Academic literature on the topic 'Strategie obronne'

Rośliny przeciwdziałają skutkom ataku roślinożerców za pomocą różnych mechanizmów morfologicznychi biochemicznych. W odpowiedzi na uszkodzenia, rośliny wytwarzają związki obronne, wpływające na żerowanie i zachowanie roślinożerców. Ponadto rośliny uwalniają również VOCs, które przyciągają naturalnych wrogów roślinożerców. Po zasiedleniu roślin przez owady, w dalszym ciągu zachodzą kompleksowe oddziaływania w strategii obronnej roślin przed roślinożercami. Poza emitowaniem VOCs, znaczny wpływ wywierają dodatkowo roślinne allelozwiązki, takie jak związki fenolowe i kwasy hydroksamowe.

Celem artykułu jest analiza strategii rozwoju i przyjętych modeli biznesowych w największych grupach kapitałowych zajmujących się budową i wyposażeniem okrętów w krajach Unii Europejskiej. Stwierdzono, że budowane okręty wojenne i ich wyposażenie stanowią największą część europejskiego przemysłu okrętowego. Przedmiotem oceny były brytyjska BAE Systems, francuska Naval Group, niemiecka TKMS, hiszpańska Navantia, SAAB Kockums w Szwecji, włoska Fincantieri oraz holenderski Damen. Z analizy wynika, że jednym z podstawowych czynników kształtujących strategie rozwoju stoczni wojennych krajów UE jest polityka obronna i stworzone w ramach UE fundusze obronne. Zewnętrznymi czynnikami rozwoju jest także koniunktura na rynku statków wojennych. Czynniki te oraz przyjęte modele biznesowe znalazły swoje odzwierciedlenie w wielkości przychodów największych grup kapitałowych i marż zysku. Uzyskane dane wykazują na to, że kondycja finansowa tych firm nie jest stabilna. Modele biznesowe analizowanych przedsiębiorstw istotnie różnią się typami budowanych okrętów, strukturą własnościową i kapitałową. Wspólną cechą działania tych grup jest podejmowanie współpracy w realizacji projektów budowy okrętów w ramach UE oraz dążenie do konsolidowania tej produkcji w ramach dużych grup kapitałowych. Dynamika procesów konsolidacyjnych jest jednak stosunkowo niska i istnieje zagrożenie, że konkurencyjność stoczni wojennych może być niewystarczająca wobec agresywnych działań stoczni azjatyckich.

Celem artykułu jest przedstawienie wyników badań nad stosunkiem do palenia tytoniu odzwierciedlonym w folklorze współczesnych palaczy. Materiał badawczy stanowiły dane zebrane metodą wywiadu w latach 2017-2019 w Bydgoszczy i okolicznych miastach. Zakres tematyczny wyników prezentowanych w niniejszym artykule zawężono do znajomości przez osoby palące (aktualnie lub w przeszłości) małych form słownych (powiedzenia, zakazy, dowcipy) odnoszących do choroby nowotworowej, przesądów, przepowiedni oraz papierosów elektronicznych. Wyodrębniono strategie obronne palaczy wobec zagrożeń chorobą nowotworową, m.in. humor, przekora, idealizacja.

Po roku 1989 niezależnie od formy zapisu strategii bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej (jako „doktryny”, „założeń polityki bezpieczeństwa” czy właściwej „strategii”) ukształtowały się jej ramy koncepcyjne, metodologiczne oraz prawne podstawy wyznaczające zakres kompetencji instytucji państwowych, konstytucyjnie odpowiedzialnych za kreowanie i realizację polityki bezpieczeństwa państwa. Tradycyjnie bezpieczeństwo jest ujmowane i definiowane w kontekście wyzwań i zagrożeń dla danego podmiotu. Lata dziewięćdziesiąte XX wieku były okresem radykalnych przemian polityczno-ustrojowych w Polsce. Również bezpieczeństwo i obronność doświadczyły rewolucyjnych przeobrażeń. Nowe środowisko bezpieczeństwa obejmuje trzy oddzielne okresy: przynależności do Układu Warszawskiego, szarej strefy bezpieczeństwa – samodzielności obronnej i okresu przynależności do NATO. Aby przeciwdziałać zagrożeniom, zadania organów państwa, podstawy prawne funkcjonowania systemu obronnego państwa określono w: Doktrynie obronnej RP (1990), Założeniach polskiej polityki bezpieczeństwa, Polityce bezpieczeństwa i strategii obronnej Rzeczypospolitej Polskiej (1992), Strategiach bezpieczeństwa narodowego RP (2000, 2003, 2007). W dokumentach tych w różny sposób definiowano system obronny RP, jego strukturę i zadania elementów składowych.

Światowy terroryzm wymusza przedsięwzięcia w zakresie koalicyjnej walki często z dala od terytoriów narodowych państw nim zagrożonych. Nie zwalnia to jednak przywódców państw, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ich społeczeństw, od braku zainteresowania ochroną i obroną terytorium narodowego. A to z kolei wymusza dodatkowe wzmocnienie struktury służącej tej ochronie i obronie – tj. instytucji obrony narodowej. W Polsce tymczasem następuje powolna degradacja tej instytucji i komponentu wojskowego jej służącemu. Przez to Ministerstwo Obrony Narodowej staje się organem zagranicznej interwencji wojsk operacyjnych, w małym stopniu zajmującym się ochroną i obroną terytorium narodowego Polski. A to w wypadku geopolitycznego położenia RP i wniosków z historii staje się problemem strategicznym, wywołującym konieczność pilnego wstrzymania tego destrukcyjnego dla bezpieczeństwa narodowego procesu. Wyjściem z tej niekomfortowej strategicznie sytuacji jest właściwe opracowanie strategii bezpieczeństwa narodowego, strategii obrony narodowej i narodowej strategii wojskowej oraz odtworzenie sprawdzonych w innych państwach demokratycznych, oraz w Polsce, komponentów wojsk, które byłyby nie tylko gwarantem niepodległości RP, lecz także siłami interwencji wojewodów na potrzeby wewnętrzne państwa polskiego m.in. w czasie sytuacji kryzysowych.

Światowy terroryzm wymusza przedsięwzięcia w zakresie koalicyjnej walki często z dala od terytoriów narodowych państw nim zagrożonych. Nie zwalnia to jednak przywódców państw, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ich społeczeństw, od braku zainteresowania ochroną i obroną terytorium narodowego. A to z kolei wymusza dodatkowe wzmocnienie struktury służącej tej ochronie i obronie – tj. instytucji obrony narodowej. W Polsce tymczasem następuje powolna degradacja tej instytucji i komponentu wojskowego jej służącemu. Przez to Ministerstwo Obrony Narodowej staje się organem zagranicznej interwencji wojsk operacyjnych, w małym stopniu zajmującym się ochroną i obroną terytorium narodowego Polski. A to w wypadku geopolitycznego położenia RP i wniosków z historii staje się problemem strategicznym, wywołującym konieczność pilnego wstrzymania tego destrukcyjnego dla bezpieczeństwa narodowego procesu. Wyjściem z tej niekomfortowej strategicznie sytuacji jest właściwe opracowanie strategii bezpieczeństwa narodowego, strategii obrony narodowej i narodowej strategii wojskowej oraz odtworzenie sprawdzonych w innych państwach demokratycznych, oraz w Polsce, komponentów wojsk, które byłyby nie tylko gwarantem niepodległości RP, lecz także siłami interwencji wojewodów na potrzeby wewnętrzne państwa polskiego m.in. w czasie sytuacji kryzysowych.

Artykuł omawia stosunek senatorów do spraw wyznaniowych na sejmie w 1597 r. Było to niezwykle burzliwe zgromadzenie, pierwsze po zawarciu unii brzeskiej (1596). Pokazuje duże poruszenie, jakie wywołał ów akt w wielonarodowym społeczeństwie Rzeczypospolitej polsko-litewskiej. Obrona prawosławia podczas obrad sejmu przez protestantów ukazywała również sojusz między dysydentami. W jego dziejach analizowany przeze mnie sejm zajmuje miejsce szczególne, po raz pierwszy bowiem na jego forum doszło do współpracy między prawosławnymi a protestantami w obronie konfederacji warszawskiej zawartej w 1573 r. Nie było to przypadkowe i doraźne łączenie sił w momencie zagrożenia swobód wyznaniowych, ale długofalowa i dobrze przemyślana strategia, obejmująca pełen wachlarz działań.

W dwudziestym wieku Polska tylko nieco ponad trzydzieści lat cieszyła się niepodległością. W okresie II Rzeczypospolitej samodzielnie kształtowała swoją strategię przez dwadzieścia lat. W czasie II wojny światowej władze Rzeczypospolitej, działające w Paryżu, a później w Londynie, próbowały formułować strategię zgodną z ówczesną polską racją stanu. W wyniku zdrady zachodnich sojuszników Polska po II wojnie światowej znalazła się w sowieckiej strefie wpływów, co oznaczało kres rozwoju niczym nieskrępowanej polskiej myśli strategicznej. Po ponownym odzyskaniu niepodległości w latach 1989–1990 koniecznością stało się sformułowanie strategii bezpieczeństwa niepodległego i suwerennego państwa w zmienionym położeniu geopolitycznym. Nowe wyzwania i nowe zagrożenia, wynikające z turbulentności środowiska bezpieczeństwa, wymagały prowadzenia intensywnej, wielopłaszczyznowej polityki bezpieczeństwa. Potrzebny był więc korpus generalski profesjonalnie przygotowany do podejmowania strategicznych decyzji w skomplikowanym środowisku bezpieczeństwa. W tym celu utworzono Podyplomowe Studia Polityki Obronnej, które miały przygotować kandydatów na stanowiska o stopniu etatowym generała brygady (kontradmirała). Studia te przez dwanaście lat były prowadzone w Akademii Obrony Narodowej, a obecnie są kontynuowane w Akademii Sztuki Wojennej. Jednym z największych wyzwań dla słuchaczy tych studiów jest zmiana perspektywy postrzegania bezpieczeństwa narodowego, a przede wszystkim zrozumienie istoty myślenia strategicznego.

<p>W 1173 r., w wyniku niebezpiecznej sytuacji militarnej, król Anglii Henryk II Plantagenet stanął przed trudnym strategicznie zadaniem walki na kilku frontach i obrony przed spodziewanymi wrogimi działaniami w północnej i środkowej Anglii oraz w Normandii. Przeciwko władcy zbuntowali się jego synowie: Henryk zwany „Młodym Królem”, Ryszard oraz Gotfryd, wsparci przez silną koalicję pod przywództwem króla Francji Ludwika VII. To właśnie opanowanie księstwa Normandii i jego serca – Rouen, było głównym celem koalicjantów, na który skierowano ataki na południu, północnym wschodzie i zachodzie prowincji. Dla Henryka II obrona ziem normandzkich – ważnego strategicznie, politycznie i ekonomicznie terytorium – była kluczowa podczas zmagań wojennych. Celem niniejszego artykułu jest zbadanie strategii i taktyki Henryka II podczas obrony Normandii w latach 1173–1174, która była nowatorską odpowiedzią na działania jego wrogów. Istotnym zadaniem będzie również wykazanie walorów sztuki wojennej zastosowanej przez ,,Starego Króla”, które pozwoliły mu nie tylko na odparcie wrogich ataków na granicę normandzką, ale też umożliwiły zwycięstwo w całej wojnie.</p>

W artykule przedstawiono podstawowe założenia polityki bezpieczeństwa narodowego, w tym polityki obronnej Republiki Serbii. Wymieniono zadania flotylli rzecznej serbskich wojsk lądowych. Zamieszczono strukturę organizacyjną flotylli oraz dane taktyczno-techniczne jednostek pływających. Omówiono przygotowanie załóg do realizacji zadań wynikających z założeń strategii bezpieczeństwa narodowego oraz strategii obronnej. W podsumowaniu dokonano rekapitulacji rozważań.

Rozprawa „Odstraszanie w polityce NATO po zakończeniu zimnej wojny” jest poświęcona strategii i polityce zmniejszania ryzyka agresji militarnej, którą Sojusz Północnoatlantycki realizował po rozpadzie ZSRR. Celem pracy jest zbadanie głównych obszarów polityki bezpieczeństwa, które mają istotny wpływ na odstraszanie różnych form agresji i zagrożeń przez NATO. Obszarem badań jest polityka NATO i jego głównych państw członkowskich, które mają największy wpływ na wiarygodność odstraszania. W oparciu o teorię odstraszania autor wyznaczył pięć poziomów analizy. Pierwszy koncentruje na strategii. Drugi na komunikowaniu interesów przez utrzymywanie dialogu z Rosją, która także po zakończeniu zimnej wojny traktuje NATO jako zagrożenie. Trzeci dotyczy głównie zdolności militarnych Sojuszu, rozwijanych także przy współpracy z Unią Europejską i poprzedzającymi ją organizacjami. Czwarty odnosi się do gotowości i woli do użycia tego potencjału, demonstrowanych np. w czasie ćwiczeń wojskowych czy operacji reagowania kryzysowego. Natomiast piąty obejmuje polityczną spójność Sojuszu, od której uzależniona jest jego zdolność do prowadzenia efektywnej polityki skierowanej na osiągnięcie wspólnych celów. Chociaż praca koncentruje się na okresie po rozpadzie ZSRR, autor dokonał także analizy strategii i polityki NATO w czasie zimnej wojny, aby wskazać szanse i zagrożenia związane z polityką odstraszania w nowej sytuacji strategicznej. Osobny rozdział został także poświęcony Polsce, która po rozszerzeniu NATO może wnosić istotny wkład w politykę odstraszania Rosji. Autor dowodzi, że w czasie zimnej wojny percepcję zagrożeń NATO kształtowała przede wszystkim groźba ataku przez zaskoczenie i przewaga militarna ZSRR w Europie. Po rozpadzie Związku Sowieckiego groźba takiego ataku praktycznie zniknęła, co wpłynęło na radykalną zmianę strategii Sojuszu. NATO zrezygnowało z utrzymywania wielonarodowych sił przy swoich granicach i obniżyło znaczenie broni nuklearnej w polityce odstraszania. Aby utrzymać polityczną spójność musiało dostosować się do nowych zagrożeń i zwiększyć zdolność do prowadzenia misji reagowania kryzysowego. Podjęło też próbę budowy systemu bezpieczeństwa euroatlantyckiego opartego na współpracy Zachodu z Rosją. Aneksja Krymu przez Rosję w 2014 r. oraz stosowanie przez nią groźby użycia siły wobec państw członkowskich NATO wymusiło zmianę w polityce Sojuszu. Podobnie jak w czasie zimnej wojny NATO zaczęło tworzyć mechanizmy odstraszania oparte na groźbie wymuszenia automatycznej reakcji na agresję. Sojusz nie zdecydował się jednak na całkowitą zmianę strategii. Przy granicy z Rosją rozmieszczał tylko niewielkie siły i sygnalizował, że jest gotowy powrócić do współpracy z Rosją, jeśli zmieni ona swoją politykę. W takiej sytuacji wiarygodność odstraszania musiała się opierać na zdolności do przerzutu dodatkowych sił w sytuacji konfliktu, co wiązało się z poważnymi wyzwaniami natury politycznej, militarnej i technologicznej. Warunkiem takiej adaptacji było równoczesne zwiększanie zdolności do reagowania na inne zagrożenia, np. terroryzm, które dla części państw były istotniejsze niż groźba rosyjskiej agresji. Autor wykazał też, że istotne znaczenie dla wiarygodności odstraszania ma polityka bezpieczeństwa Unii Europejskiej, pod warunkiem, że uzupełnienia działania NATO, a nie jest traktowana jako alternatywa dla Sojuszu.
The dissertation "Deterrence in NATO’s Policy after the End of the Cold War" is devoted to strategy and policy of reducing the risk of military threats, which was pursued by the North Atlantic Treaty Organization after the collapse of the USSR. The aim of the study is to examine the main areas of security and defence policy, which have a significant impact on deterring various forms of aggression by NATO. The area of research comprises the policy of NATO and its main members, which have the greatest impact on the credibility of deterrence. Based on the deterrence theory, the Author has conceptualized five levels of analysis. The first focuses on the strategy. The second refers to the way it communicates its interests mainly to Russia, which has perceived NATO as a threat even after the end of the Cold War. The third concerns the Alliance's military capabilities, developed also in cooperation with the European Union. The fourth refers to the readiness to use this potential, demonstrated e.g. during military exercises or crisis response operations. The fifth includes the political cohesion of the Alliance, which is a precondition of an effective policy aimed at achieving common goals. Although the analysis focuses on the period after the collapse of the USSR, the Author also analyzed NATO's strategy and policy during the Cold War to indicate the opportunities and threats associated with the policy of deterrence. A separate chapter has also been devoted to Poland, which can make a significant contribution to the policy of deterring Russia. The author argues that during the Cold War, the threat perception in NATO was influenced mainly by the risk of a Soviet surprise attack and military advantage it maintained over the Alliance in Europe. After the collapse of the Soviet Union, the threat of such an attack virtually disappeared, which led to a radical change in NATO’s strategy. The allies did not have to rely on multinational forces placed on the possible routes of attack and lowered the importance of nuclear weapons in their deterrence policy. NATO adapted it’s potential to new threats and increased its ability to conduct crisis response missions. It also attempted to build a Euro-Atlantic security system based on cooperation between the West and Russia. The annexation of Crimea by Russia in 2014 and increased risk of conflict with NATO, forced a change in the Alliance's policy. NATO began to re-establish deterrence mechanisms based on the threat of automatic response to aggression. However, the Alliance has not decided to change its strategy completely. It deployed only small forces close to Russia’s borders, sending a strategic signal that it was ready to return to cooperation with Moscow, should it change its aggressive policy. In this situation, the credibility of deterrence had to be based on the ability to reinforce allies with additional forces during a conflict. This, however, presented a number of serious political, military and technological challenges. The Author claims that NATO’s ability to overcome those challenges will depend on its political cohesion, which will require active policy in combating terrorism and stabilizing southern neighborhood. The Author also proves that the security policy of the European Union is of great importance for the credibility of deterrence, provided that it complements NATO's missions and is not treated as an alternative to the Alliance.

Zamachy terrorystyczne z 11 września 2001 r., otworzyły szeroko zakrojoną debatę na temat właściwego kursu, jaki powinny obrać Stany Zjednoczone w polityce zagranicznej i obronnej, jak również strategii bezpieczeństwa narodowego. Niektórzy krytycy strategii administracji G. W. Busha oskarżali ją o sięganie po szkodliwy, z punktu widzenia prestiżu USA, unilateralizm. Według nich, administracja Busha odwróciła się z od tradycyjnej, powszechnie akceptowanej, a nawet podziwianej amerykańskiej liberalnej polityki zagranicznej. Fala niekończącej się krytyki wobec tej administracji wynikała z błędnej interpretacji tradycyjnej polityki zagranicznej oraz amerykańskiego multilateralizmu. Główna teza rozprawy zakłada, że wbrew wszechobecnej retoryce wskazującej na radykalną zmianę kultury strategicznej Stanów Zjednoczonych w czasie prezydentury George’a Walkera Busha, USA po zakończeniu zimnej wojny niezmiennie były mocarstwem nastawionym ofensywnie, ich kulturę strategiczną ukształtowaną pod wpływem uwarunkowań zewnętrznych oraz presji międzynarodowej, charakteryzowała stabilność.Autor ma nadzieję, że ta rozprawa pozwoli obalić mit, zgodnie z którym zamachy z 11 września były impulsem do dokonania wolty w strategii bezpieczeństwa USA i odejścia od tradycyjnej amerykańskiej kultury strategicznej. W rzeczywistości polityka zagraniczna prowadzona przez Busha po tych zamachach znajdowała się pod silnym wpływem liberalnego internacjonalizmu. Sytuowała się ona w ramach głównego nurtu tradycji amerykańskiego liberalizmu.Celem pracy doktorskiej jest analiza ewolucji roli siły zbrojnej w kulturze strategicznej Stanów Zjednoczonych po zimnej wojnie. Jednocześnie autor starał się przeanalizować związki pomiędzy wymiarem deklaratywnym a operacyjnym kultury strategicznej USA. Rozprawa została podzielona na cztery rozdziały. Rozdział I jest poświęcony analizie „teorii” kultury strategicznej. Celem tej części jest stworzenie podstawy teoretycznej lub raczej wstępu do dalszej analizy na temat ciągłości i zmiany kultury strategicznej USA po zimnej wojnie. Kolejne rozdziały są poświęcone kulturze strategicznej USA. W rozdziale II autor analizuje uwarunkowania kultury strategicznej USA. Stara się przedstawić wpływ na kształt kultury strategicznej USA, wyjątkowych warunków geostrategicznych, doświadczeń historycznych, koncepcji politycznych oraz amerykańskiego stylu życia. Przedmiotem trzeciego rozdziału są strategiczne i doktrynalne przejawy kultury strategicznego Stanów Zjednoczonych. Celem autora jest identyfikacja i analiza wpływu doświadczeń w ostatnich – prowadzonych po zakończeniu zimnej wojny – konfliktów zbrojnych, zmian w środowisku międzynarodowym i unikalnych czynników, zapisów Strategii Bezpieczeństwa Narodowego USA, doktryn wojskowych oraz refleksji teoretycznej na sposób prowadzenia działań wojennych przez USA. W ostatnim – IV rozdziale podjęto kwestię operacyjnego wymiaru amerykańskiej kultury strategicznej. Autor stara się przeanalizować w nim ewolucję użycia siły po zimnej wojny, zarówno w wymiarze bezpośrednim (konflikty zbrojne) jak i pośrednim (obecność wojskowa, bazy wojskowe na całym świecie i ćwiczenia wojskowe).
Since the terrorist attacks of September (11th) 2001, a wide-ranging debate regarding the appropriate course of American foreign and defence policy as well as national security strategy has opened up. Some critics of the Bush administration’s national strategy accused (the) Republican administration of a disastrous unilateral approach. According to them, the Bush administration has turned back from its long-standing and widely respected or even admirable traditional American liberal internationalism in foreign affairs. The wave of never ending criticism misinterprets foreign policy of the administration as well as American liberal multilateral tradition.The main thesis of the dissertation assumes that in spite of pervasive rhetoric concerns a radical change of American strategic culture during the George Walker Bush presidency tenures, The United States, after the Cold War, was an offensively-oriented superpower with fairly stable strategic culture formed under the influence of international pressure and a number of unique internal determinants.The author hopes that this dissertation will refute the myth according to which 9/11 was the impulse to make a volte in U.S. security strategy and move away from traditional American strategic culture. In practice, Bush’s foreign policy since 9/11 has been heavily influenced by liberal internationalism. The foreign policy of the Republican administration (was) well within mainstream American tradition of liberalism.This aim of the Ph. D. dissertation is to analyse the evolution of the role of military force in American strategic culture after the Cold War. Simultaneously, the author attempted to analyse links between declarative and operational dimensions of U.S. strategic culture.The dissertation is divided into four parts. Chapter I analyses the “theory” of strategic culture. The aim of this part is to provide an essential theoretical framework or rather an introduction to further analysis concerning the continuity and change of U.S. strategic culture after the Cold War. The following chapters strictly adhere to the subject of U.S. strategic culture. In chapter II the author tries to analyse context of U.S. strategic culture. The author attempts to outline the impact on the shape U.S. strategic culture of American, unique geostrategic conditions, historic experience, U.S. political thought and system and (the) American way of life. The subject of the third chapter will be the strategic and doctrinal manifestations of strategic culture of the United States. The aim of the author is to identify and analyse how experience of current Post-Cold War era armed conflicts, changes in the international environment and the unique factors depicted in the previous section shape U.S. National Security Strategy, military doctrines and theoretical reflections on the American way of war. In the last –chapter IV discusses the operational dimension of American strategic culture. The author tries to analyse the evolution of the use of force after the Cold War, both in terms of direct armed conflicts and indirect military presence inter alia military bases located around the world and military exercises.

Niniejszy artykuł jest zarysem obrazu transformacji chorwackich sił zbrojnych — od okresu tzw. wojny wyzwoleńczej, poprzez reformy przed wejściem do NATO, aż po obecny stan. Autor zwraca w nim uwagę na kształtowanie się polityki bezpieczeństwa i tworzenie strategii obrony oraz planowania wojskowego w ciągu ostatnich 20 lat.

Czy w świetle krytyki sytuacjonistów pod adresem etyki cnót można powiedzieć, że istnieje coś takiego jak cnota czy charakter? Uważam, że tak – w tradycyjnym filozoficznym znaczeniu tych terminów, bronionym przez Arystotelesa. Moje uzasadnienie tego twierdzenia składa się z kilku kroków. W części pierwszej przedstawiam swoje rozumienie standardowej Arystotelesowskiej koncepcji cnót i ich związku z działaniem; koncepcja ta stanowi cel sytuacjonistycznej krytyki etyki cnót. W części drugiej przedstawiam zarzuty wysuwane przez sytuacjonistów pod adresem cech globalnych, zaś w części trzeciej proponuję możliwą linię obrony. Te dwie części opierają się w znacznej mierze na mojej książce Virtue as Social Intelligence: An Empirically Grounded Theory. W częściach czwartej i piątej odpieram niedawne ataki sytuacjonistów na koncepcję poznawczej spójności osobowości i analizuję kilka strategii obrony, które można znaleźć w filozoficznej i psychologicznej literaturze dotyczącej cnót.