To see the other types of publications on this topic, follow the link: Siła mięśniowa.
Journal articles on the topic 'Siła mięśniowa'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 19 journal articles for your research on the topic 'Siła mięśniowa.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Padewski, Rafał, Karina Szczypiór-Piasecka, Krzysztof Antczak, and Alicja Mińko. "OCENA STANU FUNKCJONALNEGO PACJENTÓW ZAKWALIFIKOWANYCH DO ZABIEGU ALLOPLASTYKI STAWU BIODROWEGO." Journal of Education, Health and Sport 11, no. 9 (September 28, 2021): 663–77. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2021.11.09.082.
Full textAbstract:
WSTĘP
Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego jest jednym z najczęściej występujących schorzeń obejmujących ten narząd. Zazwyczaj występuje ona u ludzi w przedziale wiekowym 50-80, jednak istnieje ryzyko jej wystąpienia u osób młodszych ze względu na czynniki predysponujące. Zmiany w stawie są nieodwracalne i jedynym sposobem na ich zatrzymanie jest odpowiednio dobrana rehabilitacja, a w późniejszym etapie, wykonanie alloplastyki stawu biodrowego. Zakres fizjoterapii obejmuje dziedziny takie jak kinezyterapia, fizykoterapia, terapia manualna oraz osteopatia.
Cel: 1.Ocena stanu klinicznego i funkcjonalnego pacjentów przed alloplastyką stawu biodrowego. 2.Określenie czynników wpływających na zwiększenie dysfunkcji kończyny dolnej. 3.Ocena bólu w chorobie zwyrodnieniowej stawu biodrowego.
Materiały i metody: W przeprowadzonym badaniu wzięło udział 46 osób zakwalifikowanych do zabiegu alloplastyki stawu biodrowego. Badanie obejmowało ocenę zakresu ruchomości przy pomocy inklinometru, ocenę siły mięśniowej według skali Lovetta oraz ocenę bólu wykorzystując skalę VAS.
Wyniki: W grupie badanej zaobserwowano największe zmiany w zmniejszeniu zakresu ruchomości zgięcia (p<0,05) oraz ruchu rotacji wewnętrznej (p<0,05). Zaobserwowano zmniejszenie zakresu ruchomości wyprostu, odwodzenia, przywodzenia oraz rotacji zewnętrznej, jednak wyniki nie były istotne statystycznie. Zmiany zwyrodnieniowe predysponują do zwiększenia dolegliwości bólowych (p<0,05). Siła mięśniowa pacjenta zmniejsza się wraz ze stopniem zaawansowania zmian zwyrodnieniowych (p<0,05). Zwiększenie dolegliwości bólowych wpływa na osłabienie siły mięśniowej (p<0,05).
Wnioski: 1.Pacjenci z coxarthrosis cechują się zmniejszonym zakresem ruchomości we wszystkich płaszczyznach ruchowych, w szczególności zgięciem i rotacją wewnętrzną. 2.Zmiany zwyrodnieniowe wpływają na obniżenie siły mięśniowej stawu biodrowego. 3.Dolegliwości bólowe zwiększają się wraz ze wzrostem zaawansowania choroby zwyrodnieniowej.
2
Komasińska, Paulina, and Barbara Steinborn. "Dziecko wiotkie z punktu widzenia pediatry i neurologa dziecięcego." Child Neurology 29, no. 59 (2021): 27–35. http://dx.doi.org/10.20966/chn.2020.59.466.
Full textAbstract:
Wiotkość mięśniowa to obniżony opór podczas wykonywania ruchów biernych w stawach. Prawidłowe napięcie mięśniowe jest wynikiem współdziałania struktur ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Zatem zespół dziecka wiotkiego może stanowić wynik uszkodzenia górnego neuronu ruchowego – wiotkość centralna lub dolnego neuronu ruchowego - wiotkość obwodowa. Wiotkość centralna charakteryzuje się obecnością prawidłowych lub wygórowanych odruchów, prawidłową lub nieznacznie zmniejszoną siłą mięśniową, towarzyszyć jej mogą ograniczone zainteresowanie bodźcami zewnętrznymi, drgawki. Dla wiotkości obwodowej z kolei typowe są: znaczne osłabienie siły mięśniowej, arefleksja, przy prawidłowym kontakcie wzrokowym. Najczęstszą przyczynę wiotkości centralnej stanowią uszkodzenia i wady ośrodkowego układu nerwowego oraz zespoły uwarunkowane genetycznie. Pierwszy etap diagnostyki hipotonii centralnej stanowią zatem badania obrazowe głowy i/lub rdzenia kręgowego oraz badania genetyczne szczególnie, gdy współwystępują cechy dysmorficzne lub obciążenie rodzinne. Z kolei do najczęstszych przyczyn hipotonii obwodowej zalicza się: rdzeniowy zanik mięśni (SMA) i choroby mięśni. Poszukiwanie przyczyn hipotonii obwodowej należy rozpocząć od wykonania badań genetycznych w kierunku SMA. Następny etap stanowi oznaczenie poziomu kinazy kreatyninowej (CK) oraz badania elektrofizjologiczne. Ostatnim etapem jest poszerzenie diagnostyki o badania inwazyjne - biopsję mięśnia czy biopsję nerwu, z których obecnie coraz częściej rezygnuje się na rzecz badań genetycznych. Jeśli u pacjenta z wiotkością współwystępuje spektrum objawów klinicznych takich jak: wymioty, zaburzenia oddychania, zaburzenia świadomości, zwyrodnienie barwnikowe siatkówki, hepatosplenomegalia, należy uwzględnić choroby metaboliczne. Natomiast jeśli stwierdza się nadmierną ruchomość w stawach przy prawidłowej sile mięśniowej konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki w kierunku chorób tkanki łącznej. Zidentyfikowanie przyczyny hipotonii ma szczególne znacznie kliniczne, gdyż w niektórych chorobach (np. SMA, choroba Pompego) istnieją możliwości skutecznego leczenia hamującego ich postęp.
3
Trzaskoma, Zbigniew, Łukasz Trzaskoma, and Anna Krzesicka. "Strength Training in the Elderly People." Advances in Rehabilitation 27, no. 1 (March 1, 2013): 42–54. http://dx.doi.org/10.2478/rehab-2014-0006.
Full textAbstract:
Streszczenie Proces starzenia się człowieka charakteryzuje się licznymi zmianami, które dotyczą struktur na poziomie molekularnym, komórkowym, narządowym oraz całego organizmu. Jednym ze skutków zmniejszającej się aktywności fizycznej oraz postępujących procesów starzenia się organizmu człowieka jest systematyczne obniżanie się siły mięśniowej, któremu towarzyszy pogorszenie sprawności w podstawowych czynnościach codziennych. Ćwiczenia fizyczne, w tym ćwiczenia ukierunkowane na zwiększenie siły mięśniowej, wykonywane przez osoby starsze spowalniają proces starzenia się i zapobiegają występowaniu wielu chorób. Jakkolwiek nawet stała i regularna aktywność fizyczna nie może zapobiec spadkowi siły wraz z wiekiem, to zmiany adaptacyjne w centralnym układzie nerwowym i mięśniowym wywołane stosowaniem ćwiczeń siłowych w dużym stopniu mogą rekompensować ten proces. Ćwiczenia ukierunkowane na zwiększenie siły i masy mięśniowej, nazywane ćwiczeniami siłowymi, są na świecie powszechnie znane i stosowane przez ludzi w podeszłym wieku. W Polsce model usprawniania fizycznego osób starszych bazuje prawie wyłącznie na ćwiczeniach wytrzymałościowych i rozciągających, a stosowanie klasycznych ćwiczeń siłowych często wywołuje obawy. Celem pracy jest uzasadnienie potrzeby stosowania ćwiczeń ukierunkowanych na zwiększenie siły mięśniowej w usprawnianiu osób starszych i przedstawienie efektów ich zastosowania.
4
Tokarski, Tomasz. "Ograniczanie obciążenia układu mięśniowo-szkieletowego przez zastosowanie wybranych urządzeń wspomagających przemieszczanie ładunków." Occupational Safety. Science and Practice 603, no. 12 (December 15, 2021): 14–17. http://dx.doi.org/10.54215/bp.2021.12.9.tokarski.
Full textAbstract:
Dzięki zastosowaniu odpowiednich urządzeń wspomagających podnoszenie i przenoszenie ładunków można wyraźnie zmniejszyć obciążenie układu mięśniowo-szkieletowego. Jest to o tyle ważne, że z każdym rokiem przybywa pracowników po 55. roku życia, którzy dysponują mniejszą siłą mięśniową w porównaniu z osobami w młodszym wieku, a pracodawcy muszą dostosować warunki pracy osób starszych do ich możliwości psychofizycznych. W artykule przedstawiono wybrane urządzenia wspomagające podnoszenie i przenoszenie ładunków oraz zasady ich doboru z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb i możliwości pracowników.
5
Waldon, Karol, Karina Szczypiór-Piasecka, Alicja Mińko, Krzysztof Antczak, and Aleksandra Orłowska. "OCENA STANU FUNKCJONALNEGO PACJENTÓW ZAKWALIFIKOWANYCH DO ZABIEGU ALLOPLASTYKI STAWU KOLANOWEGO." Journal of Education, Health and Sport 11, no. 9 (September 27, 2021): 571–79. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2021.11.09.074.
Full textAbstract:
STRESZCZENIE
Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego jest jedną z najczęstszych dolegliwości kończyny dolnej. Popularność przypadłości jest uzależniona od wieku, im pacjent starszy tym częściej i w większym stopniu występują zmiany zwyrodnieniowe. Dzięki możliwości współczesnej medycyny, choroby zwyrodnieniowe można leczyć w sposób nieinwazyjny oraz inwazyjny. W badaniu poruszony zostaje problem bólu i stanu funkcjonalnego stawu kolanowego.
Cele Pracy:
Ocena stanu funkcjonalnego i klinicznego pacjenta z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego.
Określenie najczęstszych ograniczeń związanych z czynnościami dnia codziennego pacjentów zakwalifikowanych do alloplastyki stawu.
Wpływ bólu na stan funkcjonalny pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego.
Materiały i Metody: Badanie zostało przeprowadzone w Klinice Ortopedii, Traumatologii i Onkologii Narządu Ruchu. Wzięło w nim udział 49 osób zakwalifikowanych do operacji endoprotezoplastyki, 23 kobiet i 26 mężczyzn. Każdy pacjent został poddany badaniu podmiotowemu, które składało się z 9 pytań, oraz przedmiotowemu w, którym badana była funkcja zajętych chorobowo stawów.
Wyniki: Największe korelacje wystąpiły między bólem a siłą mięśniową. Zwiększone dolegliwości bólowe wpływają na obniżenie siły mięśniowej stawu kolanowego. Następną z kolei istotnie statystycznie zmienną była korelacja między zaawansowaniem zmiany zwyrodnieniowej a bólem. Stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych istotnie statystycznie wpływał na ruchomość stawu.
Wnioski: 1.Dolegliwości bólowe wpływają na obniżenie siły mięśniowej stawu kolanowego.
Zaawansowany proces zwyrodnieniowy wpływa na ruchomość stawu.
3.Dolegliwości bólowe zwiększają się wraz z zaawansowaniem zmian zwyrodnieniowych.
6
Jaskólska, Anna, and Artur Jaskólski. "Właściwości fizjologiczne i mechaniczne mięśni szkieletowych - czy są takie same w różnych mięśniach i u wszystkich osób?" Kosmos 69, no. 4 (January 30, 2021): 739–56. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2020_2734.
Full textAbstract:
Nasze zdolności do wykonywania ruchów i wysiłków fizycznych uwarunkowane jest prawidłowym funkcjonowaniem mięśni szkieletowych zależnym od właściwości mięśni. Dlatego celem niniejszego artykułu była charakterystyka właściwości mięśni szkieletowych, począwszy od pobudzenia mięśnia, jego zdolności kurczenia się i rozwijania siły, po właściwości mechaniczne tkanki mięśniowej. W artykule omawiamy kolejno właściwości fizjologiczne, w tym pobudzenie mięśnia i zdolności do rozwijania siły, i czynniki je warunkujące, oraz właściwości mechaniczne tkanki mięśnia. Głównie opisujemy i podajemy wyniki badań własnych w tym zakresie. Następnie, na podstawie wyników badań własnych opisujemy właściwości badanych przez nas mięśni, odnosząc różnice między nimi do pełnionej funkcji. W dwóch ostatnich rozdziałach opisujemy właściwości mięśni u osób w różnym wieku oraz osób chorujących na chorobę Parkinsona, wykazując i odpowiadając na postawione pytania, że właściwości mięśni zmieniają się z wiekiem i w chorobach neurodegeneracyjnych, jaką jest choroba Parkinsona, co zmniejsza zdolność tych osób do rozwijania siły i wykonywania wysiłku fizycznego.
7
Szczypiór-Piasecka, Karina, Dominik Domrzalski, Krzysztof Antczak, Alicja Mińko, and Aleksandra Orłowska. "Program kompleksowej rehabilitacji po poresekcyjnej alloplastyce kości promieniowej z rekonstrukcją stawu promieniowo-łokciowego i nadgarstka w wyniku leczenia guza olbrzymiokomórkowego." Journal of Education, Health and Sport 11, no. 9 (September 28, 2021): 708–21. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2021.11.09.086.
Full textAbstract:
Wstęp: Nowotwory kości są stosunkowo rzadkie. Do najczęściej występujących mięsaków kości należą: mięsak kościopochodny (osteosarcoma – 45%), mięsak Ewinga (18%), który częściej występuje u młodzieży oraz chrzęstniakomięsak (chondrosarcoma – 15%), który częściej zdarza się osób dorosłych. Celem poniższej pracy było przybliżenie tematyki nowotworów jako jednego z problemów w dziedzinie ortopedii oraz przedstawienie programu rehabilitacji pacjenta po leczeniu guza olbrzymiokomórkowego.
Materiał i metody: Praca została napisana na podstawie historii choroby pacjenta leczonejgo w Klinice Ortopedii, Traumatologii i Onkologii Narządu Ruchu Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.
Wyniki: Po operacji głównym celem rehabilitacji było zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie prawidłowego zakresu ruchomości w stawach. W tym celu wykorzystano początkowo ćwiczenia wspomagane, które następnie pacjent wykonywał sam jako ćwiczenia czynne. Do rehabilitacji pacjenta wykorzystano m.in. techniki PNF, osteopatii i terapii manualnej. W rehabilitacji poszpitalnej za główny cel obrano wzmacnianie siły mięśniowej.
Wnioski: Rehabilitacja jest nieodłącznym elementem postępowania leczniczego pacjentów onkologicznych. Wczesne zapoczątkowanie rehabilitacji przynosi wymierne korzyści w czasie trwania leczenia oraz powrotu chorego do zdrowia.
8
A. Chrzanowska, Joanna, Lidia Bubula, Anna Noczyńska, and Agnieszka Zubkiewicz-Kucharska. "To increase body height and muscle strength – one medicine for two diseases? Case report of a boy with Silver-Russell syndrome and Duchenne muscular dystrophy." Pediatric Endocrinology Diabetes and Metabolism 27, no. 4 (2021): 298–304. http://dx.doi.org/10.5114/pedm.2021.107724.
Full text
9
Krzywda, Adam, Agata Wypych-Ślusarska, Karolina Krupa-Kotara, Klaudia Oleksiuk, Joanna Głogowska-Ligus, Michał Skrzypek, and Jerzy Słowiński. "Bipolar pulsed radiofrequency neuromodulation of median nerve for treatment of carpal tunnel syndrome – a preliminary study." Annales Academiae Medicae Silesiensis 75 (October 27, 2021): 107–10. http://dx.doi.org/10.18794/aams/142128.
Full textAbstract:
WstępWyniki chirurgicznego odbarczenia nerwu pośrodkowego u części chorych z zespołem cieśni nadgarstka są niezadowalające. Celem pracy jest ocena wczesnych wyników leczenia zespołu cieśni nadgarstka (<i>carpal tunnel syndrome</i> – CTS) za pomocą bipolarnej neuromodulacji nerwu pośrodkowego (<i>median nerve</i> – MN) z użyciem prądu o częstotliwości radiowej w trybie pulsacyjnym (<i>pulsed radiofrequency</i> – PRF).Materiał i metodyLeczeniu poddano 15 dorosłych pacjentów z CTS (10 kobiet i 5 mężczyzn, średni wiek 58,5 roku). Zastosowano technikę bipolarnej neuromodulacji z użyciem prądu PRF. Prawidłowość położenia elektrod potwierdzano neurofizjologicznie. Protokół badania składał się z kwestionariusza objawów zespołu cieśni nadgarstka (Boston Carpal Tunnel Questionnaire – BCTQ), skali numerycznej NRS (Numerical Rating Scale) dla oceny bólu oraz oceny siły mięśniowej przed neuromodulacją oraz 4 i 12 tygodni po leczeniu. Ponadto oceniano szybkość przewodnictwa czuciowego w nerwie pośrodkowym (<i>sensory nerve conduction velocity</i> – SNCV) przed i 12 tygodni po interwencji.WynikiStwierdzono znamienną poprawę w zakresie podskal BCTQ dotyczących ciężkości objawów (33,53 ± 8,25 przed zabiegiem vs. 18,33 ± 11,06 i 25,67 ± 12,39 po upływie 4 i 12 tygodni od zabiegu) oraz stanu czynnościowego (21,0 ± 5,79 vs. 12,07 ± 7,20 i 17,73 ± 9,09), a także poprawę siły mięśniowej (3,39 ± 1,68 vs. 5,86 ± 1,98 i 4,93 ± 2,22). Ponadto stwierdzono redukcję bólu i poprawę SNCV, jednak parametry te nie osiągnęły znamienności statystycznej.WnioskiNeuromodulacja nerwu pośrodkowego za pomocą prądu PRF przeprowadzona techniką bipolarną jest obiecującą metodą leczenia pacjentów z CTS i może być alternatywą dla chirurgicznego uwolnienia nerwu pośrodkowego. Dla oceny trwałości poprawy klinicznej po zastosowanym leczeniu konieczny będzie dłuższy okres obserwacji.
10
Byra, Joanna, and Jolanta Jaworek. "Terapia manualna po alloplastyce stawu kolanowego u pacjenta z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii A – studium przypadku." Acta Haematologica Polonica 50, no. 2 (August 23, 2019): 85–90. http://dx.doi.org/10.2478/ahp-2019-0014.
Full textAbstract:
StreszczenieWstępStaw kolanowy jest jednym z najczęściej zajętych przez artropatię hemofilową, a zabieg alloplastyki stawu kolanowego jest leczeniem z wyboru w przypadku zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych. Celem pracy było przedstawienie kompleksowego postępowania fizjoterapeutycznego, ze szczególnym uwzględnieniem terapii manualnej, u pacjenta z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii typu A, u którego została wykonana alloplastyka stawu kolanowego.MetodykaMężczyzna, lat 49, po zabiegu alloplastyki stawu kolanowego lewego, z artropatią hemofilową w przebiegu hemofilii A, został poddany 6-tygodniowej rehabilitacji. U pacjenta zastosowano metody terapii manualnej, ćwiczenia usprawniające oraz fizykoterapię. Oceny postępów rehabilitacji dokonano, stosując: kwestionariusz WOMAC, test Timed Up and Go (TUG test), pomiar goniometryczny zakresu ruchu stawów kolanowych, ocenę siły mięśni zginaczy i prostowników kolana w skali Lovetta, ocenę dolegliwości bólowych w skali VAS.WynikiUzyskano wzrost siły mięśniowej oraz poprawę zakresu ruchu stawu kolanowego. W wyniku terapii poprawie uległa stabilność dynamiczna oraz stan funkcjonalny pacjenta (TUG test poprawa o 35%, skala WOMAC o 32%). Dolegliwości bólowe uległy zmniejszeniu z 9 na 3 w skali VAS. Uzyskano wydolny chód. Usprawnianie przebiegło bez powikłań.WnioskiFizjoterapia, w tym terapia manualna, u pacjenta z artropatią hemofilową po zabiegu alloplastyki kolana, jest postępowaniem skutecznym i bezpiecznym.
11
Żołądź, Jerzy A., Joanna Majerczak, and Krzysztof Duda. "Starzenie się mięśni szkieletowych człowieka - przyczyny, skutki, zapobieganie." Kosmos 69, no. 4 (January 30, 2021): 703–16. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2020_2742.
Full textAbstract:
Rozważania pierwszej części pracy dotyczą składu ciała człowieka, rozpatrywanego na pięciu różnych poziomach: A) poziom pojedynczych atomów, poprzez B) poziom związków chemicznych, C) skład ciała uwzględniający istnienie błony komórkowej (poziom komórkowy) i D) skład tkankowo-narządowy (poziom tkankowy), aż po E) ocenę ustroju jako całości. Szczególnie dużo uwagi w rozważaniach tych poświęcono mięśniom szkieletowym, w tym czynnikom warunkującym ich siłę i moc. W dalszych częściach pracy przedstawiono proces starzenia się organizmu człowieka, w tym starzenie się mięśni szkieletowych, z uwzględnieniem zjawiska otyłości sarkopenicznej oraz jej negatywnych skutków dla zdrowia człowieka. Omówiono również zjawisko starzenia się mięśni szkieletowych sportowców w przebiegu ich kariery sportowej jak i po jej zakończeniu. W końcowej części pracy przedstawiono dowody na korzystne oddziaływanie aktywności fizycznej / treningu na organizm osób w starszym wieku, nawet po przekroczeniu 100 roku życia.
12
Antas, Paulina, Karina Szczypiór-Piasecka, Alicja Mińko, and Krzysztof Antczak. "PROGRAM KOMPLEKSOWEJ REHABILITACJI PO RESEKCJI MIĘSAKA KOSTNOPOCHODNEGO KOŚCI RAMIENNEJ I PORESEKCYJNEJ ENDOPROTEZOPLASTYCE MUTARS." Journal of Education, Health and Sport 11, no. 9 (September 28, 2021): 650–62. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2021.11.09.081.
Full textAbstract:
Wstęp: Mięsaki kości są nowotworami złośliwymi o pochodzeniu mezenchymalnym, których występowanie jest zjawiskiem rzadkim. Najczęściej zdiagnozowanym pierwotnym nowotworem kości jest wrzecionowatokomórkowy mięsak kostnopochodny (osteosarcoma). Mięsaki kości w głównej mierze lokalizują się w kościach długich kończyn, najczęściej w kości udowej, piszczelowej oraz ramiennej. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie programu kompleksowej rehabilitacji po resekcji mięsaka kostnopochodnego kości ramiennej i poresekcyjnej endoprotezoplastyce Mutars.
Materiał i metody: Praca została napisana na podstawie historii choroby pacjentki leczonej w Klinice Ortopedii, Traumatologii i Onkologii Narządu Ruchu Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.
Wyniki: Rehabilitacja szpitalna trwa zazwyczaj około 7 dni. Głównym jej celem jest możliwie szybki powrót pacjenta do optymalnego funkcjonowania i wykonywania czynności dnia codziennego. Rehabilitacja poszpitalna trwa znacznie dłużej niż rehabilitacja szpitalna i zależy od stanu pacjenta. Jej głównym celem jest odzyskanie przez pacjenta siły mięśniowej.
Wnioski: Rehabilitacja jest ważnym elementem postępowania leczniczego pacjentów onkologicznych. Wczesne zapoczątkowanie rehabilitacji przynosi wymierne korzyści w czasie trwania leczenia oraz powrotu chorego do zdrowia.
Słowa kluczowe: endoprotezoplastyka, mięsak kości, mięsak kościopochodny, rehabilitacja
13
Szczypiór-Piasecka, Karina, Weronika Szwedowicz, Alicja Mińko, Krzysztof Antczak, and Aleksandra Orłowska. "PROGRAM KOMPLEKSOWEJ REHABILITACJI PO RESEKCJI GUZA BLIŻSZEJ CZĘŚCI KOŚCI RAMIENNEJ I PORESEKCYJNEJ BEZCEMENTOWEJ ENDOPROTEZOPLASTYCE STAWU RAMIENNEGO." Journal of Education, Health and Sport 11, no. 9 (September 28, 2021): 697–707. http://dx.doi.org/10.12775/jehs.2021.11.09.085.
Full textAbstract:
Wstęp:
Mięsaki kości są nowotworami złośliwymi, występującym dość rzadko. We wszystkich państwach europejskich mięsak kości stanowi poniżej 0,4% odnotowanych nowotworów złośliwych. Mięsaki kości stanowią zróżnicowaną grupę nowotworów pochodzenia mezenchymalnego. Obowiązujący podział mięsaka kości na podtypy histologiczne opiera się na pochodzeniu od danych komórek stanowiących składowe kości. Metodą leczenia mięsaków o niskiej złośliwości histologicznej jest chirurgiczne usunięcie guza, lecz więcej niż 70% przypadków wymaga leczenia skojarzonego polegającego na wykonaniu zabiegu chirurgicznego oraz przeprowadzeniu chemioterapii przed- oraz pooperacyjnej ze względu na wysoką złośliwość histologiczną. [1-3]
Celem niniejszej pracy jest przedstawienie programu kompleksowej rehabilitacji pacjenta N.E. po resekcji guza bliższej części kości ramiennej prawej na skutek rozległego przerzutu jasnokomórkowego raka nerki oraz wstawieniu implantu kości ramiennej typu MUTARS. Mężczyzna N. E. lat 62, po przebytym raku jasnokomórkowym (G2) lewej nerki po NSS (2010 r.), dnia 18.04.16 r. został przyjęty na oddział chirurgii z powodu dolegliwości bólowych nadbrzusza oraz lewego barku. Rehabilitacja poszpitalna przeprowadzona została cztery miesiące od wykonanego zabiegu operacyjnego. Jej głównym celem było przywrócenie maksymalnej sprawności fizycznej możliwej do osiągnięcia przez pacjenta po zabiegu endoprotezoplastyki stawu ramiennego. Polegała głównie na ćwiczeniach wzmacniających siłę mięśniową obręczy barkowej, treningu propriocepcji, stabilizacji oraz przygotowaniu pacjenta do swobodnego wykonywania czynności samoobsługi, a także powrotu do aktywności zawodowej [4,5].
14
Chęsy, Andrzej, Gabriel Chęsy, Wojciech Sikorski, Andrzej Rakowski, Paweł Rakowski, Tomasz Zegarski, Katarzyna Dmitruk, and Małgorzata Tafil-Klawe. "Ocena siły mięśniowej kobiet w wieku od 50 do 80 lat w województwie kujawsko-pomorskim testem sprawności fizycznej seniorów." Pielęgniarstwo Polskie 62, no. 4 (December 20, 2016): 487–93. http://dx.doi.org/10.20883/pielpol.2016.47.
Full text
15
Soll, Aneta, Katarzyna Szwamel, Maria Magdalena Bujnowska-Fedak, and Donata Kurpas. "Frailty syndrome in community care – tips for patients and caregivers." HIGHER SCHOOL’S PULSE 11, no. 1 (May 5, 2017): 31–36. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0009.9273.
Full textAbstract:
Zespół słabości (ZS) jest dynamicznym stanem charakteryzującym się zmniejszeniem fizjologicznych rezerw organizmu, osłabieniem odporności na czynniki stresogenne oraz zaburzeniami funkcjonowania układów ciała. W ZS dochodzi do zmniejszenia masy ciała i siły mięśniowej, problemów z poruszaniem się, utrzymaniem równowagi oraz do zmniejszenia aktywności fizycznej. Wyróżniamy trzy stadia zespołu słabości: wczesny ZS (pre- -frail), zespół słabości (frail) oraz powikłania zespołu słabości. Głównym czynnikiem ryzyka wystąpienia ZS jest wiek podeszły, ale znaczenie mają również czynniki genetyczne, środowiskowe, styl życia oraz choroby współistniejące. Do rozpoznania ZS stosuje się m.in. skalę Frieda, Rockwooda oraz GF I (Groningen Frailty Index). Podstawą profilaktyki ZS jest regularna aktywność fizyczna, łącząca ćwiczenia aerobowe, siłowe i rozciągające. Podkreśla się także rolę diety zawierającą produkty bogate w białko, witaminy, zwłaszcza witaminę D oraz leucynę i kwasy omega-3. Poza tym należy zwrócić uwagę na suplementację witaminy D, leczenie chorób współistniejących oraz wykonywanie szczepień ochronnych zapobiegających chorobom zakaźnym. Ogromną rolę w profilaktyce i zapobieganiu powikłaniom tej choroby odgrywa rodzina i opiekunowie osób w wieku podeszłym, którzy powinni zwrócić uwagę na pierwsze jej symptomy oraz podjąć działania minimalizujące ryzyko wystąpienia ZS oraz spowalniające przebieg choroby. null
16
Marszałek, S., W. Golusiński, and L. B. Dworak. "254. Ocena skuteczności kompleksowej rehabilitacji ruchowej laryngektomowanych na podstawie oceny sił mięśniowch i zakresów ruchów w odcinku szyinym kręgosłupa." Reports of Practical Oncology & Radiotherapy 8 (2003): S312. http://dx.doi.org/10.1016/s1507-1367(03)70737-8.
Full text
17
Marciniak, Tomasz, Ida Wiszomirska, Katarzyna Kaczmarczyk, and Ewa Kozdroń. "Analiza Parametrów Czasowo-Przestrzennych Chodu Osób Starszych w Aspekcie Treningu / Elders’ Gait Analysis Using Spatiotemporal Parameters in Aspects of Training." Advances in Rehabilitation 25, no. 2 (June 1, 2011): 19–25. http://dx.doi.org/10.2478/rehab-2013-0006.
Full textAbstract:
Streszczenie Wstąp. Inwolucyjne zmiany organizmu w procesie starzenia są wieloczynnikowe. a niektóre z nich mają wpływ na pogorszenie jakości lokomocji. Wyróżnia się wśród nich między innymi: spadek sił}' mięśniowej czy zmniejszenie zakresu ruchomości w stawach. Objawy tych zaburzeń manifestują się zmianą niektórych parametrów czasowo-przestrzennych chodu, przede wszystkim: zmniejszeniem prędkości chodu i długości kroku oraz zwiększeniem szerokości kroku. Cel. Celem pracy była ocena wpływu różnych form treningowych na czasowo-przestrzenne parametry chodu osób starszych. Materiał. Badaniem objęto 59 słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku AWF Warszawa. Badania lekarskie i wysiłkowe pozwoliły wykluczyć wszelkie przeciwwskazania zdrowotne. Dokonano podziału na dwie grupy treningowe: TW - trening wszechstronny i TN - trening w pozycjach niskich. Badania ukończyło po 14 osób z każdej z grup. Metody. Pomiary wykonano przy użyciu platformy FDM Zebris. która rejestrowała parametry czasowo-przestrzenne badanych. Ich zadaniem było trzykrotne przejście po platformie z naturalną dla siebie prędkością. Cykl treningów trwał 12 tygodni, zajęcia odbywały się dwa razy w tygodniu i trwały 45 minut. Zasadnicza różnica pomiędzy treningami polegała na eliminacji ćwiczeń lokomocji i ćwiczeń w pozycjach wysokich w grupie TN. Analizę statystyczną przeprowadzono przy użyciu oprogramowania Statistica. Wyniki. W wyniku treningu wszechstronnego wśród badanych zaobserwowano istotną zmianę sześciu parametrów chodu:. długość kroku prawej kończyny dolnej. długości kroku prawej kończyny dolnej (jako % długości kończyny), czas kroku prawej i lewej kończyny dolnej, czas cyklu chodu oraz kadencji. Pozostałe parametry wykazały pewną tendencję, lecz ich zmian nie można przypisać przeprowadzonemu treningowi. Badani grapy TN nie wykazali istotnych zmian w analizowanych parametrach. Wnioski. Zmiany jakości chodu są wieloczynnikowe. istnieje więc potrzeba dalszych dociekań. w celu ich rozpoznania oraz modyfikacji w ramach treningu czy terapii. Dobór ćwiczeń zastosowanych w treningu powinien strukturalnie odzwierciedlać docelowy element, któiy ma być kształtowany.
18
Deskur, Zbigniew, and Anna Deskur. "Odtworzenie czynności rąk po nieodwracalnym uszkodzeniu nerwu promieniowego." Pomeranian Journal of Life Sciences 62, no. 3 (May 26, 2017). http://dx.doi.org/10.21164/pomjlifesci.191.
Full textAbstract:
ABSTRAKT Wstęp: Celem pracy była ocena stosowanych metod i osiągnię- tych wyników odtworzenia czynności rąk u chorych po nieodwracalnym uszkodzeniu nerwu promieniowego.Materiały i metody: Badano rodzaj i liczbę zastosowanych metod odtwarzania czynności ruchowej rąk przez przeniesienie ścięgien mięśni czynnych na porażone oraz wdrożone leczenie rehabilitacyjne u chorych z nieodwracalnym uszkodzenie nerwu promieniowego, które zostały przedstawione w 6 doniesieniach naukowych opublikowanych w latach 1996-2016. W dostępnych pracach przedstawiono wyniki leczenia 129 chorych po nieodwracalnym uszkodzeniu nerwu promieniowego.Wyniki: Czynność rąk przywracano najczęściej przez przeniesienie ścięgna: mięśnia nawrotnego obłego na mięsień prostownik nadgarstka promieniowego długiego u100 (72,5%) chorych, mię- śnia dłoniowego długiego na mięsień prostownik kciuka długiego u 88 (68,2%) osób oraz mięśnia zginacza nadgarstka łokciowego na mięsień prostownik palców wspólny u 99 (76,7%) badanych. W okresie przed- i pooperacyjnym w odtworzeniu czynności rąk dużą rolę odegrało leczenie rehabilitacyjne.Wnioski: U wszystkich chorych osiągnięto prawie pełny lub pełny wyprost nadgarstka i palców. Siła rąk była ogólnie zadowalająca. Sprawność rąk u większości osób była bardzo dobra lub dobra.
19
Mosiejczuk, Hanna, Karolina Bąk, Aleksandra Szylińska, Magdalena Ptak, Anna Mikołajczyk, Agnieszka Lubińska, Agnieszka Turoń, Żaneta Ciosek, and Iwona Rotter. "Wpływ lasera biostymulacyjnego niskoenergetycznego i ćwiczeń usprawniających na zmniejszenie dolegliwości bólowych i poprawę funkcjonalną u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych." Pomeranian Journal of Life Sciences 61, no. 4 (September 5, 2018). http://dx.doi.org/10.21164/pomjlifesci.312.
Full textAbstract:
Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęściej występującym schorzeniem stawów, przyczyniającym się do powstawania niepełnosprawności układu ruchu. Choroba dotyka przeważniestarszą część społeczeństwa, wiąże się z nią cierpienie i zmniejszenie jakości życia. Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego przyczynia się do dysfunkcji stawów o różnymnasileniu. Często wywołuje przewlekłe dolegliwości ograniczające aktywność ruchową, które mogą nawet komplikować wykonywanie czynności dnia codziennego. Laser niskoenergetycznywywiera działanie przeciwbólowe i biostymulujące na poziomie komórkowym.Celem pracy była ocena skuteczności lasera niskoenergetycznego w łagodzeniu dolegliwości bólowych i poprawie funkcjonalnej u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych.Porównano zastosowania wyłącznie laseroterapii z działaniem lasera i ćwiczeń usprawniających.Materiał i metody: Czterdziestoosobowa grupa pacjentów obojga płci, w wieku średnim 65 lat, z rozpoznaną chorobą zwyrodnieniową stawów została podzielona na dwie grupy. W grupie I (n = 20) zastosowano laseroterapię, a w grupie II (n = 20) laseroterapię i kinezyterapię. Wszyscy badani zostali poddani takiej samej dawce energii promieniowania laserowego, która wynosiła 3,0 J/cm², 10 Hz, 400 mW. W obu grupach seria wynosiła 10 zabiegów wykonywanych codziennie. Jako kryteria porównania dwóch grup przyjęto dolegliwości bólowe w skali VAS, zakresy ruchu w stawie kolanowym, siłę mięśni: czworogłowego i dwugłowego uda. Wszystkie pomiary zostały wykonane przed i po terapii.Wyniki: W obu grupach po terapii uzyskano znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych: I (p = 0,00009, R = 0,68); II (p = 0,00002, R = 0,86), zwiększenie zakresu ruchu zgięcia w stawie kolanowym: I (p = 0,000001; R = 0,90); II (p = 0,00002; R = 0,85), zwiększenie zakresu ruchu wyprostu w stawie kolanowym: I (p = 0,042, R = 0,87); II (p = 0,0004, R = 0,9) oraz zwiększenie siły mięśnia czworogłowego: I (p = 0,03, R = 0,77); II (p = 0,0002, R = 0,9) i dwugłowego uda: I (p = 0,04, R = 0,80); II (p = 0,0007, R = 0,91). Za wyjątkiem ruchu zgięcia w stawie kolanowym (p = 0,027; r = 0,17) w pozostałych badanych parametrach nie zaobserwowano istotnie statystycznych różnic w zastosowaniu samej laseroterapii w stosunku do połączenia laseroterapii z ćwiczeniami.Wnioski: Zastosowanie promieniowania laserowego w chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego wpływa na zmniejszenie dolegliwości bólowych i poprawę stanu funkcjonalnego pacjenta. Laseroterapia skojarzona z kinezyterapią przynosi lepsze efekty terapeutyczne i efektywniej wpływa na poprawę stanu funkcjonalnego stawu kolanowego w chorobie zwyrodnieniowej. Nie zaobserwowano istotnie statystycznych różnic w działaniu samej laseroterapii, czy w połączeniu z kinezyterapią.