Journal articles: 'Seminarium Duchowne w Tarnowie'

1

Banach, Ryszard. "I Liceum Ogólnokształcące a Seminarium Duchowne w Tarnowie." Tarnowskie Studia Teologiczne 31, no. 2 (December 30, 2012): 49. http://dx.doi.org/10.15633/tts.291.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Longosz, Stanisław. "Jolanta M. Marszalska, Katalog inkunabułów biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, Tarnów 1997, Wyższe Seminarium Duchowne w Tarnowie, ss. 154." Vox Patrum 36 (December 15, 1999): 587–91. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7870.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Marszalska, Jolanta M. "Piętnastowieczny księgozbiór Biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 80 (April 28, 2020): 179–202. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.9466.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Marszalska, Jolanta M. "Inkunabuły tynieckie w zbiorach Biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 64 (April 7, 2020): 565–77. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.8602.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Cieślak SJ, Stanisław. "Zjazd księży profesorów i wykładowców historii Kościoła, Wyższe Seminarium Duchowne w Tarnowie, 20-22 IV 2022 r." Nasza Przeszłość 137 (June 30, 2022): 219–29. http://dx.doi.org/10.52204/np.2022.137.219-229.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Nowak, Adam. "Katalog obcojęzycznych czasopism i wydawnictw zbiorowych Biblioteki Seminarium Duchownego w Tarnowie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 34 (March 19, 2020): 151–74. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.7072.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Jaworski ks., Piotr, and Paweł Juśko. "Problematyka dziejów szkolnictwa i wychowania w zbiorach fotograficznych Archiwum Diecezjalnego w Tarnowie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 117, specjalny (December 30, 2021): 109–46. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.13031.

Full text

Abstract:

Początki diecezji tarnowskiej sięgają schyłku XVIII stulecia. Od początku swojego istnienia diecezja gromadziła dokumentację, która stała się podstawą dla jej późniejszego archiwum historycznego. Jednakże samodzielna instytucja Archiwum Diecezjalnego w Tarnowie powstała dopiero w 1959 r. Do lat 50. XX wieku wszelkie dokumenty o wartości historycznej zdeponowane były w pomieszczeniach Kurii Diecezjalnej w Tarnowie oraz w muzeum diecezjalnym. Największy przełom w dziejach archiwum nastąpił w latach 2009-2015. Dokonano wówczas gruntownej rewitalizacja tej instytucji, podczas której zinwentaryzowano i uporządkowano cały zasób archiwalny, wyodrębniając m.in. 14 działów fotograficznych. Są one zróżnicowane pod względem tematyki, objętości oraz formy zapisu fotografii. W 2015 r. dokumentacja fotograficzna w zasobie tego archiwum liczyła łącznie 33,32 m.b.. W zbiorach tych znajdują się także pozycje (fotografie, grupy fotografii) dotyczące problematyki szkolnictwa i wychowania. Mają one dużą wartość poznawczą i powinny zostać uwzględnione jako źródła ikonograficzne w badaniach historyków i pedagogów zajmujących się tą problematyką. Artykuł zawiera wyodrębniony wykaz 300 takich pozycji, które z perspektywy badaczy dziejów szkolnictwa i wychowania, mogą być użyteczne przy kwerendzie w tarnowskim archiwum diecezjalnym lub też zachęcać do jej przeprowadzenia. W artykule dokonano również omówienia przykładów takiej dokumentacji w postaci „kolekcji” dedykowanych tematycznie: historii Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej w diecezji tarnowskiej, Małego Seminarium Duchownego w Tarnowie, szkoły podstawowej w Wojakowej oraz biografii Służebnicy Bożej Stefanii Łąckiej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Królikowski, Janusz. "Nieudana praca Jolanty M. Marszalskiej i ks. Waldemara Graczyka na temat starodruków w Bibliotece Seminarium Duchownego w Tarnowie." Tarnowskie Studia Teologiczne 37, no. 1-2 (March 31, 2019): 313. http://dx.doi.org/10.15633/tst.3265.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Marszalska, Jolanta. "Księgozbiór kanoników i wikariuszy kapituły kolegiackiej pw. Narodzenia NMP w Tarnowie (XV-XVIII w.) w zbiorach biblioteki tarnowskiego seminarium duchownego." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 112 (2019): 219–35. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.2019.112.11.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Łupiński, Józef. "Okoliczności przybycia misjonarzy i początki Seminarium Duchownego w Tykocinie." Nasza Przeszłość 117 (June 30, 2012): 337–49. http://dx.doi.org/10.52204/np.2012.117.337-349.

Full text

Abstract:

W latach 1771-1863 seminarium duchowne w Tykocinie liczyło 54 profesorów (nie licząc regentów, którzy byli jednocześnie wykładowcami i kierownikami scholastyków). Prawie wszyscy profesorowie zostali wyświęceni. Przyjeżdżali do Tykocina zwykle zaraz po święceniach (19 osób) lub kilka lat po święceniach. Dziewięciu księży przybyło natychmiast po święceniach, tylko trzech miało kilkuletnie doświadczenie w posłudze. Większość z nich ukończyła Seminarium Duchowne Świętego Krzyża w Warszawie. W omawianym okresie było 371 kleryków, z których 230 przyjęło święcenia kapłańskie w swoich diecezjach macierzystych lub w innych diecezjach. Pochodzenie społeczne alumnów tykocińskiego seminarium duchowego odzwierciedlało zasadniczo lokalną strukturę społeczną, na którą składała się głównie średnio zamożna szlachta. Większość kandydatów zdolnych do pokrycia kosztów kształcenia zarówno przed, jak iw trakcie studiów seminaryjnych pochodziła z tej warstwy społecznej. Na podstawie edyktu carskiego z 1864 r. oraz na mocy Regulaminu klasztorów rzymskokatolickich w Królestwie Polskim i Zarządzenia o kasacie klasztorów w Królestwie Polskim z tego samego roku Dom Misjonarski w Tykocinie został zlikwidowany 16/28 listopada tego roku. Rozwiązanie Domu zakończyło pracę duszpasterską Zgromadzenia Misjonarzy i funkcjonowanie seminarium duchownego w Tykocinie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Krucki ks., Łukasz, and Justyna Mizerka. "Inwentarz zespołu „Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie” z zasobu Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 119 (December 22, 2022): 143–78. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.12579.

Full text

Abstract:

Założone w 1960 roku przez prymasa Stefana Wyszyńskiego, Archiwum Archidiecezjalne w Gnieźnie zostało zobowiązane do gromadzenia, przechowywania, opracowywania oraz udostępniania archiwaliów związanych z dziejami archidiecezji i metropolii gnieźnieńskiej. W jego zasobie ważne miejsce zajmuje zespół „Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie”, który odzwierciedla skomplikowane dzieje jednego z najstarszych seminariów funkcjonujących na ziemiach polskich. Seminarium duchowne w Gnieźnie zostało założone przez abp. Stanisława Karnkowskiego w 1602 roku. Erekcja ta przypadła jednak na niesprzyjające czasy, stąd też okazała się nietrwała. W 1718 roku abp Stanisław Szembek dokonał ponownego ustanowienia seminarium i powierzył jego zarząd misjonarzom św. Wincentego à Paulo. W tej formie przetrwało ono do 1835 roku. Po kasacie zgromadzenia w zaborze pruskim abp Marcin Dunin postanowił przekształcić seminarium gnieźnieńskie w zakład kształcący kleryków w zakresie praktycznym. Rozwiązanie to przetrwało do 1927 roku, mimo iż w latach 1875-1886 seminarium było zamknięte na skutek kulturkampfu. W 1927 roku kard. August Hlond dokonał reorganizacji studiów seminaryjnych. W Gnieźnie ustanowił pełne studium filozoficzne dla kleryków z archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. W trakcie II wojny światowej w gmachu uczelni Niemcy urządzili szkołę policyjną. Zajęcia seminaryjne wznowiono dopiero w kwietniu 1945 roku. W 1953 roku kard. S. Wyszyński doprowadził do scalenia w Gnieźnie studiów filozoficznych i teologicznych. Od 1998 roku gnieźnieńskie seminarium stanowi część Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, przy zachowaniu własnej osobowości prawnej i odrębności organizacyjnej. Bogata tradycja gnieźnieńskiego seminarium sprawiła, że z jego działalności zachował się okazały zasób archiwalny. Obejmuje on 376 jednostek, które odnoszą się do dokumentacji wytworzonej po 1718 roku. Nie zachowały się bowiem wcześniejsze dokumenty wytwarzane przez kancelarię seminaryjną, co uświadamia drukowany inwentarz dołączony do niniejszego opracowania. Uwzględnia on archiwalia, z których można wyodrębnić następujące tematyczne grupy aktowe: wychowankowie; regulaminy i programy nauczania; biblioteka; dochody i rozchody; kontrakty i rachunki; majątek Braciszewo; inwentarze; korespondencja; konwikt arcybiskupi; seminarium zagraniczne; rekolekcje kapłańskie; akta budowlane.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Górczyk, Wojciech Jerzy. "Szkolnictwo bartolomitów na ziemiach polskich na przykładzie seminariów w Węgrowie, Kielcach i Sandomierzu. Zarys problematyki." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 115 (June 30, 2021): 93–107. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.12390.

Full text

Abstract:

Założycielem Instytutu Księży Życia Wspólnego zwanych potocznie bartolomitami, bartoszkami lub komunistami, którego konstytucje zostały zatwierdzone 7 lipca 1680 r. przez Innocentego XI, był Bartłomiej Holzhauser. Cechami charakterystycznymi Instytutu były zakładanie seminariów i duża dbałość o poziom kształcenia alumnów. Bartolomici do Polski zostali sprowadzeni przez króla Jana III Sobieskiego. Fundacje Jana Dobrogosta Krasińskiego na rzecz bartolomitów w Węgrowie uczyniły z tego miasta centralny ośrodek działalności Instytutu. To właśnie z seminarium węgrowskiego bartolomitów pochodziła znaczna część kadry prowadzącej seminarium duchowne w Kielcach, w XIX wieku zaś bartolomici z seminarium kieleckiego stanowili trzon nowo tworzonego seminarium sandomierskiego. Kres działalności Instytutu Księży Życia Wspólnego nastąpił w połowie XIX wieku.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Graczyk, Waldermar. "Fundacja drugiego Seminarium dla diecezji płockiej w 1710 roku i jego siedziby od XVII do XIX wieku." Nasza Przeszłość 117 (June 30, 2012): 49–55. http://dx.doi.org/10.52204/np.2012.117.49-55.

Full text

Abstract:

Pomysł przeniesienia seminarium duchownego w Płocku lub utworzenia drugiego zaczął narastać na początku XVII wieku. Przeniesienie seminarium postulowała kapituła katedralna na sesji zwyczajnej 9 września 1618 r. oraz na sesjach wiosennych i jesiennych 1631 r. W XVII w. zamiaru tego jednak nie zrealizowano. Dopiero Seweryn Kazimierz Szczuka, sufragan chełmiński (chełmiński) i kanonik płocki, na początku XVIII w. powrócił do tej idei i przedstawił ją biskupowi płockiemu Ludwikowi Bartłomiejowi Załuskiemu, który dobrowolnie ją przyjął i 6 maja 1710 r. wydał dekret erekcyjny dla drugiego seminarium w diecezji płockiej z siedzibą w Płocku. Seminarium mieściło się w domu mieszczącym się na Rynku Kanonicznym przy bramie Wyszogrodzkiej. W tym miejscu misjonarze prowadzili seminarium przez kolejne kilkadziesiąt lat. Decyzją biskupa płockiego Michała Jerzego Poniatowskiego z 20 czerwca 1781 r. seminarium zostało przeniesione do dawnego opactwa Benedyktynów naprzeciw głównego wejścia katedry i – po upadku powstania styczniowego, jesienią 1867 r. – do Franciszkanów. Klasztor reformatów to miejsce w którym mieści się obecnie seminarium duchowne.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Tomczak, Salezy Bogumił. "Mowa przy pożegnaniu Wielebnych OO. Reformatów we Wronkach wygłoszona przez księdza Wincentego Kałkowskiego. Reprint źródła i komentarz." Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, no. 12 (October 15, 2018): 101–31. http://dx.doi.org/10.14746/e.2017.12.3.

Full text

Abstract:

Klasztor we Wronkach należy do najstarszych fundacji zakonnych na terenie archidiecezji poznańskiej. Jego długą historię można podzielić na dwa okresy: dominikański i franciszkański. Okres dominikański rozpoczął się w 1279 a zakończył w 1835 roku, kiedy władze pruskie skasowały na swoim terenie zakony. Po kasacie groziła mu zamiana na cele świeckie a nawet całkowite zniszczenie. W 1854 roku powstał Komitet obywatelski, który postanowił ten pomnik wiary i polskości uratować. Ten cel udało się osiągnąć. W 1868 roku, po wykupieniu kościoła i klasztoru z rąk prywatnych, wspomniany Komitet obywatelski przekazał kościół do dyspozycji arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Mieczysława Halki Ledóchowskiego, ten zaś oddał go franciszkanom/reformatom. Franciszkanie pracowali przy nim zaledwie 7 lat. W 1875 roku władze pruskie zamknęły klasztor a zakonników usunęły. Publikujemy mowę, którą na pożegnanie franciszkanów wygłosił ks. Wincenty Kałkowski, wikariusz z Ostroroga, ze względu na zawartą w niej treść i wielką rzadkość tego druku. W 1924 roku franciszkanie wrócili do Wronek i w odzyskanym klasztorze urządzili niższe seminarium duchowne a w 1931 roku studium teologiczne. Od 1991 roku w klasztorze działa Wyższe Seminarium Duchowne Franciszkanów, które jest afiliowane do Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Rozynkowski, Waldemar. "Starania ksieni Magdaleny Mortęskiej o rozwój szkolnictwa katolickiego." Nasza Przeszłość 117 (June 30, 2012): 137–56. http://dx.doi.org/10.52204/np.2012.117.137-156.

Full text

Abstract:

Zastanawiając się nad rozwojem szkolnictwa katolickiego w Polsce w okresie nowożytnym, należy wspomnieć o osobie reformatora życia monastycznego, ksieni klasztoru benedyktynek w Chełmnie, przełożonej polskich benedyktynek, Magdalenie Mortęskiej ( 1554-1631). Wizja i sposób odnowy życia monastycznego praktykowany przez ksienię Magdalenę opierał się nie tylko na powrocie do rygorystycznego obrzędu benedyktyńskiego, ale także na obowiązkowej edukacji mniszek. To właśnie w realizacji tego postulatu, charakterystycznego dla potrydenckiego okresu Kościoła, dotykamy rozwoju szkolnictwa katolickiego. Zaangażowanie ksieni Mortęskiej w rozwój systemu szkolnego omawiane jest w artykule na dwóch płaszczyznach: założenia klasztornych szkół dla dziewcząt oraz jej zaangażowania w zakładanie innych szkół poza klasztornymi. Można przypuszczać, że zakonnice prowadziły szkołę dla dziewcząt w każdej fundacji benedyktyńskiej. Część mieszkalna dla dziewcząt (dormitorium) została oddzielona od części klasztornej. Uczniowie mieli osobną kaplicę i teren rekreacyjny, np. ogród. Dziewczynkami zwyczajowo opiekowała się wyznaczona zakonnica, czasem więcej niż jedna, jeśli zaszła taka potrzeba. Liczba uczniów wahała się od kilku w małych klasztorach do czterdziestu i więcej w klasztorach funkcjonujących w dużych miastach, takich jak Poznań czy Wilno (Wilno). Ksieni Mortęska przyczyniła się do powstania kilku szkół poza murami klasztoru, takich jak kolegium jezuickie w Toruniu (1596), seminarium duchowne w Poznaniu (1616) i seminarium duchowne w Toruniu (1618). Wszystkie szkoły realizowały szeroko rozumianą wizję opatek odnowy życia religijnego i zakonnego. Na koniec przytoczmy słowa prof. Karola Górskiego, który tak podsumował swój artykuł o roli Magdaleny Mortęskiej w reformie trydenckiej w Polsce: Można powiedzieć, że podobnie jak jezuici umożliwili triumf Reformy trydenckiej w Polsce poprzez wychowanie młodzieży męskiej dokonały Siostry Benedyktynki w dziedzinie wychowania kobiet.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Hamryszczak, Artur Paweł. "Fotografie w Archiwum Diecezji Łuckiej." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 117, specjalny (December 30, 2021): 87–108. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.13292.

Full text

Abstract:

Archiwum Diecezji Łuckiej, które jest przechowywane w Ośrodku Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych, ma charakter szczątkowy i gromadzi dokumentację wytworzoną od II wojny światowej do lat 60. XX wieku, czyli śmierci ordynariusza bpa Adolfa Szelążka w Zamku Bierzgłowskim w 1950 r., i późniejszej działalności księży łuckich. Cały zasób archiwum został opracowany po przewiezieniu go do Ośrodka ABMK. Miał on charakter rozsypu, dlatego prace inwentaryzacyjne były żmudne i długotrwałe. Opracowanie dokumentacji fotograficznej zgodnie z metodyka archiwalną wymagało m.in. identyfikacji osób, miejsc oraz daty wykonania. Aktualnie w zasobie Archiwum Diecezji Łuckiej znajdują się 434 zdjęcia, które wchodzą w skład 4 zespołów. Najwięcej fotografii znajduje się w zespole spuścizn oraz zbiorów ikonograficznych. W dwóch pozostałych zespołach: Wyższe Seminarium Duchowne w Łucku i Parafia katedralna w Łucku, zdjęcia stanowią marginalną liczbę dokumentacji nieaktowej. Fotografie uwieczniają duchowieństwo katolickie diecezji i biskupów łuckich oraz budynki sakralne (kościoły i cerkwie) czy też ważne wydarzenia społeczno-religijne. Są też zdjęcia o proweniencji świeckiej, przedstawiające m.in. Zakład Przyrodoleczniczy doktora Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie. Zasób fotograficzny, tak jak i całe Archiwum Diecezji Łuckiej, nie jest udostępniany ze względu na stan fizyczny dokumentacji. Planowana jest digitalizacja całego zasobu archiwalnego i udostępnienie go w postaci cyfrowej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

Pokrywiński, Rafał. "Sprawozdanie z X Jubileuszowego Zjazdu Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce (10-12 września 2014. Wyższe Seminarium Duchowne Hosianum w Olsztynie)." Roczniki Teologiczne 62, no. 9 (2015): 249–58. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2015.62.9-16.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

Drygier ks., Mariusz. "Troska pasterska Stefana Wyszyńskiego o administrację apostolską Śląska Opolskiego w latach 1949-1967." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 119 (December 22, 2022): 65–80. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.13650.

Full text

Abstract:

Przyznane Polsce po II wojnie światowej ziemie poniemieckie, wśród nich wydzielony z archidiecezji wrocławskiej obszar administracji apostolskiej Śląska Opolskiego, Stolica Apostolska już w 1945 r. poddała pod zarząd prymasa Polski: najpierw Augusta Hlonda, a po jego śmierci w 1948 r. – Stefana Wyszyńskiego, który objął oficjalnie swój urząd na początku 1949 r. Troska o lud Boży na Opolszczyźnie była zatem częścią szerszej misji prymasa wobec Kościoła na Ziemiach Zachodnich. S. Wyszyński w latach 1949-1967 przybył do opolskiej administracji osiem razy. Jesienią 1949 r. zwizytował nowo utworzone seminarium duchowne w Opolu oraz wziął udział jako prelegent w specjalnym kursie dla księży, którego celem była integracja duchowieństwa. W 1951 r., przybył aby zapobiec schizmie wywołanej bezprawną ingerencją władz państwowych w nominacje legalnych rządców kościelnych na Ziemiach Odzyskanych. W kolejnych latach witano prymasa na Śląsku Opolskim m.in. jako szafarza sakramentów i konsekratora biskupów. Wizyty te były dla S. Wyszyńskiego okazją do umocnienia wiary śląskich katolików i ich jedność z Kościołem oraz podkreślić o trwałej przynależnośćci Śląska do Polski. Kardynał podejmował również wysiłki w celu utworzenia na Ziemiach Odzyskanych stałej kościelnej administracji. Jego rola na Śląsku Opolskim, jak i w pozostałych administraturach apostolskich, najpierw została zmniejszeniu w 1956 r., kiedy to władze państwowe wyraziły zgodę na objęcie rządów kościelnych przez wyznaczonych przez Stolicę Apostolską biskupów – na Opolszczyźnie został nim Franciszek Jop. Zwieńczeniem działań S. Wyszyńskiego było poddanie bezpośrednio Stolicy Apostolskiej opolskiej administratury w 1967 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

Motyka, Krzysztof. "W służbie wartości Ks. prof. Jan Szymczyk (1963–2020)." Zeszyty Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II 64, no. 1-2 (June 30, 2021): 5–20. http://dx.doi.org/10.31743/znkul.13486.

Full text

Abstract:

Artykuł przedstawia biografię naukową śp. Księdza Profesora Jana Szymczyka, Kierownika Katedry Struktur, Procesów Społecznych i Pracy Socjalnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Dyrektora Instytutu Nauk Socjologicznych, Przewodniczącego Rady Naukowej „Zeszytów Naukowych KUL”. J. Szymczyk ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu, otrzymując magisterium teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1989 r. W tym samym roku otrzymał w Radomiu święcenia kapłańskie. Przez cztery następne lata pracował jako wikariusz w parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Radomiu. W latach 1992–1996 pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza tamtejszego środowiska akademickiego oraz diecezjalnego duszpasterza ds. środków społecznego przekazu. W 1996 r., po 4 letnich studiach doktoranckich w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, obronił pracę doktorską pt. Zasada dobra wspólnego w ujęciu przedstawicieli Szkoły Lubelskiej i otrzymał doktorat z socjologii. Habilitował się w KUL w 2007 na podstawie dorobku naukowego, w tym rozprawy habilitacyjnej W świecie ludzkich kreacji. Stanisława Ossowskiego koncepcja rzeczywistości społecznej. Od 1996 r. był On zatrudniony w KUL jako asystent, następnie jako adiunkt, a od 2009 r. jako profesor nadzwyczajny. Jego dorobek obejmuje ponad 150 publikacji, w tym 6 książek autorskich i 12 prac zbiorowych pod jego redakcją lub współredakcją. Był uznanym specjalistą przede wszystkim w zakresie socjologii wartości, a następnie socjologii ruchów społecznych, socjologii ciała, socjologii sportu, socjologii życia publicznego, znawcą twórczości Stanisława Ossowskiego. Także jego prace publicystyczne, zwłaszcza te opublikowane w ostatnich kilku latach jego życia, odnoszą się do wartości i świadczą o jego wrażliwości aksjologicznej. Był również doskonałym i oddanym studentom dydaktykiem. Jan Szymczyk zmarł przedwcześnie 15 listopada 2021 r. w Lublinie, pozostawiając w smutku swoich nauczycieli, mistrzów, współpracowników i studentów, gdyż był lubiany i ceniony za swą naukową solidność, profesjonalizm i zaangażowanie, za życzliwość, wrażliwość i skromność.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Artemiuk, Przemysław. "XV Zjazd Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce „Nowa apologia w Polsce. Czego, wobec kogo i jak bronimy?”. Wyższe Seminarium Duchowne we Włocławku, 18–20 września 2019." Roczniki Teologiczne 67, no. 9 (September 8, 2020): 173–74. http://dx.doi.org/10.18290/rt20679-13.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

Megger, Andrzej. "„Eucharystia – tajemnica celebrowana”. 53. Sympozjum Wykładowców Liturgiki na Wydziałach Teologicznych i w Wyższych Seminariach Duchownych. Łódź, Wyższe Seminarium Duchowne, 12-14 września 2017 roku." Roczniki Teologiczne 65, no. 8 (2018): 163–67. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2018.65.8-12.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Wejman, Henryk. "Theological seminary – the place and purpose of the formation of clerical students for priestly service in the diocese. Analytical study of the content of Pope John Paul II’s speech delivered during the consecration of Higher Theological Seminary in Koszalin in 1991." Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie 29 (2022): 163–89. http://dx.doi.org/10.18276/skk.2022.29-09.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

Megger, Andrzej. "“The Eucharist. The Celebrated Mystery” 53th Symposium of Liturgical Lecturers at Theological Faculties and Higher Seminaries Łódź, Higher Theological Seminary, September 12–14, 2017." Roczniki Teologiczne 65, no. 8 English Online Version (2018): 139–44. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2018.65.8-10en.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Warda, Kazimierz. "Źródła do dziejów bibliotek w zbiorach Seminarium Duchownego w Sandomierzu." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi, September 20, 2020, 87–103. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.1985.346.

Full text

Abstract:

Na wstępie Autor artykułu przedstawia ruch zbieractwa książek w XIX w.zrodzony po utracie przez Polskę niepodległości. Zwraca dalej uwagę, że podstawę wielu księgozbiorów prywatnych powstałych w tym okresie stanowiły książki pochodzące z bibliotek klasztornych. Naturalnie, księgozbiory zakonne zasiliły także inne polskie biblioteki instytucjonalne: świeckie i duchowne. Przedstawiając w skrócie dzieje bibliotek zakonnychw XVIII-XIX w., zwraca uwagę na los księgozbiorów skasowanych klasztoróww Królestwie Polskim. Część (fragmenty) tych kolekcji trafiła do Biblioteki Seminarium Duchownego w Sandomierzu (w 1819, 1864-1866, 1893), która dzięki temu stała się ważnym źródłem do dziejów bibliotek klasztornych z Kielecczyzny. Dowodzą tego zarówno zachowane w tej Bibliotece spisy (w tym inwentarze) książek pochodzących z bibliotek zakonnych, jak i badania proweniencyjne samego Autora, który zidentyfikował książki ze zbiorów m.in.: pijarów, bernardynów, franciszkanów, benedyktynek, dominikanów, paulinów, kanoników regularnych. Zbiory Biblioteki Seminaryjnej stanowią również ważne źródło do dziejów innych bibliotek instytucjonalnych (szkolnych) oraz księgozbiorów prywatnych, zwłaszcza osób duchownych.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Kopiczko, Andrzej. "Losy Archiwum Archidiecezji Warmińskiej uwarunkowane dwoma totalitaryzmami." Echa Przeszłości, no. XX/2 (August 21, 2020). http://dx.doi.org/10.31648/ep.5760.

Full text

Abstract:

Archiwum Archidiecezji Warmińskiej w Olsztynie ma długą i skomplikowaną historię. W 1243 r. zostało założone Archiwum Biskupie, a w 1260 r. – Warmińskiej Kapituły Katedralnej.W 1933 r. doszło do ich połączenia i nadania nazwy „Archiwum Diecezjalne we Fromborku”. Jednak już w czasie wojen krzyżacko-polskich zbiory były narażone na niebezpieczeństwa, stąd chroniono je m.in. w Gdańsku i Olsztynie. Straty poniosło także w czasie „potopu” i wojny północnej. Jednak największe zniszczenia powstały pod koniec II wojny światowej, gdy we Fromborku żołnierze Armii Czerwonej spalili tzw. pałac Ferbera, a wraz z nim archiwum bieżące z dokumentami od połowy XIX w. Dużą liczbę zbiorów Rosjanie wywieźli też do Moskwy, a ich zwrot nastąpił dopiero w połowie lat pięćdziesiątych XX w. Szczególnie trudnymi okresami w dziejach archiwum były czasy nazizmu i komunizmu. W okresie panowania Hitlera zbiory zaczęto traktować instrumentalnie, wykorzystując je przede wszystkim do potwierdzania pochodzenia aryjskiego i realizowania polityki „czystej rasy”. Wówczas też nastąpiła koncentracja ksiąg metrykalnych z parafii diecezji warmińskiej w Archiwum Diecezjalnym we Fromborku, a w 1943 r. przetransportowano je do zachodnich Niemiec. Zbiorami opiekowała się pierwsza w dziejach tej instytucji kobieta – Anneliese Birch-Hirschfeld. Po II wojnie światowej centralne instytucje diecezjalne przeniesiono z Fromborka do Olsztyna i wówczas pojawił się problem ze znalezieniem odpowiedniego budynkuna archiwalia. Wiele trudności nastręczyło też ich przewiezienie, ponieważ Wzgórze Fromborskie aż do połowy 1946 r. zajmowały wojska sowieckie. W 1947 r. już prawie wszystkie zbiory znajdowały się w Olsztynie w gmachu przy ul. Mariańskiej, gdzie umieszczono Kurię Biskupią i Niższe Seminarium Duchowne, a od 1949 r. także Wyższe Seminarium Duchowne. Jednak w 1961 r. lokalne władze państwowe zabrały ten budynek, a w zamian udostępniły dla seminarium inny, dużo mniejszy, przy pl. Bema. To spowodowało, że archiwalia znalazły się w aż w trzech miejscach. Dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX w. diecezja warmińska – po wielu latach starań – uzyskała zgodę na budowę gmachu dla biblioteki i archiwum przy ul. Kopernika. Dzięki temu od 1977 r. Archiwum Diecezji (od 1992 r. – Archidiecezji) Warmińskiej posiada dobre warunki do przechowywania i udostępniania zbiorów.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Journal articles on the topic 'Seminarium Duchowne w Tarnowie'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles