Academic literature on the topic 'Socialisten'

Rond 1910 werd in de BWP de Vlaamse kwestie een vrije kwestie. De ‘versmelting’ van twee volken in een ‘âme belge’, via tweetaligheid, werd afgewezen. Onder impuls van Huysmans beriep het Vlaamse socialisme zich op de idee van culturele autonomie: het recht op onderwijs in de moedertaal van de lagere school tot de universiteit en dus de vernederlandsing van de Gentse Rijksuniversiteit. Daarmee behoorde het Vlaamse socialisme tot de voorhoede van de Vlaamse beweging. Het Waalse socialisme daarentegen verdedigde nog de superioriteit van het Frans en de mythe van een tweetalig Vlaanderen, en kantte zich tegen die Vlaamse hoofdeis.Tijdens de tweede fase (1919-1935) was de Vlaamse beweging verzwakt en het Vlaamse socialisme verdeeld. Huysmans slaagde er slechts met moeite in om een ongunstig partijstandpunt ter zake te verhinderen en de Vlaamse kwestie als een vrije kwestie te behouden. Het ‘Compromis des socialistes belges’ van november 1929 was gebaseerd op regionale eentaligheid en een minimale tweetaligheid in het leger en de centrale besturen. Het legde mee de fundamenten van de evolutie naar het beginsel van de territorialiteit inzake bestuur en onderwijs (1930 en 1932).Tijdens de derde fase (1935-1940) hield die pacificatie geen stand. Conflicten versterkten elkaar. De partijleiding kwam in handen van de Brusselaar Spaak en de Vlaming De Man, die met zijn Plan van de Arbeid in 1933 de BWP even uit de impasse had gehaald. Het ging om een nieuwe generatie die het socialisme een andere inhoud wilde geven: streven naar een volkspartij in plaats van klassenstrijd, een ‘socialisme national’, een autoritaire democratie als antwoord op een aanhoudende politieke crisis. Vooral aan Waalse kant werd daartegen gereageerd. Tevens werd de evolutie in het buitenlandse beleid, de zelfstandigheid los van Frankrijk, bekritiseerd. De Spaanse burgeroorlog en de eventuele erkenning van generaal Franco dreef de tegenstellingen op de spits. Voor het eerst had de partij met Spaak een socia-listische eerste minister (mei 1938-januari 1939). Hoewel alle socialisten tegen Franco waren, verschilden de Waalse socialisten van mening met de meeste Vlaamse socialisten over de vraag of de regering daarover moest vallen. Er was ook de tegenstelling over een al dan niet toenadering tot de christelijke arbeidersbeweging vanwege een dan noodzakelijke schoolvrede en een subsidiëring van de katholieke ‘strijdscholen’. Daarop entte zich de taalkwestie. In de Kamer viel de fractiecohesie terug tot 53%.De Vlaamse socialisten waren niet alleen veel sterker vertegenwoordigd in de fractie (40% in 1936), hun zelfbewustzijn nam ook sterk toe. Ze ergerden zich steeds meer aan het bijna exclusieve gebruik van het Frans in de fractie, in het partijbestuur en vooral tijdens congressen. Wie geen of weinig Frans kende, wilde niet langer als minderwaardig worden behandeld. Zeker als dat samenviel met een andere visie. Het eerste aparte Vlaams Socialistisch Congres ging door in maart 1937. Het wilde de culturele autonomie zo veel mogelijk doortrekken, maar keerde zich tegen elke vorm van federalisme, waardoor de Vlaamse socialisten in een klerikaal Vlaanderen een machteloze minderheid zouden worden. Bij de Waalse socialisten groeide de frustratie. Ze organiseerden aparte Waalse Congressen in 1938 en 1939. Ze benadrukten drie vormen van Vlaams imperialisme. De ongunstige demografische evolutie maakte een Vlaamse meerderheid in het parlement en politieke minorisering mogelijk. De financieel-economische transfers van Wallonië naar Vlaanderen verarmden Wallonië. Het verlies aan jobs voor ééntalige Walen in Wallonië en in Brussel was discriminerend. Dat laatste zorgde voor een francofone toenadering en een gezamenlijke framing. Het flamingantisme had zich al meester gemaakt van Vlaanderen, bedreigde via tweetaligheid nu de Brusselse agglomeratie, waarna Wallonië aan de beurt zou komen. Op 2 februari 1939 stonden Vlaamse en Waalse socialisten tegenover elkaar. De unitaire partij dreigde, naar katholiek voorbeeld, in twee taalgroepen uiteen te vallen. Zover kwam het niet. De wallinganten, die een politiek federalisme nastreefden, hadden terrein gewonnen, maar de meeste Waalse socialisten bleven voorstander van een nationale solidariteit. Mits een nieuw ‘Compromis’ dat met de Waalse grieven rekening hield. De mythe van het Vlaamse socialisme als Vlaams vijandig of onverschillig is moeilijk vol te houden. Wel ontstond na de Tweede Wereldoorlog een andere situatie. Tijdens de jaren 1960 behoorde de Vlaamse kwestie tot de ‘trein der gemiste kansen’ . Na de Eerste Wereldoorlog en de invoering van het enkelvoudig stemrecht voor mannen werd de socialistische partij bijna even groot als de katholieke. De verkiezingen verscherpten de regionale en ideologische asymmetrie. De katholieke partij behield de absolute meerderheid in Vlaanderen, de socialistische verwierf een gelijkaardige positie in Wallonië. Nationaal werden coalitieregeringen noodzakelijk. In de Kamer veroverden zowel de socialisten als de christendemocratische vleugel een machtsbasis, maar tot de regering doordringen bleek veel moeilijker. Die bleven gedomineerd door de conservatieve katholieke vleugel en de liberale partij, met steun van de koning en van de haute finance. Eenmaal het socialistische minimumprogramma uit angst voor een sociale revolutie aanvaard (1918-1921), werden de socialisten nog slechts getolereerd tijdens crisissituaties of als het niet anders kon (1925-1927, 1935-1940). Het verklaart een toenemende frustratie bij Waalse socialisten. Tevens bemoeilijkte hun antiklerikalisme de samenwerking van Vlaamse socialisten met christendemocraten en Vlaamsgezinden, zoals in Antwerpen, en dat gold ook voor de vorming van regeringen. In de BWP waren de verhoudingen veranderd. De macht lag nu gespreid over vier actoren: de federaties, het partijbestuur, de parlementsfractie en eventueel de ministers. De eenheid was bij momenten ver zoek. In 1919 was het Vlaamse socialisme veel sterker geworden. In Vlaanderen behaalde het 24 zetels (18 meer dan in 1914) en werd het met 25,5% de tweede grootste partij. Bovendien was de dominantie van Gent verschoven naar Antwerpen, dat met zes zetels de vierde grootste federatie van de BWP werd. Het aantrekken van Camille Huysmans als boegbeeld versterkte haar Vlaamsgezind profiel. In een eerste fase moest Huysmans nog de Vlaamse kwestie als een vrije kwestie verdedigen. Zelfs tegen de Gentse en de Kortrijkse federatie in, die de vooroorlogse Vlaamsgezinde hoofdeis – de vernederland-sing van de Gentse universiteit – hadden losgelaten. Naar 1930 toe, de viering van honderd jaar België, was de Vlaamse beweging opnieuw sterker geworden en werd gevreesd voor de electorale doorbraak van een Vlaams-nationalistische partij. Een globale oplossing voor het Vlaamse probleem begon zich op te dringen. Dat gold ook voor de BWP. Interne tegenstellingen moesten overbrugd worden zodat, gezien de financiële crisis, de sociaaleconomische thema’s alle aandacht konden krijgen. Daarbij stonden de eenheid van België en van de partij voorop. In maart 1929 leidde dit tot het ‘Compromis des Belges’ en een paar maanden later tot het minder bekende en radicalere partijstandpunt, het ‘Compromis des socialistes belges’. Voortbouwend op de vooroorlogse visie van het bestaan van twee volken binnen België, werd dit doorgetrokken tot het recht op culturele autonomie van elk volk, gebaseerd op het principe van regionale eentaligheid, ten koste van de taalminderheden. Voor de Vlaamse socialisten kwam dit neer op een volledige vernederlandsing van Vlaanderen, te beginnen met het onderwijs en de Gentse universiteit. Niet zonder enige tegenzin ging een meerderheid van Waalse socialisten daarmee akkoord. In ruil eisten zij dat in België werd afgezien van elke vorm van verplichte tweetaligheid, gezien als een vorm van Vlaams kolonialisme. Eentalige Walen hadden in Wallonië en in nationale instellingen (leger, centrale besturen) recht op aanwerving en carrière zonder kennis van het Nederlands, zoals ook de kennis ervan als tweede landstaal in Wallonië niet mocht worden opgelegd. De betekenis van dit interne compromis kreeg in de historiografie onvoldoende aandacht. Dat geldt ook voor de vaststelling dat beide nationale arbeidersbewegingen, de BWP vanuit de oppositie, in 1930-1932 mee de invoering van het territorialiteitsbeginsel hebben geforceerd. Een tussentijdse fase C uit het model van Miroslav Hroch.___________ ‘Frenemies’? 2Communitarian tensions in the Socialist Party 1919-1940. Division, Compromise. Crisis. Part Two: 1935-1940 Around 1910, the Flemish question became a free question in the BWP. The ‘merging’ of two peoples in a Belgian soul (âme belge) through bilingualism was rejected. According to Huysmans, Flemish socialism appealed to the idea of cultural autonomy: the right to education in one’s native language from primary school to university, and therefore, the transformation of the state University of Ghent into a Dutch-speaking institution. Hence, Flemish socialism became part of the vanguard of the Flemish Movement. Walloon socialism, on the contrary, continued to support the superiority of French in Belgium and the myth of a bilingual Flanders. It turned against this key Flemish demand.The next stages were dominated by the introduction of simple universal male suffrage in 1919. The Catholic Party maintained an absolute majority in Flanders, the Socialist Party acquired a similar position in Wallonia. During the second phase (1919-1935) initially the Flemish Movement was weakened and Flemish socialism divided. Huysmans hardly managed to keep the Flemish question a free question. The ‘Compromise of the Belgian Socialists’ (Compromis des socialistes belges) of November 1929 was based on regional monolingualism and a minimal bilingualism in the army and the central administration. The territorial principle in administration and education (1930 and 1932) was accepted. Dutch became the official language in Flanders.During the third phase (1935-1940) pacification did not hold. Conflicts strengthened one another. The party leadership fell into the hands of the Brussels politician Spaak and the Fleming De Man. The latter had just offered the BWP an answer to the socio-economic depression with his ‘Labour Plan’ (Plan van de Arbeid). This new generation wanted a different socialism: rather a people’s party than stressing class conflict, a ‘national socialism’, an authoritarian democracy as a response to a persistent political crisis. In particular Walloons reacted against these developments. At the same time, they critisized the foreign policy of diplomatic independence from France (‘los van Frankrijk’). The Spanish Civil War and the possible recognition of General Franco stressed the divisions. With Spaak, the party had a Socialist Prime Minister for the first time (May 1938-January 1939). While all socialists were opposed to Franco, Walloon socialists had a conflicting view with most Flemish socialists on whether the govern-ment should be brought down on this subject. There was also a conflict over the question of rapprochement with the Christian labour movement concerning a truce over the school question and subsidies for the Catholic ‘propaganda’ schools. The language question worsened the situation. In the Chamber, party cohesion dropped down to 53%.Not only were the Flemish socialists much more strongly represented in the socialist parliamentary group (40% in 1936), their assertiveness also increased. They became more and more annoyed with the quasi-exclusive use of French in their parliamentary group, in the party administration, and mostly during party congresses. Those who knew little or no French no longer wanted to be treated as inferior. Especially, when they had different opinions. The first separate Flemish Socialist Congress was held in March 1937. The Congress wanted to pursue cultural autonomy as far as possible, but opposed any form of federalism, as Flemish socialists would become a powerless minority in a clerical Flanders.Frustration grew among Walloon socialists. They organised separate Walloon Congresses in 1938 and 1939. They emphasized three forms of Flemish imperialism. Unfavourable demographic developments made a Flemish majority in Parliament and political minoritisation likely. Financial-economic transfers impoverished Wallonia to the benefit of Flanders. The loss of jobs for monolingual Walloons in Wallonia and Brussels was discriminatory. This contributed to common framing among Francophones: “Flemish radicalism” was accepted in Flanders, presently threatening the Brussels agglomeration via bilingualism, and Wallonia would be next.On 2 February 1939 Flemish and Walloon socialists opposed one another. The unitary party was in danger of splitting into two language groups, following the Catholic example. It did not come to that. The Walloon radicals, who pursued political federalism, had won some ground, but most Walloon socialists remained supporters of national solidarity, provided the adoption of a new ‘Compromise’ that took account of Walloon grievances.The myth of Flemish socialism as hostile or indifferent to Flemish issues is hard to maintain. After the Second World War, however, the situation became different.

Na de Eerste Wereldoorlog en de invoering van het enkelvoudig stemrecht voor mannen werd de socialistische partij bijna even groot als de katholieke. De verkiezingen verscherpten de regionale en ideologische asymmetrie. De katholieke partij behield de absolute meerderheid in Vlaanderen, de socialistische verwierf een gelijkaardige positie in Wallonië. Nationaal werden coalitieregeringen noodzakelijk. In de Kamer veroverden zowel de socialisten als de christendemocratische vleugel een machtsbasis, maar tot de regering doordringen bleek veel moeilijker. Die bleven gedomineerd door de conservatieve katholieke vleugel en de liberale partij, met steun van de koning en van de haute finance. Eenmaal het socialistische minimumprogramma uit angst voor een sociale revolutie aanvaard (1918-1921), werden de socialisten nog slechts getolereerd tijdens crisissituaties of als het niet anders kon (1925-1927, 1935-1940). Het verklaart een toenemende frustratie bij Waalse socialisten. Tevens bemoeilijkte hun antiklerikalisme de samenwerking van Vlaamse socialisten met christendemocraten en Vlaamsgezinden, zoals in Antwerpen, en dat gold ook voor de vorming van regeringen. In de BWP waren de verhoudingen veranderd. De macht lag nu gespreid over vier actoren: de federaties, het partijbestuur, de parlementsfractie en eventueel de ministers. De eenheid was bij momenten ver zoek. In 1919 was het Vlaamse socialisme veel sterker geworden. In Vlaanderen behaalde het 24 zetels (18 meer dan in 1914) en werd het met 25,5% de tweede grootste partij. Bovendien was de dominantie van Gent verschoven naar Antwerpen, dat met zes zetels de vierde grootste federatie van de BWP werd. Het aantrekken van Camille Huysmans als boegbeeld versterkte haar Vlaamsgezind profiel. In een eerste fase moest Huysmans nog de Vlaamse kwestie als een vrije kwestie verdedigen. Zelfs tegen de Gentse en de Kortrijkse federatie in, die de vooroorlogse Vlaamsgezinde hoofdeis – de vernederland-sing van de Gentse universiteit – hadden losgelaten. Naar 1930 toe, de viering van honderd jaar België, was de Vlaamse beweging opnieuw sterker geworden en werd gevreesd voor de electorale doorbraak van een Vlaams-nationalistische partij. Een globale oplossing voor het Vlaamse probleem begon zich op te dringen. Dat gold ook voor de BWP. Interne tegenstellingen moesten overbrugd worden zodat, gezien de financiële crisis, de sociaaleconomische thema’s alle aandacht konden krijgen. Daarbij stonden de eenheid van België en van de partij voorop. In maart 1929 leidde dit tot het ‘Compromis des Belges’ en een paar maanden later tot het minder bekende en radicalere partijstandpunt, het ‘Compromis des socialistes belges’. Voortbouwend op de vooroorlogse visie van het bestaan van twee volken binnen België, werd dit doorgetrokken tot het recht op culturele autonomie van elk volk, gebaseerd op het principe van regionale eentaligheid, ten koste van de taalminderheden. Voor de Vlaamse socialisten kwam dit neer op een volledige vernederlandsing van Vlaanderen, te beginnen met het onderwijs en de Gentse universiteit. Niet zonder enige tegenzin ging een meerderheid van Waalse socialisten daarmee akkoord. In ruil eisten zij dat in België werd afgezien van elke vorm van verplichte tweetaligheid, gezien als een vorm van Vlaams kolonialisme. Eentalige Walen hadden in Wallonië en in nationale instellingen (leger, centrale besturen) recht op aanwerving en carrière zonder kennis van het Nederlands, zoals ook de kennis ervan als tweede landstaal in Wallonië niet mocht worden opgelegd. De betekenis van dit interne compromis kreeg in de historiografie onvoldoende aandacht. Dat geldt ook voor de vaststelling dat beide nationale arbeidersbewegingen, de BWP vanuit de oppositie, in 1930-1932 mee de invoering van het territorialiteitsbeginsel hebben geforceerd. Een tussentijdse fase C uit het model van Miroslav Hroch.________‘Frenemies’? 2Communitarian tensions in the Socialist Party 1919-1940. Division, Compromise. Crisis. Part One: 1918-1935After the First World War and the introduction of simple universal male suffrage, the Socialist Party was almost as large as the Catholic Party. Elections sharpened the regional and ideological asymmetry. The Catholic Party maintained an absolute majority in Flanders; the Socialists acquired a similar position in Wallonia. Coalition gov-ernments were a necessity at the national level. In the Chamber, both the Socialists and the Christian Democratic wing of the Catholics had a strong base of power, but entering in the government turned out to be much more difficult. Governments remained dominated by the conservative wing of the Catholic Party and by the Liberal Party, with support from the king and high finance. Once the Socialist minimum program had been accepted out of fear of a social revolution in the years 1918-1921, the Socialists were only tolerated in government during crises or in case there was no other possibility (1925-1927, 1935-1940). This explains an increasing frustration among Walloon Socialists. At the same time, Flemish Socialists’ anticlericalism hindered their cooperation with Christian Democrats and members of the Flemish Movement, as in Antwerp, and that also held true for the forming of national governments.In the Belgian Workers’ Party (BWP), balance had changed. Power now lay spread among four actors: the federations, the party administration, the parliamentary faction, and sometimes, government ministers. Unity was sometimes hard to find. In 1919 Flemish socialism became much stronger. In Flanders it took 25 seats (18 more than in 1914) and, with 25.5% of the vote, was the second-largest party. In addition, the centre of gravity moved from Ghent to Antwerp, which with six seats became the fourth-largest federation in the BWP. Camille Huysmans’s appeal as the figurehead strengthened its profile with regard to the Flemish Movement. At first, Huysmans had to defend the treatment of the Flemish Question as a matter of individual conscience for party members, even against the Ghent and Kortrijk federations, which had abandoned the foremost pre-war demand of the Flemish Movement, the transformation of the University of Ghent into a Dutch-language institution. As 1930, the centenary of Belgium, approached, the Flemish Movement became stronger once again and an electoral breakthrough by a Flemish nationalist party was feared. An overall solution to the Flemish problem was pressing, also in the BWP. Internal divisions needed to be bridged in order to give full attention to socioeconomic questions, in light of the financial crisis. The unity of Belgium and of the party came first and foremost. In 1929 this led to the ‘Compromis des Belges’ (Compromise of the Belgians) and a few months later to the lesser-known but more radical position of the party, the ‘Compromise of the Belgian Socialists’. Building on the pre-war vision of the existence of two peoples within Belgium, this point of view was imbued with the right of each people to cultural autonomy, based on the principle of regional monolingualism, at the expense of linguistic minorities. For Flemish socialists this came down to a full transformation of Flanders into a Dutch-speaking society, beginning with education and the University of Ghent. The majority of Walloon socialists went along with this, though not without some reluctance. In return, they demanded the elimination of any form of required bilingualism in Belgium, which they saw as a form of Flemish colonialism. In Wallonia and in national institutions (the army, the central administration), monolingual Walloons had a right to be recruited and have a career without a knowledge of Dutch, just as knowledge of Dutch as a second national language was not supposed to be imposed in Wallonia. The significance of this internal compromise has received insufficient attention in the historiography. The same observation applies to the finding that both national workers’ movements – the BWP from the ranks of the opposition – forced the introduction of the principle of territoriality in 1930-1932: an interim phase C of Miroslav Hroch’s model.

AbstractThis article takes up Todd Shepard's call to “write together the history of the Algerian War and European integration” by examining the French Socialist Party. Socialist internationalism, built around an analysis of European history, abhorred nationalism and exalted supranational organization. Its principles were durable and firm. Socialist visions for French colonies, on the other hand, were fluid. The asymmetry of the party's European and colonial visions encouraged socialist leaders to apply their European doctrine to France's colonies during the Algerian War. The war split socialists who favored the European communities into multiple parties, in which they cooperated with allies who did not support European integration. French socialist internationalism became a casualty of the Algerian War. In the decolonization of the French Socialist Party, support for European integration declined and internationalism largely vanished as a guiding principle of French socialism.Cet article répond à l'appel de Todd Shepard à « écrire à la fois l'histoire de la guerre d'Algérie et l'histoire de l'intégration européenne » en examinant le Parti socialiste. L'internationalisme socialiste, basé sur une analyse de l'histoire européenne, dénonça le nationalisme et exalta le supranationalisme. Ses principes furent durables et fermes. Par contre, sa politique concernant les colonies fut souple. L'asymétrie entre les visions européenne et coloniale du parti encouragea l'application de la doctrine européenne aux colonies françaises pendant la guerre d'Algérie. La guerre divisa les partisans socialistes des communautés européennes en multiples partis, dans lesquels ils coopérèrent avec des alliés qui ne soutenaient pas l'intégration européenne. L'internationalisme socialiste français fut une victime de la guerre d'Algérie. Dans la décolonisation du socialisme français, le soutien à l'intégration européenne recula et l'internationalisme disparut comme principe directeur.

Abstract The Russian Revolution of 1917 evoked a lot of enthusiasm within revolutionary groups in the Netherlands. Here they saw for the first time in history the building up of a real socialist society. One of these was the League of Christian-Socialists (Bond van Christen-Socialisten), that was founded in 1907. Though the League welcomed the Russian Revolution there was also discussion, especially about the use of violence by the Bolsheviks. Three different groups came into being: those who rejected the use of violence (main representatives Truus Kruyt-Hogerzeil and Bart de Ligt), those who judged the use of violence in this situation acceptable (Anke van der Vlies), and the group that considered itself as Christian Bolsheviks (John William Kruyt). Their views are described and also the close connection between Kruyt as Member of Parliament (1918-1922) and the Communist Party. The different views were a main factor in the disintegration of the League that was dissolved in 1921.

En este artículo se analiza la multifacética imagen que los socialistas españoles del PSOE tenían de la socialdemocracia alemana durante los años 1972-1977. Esto es, desde el año de la renovación del PSOE hasta la celebración de las primeras elecciones democráticas en España. Para ello se han analizado pormenorizadamente el periódico oficial del PSOE, «Le Socialiste / El Socialista»; la revista de orientación progresista «Cambio16» y documentos del archivo histórico del PSOE emplazados en la Fundación Pablo Iglesias. El estudio de la imagen de la socialdemocracia alemana, además de darnos información sobre este grupo, nos revela aspectos poco explorados del proceso de formación identitaria del PSOE y sobre las disputas políticas e ideológicas existentes dentro del partido.Abstract This article analyses the multifaceted image of the German social democracy held by the Spanish socialists (PSOE) during 1972-1977. This is, from the year in which PSOE was renewed to the first democratic elections in Spain. The analysis is based on PSOE’s official newspaper «Le Socialiste / El Socialista», the progressive journal «Cambio16» and documents from PSOE’s historical archive located at the Pablo Iglesias Foundation. Besides providing information about the image of the German social democracy held by the Spanish socialists, this article reveals unexplored aspects of PSOE’s process of identity formation and of the political and ideological struggles within the party.

Este ensayo propone una interpretación de las posiciones políticas de Octavio Paz, con el propósito de identificar su legado político. Para tal efecto, pone a discusión la idea de que Octavio Paz era un intelectual de izquierda socialista, a partir de la relectura de sus principales ensayos políticos. En esta lógica, lo conceptúa como poeta con posiciones políticas, que discursivamente defendía un tipo de socialismo democrático desde una posición nacional-revolucionaria.En la búsqueda de las reglas y estrategias discursivas utilizadas por Paz para hablar de la violencia, la izquierda, la democracia y el socialismo, es posible identificar su crítica teórica desde el campo literario, con claras intervenciones en los campos político e intelectual. Octavio Paz deseaba, evidentemente, ilustrar a la izquierda mexicana con la advertencia de lo acontecido en los regímenes socialista-burocráticos. El programa democrático de Paz, a mano para la izquierda de su tiempo y las actuales izquierdas, constituye una recuperación de la democracia liberal, un andamiaje para la sociedad mexicana, un proyecto de modernización no ensayado por el régimen priista y destruido, en su tiempo, por las burocracias socialistas del país.Palabras clave: Crítica, Izquierda, Democracia, Violencia Octavio's LabyrinthSummaryThis essay proposes an interpretation of Octavio Paz's political positions, with the purpose of identifying his political legacy. For this purpose, the idea that Octavio Paz was an intellectual of the socialist left, based on the rereading of his main political essays, is put into discussion. In this logic, he is conceptualized as a poet with political positions, who discursively defended a type of democratic socialism from a national-revolutionary position.In the search for the discursive rules and strategies used by Paz to talk about violence, the left, democracy and socialism, it is possible to identify his theoretical criticism from the literary field, with clear interventions in the political and intellectual fields. Octavio Paz, wanted, evidently, to enlighten the Mexican left with the warning of what happened in the socialist-bureaucratic regimes. Paz's democratic program, at hand for the left of his time and the current left, constitutes a recovery of liberal democracy, a scaffolding for Mexican society, a modernization project not tested by the PRI regime and destroyed, in its time, by the socialist bureaucracies of the country.Keywords: Criticism, Left, Democracy, Violence Le labyrinthe d’OctavioRésuméeCet essai propose une interprétation des positions politiques d’Octavio Paz, afin d’identifier son héritage politique. Pour ce faire, on met en discussion l’idée qu’Octavio Paz était un intellectuel de gauche socialiste, à partir de la relecture se ses principaux essais politiques. Dans cette logique, on se fait une conception de lui comme un poète d’idées et postures politiques qui défendait discursivement un type de socialisme démocratique à partir d’une position nationale-révolutionnaire.Dans la recherche des règles et stratégies discursives utilisées par Paz pour parler de la violence, la gauche, la démocratie et le socialisme, il est possible d’identifier sa critique théorique à partir du champ littéraire, avec des claires interventions dans les champs politiques et intellectuels. Octavio Paz désirait évidement, illustrer la gauche mexicaine avec l’avertissement ce qui est arrivé dans les régimes socio-bureaucratiques. Le programme démocratique de Paz, de la main de la gauche de son époque et des gauches actuelles, constitue une récupération de la démocratie libérale, une structure pour la société mexicaine, un projet de modernisation pas essayé par le régime du PRI, et détruit dans son époque par les bureaucraties socialistes du pays.Mots clés : Critique, Gauche, Démocratie, Violence

English In this article three different perspectives on community organization in a Western context – structural, cultural, and critical cultural approaches – are described in order to shed light on the discussion of community development in post-socialist urban China, where the decline of socialist communities has caused increasing concerns about rediscovering community attachment. French Cette étude passe en revue trois différentes perspectives sur l'organisation communautaire dans un contexte occidental – approches structurelle, culturelle et culturelle critique – et les applique pour jeter de la lumière sur la question du développement communautaire de la Chine urbaine post-socialiste où le déclin des communautés suscite des préoccupations croissantes sur la façon de redécouvrir l'attachement communautaire. Spanish En este trabajo se investigan tres perspectivas diferentes de organización comunitaria en el contexto estructural occidental, cultural y los acercamientos culturales críticos y se utilizan para iluminar la discusión del desarrollo comunitario en la china urbana post-socialista, donde la declinación de las comunidades socialistas ha generado una creciente preocupación sobre el re-descubrimiento del apego a la comunidad.

Le socialisme, apparu brièvement entre 1865 et 1873 sous la forme de cellules affiliées à la Première Internationale, s’implante de manière durable dans le Calvados à partir de l’extrême-fin du XIXe siècle. Cependant, pendant des décennies, son assise reste fragile et son développement limité, dans un département qui s’apparente à une terre de mission pour la gauche. Le mouvement socialiste ne change de statut qu’à partir des années 1970, lorsque, à la faveur des bouleversements intervenus dans les structures économiques et sociales du département ainsi que des transformations du paysage politique, il entame une ascension qui finit par faire de lui la force politique dominante du Calvados à la fin du XXe siècle. Cette étude retrace, sous tous ses aspects (audience électorale, ancrage territorial, composition sociologique, luttes de tendances, rapports au sein de la gauche…), l’histoire d’une fédération de taille moyenne du Parti socialiste implantée en milieu hostile. Elle tente d’en apprécier la spécificité, en privilégiant l’approche comparative avec le socialisme français dans son ensemble et avec d’autres fédérations de l’Ouest, principalement celles de la Bretagne agricole et rurale et celle de la Seine-Maritime industrielle et urbaine. Elle s’intéresse surtout aux liens unissant l’appareil socialiste et la société englobante et cherche à savoir si ces relations façonnent un socialisme calvadosien à la particularité affirmée
Socialism, which put in appearance between 1865 and 1873 in the form of units affiliated with the First International, was permanently established in Calvados from the very end of the nineteenth century. However, for decades, its foundation remains fragile and its development was also limited, in a department which was akin to a “mission land” for the left wing. The socialist movement did not change status until the 1970s, when, thanks to the upheavals in the economic and social structures of the department as well as changes in the political landscape, it began an ascent that eventually made it the dominant political force in Calvados at the end of the twentieth century. This study traces in all its different aspects (the electoral support, the territorial implantation, the sociological composition, the political fight within the party, the relationships within the left wing…), the story of a medium federation of the Socialist Party established in a hostile environment. It attempts to assess its specificity emphasizing the comparative approach with French socialism as a whole and other federations from the western region, mainly in the agricultural and rural Brittany and in the industrial and urban Seine-Maritime. It is particularly focused on the links between the Socialist Party and an inclusive society and tries to understand whether these relationships have shaped a typical form of socialism in Calvados with an asserted particularity

Les trois partis socialistes de France, de Grèce et d’Espagne sont arrivés au pouvoir en ayant clairement affiché leur intention de changer profondément le système politique dans leurs pays respectifs. Mais l'épreuve du pouvoir montrera que ce seront les partis eux-mêmes qui se transformeront, dans la conception de leur rôle et dans leur mode de fonctionnement ; les gouvernements socialistes accepteront les institutions politiques héritées et ne feront même pas l'effort de mettre en cause leur logique ou d'introduire des changements constitutionnels
The three socialist parties of France, Greece and Spain arrived in power having declared their intention to change profoundly the political system in their countries. The experience of power proved that it was the parties themselves, their political role and the way they function, which were to be transformed ; the socialist governments accepted the political institutions they inherited and did not even try to impose w new constitutionnal logic

Cette thèse repose sur une étude comparative des partis socialistes italien et français de la fin de la deuxième guerre mondiale aux premières années de la guerre froide et tente de répondre à la question suivante : pourquoi deux partis très proches par leur origine historique et leur patrimoine génétique ont totalement divergé durant cette période et dans quelle mesure la diversité historique des deux partis socialistes a marqué - de manière plus forte de ce que l'on retient habituellement l'histoire politique des deux pays dans le deuxième après guerre. La recherche confirme l'importance des facteurs culturels et politiques, sur lesquels l'historiographie traditionnelle insiste généralement, mais étend l'analyse à trois autres dimensions : la structure et à la sociologie interne ; les relations des deux partis avec leurs systèmes politiques respectifs ; enfin le poids des liens, internationaux, qui resulte non seulement d'options politico-idéologiques différentes mais également de la position géopolitique et du statut différents des deux pays.

L'Internationale socialiste (IS) jouit d'un curieux privilège : celui d'être fréquemment invoquée sans retenir véritablement l'attention des analystes. Plus de quarante ans après sa reconstruction, l'héritière de l'Internationale ouvrière socialiste a en effet suscité peu de travaux de recherche. Si l'ISs a connu un regain d'actualité depuis son Congrès de Genève en 1976 en raison de ses orientations tiers-mondistes et non alignées et grâce à l'audience personnelle de son nouveau président, W. Brandt, la période qui va de la renaissance de l'organisation au "nouveau départ" de Genève constitue encore aujourd'hui une zone d'ombre. A l'aide des archives de l'organisation, largement inédites, la présente thèse tente de restituer les enjeux qui ont travaillé l'Internationale pendant trente ans et ont contribué à façonner ses inflexions. Le sens de cette démarche tend à démontrer que l'IS n'est pas une organisation étroitement instrumentale mais un mouvement éthique qui a vocation à formuler les idéaux des socialistes, idéaux forgés dans l'ordre interne et projetés dans l'univers international, et dont les prétentions universalistes se sont successivement appuyées sur la mise en ordre lexical des valeurs de la liberté et de l'égalité puis sur leur mise en balance
If the Socialist International (si) has managed to gain a new audience since its Geneva Congress in 1976, because of its non-aligned approach and the personal audience of its new president, W. Brandt, the period which goes from the rebirth of the organisation in 1945 to the "new start" of Geneva remains, even today, in the dark. Studying the mostly unpublished archives of the organisation, this thesis attemps to identify the stakes which shaped the SI during thirthy years. This analysis tends to portray the SI not as an instrumental organisation but as an ethical movement with a vocation which led it to formulate the socialists' ideals; ideals forged in a domestic context which are then projected into the international environment. These universalistic ideals rested, successively, on the hierachical scale of values of liberty and equality and then on their juxtaposition. The analysis contained in the thesis is an attempt to explain an ethic common to all socialists, wether they be defined as "democratic socialists" or "social-democrats", in their relationship to national politics or to the challenge of the international arena

L’internationalisme socialiste, doctrine prônant l'union et la solidarité des peuples par-delà les frontières, est un marqueur identitaire du socialisme du premier comme du second vingtième siècle. Après sa refondation au congrès d’Épinay en 1971, le nouveau Parti socialiste français (PS), dirigé par François Mitterrand, adhère à l’Internationale socialiste et annonce vouloir construire un « nouvel internationalisme ». C’est sous ce nom qu’il mène sa politique internationale durant une décennie charnière, marquée par la poursuite de la Guerre froide, l’accélération de la mondialisation économique, l’internationalisation croissante de la politique, et la conclusion d’un programme commun avec le Parti communiste français et le Mouvement des radicaux de gauche. Au terme de dix ans de montée en puissance du PS, F. Mitterrand est élu Président de la République française en mai 1981. Étudier la politique internationale et l'internationalisme du PS durant cette décennie clé, c’est ainsi éclairer l’articulation politique des échelles nationale et internationale dans un monde plus globalisé et c’est appréhender le tournant idéologique et politique de la gauche sous un angle nouveau. Dans cette thèse, on analyse ainsi dans une première partie la nature et la place de la notion d'internationalisme dans la culture, la doctrine et l’identité du PS. Puis dans un second temps, on s’intéresse aux pratiques internationales du PS, à ce qui caractérise sa diplomatie à toutes les échelles impliquées. En analysant la vision du monde et l’action internationale d’un groupe politique particulier, cette thèse cherche ainsi à questionner les bases sur lesquelles se sont construites la diplomatie et la société politique mondiales au moment même de l'approfondissement de la mondialisation
The socialist internationalism is a doctrine advocating the union and the solidarity between the peoples and beyond the borders. It is an identity marker of the socialism of the whole twentieth century, not only of its beginning. After the congress of Épinay in 1971, the new French Socialist Party (PS) supervised by François Mitterrand adheres to the Socialist International and announces its will to shape a "new internationalism". The French socialists lead their international policy following this slogan, for a pivotal decade marked by the pursuit of the Cold War, the acceleration of the economic globalization, the increasing internationalization of politics, and the conclusion of a common program with the French communist Party and the “Mouvement des Radicaux de Gauche”. After ten years of growing importance for the PS, F. Mitterrand is elected President of the French Republic in May 1981. Studying the international policy and the internationalism of the PS during this key decade enables to inform the political articulation of the national and international scales in a more globalized world. It is a way to understand the ideological and political turning point of the left under a new angle. To do so in this thesis, we analyze in a first part the nature and the place of the notion of internationalism in the culture, the doctrine and the identity of the PS. In a second part, we analyze the international practices of the PS, what characterizes its diplomacy on all the involved scales. By analyzing the vision of the world and the international action of a particular political group, this thesis finally tries to question the bases of global diplomacy and of a new global society at the time of the deepening of globalization
L'internazionalismo socialista, dottrina che esalta l'unione e la solidarietà fra i popoli, rappresenta una caratteristica identitaria del socialismo dell'inizio attraverso l’intero ventesimo secolo. A seguito della sua rifondazione al congresso di Épinay nel 1971, il nuovo Partito socialista francese (PS), sotto la direzione di François Mitterrand, aderisce all'Internazionale socialista ed annuncia di voler costruire un "nuovo internazionalismo". Sarà questo slogan che condurrà la sua politica internazionale durante un decennio contrassegnato dalla continuazione della Guerra fredda, l'accelerazione della mondializzazione economica, l'internazionalizzazione crescente della politica, e la conclusione di un programma comune col Partito comunista francese ed il Movimento dei radicali di sinistra. Sull’onda di un crescente consenso ingenerato nei dieci anni precedenti, F. Mitterrand viene eletto Presidente della Repubblica francese nel maggio del 1981. Studiare l’evoluzione della politica internazionale e dell'internazionalismo del PS durante questo decennio, significa analizzare l’interazione fra politiche nazionali ed internazionali in un contesto sempre più globalizzato ed osservare, sotto una prospettiva differente, il mutamento ideologico e politico della sinistra. La prima parte di questa tesi, si sofferma pertanto sulla natura e la collocazione della nozione di internazionalismo nella cultura, nella dottrina e nell'identità del PS. La seconda parte si inoltra nello studio delle pratiche internazionali e diplomatiche del PS a tutti livelli. Attraverso l’esegesi “della visione del mondo” e dell'azione internazionale di un gruppo politico particolare, questa tesi si interroga sulle basi fondanti la diplomazia e le società politiche mondiali al sopraggiungere della mondializzazione

The Shachtmanites who took over the Socialist Party in the late 1950s had a vision of a realigned Democratic Party that put trade unions at the center, supported the civil rights movement, and drove out the party’s Dixiecrat flank. They said the Democratic Party was becoming a labor party in disguise. Meanwhile the leaders of Students for a Democratic Society called for a New Left, lumping together communists and anticommunist socialists as the Old Left. The left broke apart in the 1960s over the exotic turmoil of the antiwar, wave two feminist, Black Power, and Third World revolutionary movements. Two new Socialist organizations arose in response: the Democratic Socialist Organizing Committee and the New American Movement. In 1982 they merged to form Democratic Socialists of America (DSA).

Abstract: The paper examines correlations of architectural culture in Serbia with modern ideas of the twentieth century that were engendered through engagement with concepts originated by Le Corbusier. Based on analysis of primary sources, the paper examines the dichotomy vernacular – modern as a critical point of this correlation. For instance, what was the significance of vernacular or folklore heritage, that Charles-Édouard Jeanneret traced in Serbia in 1911, and how did its value became part of the foundational discourse of the modern movement? What kind of relation to Le Corbusier’s doctrines were forged by modern architects in Serbia of the interwar years, and which lessons learned in his Parisian atelier by collaborators from the late 1930s had been transmitted far and wide in socialist Yugoslavia’s urban planning? This paper focuses on comparative analysis of direct material evidence of sources on the one side and interpretations on the other, with the aim to show more clearly a two-way working of sources, reception and selective transmission through architectural thinking and design process. In sum, the argumentation will aim to elucidate the processes of acknowledgment, emulation, idealization, analytical probing, dogmatization, critique and annihilation of Le Corbusier’s ideas in the long march of modernism’s emancipation and decline in Serbia over the course of the twentieth century. Resumen: El artículo examina las correlaciones de la cultura arquitectónica en Serbia con ideas modernas del siglo XX que se generaron a través de los conceptos originados por Le Corbusier. Basado en el análisis de fuentes primarias, el artículo examina la dicotomía vernácula - moderna como un punto crítico de esta correlación. Por ejemplo, ¿cuál fue la importancia del patrimonio vernáculo o folclore, que Charles-Édouard Jeanneret trazó en Serbia en 1911, y cómo se convirtió su valor en una parte del discurso fundamental del movimiento moderno? ¿Qué tipo de relación con las doctrinas de Le Corbusier se forjaron por los arquitectos modernos en Serbia de los años de entreguerras, y qué lecciones aprendidas en su taller parisino por los colaboradores de la década de 1930 habían sido transmitidas en la planificación urbana de Yugoslavia socialista? Por un lado, este documento se centra en el análisis comparativo de pruebas materiales directas de fuentes, y por el otro lado de la interpretación, con el objetivo de mostrar más claramente dos maneras de trabajo de las fuentes, la recepción y transmisión selectiva a través del pensamiento arquitectónico y proceso de diseño. En síntesis, la argumentación tratará de dilucidar los procesos de reconocimiento, la emulación, la idealización, la investigación analítica, dogmatización, la crítica y la aniquilación de las ideas de Le Corbusier en la larga marcha de la emancipación de la modernidad y el declive de la misma en Serbia en el transcurso del siglo XX. Keywords: Le Corbusier; Serbia; vernacular; purism; socialist modernism; New Belgrade. Palabras clave: Le Corbusier; Serbia; vernácula; purismo; modernismo socialista; Nuevo Belgrado. DOI: http://dx.doi.org/10.4995/LC2015.2015.565

Following a rapid transition to markets, democracy and private enterprise, Serbia’s capital Belgrade is emerging as a ‘global city’, but this ambition is coming at a cost to the environment and a loss of sense of place for its people. Diverse identities and changing values over time are being challenged as the city transitions out of a complex socialist past into a pervasively global economy, which by definition challenges locally embedded hybridity of place and puts strain on sustainable growth. Open spaces are required for city residents to live, work, and move efficiently, making the use, access, and ecological integrity of open spaces a city-wide priority. The dependence and attachment of city residents to these spaces provides an ideal baseline for analysis of different open space typologies integral to the urban fabric defining a wide range of urban resiliency strategies. This people-centered approach, coupled with an understanding of the contemporary and historical significance of open spaces, raises the question of how to improve and connect such forms to the urban fabric while respecting place identity in response to post-socialist spatial change. Our case studies inspect the socialist landscapes of public open spaces in New Belgrade as they have transformed in a contemporary context. Other case studies demonstrate the systematic loss of open space taken over by private informal housing on one hand, but also as people-driven initiatives reclaiming the urban landscape on the other. Using fresh empirical evidence and case study analysis at the neighborhood scale, this research employs an open space typology of resiliency in place for a connected urban mosaic of post-socialist Belgrade. The analytical framework draws on existing urban research in the context of post-socialist transition and advances a design matrix to analyze open space forms for connectivity in relation to place and sustainability.

The paper analyzes the figure of William Thompson (1785-1833), a very versatile intellectual. Thompson was in fact a philosopher, a social scientist, a social reformer, a defender of women’s rights, but, above all, a moral and radical economist precursor of Marx’s theory of surplus value. This forerunner intuition of some basic assumptions of marxist theory of value should not allow Thompson to be counted among Ricardian Socialists, the group to which he has erroneously led back by many scholars of economic doctrines. Thompson’s main research topic can be deduced from the title of his most important scientific work: “An Inquiry into The Principles of Distribution of Wealth most conducive to Human Happiness”. The paper shows that the search for the natural laws of distribution of wealth which can ensure the achievement of the greatest quantity of human happiness at his time, led Thompson to an original combination of Jeremy Bentham’s utilitarianism, Robert Owen’s socialism, Adam Smith’s theory of value (not David Ricardo’s theory of value). This syncretism forced Thompson to take distance from Bentham on various topics (the concept of happiness like well-being not pleausure and like a relational good; the non-subordination of equality principle to safety principle); compelled Thompson to differentiate from Owen’s mutual co-operation in a more democratic, feminist and reformist direction; obliged Thompson to embrace a noninstrumental theory of value. At microeconomic level Thompson’s legacy can be found in the anticipation, inside his mutual co-operation social system, of Rochdale principles, which would later have been be the guiding principles of co-operative enterprises, integrated with the principle of public happiness, a Civil Economy notion. Key words: Ricardian Socialists, Smithianian Socialists, Cooperative Socialists, Benthamian Utilitarianism, Public Happiness

In the socialist era, economists, like other scientists, had limited connections to the West and their work rarely appeared in international journals due to methodological differences between the Western and the socialist scholars in social sciences, inadequacies in English, and other legal restrictions. After the collapse of socialism, legal barriers were lifted but the new republics still needed new economists equipped with the requirements of the new economic order based on private property and market mechanisms. To this end, they reorganized their economics curricula, published new textbooks, and trained students and academics. Aim of this study is to discuss impact of policies adopted in economics education by transition countries on publication performances of economists in former socialist countries in Balkan region. In this regard, articles published by the economists of former socialist countries in the Balkans between 1990 and 2013 are examined. The articles published in journals indexed by Scopus database are classified on the bases of countries, dates, authors, affiliations, journals and subjects. Long term trends derived from these classifications are interpreted. The results of this study show that number of publications by Balkan economists in Scopus economics journals increased gradually over 1990-2013 period: Particularly, increasing number of regional journals indexed in the Scopus soared the international publications of the Balkan economists. Overwhelming majority of these works are in English, published in regional journals and are about regional issues. The study also revealed that most of the contributors are affiliated to big, old, public universities of the region.

Right-wing extremism and national socialism (Nazism) are not a new phenomenon in Sweden. White supremacists or neo-Nazis have a long history in the country. Nordic Resistance Movement (Nordiska motståndsrörelsen, NMR) rests on this century-long history of Swedish Nazi and Neonazi activism. Including racism, antisemitism, anti-immigration, and anti-globalisation stances with violent tendencies, NMR which aims to overthrow the democratic order in the Nordic region and establish a national socialist state, has become the primary force of white power in Sweden and other Nordic countries.

The Siem Reap Declaration reiterates the MRC member countries’ highest-level political commitment to the 1995 Mekong Agreement and the primary and unique role of the MRC in cooperating on sustainable development of water and related resources in the Mekong River Basin. It was adopted at the 3rd MRC Summit on 5 April 2018 in Cambodia’s Siem Reap by the MRC member countries, represented by Prime Minister of the Kingdom of Cambodia Samdech Akka Moha Sena Padei Techo Hun Sen; the Prime Minister of the Lao People's Democratic Republic H.E. Dr. Thongloun Sisoulith; the Prime Minister of the Kingdom of Thailand H.E. General Prayut Chan-o-cha; and the Prime Minister of the Socialist Republic of Viet Nam H.E. Mr. Nguyen Xuan Phuc.