola” tego zjawiska i polega na obwarowaniu sankcjami karnymi niedopełnienia lub niewłaściwego wypełnienia obowiązków raportowania tzw. schematów podatkowych, co ma w założeniu umożliwiać organom fiskalnym wczesną identyfikację tych zachowań podatników, które stanowią przejawy agresywnej optymalizacji podatkowej, i zastosowanie przeciwko nim instrumentów podatkowoprawnych służących zwalczaniu tego zjawiska.

Wyodrębnienie wśród osobowych źródeł informacji kategorii osób informujących od lat wzbudzało wśród praktyków pracy operacyjnej pewne wątpliwości. W publikacji podjęto próbę wyjaśnienia powodów, dla których utworzono ten podzbiór osobowych źródeł informacji. Przytoczono także wyniki przeprowadzonych w 2013 r. badań w zakresie zagrożeń dla bezpieczeństwa prawnego policjantów związanych z tą kategorią źródeł. Wskazano, że przyjmowanie informacji od osób informujących nie powinno wchodzić w podstawowy zakres zadań policjantów służby kryminalnej. Uzasadniono wniosek, że zapis, który nakłada na wszystkich policjantów obowiązek przyjmowania informacji przydatnych do realizacji ustawowych zadań Policji, powinien zostać umieszczony w jawnym, a więc dostępnym dla ogółu policjantów, wewnętrznym akcie normatywnym. Wskazano, że możliwość dokonania postulowanych zmian pojawiła się w związku z decyzją nr 165 komendanta głównego Policji z 15 maja 2015 r. w sprawie powołania zespołu do opracowania i uzgodnienia projektu zarządzenia w sprawie metod i form wykonywania przez Policję czynności operacyjno-rozpoznawczych. Decyzją nr 10 komendanta głównego Policji z 22 stycznia 2016 r. zmieniającą decyzję w sprawie powołania zespołu do opracowania i uzgodnienia projektu zarządzenia w sprawie metod i form wykonywania przez Policję czynności operacyjno-rozpoznawczych zmieniono niemal całkowicie skład zespołu

W latach 1921–1939 wojskowy wymiar sprawiedliwości ukarał kilka tysięcy żołnierzy, którzy dopuścili się dezercji. Byli wśród nich Polacy, a także służący w Wojsku Polskim Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Niemcy i Litwini. Wielu z dezerterów sądzono nie tylko za ucieczki z Wojska Polskiego, ale także za różne przestępstwa kryminalne. Wśród zbiegów z różnych pułków, a także żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza byli żołnierze, którzy przez kilka lat przebywali za granicą. Mimo poważnych zarzutów dotyczących szpiegostwa i udzielania poufnych informacji wywiadom państw obcych, dezerterzy często unikali wysokich kar. Na takie decyzje w dużej mierze wpływ miał fakt, że dezerterów bronili w sądach wybitni adwokaci. W Poznaniu był nim płk dr Antoni Neuesser, w Krakowie dr Leopold Süesser, we Lwowie Stanisław Mrozowski i dr Roman Aleksandrowicz, a w Warszawie mecenas Stanisław Rundo. Obrońcy często akcentowali złe położenie materialne rodzin dezerterów, trudne dzieciństwo zbiegów i analfabetyzm. Niskie wyroki sądu w wielu sprawach irytowały prokuraturę, a także dowódców niektórych pułków. Wielu dezerterów okazywało skruchę i pragnęło szczerej poprawy. Jednak byli także tacy, których nie zmieniło więzienie. Niektórzy z nich uciekali nawet z tego miejsca.

Artykuł ma na celu przybliżenie tematyki związanej z współpracą międzynarodowych organów policji w kwestii nielegalnego przekraczania granic. Współpraca międzynarodowa ma istotne znaczenie dla zdobywania wiedzy o sposobach zarządzania organami bezpieczeństwa państwa i ich służbowych metodach organizacyjnych. Skuteczność Interpolu przejawia się w tym, że wymiana informacji i współpraca organów jest możliwa nawet bez zawierania odrębnych bi- lub multilateralnych porozumień. Kluczowym zagadnieniem dla treści niniejszego artykułu jest również rola Europolu w zwalczaniu przestępstw przemytu nielegalnych imigrantów oraz nielegalnego przekraczania granicy zewnętrznej Unii Europejskiej. W opracowaniu jednocześnie wskazano okoliczności wpływające na popełnianie przestępstwa nielegalnego przekraczania granic. Systematyczne ujęcie problemu umożliwiło przejrzyste ukazanie roli Interpolu w zwalczaniu przestępstwa nielegalnego przekraczania granic. W opracowaniu jednocześnie wskazano rolę polskiej Policji. Jak się okazuje w celu usprawnienia jej działań należy korzystać z systemu baz międzynarodowych oraz pogłębić analizę poszukiwań międzynarodowych przestępców. Ponadto kryzys migracyjny powoduje wiele komplikacji i zagrożeń dla państw europejskich. Zalicza się do nich kwestie związane z relokacją dużej liczby ludności oraz zapewnieniem im godnych warunków życia. Omawiając problem migracji ludności, nie można pominąć przestępczości związanej z tym zjawiskiem. Niekontrolowana migracja ludności do Europy ukazała brak szczelności w systemie kontroli granic niektórych państw europejskich. Współpraca między Europolem i Interpolem ma na celu budowanie i rozwijanie kooperacji wszystkich służb policji kryminalnej oraz wspieranie policji lokalnych w skutecznej walce z przestępczością.

CEL NAUKOWY: Celem naukowym jest ukazanie sytuacji oraz rozwiązań wykorzystywanych w pracy z seniorami przebywającymi w zakładach karnych oraz pokazanie zróżnicowanych problemów charakterystycznych dla tej grupy więźniów. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Problem badawczy został sformułowany w postaci pytań: Jakie rozwiązania są stosowane w pracy z seniorami przebywającymi w warunkach izolacji więziennej? Jakie problemy występują w pracy z osadzonymi seniorami? Wykorzystane zostały metoda sondażu diagnostycznego oraz analiza treści. PROCES WYWODU: Na wstępie artykułu wyjaśniony został cel odbywania kary pozbawienia wolności i zadania kadry resocjalizacyjnej w pracy ze skazanymi, także seniorami. Następnie przedstawiono dane demograficzne dotyczące osób starych oraz charakterystykę okresu starości. W dalszej kolejności przedstawiono specyfikę funkcjonowania osób starych w więzieniu, ich problemy i potrzeby. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Analiza dotyczyła wykorzystywanych w pracy z przebywającymi w zakładach karnych seniorami rozwiązań oraz problemów tej grupy. Wskazała na korzystne zmiany w zakresie podejmowanej pracy ze skazanymi seniorami. Służba więzienna uwzględnia ich szczególne warunki fizyczne, psychiczne, życiowe doświadczenie, także kryminalne. Seniorzy w więzieniu generują problemy dla całego systemu więziennictwa, powodują wzrost kosztów, są wyzwaniem dla personelu i współwięźniów. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Wzrasta populacja seniorów w więzieniu. Seniorom trzeba zapewnić opiekę lekarską i kontakt z rodziną. Konieczne jest uwzględnienie ich trudności z przystosowaniem się do więziennej rzeczywistości oraz to, że wielu z nich nie ma dokąd wrócić po zakończeniu odbywania kary. Niezbędne jest wdrażanie specjalistycznych programów korekcyjnych skierowanych do tej grupy skazanych i uwzględniających ich potrzeby. W przygotowaniu przyszłych kadr jednostek penitencjarnych należy zwrócić uwagę na umiejętność pracy z seniorami.