Log in

Relevant bibliographies by topics / Św Mikołaj / Journal articles

To see the other types of publications on this topic, follow the link: Św Mikołaj.

Journal articles on the topic 'Św Mikołaj'

Author: Grafiati

Published: 24 April 2022

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 41 journal articles for your research on the topic 'Św Mikołaj.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Kijewska, Agnieszka. "Bóg jako primum cognitum – dyskusje i kontrowersje (bł. Duns Szkot, Henryk z Gandawy, św. Tomasz z Akwinu, św. Bonawentura, Mikołaj z Kuzy)." Roczniki Filozoficzne 67, no. 2 (June 29, 2019): 5–30. http://dx.doi.org/10.18290/rf.2019.67.2-1.

Full text

Abstract:

W artykule przedstawiam, jak u najważniejszych przedstawicieli XIII-wiecznej scholastyki kształtowała się koncepcja pierwszego przedmiotu ludzkiego intelektu (primum cognitum), takiego przedmiotu, który określa horyzont ludzkich możliwości poznawczych. Ta szczegółowa kwestia wymaga określonych rozwiązań teoriopoznawczych, metafizycznych i antropologicznych. Wśród różnych stanowisk należy wyróżnić stanowisko Henryka z Gandawy i św. Bonawentury, którzy głosili, że pierwszym przedmiotem naszego intelektu jest Bóg, oraz stanowisko św. Tomasza, który uważał, że tym przedmiotem jest istota rzeczy materialnej. Duns Szkot zaproponował rozwiązanie, które łączy stanowiska poprzedników, a zarazem wychodzi poza różnorodne ograniczenia ich koncepcji. Uważam, że epistemologia Mikołaja z Kuzy, wybitnego myśliciela XV wieku, pozostawała pod silnym wpływem rozwiązań scholastyków.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Cichy, Bogdan. "Inskrypcje łacińskie i herby możnowładców w kościele św. Wita w Tuliszkowie." Nasza Przeszłość 134 (December 30, 2020): 95–115. http://dx.doi.org/10.52204/vol134iss0pp95-115.

Full text

Abstract:

W Tuliszkowie – w kościele pw. św. Wita męczennika – znajdują się inskrypcje w języku łacińskim, a także herby możnowładców związanych z Tuliszkowem. Do tej pory nie dokonano analizy treści tych inskrypcji. Nie poświęcono też należytej uwagi zachowanym herbom. Celem artykułu jest opisanie istniejących obiektów, analiza treści inskrypcji i krytyczna w ich świetle ocena dotychczasowych publikacji związanych z kościołem w Tuliszkowie. Za metodę badawcza obrano wizję lokalną, kwerendę w archiwach państwowych i kościelnych oraz przegląd literatury przedmiotu. Analiza pokazała, że Mikołaj z Kalinowej Zaremba, syn kasztelana kaliskiego,był mężem Anny z Sieprskich. Ich córka – Katarzyna – wyszła za mąż za Jana Krotoskiego – dyplomatę Stefana Batorego. Po śmierci mężów Anna i Katarzyna w 1597 roku ufundowały zmarłym epitafium znajdujące się w kościele w Tuliszkowie. W kościele tym znajduje się też chrzcielnica z 1890 r. fundacji Zofii – Jadwigi z Zamoyskich, żony Ludwika Wodzickiego. Chrzcielnicę i wieżę kościoła zdobią herby Zamoyskich i Wodzickich. W niniejszym tekście po raz pierwszy wykazano również, że Jan Krotoski był żonaty z Katarzyną Zarembianką.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Cichy, Bogdan. "Inskrypcje łacińskie i herby możnowładców w kościele św. Wita w Tuliszkowie." Nasza Przeszłość 134 (December 30, 2020): 95–115. http://dx.doi.org/10.52204/np.2020.134.95-115.

Full text

Abstract:

W Tuliszkowie – w kościele pw. św. Wita męczennika – znajdują się inskrypcje w języku łacińskim, a także herby możnowładców związanych z Tuliszkowem. Do tej pory nie dokonano analizy treści tych inskrypcji. Nie poświęcono też należytej uwagi zachowanym herbom. Celem artykułu jest opisanie istniejących obiektów, analiza treści inskrypcji i krytyczna w ich świetle ocena dotychczasowych publikacji związanych z kościołem w Tuliszkowie. Za metodę badawcza obrano wizję lokalną, kwerendę w archiwach państwowych i kościelnych oraz przegląd literatury przedmiotu. Analiza pokazała, że Mikołaj z Kalinowej Zaremba, syn kasztelana kaliskiego,był mężem Anny z Sieprskich. Ich córka – Katarzyna – wyszła za mąż za Jana Krotoskiego – dyplomatę Stefana Batorego. Po śmierci mężów Anna i Katarzyna w 1597 roku ufundowały zmarłym epitafium znajdujące się w kościele w Tuliszkowie. W kościele tym znajduje się też chrzcielnica z 1890 r. fundacji Zofii – Jadwigi z Zamoyskich, żony Ludwika Wodzickiego. Chrzcielnicę i wieżę kościoła zdobią herby Zamoyskich i Wodzickich. W niniejszym tekście po raz pierwszy wykazano również, że Jan Krotoski był żonaty z Katarzyną Zarembianką.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Przybyszewska-Jarmińska, Barbara. "Informacje ze źródeł augustiańskich o życiu muzycznym w warszawskim kościele św. Marcina w XVII wieku oraz o działających w tym czasie muzykach królewskich." Muzyka 65, no. 2 (July 15, 2020): 25–61. http://dx.doi.org/10.36744/m.446.

Full text

Abstract:

Kościół św. Marcina oo. augustianów w Warszawie od XVII w., kiedy warszawski Zamek Królewski stał się główną siedzibą kolejnych królów Polski, stanowił nie tylko miejsce dość intensywnego uprawiania muzyki przez samych zakonników i muzyków przez nich wynajmowanych, ale i występów kapeli królewskiej. W samym klasztorze zaś znajdowali mieszkanie muzycy królewscy, którzy należeli do zakonu św. Augustyna. Zachowane, pomimo ogromnych strat związanych z kasatą klasztoru po powstaniu styczniowym, rozproszone rękopisy dokumentujące jego dzieje, jak również akta prowincji polskiej oo. Augustianów stanowią niewykorzystywane przez muzykologów cenne źródła wiedzy na ten temat. Pierwszy paragraf artykułu poświęcony jest muzyce i muzykom w kościele św. Marcina. Zawiera informacje o organach i ich remontach oraz o zapoznanych organistach (wśród których był Izajasz z Bochni, Wilhelm Ruczkowski, Mikołaj Sieracki, Marian Chebdowski, Hieronim Bobowski), a także kantorach (jak znani z nazwiska Andreas Jaslav, Ambrosius Gruzelowicz, Marian Chebdowski, Hieronim Bobowski, który w klasztorze w Krakowie pełnił funkcję organisty, Bonawentura Krawarski, Chrysostomus Truszkowski, Esaias Pawlikowicz (?)) i muzykach innych specjalności należących do klasztornej społeczności (tu ponownie Bonawentura Krawarski oraz Andrzej Chrzanowski), jak również o zatrudnianych przez zakonników muzykach świeckich. Na podstawie zachowanych rachunków z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XVII w. podane są okazje, z jakich w kościele wielokrotnie występowała kapela króla Jana III Sobieskiego, a jednorazowo kardynała Michała Stefana Radziejowskiego. Kolejne paragrafy przynoszą nieznane informacje, zaczerpnięte z rękopisów augustiańskich i różnej proweniencji źródeł uzupełniających, do biografii muzyków królewskich. Dotyczą one nieznanych i niezrealizowanych planów Asprilia Pacellego wyjazdu w 1623 r. do Rzymu, lokalizacji kamienicy, którą w 1648 r. nabył Marcin Mielczewski wraz z małżonką Jadwigą Kołaczkówną, związków Bartłomieja Pękiela z klasztorem św. Marcina i rocznej daty jego śmierci (muzyk zmarł w 1666, a nie ok. 1670 r., jak się dotąd przyjmowało), czasu działalności w Warszawie augustianina, królewskiego śpiewaka-basa Adeodata Barochiusa, jego pochodzenia (z Perugii) oraz udziału, wraz z franciszkaninem konwentualnym Vincenzo Scapittą da Valenza i augustaninem Alfonso Selvaticim w założeniu w kościele św. Marcina bractwa św. Cecylii, wreszcie biografii tego ostatniego, w tym jego związków z kapelą królewską w charakterze śpiewaka-alta sięgających czasów Władysława IV, a kontynuowanych, po przerwie w latach pięćdziesiątych i być może początkach lat sześćdziesiątych, za panowania Jana II Kazimierza, Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego, augustianina-muzyka zmarłego, według źródła wytworzonego w warszawskim klasztorze augustianów w 1678 r., jako królewski kapelmistrz.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Kuźma, Andrzej. "Kościół rzymski i pierwszeństwo jego biskupa w eklezjologii ks. Mikołaja Afanasjewa." Studia Oecumenica 18 (February 11, 2019): 161–84. http://dx.doi.org/10.25167/soe/18/2018/161-184.

Full text

Abstract:

Ks. Mikołaj Afanasjew jest jednym z najbardziej znaczących teologów prawosławnych XX w. w dziedzinie eklezjologii. Rozwinął i uzasadnił koncepcję eklezjologii eucharystycznej, w pewien sposób przeciwstawiając ją eklezjologii uniwersalistycznej. Na bazie tych obu eklezjologii poruszył problem prymatu w Kościele. Wychodząc z założeń eklezjologii eucharystycznej, podkreślał równość biskupów poszczególnych lokalnych Kościołów w ich posłudze. Równość biskupów jednak nie jest w sprzeczności z tym, że niektóre Kościoły cieszyły się większym autorytetem od pozostałych. W okresie apostolskim Kościołem, który posiadał największy autorytet, był Kościół jerozolimski, natomiastod II w. stał się Kościół rzymski. Rozwój eklezjologii uniwersalistycznej, przede wszystkim za sprawą św. Cypriana z Kartaginy, jak uważa ks. M. Afanasjew, przyczynił się to tego, że autorytet Kościoła rzymskiego w osobie jego biskupa zyskał wymiar prawny. W ten sposób biskupi rzymscy zaczęli się uważać za zwierzchników całego Kościoła powszechnego. Afanasjew podkreśla, że Kościół prawosławny na bazie eklezjologii eucharystycznej zawsze akceptował pierwszeństwo Kościoła i biskupa rzymskiego, natomiast nie może przyjąć jego prymatu o charakterze jurydycznym na bazie eklezjologii uniwersalistycznej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Grajewski, Czesław. "Ex eius tumba. Intrygujący szczegół średniowiecznej liturgii godzin." Saeculum Christianum 27, no. 1 (September 30, 2020): 41–55. http://dx.doi.org/10.21697/sc.2020.27.1.4.

Full text

Abstract:

Autor analizuje oficja o św. Katarzynie z Aleksandrii. W niektórych oficjach istnieje responsorium Ex eius tumba. Jest to utwór, który istnieje również we wszystkich oficjach o św. Mikołaju. Autor wskazuje, że powodem tej zbieżności jest zjawisko wyciekającego pachnącego i leczniczego oleju z relikwii św. Katarzyny i św. Mikołaja. Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie o to, czy oba oficja mogły powstać w klasztorze Św. Trójcy w Rouen w połowie XI w. oraz czy ich twórcami mogli być benedyktyni o imionach Isembert i Ainard.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Nowiński, Janusz. "Opat Lądu Jan Zapolski, inicjator barokowej przebudowy, wystroju i wyposażenia kościoła Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Lądzie, i jego portret." Artifex Novus, no. 4 (March 9, 2021): 68–85. http://dx.doi.org/10.21697/an.7926.

Full text

Abstract:

Jan Zapolski (1619–1689) herbu Pobóg w 1643 r. został opatem cysterskiego opactwa w Lądzie; wcześniej był kanonikiem katedry krakowskiej i sekretarzem króla Władysława IV. W 1661 r. kapituła cysterskiej prowincji wybrała go wikariuszem generalnym i komisarzem Polskiej Prowincji Cystersów, pełnił ten urząd przez 28 lat – do śmierci. W styczniu 1651 r. opat Zapolski podpisał z architektem Tomassem Poncinem kontrakt na remont i rozbudowę gotyckiego klasztornego kościoła w Lądzie. Konflikt z niesumiennym architektem i proces sądowy zatrzymały tę inwestycję. W 1679 r. Zapolski zdecydował się wznieść w Lądzie nowy kościół według planów królewskiego architekta Giuseppe Simone Bellottiego. Do 1687 r. zbudowano prezbiterium i transept nowego kościoła. Sklepienia udekorowały stiuki wykonane przez włoskich sztukatorów według projektu Bellotiego, w prezbiterium ustawiono stalle – dzieło warsztatu brata Bartłomieja Adriana. Prawdopodobnie w 1687 r. powstał portret Jana Zapolskiego, na którym opat trzyma plan nowego kościoła w Lądzie. Autorem portretu jest prawdopodobnie cysterski malarz Łukasz Latkowski. Portret ten stał się wzorem dla innych wizerunków: portretu trumiennego Zapolskiego (1689); jego wizerunku w Sali Opackiej klasztoru (1722); portretu opata Mikołaja A. Łukomskiego (1747). Summary: Jan Zapolski (1619–1689) of the Pobóg coat of arms in 1643 became the abbot of the Cistercian abbey in Ląd; previously he was a canon of the Krakow cathedral and secretary of King Władysław IV. In 1661 the Cistercian chapter of the province elected him vicar general and commissars of the Polish Cistercian Province, he held this office for 28 years – until his death. In January 1651 abbot Zapolski signed a contract with the architect Tomasso Poncino for the renovation and expansion of the Gothic monastery church in Ląd. The conflict with the unscrupulous architect and the lawsuit stopped this investment. In 1679 Zapolski decided to build a new church in Ląd according to the plans of the royal architect Giuseppe Simone Bellotti. Until 1687 the presbytery and the transept of the new church were built. The vaults were decorated with stuccoes made by Italian stucco makers according to the design of Bellotti (figs. 3–4); stalls were placed in the presbytery - the work of the workshop of brother Bartholomew Adrian (fig. 5). Probably in 1687 a portrait of Jan Zapolski was created (fig. 2), on which the abbot holds a card with a plan for a new church in Ląd. The author of the portrait is probably the Cistercian painter Łukasz Latkowski. This portrait became a model for other images: the coffin portrait of Zapolski (1689; fig. 8), his image in the Abbey Hall (Sala Opacka) of the monastery (1722; fig. 9); portrait of abbot Mikołaj A. Łukomski (1747; fig. 10).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Pajor, Piotr. "Kaplice św. św. Piotra i Pawła oraz św. Mikołaja w przestrzeni katedry krakowskiej w XIII–XV wieku." TECHNE. Seria Nowa, no. 5 (December 30, 2020): 39–59. http://dx.doi.org/10.18778/2084-851x.09.03.

Full text

Abstract:

Artykuł prezentuje propozycję nowego odczytania funkcji, historii i przekształceń formalnych kaplic św. św. Piotra i Pawła oraz św. Mikołaja, przylegających do korpusu nawowego katedry w Krakowie. Kaplice te dostawiono jako aneksy do katedry romańskiej, ale podczas powstawania obecnego kościoła (1320–1364) zostały przebudowane i włączone do nowej budowli. Kaplica św. św. Piotra i Pawła została prawdopodobnie ufundowana przez biskupa Prandotę jako miejsce spoczynku relikwii św. Stanisława po jego kanonizacji w 1253 roku. W gotyckiej katedrze ołtarz tego świętego przeniesiono do jej centralnego punktu, ale obie kaplice także odgrywały rolę w jego kulcie. W kaplicy św. Mikołaja wystawiano bowiem relikwie głowy męczennika, zaś w kaplicy św. św. Piotra i Pawła – relikwie ramienia oraz dawny kamienny sarkofag, w którym szczątki spoczywały w okresie po kanonizacji.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Jarno-Cichosz, Katarzyna. "Kościół parafialny św. Mikołaja i św. Doroty w Kwiatkowicach." Biuletyn Szadkowski, no. 16 (February 9, 2016): 77–90. http://dx.doi.org/10.18778/1643-0700.16.04.

Full text

Abstract:

Kościół parafialny w Kwiatkowicach to przykład świątyni pochodzącej z fundacji szlacheckiej i pełniącej funkcję mauzoleum rodowego fundatorów wzniesionej na początku XVII w. przez Kacpra Puczka i jego żonę Annę z Sarnowa. Walory kościoła stanowią dobrze zachowane nowożytne wyposażenie oraz niewielkie zmiany, jakim na przestrzeni lat podlegały jego formy. W kościele znajdują się trzy ołtarze: główny św. Mikołaja oraz dwa ołtarze boczne – Trójcy Świętej (południowy) i Serca Jezusa (północny) – usytuowane w części korpusu przylegającej do prezbiterium. Ołtarz główny powstał w pierwszej połowie lat 30. XVIII w., najprawdopodobniej z inicjatywy zmarłej w 1732 r. Konstancji Kossakowskiej. Ołtarz p.w. Świętej Trójcy powstał w latach 20.–30. XVII w., stanowi pierwotny element wyposażenia świątyni podobnie jak ołtarz Św. Trójcy. Z początku XVII w. pochodzą także dwie drewniane, polichromowane rzeźby: Madonna Immaculata oraz św. Jan Nepomucen. Omawiany obiekt świadczy o pozycji i zamożności fundatorów, którzy zdecydowali się na budowę świątyni murowanej, wyposażonej zgodnie z panującymi na tym obszarze w początku XVII w. trendami.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Longosz, Stanisław. "Bibliografia o św. Mikołaju z Myry." Vox Patrum 38 (December 31, 2000): 687–702. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7318.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Wierna, Renata. "Obraz św. Mikołaja Cudotwórcy z Opola Podedwórza." Vox Patrum 44 (March 30, 2003): 375–80. http://dx.doi.org/10.31743/vp.8091.

Full text

Abstract:

Contenido pacto concluido, en 1596, la union entre la Iglesia Oriental et Occidental inflfa tambien el arte de ambos Iglesias, que estaban en las fronteras de Polonia. El cuadro de san Nicolas de Opole Podedwórze est el ejemplo de la pintura donde esta la influencia del arte Oriental et Occidental. El cuadro presenta al tema conocido en los modelos de la iconografia, que presentó en la convención del arte barocco.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Proksa, Michał. "Once more about far analogies of St. Nicolas rotunda in Przemyśl." Journal of Civil Engineering, Environment and Architecture XXXI, no. 61 (1/14) (2014): 201–24. http://dx.doi.org/10.7862/rb.2014.14.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Godek, Andrzej Edward. "Zarys działalności Kapeli Akademickiej przy kościele św. Anny w Krakowie w latach 1748–1800." Muzyka 65, no. 1 (April 2, 2020): 38–56. http://dx.doi.org/10.36744/m.286.

Full text

Abstract:

W latach 1689–1703 wzniesiony został obecnie istniejący kościół pw. św. Anny w Krakowie. W tym samym okresie ks. Grzegorz Ochabowicz przeznaczył szereg hojnych fundacji na rzecz świątyni: ufundował m.in. kapelę, organy oraz czterech księży penitencjarzy, którzy sprawować mieli pieczę nad muzyką wykonywaną w kościele. W 1748 r. za sprawą ks. Stanisława Filipowicza, rektora Akademii Krakowskiej, przy kolegiacie pw. św. Anny w Krakowie powołana została nowa kapela, zwana Akademicką. Utworzenie własnego zespołu miało przyczynić się do rezygnacji z usług kapeli jezuickiej, najbardziej aktywnej wówczas krakowskiej kapeli. Kapelmistrzem nowo utworzonego zespołu został Kazimierz Sojecki. Dzięki przeprowadzonej kwerendzie udało się ustalić personalia szeregu innych muzyków działających w II poł. XVIII w. przy kolegiacie pw. św. Anny. Ich działalność obejmowała również inne kościoły pozostające wówczas pod patronatem Akademii Krakowskiej, tj. kolegiatę pw. św. Floriana, Wszystkich Świętych, św. Mikołaja w Krakowie oraz NMP w Zielonkach. W oparciu o księgi finansowe innych kościołów oraz działających przy nich konfraterniach omówiono ponadto aktywność Kapeli Akademickiej w obrębie Krakowa. Od początku XIX w. wskutek problemów finansowych zespół zaczął podupadać, aż wreszcie przestał dysponować stałym składem osobowym, ograniczając się wyłącznie do najmowania muzyków na niektóre uroczystości. Podjęte reformy ograniczyły zespół do samej bursy muzycznej, która przetrwała do 1873 roku.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Ryguła, Ewa M. "Extramarital Births in the St Nicholas’ Parish in Łąka in the Years 1664–1914." Przeszłość Demograficzna Polski 38 (2016): 7–33. http://dx.doi.org/10.18276/pdp.2016.2.38-01.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Skop, Bartosz. "Organs at the church of St. Nicholas in Elbląg from the late 18th century until 1945." Masuro-⁠Warmian Bulletin 307, no. 1 (May 20, 2020): 4–40. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-134781.

Full text

Abstract:

The St. Nicholas parish church in Elbląg, currently the Elbląg diocese cathedral, is a unique building in every respect. Until today, it remains the most important element of the town and reflects its turbulent history. Since its erection, the church was an important centre of liturgical music. The paper discusses the changes in the organ instruments of the largest Elbląg church after the fire of 26 April 1777 until 1945. Their story has remained largely unknown until today. It is particularly surprising that no one analysed the issue of the instrument’s history in St. Nicholas’ church ever since it became a cathedral. The author of this paper intends to contribute to reviewing the history of the grand renovation of the church of St. Nicholas after the fire of 1777.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Pobóg-Lenartowicz, Anna. "Jeszcze o kasacie klasztoru kanoników regularnych p.w. św. Mikołaja w Kaliszu." Saeculum Christianum 27, no. 2 (January 20, 2021): 137–45. http://dx.doi.org/10.21697/sc.2020.27.2.10.

Full text

Abstract:

W 1810 r. doszło do kasaty klasztoru kanoników regularnych p.w. św. Mikołaja w Kaliszu. W Archiwum Diecezjalnym we Włocławku zachował się protokół sekularyzacyjny, przedstawiający stan kościoła, zabudowań klasztornych, wyposażenie kościoła oraz zakrystii. W protokole znajduje się też spis dochodów klasztoru, głownie fundacji mszalnych z miejscowości położonych w pobliskich powiatach oraz z domów znajdujących się w Kaliszu. Z przedstawionego stanu majątkowego wynika, że sytuacja klasztoru była stabilna, co oznacza, że likwidacja konwentu kaliskiego była nieuzasadniona i niezrozumiała.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

Nowak, Józef. "Tradycyjne formy kultu św. Mikołaja w tomaszowskich dekanatach diecezji zamojsko-lubaczowskiej." Vox Patrum 40 (March 15, 2002): 425–41. http://dx.doi.org/10.31743/vp.7992.

Full text

Abstract:

The cult of saints is a significant aspect of the Paschal mystery. The cult practices concerning the saints mainly include the prayer and offerings. They are of religious and social dimensions. Integration of the rural parish community takes place through the common prayer at home, participation in liturgical services and performance of the deeds of love. Besides, customs, rites and folk beliefs point to the scope of the saints' cult. They are reflected in songs, prayers, proverbs, tales and legends.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

Gierlasiński, Janusz. "Kościół św. Mikołaja w Wolinie. Losy budowli w latach 1945–1988." Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo, no. 46 (June 20, 2016): 265. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2015.010.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

Gierlasiński, Janusz. "Problemy odbudowy kościoła pw. św. Mikołaja w Wolinie w latach 1989–2000." Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo 47 (December 15, 2016): 59. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2016.003.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Waszak, Przemysław. "Krucyfiks na Drzewie Życia z dominikańskiego kościoła św. Mikołaja w Toruniu – nowe spojrzenie." Sztuka i Kultura 1 (May 31, 2014): 9. http://dx.doi.org/10.12775/szik.2013.001.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

Hamryszczak, Artur. "Biograficzne Muzeum Dom Pamięci św. Jana Pawła II w Kraczkowej i jego rola duszpastersko-pedagogiczna." Biografistyka Pedagogiczna 6, no. 2 (December 16, 2021): 259–81. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2021.06.54.

Full text

Abstract:

Muzeum Dom Pamięci Jana Pawła II w Kraczkowej powstało w 2019 r. Jest to parafialne muzeum biograficzne, poświęcone papieżowi Janowi Pawłowi II, które ma charakter unikany w Polsce gdyż powstało przy wiejskiej parafii. Podstawą zbiorów jest kolekcja zgromadzona przez ks. proboszcza Mieczysława Biziora, dzięki życzliwości sekretarza papieskiego abpa Mieczysława Mokrzyckiego. Muzeum stanowi kolejny element upamiętniający papieża Polaka. Idea powołania placówki zrodziła się poprzez silny kult papieski w miejscowym kościele parafialnym pw. św. Mikołaja Biskupa. W świątyni przechowywane są liczne artefakty-relikwie papieskie np. krzyż ze Stefkowej, trzymany przez Jana Pawła II podczas drogi krzyżowej w 2005 r. czy też naczynia liturgiczne i strój duchowny. Muzeum Dom Pamięci św. Jana Pawła II w Kraczkowej poprzez zgromadzone artefakty związane ze świętym patronem, stanowi element oddziaływania duszpasterskiego miejscowej parafii na wiernych. Placówka oprócz roli religijnej jest również centrum kulturalnym miejscowości. W budynku obok sal wystawienniczych znajdują się pomieszczenia różnych grup parafialnych oraz chóru i orkiestry „Nicolaus”, który uświetnia m.in. uroczystości w miejscowym kościele. W muzeum organizowane są lekcje muzealne i katechezy oraz okolicznościowe wystawy. Dzięki współpracy z miejscową Szkołą Podstawową im. Jana Pawła II muzeum stanowi miejsce integralnego rozwoju dzieci i młodzieży w wartościach religijnych i patriotycznych.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Prasał, Andrzej. "Z dziejów muzyki w kościele pw. św. Mikołaja w Nowym Waliszowie na Ziemi Kłodzkiej." Roczniki Humanistyczne 67, no. 12 (January 27, 2020): 67–77. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2019.67.12-6.

Full text

Abstract:

Początki kultury muzycznej Nowego Waliszowa związane są z tamtejszą świątynią pw. św. Mikołaja. Już w 1699 r. wyposażono ją w 7-głosowy pozytyw. Obecne organy zostały wybudowane w 1912 r. przez firmę Schlag & Söhne ze Świdnicy. Instrument typu multiplex o pneumatycznej trakturze rejestrów i gry posiada 15 głosów, w tym dziewięć realnych. Niewielka parafia dysponowała także zespołem wokalno-instrumentalnym, który nie tylko dbał o liturgię, ale także organizował koncerty. W 1930 r. liczył 31 chórzystów i 16 instrumentalistów. Zespół prowadzili miejscowi nauczyciele, którzy byli jednocześnie organistami. Cennych informacji o repertuarze chóru dostarcza inwentarz muzykaliów z 1939 r. obejmujący m.in.: 69 mszy, 28 zbiorów graduałów, 21 zbiorów ofertoriów, 15 zbiorów hymnów, 14 litanii oraz dużą liczbę pieśni kościelnych. Na jego podstawie można stwierdzić, że zarówno pod względem doboru utworów, jak i wykonawstwa repertuar ten nie tylko dorównywał, ale niejednokrotnie przewyższał praktykę muzyczną innych wiejskich świątyń ziemi kłodzkiej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

Nabożny, Marcin Krzysztof. "Ks. Marcin Krzysztof Nabożny, Parafia św. Mikołaja w dziejach Lubli i regionu (1277-2000)." Roczniki Teologiczne 63, no. 4 (2016): 159–63. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2016.4-15.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Neumann, Piotr Franciszek. "O kościele i kapitule św. Mikołaja w Poznaniu na Zagórzu u schyłku XVIII wieku." Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, no. 4 (January 1, 2009): 103. http://dx.doi.org/10.14746/e.2009.4.4.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Waszak, Przemysław. "Późnobarokowy sobór św. Mikołaja w Sankt Petersburgu, dzieło Sawwy Iwanowicza Czewakińskiego na styku epok." Sztuka i Kultura 4 (December 1, 2016): 105. http://dx.doi.org/10.12775/szik.2016.004.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

26

Bender, Agnieszka. "Tapiserie z wyprawy ślubnej królowej Bony Sforzy d’Aragona." Roczniki Humanistyczne 69, no. 4 (May 10, 2021): 55–69. http://dx.doi.org/10.18290/rh21694-3.

Full text

Abstract:

Królowa Bona Sforza, która przybyła w 1518 r. do Rzeczypospolitej z Bari, przywiozła godny posag, opisany przez Giuliano Passero. Wśród wielkiej liczby kosztownych przedmiotów znalazły się tapiserie – „panni di razza”: seria ośmiu z Uczynkami miłosierdzia i cztery portiery. Celem niniejszego artykułu jest uzupełnienie dotychczasowej wiedzy na ich temat, co stało się możliwe dzięki dotarciu do kilku wcześniej nieznanych polskiej literaturze przedmiotu źródeł i włoskich opracowań, oraz ich nowa interpretacja. Opierając się na wszystkich dostępnych aktualnie informacjach z prac autorstwa Giuliano Passero, Colantonio Carmignano, Antonio Beatillo, Giovanni Battista Pacichelliego i Giulio Petroniego, można stwierdzić, że cztery z ośmiu tapiserii z Uczynkami miłosierdzia Bona przekazała między 1520 a 1557 r. do bazyliki Św. Mikołaja w Bari, gdyż szczególnie czciła jej patrona. Tapiserie te znajdowały się zapewne w świątyni jeszcze do końca XVII wieku. Przypuszczalnie tkaniny te do dzisiaj się nie zachowały.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

27

Frykowski, Janusz Adam. "Z dziejów dekanatu unickiego w Tyszowcach. Parafia pw. św. Mikołaja w Dubie w XVIII wieku." Teologia i Człowiek 31, no. 3 (March 18, 2016): 123. http://dx.doi.org/10.12775/ticz.2015.039.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

28

Puszcz, Teodor. "Liturgische Texte zu Ehren der Heiligen Drei Könige (Teil 2)." Roczniki Teologiczne 67, no. 8 (October 26, 2020): 75–92. http://dx.doi.org/10.18290/rt20678-5.

Full text

Abstract:

Teksty liturgiczne ku czci Świętych Trzech Króli (część 2) W nawiązaniu do poprzedniego artykułu [66(2019), zeszyt 8] trzeba stwierdzić, że teksty liturgiczne na cześć Świętych Trzech Króli za podróżujących i pielgrzymów wpisują się w ogromny skarbiec modlitw Kościoła przewidzianych dla tego typu liturgii. Wspomniani wyżej Święci, obok św. Jakuba Starszego, św. Rafała Archanioła, św. Juliana, św. Krzysztofa i św. Mikołaja, uważani byli i są za patronów podróżujących i pielgrzymujących. Z tego bogactwa modlitw niewiele tekstów pozostaje w użytku w liturgii posoborowej Kościoła. Zadziwiające jest to, że mszały kolońskie XV i XVI wieku nie zawierają formularzy mszalnych De tribus regibus pro iter agentibus, natomiast praktycznie w całej Europie można je znaleźć w mszałach średniowiecznych. W niniejszym artykule przedstawione zostały kolejne trzy formularze mszalne. Kościół w euchologii tych formularzy wspomina najpierw szczęśliwą podróż mędrców ze Wschodu pod przewodem niezwykłej gwiazdy do nowo narodzonego Mesjasza w celu obdarowania Go niezwykłymi darami, a także drogę powrotną do domu. Następnie prosi dla wiernych pielgrzymujących, za przyczyną tych Świętych, o drogę przebiegającą w pokoju, zdrowiu i pomyślności, a sam Chrystus – prawdziwe Słońce, prawdziwa Gwiazda i prawdziwa Światłość – niech ich prowadzi do upragnionego celu pielgrzymki. Dalej Kościół prosi o Boskiego Towarzysza drogi – Anioła pokoju – dla pielgrzymów, który ma ich strzec przed niebezpieczeństwami duszy i ciała, a także przed atakami szatana, by mogli stać się towarzyszami Ducha Świętego. W końcu Kościół odwołuje się do dziejów Syna Bożego, który przez Ojca został posłany na łono Dziewicy, stał się człowiekiem, cierpiał i umarł, a także do aniołów przy grobie jako świadków Jego zmartwychwstania. Rola aniołów przedłuża się i manifestuje w opiece dniem i nocą nad pielgrzymami – o co także prosi Kościół. Tekst pierwszego czytania stanowi fragment proroctwa Izajasza (Iz 60,1-6), gdzie jest mowa o pielgrzymce narodów z darami do Jerozolimy i do światłości, czyli do Pana. Podobnie fragment Księgi Rodzaju opowiada o podróży Abrahama w towarzystwie anioła do jego nowej ojczyzny (Rdz 24,7). Oba teksty przerzucają most do kolejnych dwóch perykop, w których opisane są: podróż magów z darami ze Wschodu do Betlejem, do Syna Bożego (Mt 2,1-12) oraz nakaz misyjny dla apostołów zakładający zaufanie w Bożą pomoc w drodze (Mt 10,7-8), co jest typowym motywem pielgrzymowania. Źródłami antyfon mszalnych (introitus, graduale, offertorium i communio) są fragmenty biblijne z psalmów i ksiąg, które stanowią czytania mszalne, stąd powtarzające się motywy: prowadzenie przez Boga w drodze, zaufanie Bogu, gwiazda na Wschodzie, podróż magów z darami i adoracja Króla królów. Sekwencja posiada 10 zwrotek i jest tekstem niebiblijnym. Najpierw zgromadzeni są zachęceni do uwielbienia majestatu Bożego, następnie tekst porusza narodzenie Chrystusa i pokłon mędrców z darami, których mistyczne znaczenie jest wyjaśnione (zw. 1-5). W dalszych zwrotkach wspomniane jest przeniesienie relikwii i ich kult w Kolonii (zw. 6-9). Na końcu umieszona została prośba, by Chrystus, za przyczyną mędrców, zaprowadził wiernych do życia wiecznego (zw. 10).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

29

Chełmecka, Paulina. "Para obrazów retabulum ołtarzowego ze scenami legend o św. Mikołaju w zbiorach Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie." Folia Historica Cracoviensia 23, no. 2 (October 30, 2017): 121. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.2236.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

30

Gamberini, Paolo. "Relative Monism: New approaches to a panentheistic understanding of the relation between God and creation." Studia Bobolanum 33, no. 2 (December 31, 2021): 45–70. http://dx.doi.org/10.30439/2021.2.3.

Full text

Abstract:

Będąc w dialogu ze współczesnością, z nauką i z religijnym pluralizmem, chrześcijańska teologia pilnie potrzebuje krytycznej oceny tzw. trynitarnego paradygmatu. „Nowy” paradygmat definicje Boga głównie jako związanego ze stworzeniem i pozostawia na boku interwencjonistyczne i nadprzyrodzone modele boskiego działania. Model postteistyczny Boga pozwala na nowo odkryć wpływ neoplatoński na teologię średniowieczną, zwłaszcza w dziełach św. Tomasza z Akwinu, w mistyce Mistrza Eckharta oraz w myśli Mikołaja z Kuzu, aby uzasadnić panenteistyczne rozumienie relacji między Bogiem a stworzeniem. Jedność bytu Boga z bytem stworzenia, Bóg jako „non-aliud”, rozróżnienie między Bogiem a Bóstwem oraz tożsamość ducha Bożego z ludzką duszą stanowią główne tematy klasycznego teizmu, które mogą być przyjęte w ramach zmiany paradygmatu, jaki dokonał się we współczesnej chrystologii i teologii trynitarnej. Grundaxiom Rahnera znajdzie szczególne miejsce w tej refleksji, ponieważ jego idea dotycząca tożsamości Trójcy immanentnej i Trójcy ekonomicznej zmierza do ukazania doświadczalnego wymiaru trzyosobowego Boga, utrzymując jednocześnie prawdę o niemożności wyrażenia słowami boskości Boga. Postteistyczne spojrzenie na teologię chrześcijańską umożliwia to, co może być nazwane relatywnym monizmem.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

31

Bartz, Wojciech, and Monika Jakubek-Raczkowska. "Piękna Madonna Gdańska i Madonna z kaplicy św. Anny we Fromborku w świetle badań petrograficznych." Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo 52 (December 4, 2021): 83–145. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2021.004.

Full text

Abstract:

Studium jest poświęcone identyfikacji materiałoznawczej oraz potwierdzeniu wspólnoty warsztatowej i proweniencji stylu dwóch rzeźb z ok. 1420–1430, zachowanych z dziedzictwa artystycznego państwa zakonnego w Prusach: Pięknej Madonny Gdańskiej (w Bazylice Mariackiej w Gdańsku) i – silnie uszkodzonej – rzeźby Madonny z kaplicy św. Anny we Fromborku (obecnie w zbiorach Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku). Oba posągi, odosobnione na tle sztuki regionu przez swój kamienny surowiec, formę artystyczną oraz monumentalną skalę, zostały odkute z tej samej skały, pozyskanej najpewniej z kamieniołomów w dorzeczu Skaldy, w jednym warsztacie o zdecydowanie zachodniej formacji artystycznej. Choć rozpoznanie materiału nie rozstrzyga definitywnie o genezie artystycznej rzeźb, źródeł stylu ich obu można dzięki niemu o wiele pewniej niż dotychczas upatrywać w sztuce franko-niderlandzkiej. Nie można ostatecznie zawyrokować, czy rzeźby te powstały na Pomorzu w warsztacie niderlandzkiego twórcy, dla którego sprowadzono materiał pozyskiwany na obszarze Hainaut-Artois / Flandrii francuskiej, czy też są importami z południowych Niderlandów – ta druga możliwość, łącząca pochodzenie surowca i pochodzenie formy, wydaje się jednak dużo bardziej prawdopodobna. Tekst prezentuje szczegółowo metodykę badań próbek pobranych z obu rzeźb i płynące z nich wnioski, dające dowód wysokiego potencjału analiz petrograficznych dla historii sztuki, a także pogłębia charakterystykę porównawczą obu zabytków na tle rzeźby europejskiej pierwszej połowy XV wieku. Celem studium jest z jednej strony określenie ich proweniencji artystycznej w konfrontacji z wynikami badań skały (niezwykle istotne zarówno dla badań regionalnych, jak i dla światowych studiów nad stylem pięknym); z drugiej – wprowadzenie do szerszej dyskusji nad geografią złóż i tworzywem rzeźby średniowiecznej nieznanego dotąd materiału badawczego (z pełną dokumentacją badań petrograficznych, umożliwiającą dalsze analizy porównawcze).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

32

Neumann, Piotr Franciszek. "Kapituła kolegiacka św. Mikołaja w Poznaniu na Zagórzu w latach 1728-1802. Struktura i skład personalny, posiedzenia, służba Boża." Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, no. 7 (January 1, 2012): 47. http://dx.doi.org/10.14746/e.2012.7.3.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

33

Bielak ks., Włodzimierz. "Losy kościoła parafialnego pw. świętych Piotra i Pawła w Bychawie na przełomie XVI i XVII wieku w świetle źródeł kościelnych." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 116 (December 6, 2021): 5–14. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.13092.

Full text

Abstract:

W artykule skorygowano błędne lub nieprecyzyjne informacje o parafii w Bychawie obecne w dotychczasowej literaturze przedmiotu, która nota bene nie jest zbyt obszerna. Na podstawie dotychczasowych rozważań opartych głównie na źródłach kościelnych, mało dotychczas wykorzystywanych, udało się przynajmniej po części rzucić nowe światło na czas poszczególnych etapów w dziejach kościoła bychawskiego na przełomie XVI i XVII wieku. Początki ruchu kalwińskiego musiały przypaść na ostatnie lata piątej dekady XVI stulecia i są związane z działalnością Mikołaja Pileckiego. Środowisko protestanckie umocnił tu Andrzej Myszkowski na początku lat 50. XVI wieku, zakładając szkołę kalwińską i być może sprowadzając stałych ministrów kalwińskich. Wiązanie początków kalwinizmu w Bychawie tylko z A. Myszkowskim jest nieprawidłowe. Rewindykacja kościoła w Bychawie była związana dziełalnością Stanisława Myszkowskiego, podczaszego lubelskiego, syna Andrzeja. Po podziałach w ruchu kalwińskim i osłabieniu ich gminy w Bychawie zwrócił swą uwagę w kierunku dawnej wiary, jak to czynili inni możnowładcy tego okresu, i wystarał się najpewniej ok. 1582 r. o duszpasterza katolickiego, a świątynia wróciła do rąk katolików, co umożliwiło archidiakonowi lubelskiemu odbycie pierwszej po czasach kalwińskich wizytacji w 1595 r. Świątynia była jednak w wielkim stopniu zrujnowana. Próbowano ją utrzymać aż do lat 20. XVII wieku, dokonując koniecznych napraw. Budowę nowego kościoła murowanego rozpoczęto najprawdopodobniej w połowie lat 20. XVII wieku, gdy proboszcz, Sebastian Piątkowski, wygrał proces o zwrot dóbr kościelnych z Zofią Wierzbicką. Przesuwanie na czasy wcześniejsze bydowy kościoła w Bychawie jest nieuprawnione. Kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela przetrwał do naszych czasów i nadal służy katolickiej wspólnocie bychawskiej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

34

Radoch, Marek. "Codzienne wydatki wielkiego marszałka zakonu krzyżackiego z lat 1433–1435." Echa Przeszłości, no. XXI/2 (February 1, 2021): 9–44. http://dx.doi.org/10.31648/ep.6342.

Full text

Abstract:

Szczegółowa analiza zachowanych rachunków z końca 1433 i z 1434 i 1435 r. pokazuje nam, że: wydatki wielkiego marszałka podczas jego urzędowania w Królewcu dotyczyły: - zakupu: napojów (piwa, wina i miodu pitnego), ryb (śledzi, dorszy i innych), oleju, octu, grochu, cebul, gorczycy, krude (przypraw korzennych, bakalii czy ryżu, cukru innych produktów – w związku z ucztami), wyposażenia kuchennego; różnych tkanin i futer, pergaminu do pisania, wosku do pieczęci i do świec, dziegciu do pielęgnacji kopyt końskich i smarowania osi wozów, koni, pługów konnych i kusz; - opłacenia: karła, występów grajków, lutnisty, puzonisty, trębacza i popisów tanecznych dzieweczek; sokolników i zakupu sokołów; artystycznych dzieł malarza (m.in. obrazu św. Erazma) i złotnika (m.in. srebrnych sówek); usług krawca, kapelusznika, praczki, szewca, łaziebnika, balwierza, kowala, stelmacha, stajennych, puszkarza, smolarza, szypra, robotników rolnych, wszelkiego rodzaju posługaczy; remontu okólnika dla koni i strzelnicy; - wypłacenia wynagrodzeń: dla pisarza wielkiego marszałka Mikołaja, starszego kapelana chóru i kapelana chóru i dinerów (domowników); - wsparcia finansowego: osób potrzebujących (starszych byłych urzędników, chorych księży, chcących udać się na pielgrzymkę, urzędników zakonnych w stanie czynnym, rycerzy, mieszczan (kupców) i witingów. wydatki wielkiego marszałka podczas objazdów przez niego dolnopruskich ziem państwa krzyżackiego dotyczyły: - bardzo częstych pobytów w Wałdowie - gościnnego przyjmowania wielkiego mistrza, marszałka krajowego inflanckiego, wielkiego komtura; zakupów m.in.: świń, cielaków, baranów, kur, jaj, dziczyzny, ryb, napojów, soli, owsa, wosku do pieczęci dla pisarza; remontu łaźni, naprawy rynny dachowej nad izbą wielkiego marszałka, oszklenia pokoju mieszkalnego; - częstych pobytów na wybrzeżu (m. in. przy Lochstadt, Sarkawie, Szakach i Rositach) - spotkań z wielkim komturem, marszałkiem krajowym inflanckim, mistrzem inflanckim i księciem litewskim Świdrygiełłą, jak też z tamtejszymi Kuronami i Kuronkami - zakupów m. in. owsa, piwa gdańskiego, kubków, naczyń szklanych, dzbanów, uzd i soli; opłacania bednarzy i rymarzy; - krótkich pobytów - jednorazowych w 1434 r. w Gierdawach i Węgorzewie -jednorazowych w 1435 r. w Rudawie, Krzemitach, Judytach, Tapiawie, Brandenburgu (Pokarminie), Frydlądzie i Alemborku – kilkakrotnych w 1435 r. w Kapornie, Galtgarbenie, Pobthenie i Memlu (Kłajpedzie); m.in. goszczenia w Rudawie marszałka krajowego inflanckiego, budowy stodoły w Kapornie czy rozbudowy zamku memelskiego. wydatki wielkiego marszałka związane z jego podróżami w inne części państwa zakonnego dotyczyły: - zjazdów w Elblągu i w Toruniu; odwiedzin Malborka, Elbląga, Gdańska, Przezmarka i Dąbrówna; zakupów m. in. wina, ryb i owsa.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

35

Kaliszuk, Jerzy. "Kodeks Mikołaja Liebenthala." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi, September 24, 2020, 47–57. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.2002.459.

Full text

Abstract:

W artykule pokrótce przedstawiono postać Mikołaja Liebenthala, opiekuna archiwum klasztornego, kopisty i kronikarza oraz wymieniono rękopisy jego autorstwa bądź jemu przypisywane. Główną część poświęcono rękopisowi IV Q 156 ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, który, jak twierdzi autor, niewątpliwie wyszedł spod ręki Liebenthala. Podano opis kodykologiczny manuskryptu oraz szczegółowo zaprezentowano jego treść. W podsumowaniu autor postuluje zbadanie warsztatu naukowego Mikołaja Liebenthala oraz ustalenie kompletnego zbioru zachowanych rękopisów klasztoru św. Wincentego w celu rozpoznania środowiska naukowego konwentu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

36

Zbudniewek, Janusz. "Kodeks Reguł paulińskich zwany „Katenatem” na tle kultury książki w zakonie paulinów w XVI stuleciu." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi, September 22, 2020, 107–33. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.1980.389.

Full text

Abstract:

Artykuł poświęcony został udziałowi paulinów z Jasnej Góry w procesie wytwarzania książki rękopiśmiennej w XVI w. oraz sposobów jej użytkowana. Początek rodzimej produkcji książki rękopiśmiennej w częstochowskim klasztorze datuje się na rok 1411; jest on związany z działalnością Mikołaja Thosta, który kopiował na użytek członków wspólnoty wykłady Pisma św. Z czasem w jasnogórskim skryptorium powstały liczne wykłady biblijne, mieszane z tematami liturgicznymi, teologicznymi, prawniczymi i historycznymi. Autor scharakteryzował Kodeks Reguł (zwany „Katenatem”), będący zbiorem przepisów praw paulińskich, które otwiera Reguła św. Augustyna. Poddał analizie jego treść oraz cechy zewnętrzne. Kodeks oprawiono w brunatno-żółtą skórę z przewieszonym łańcuchem świadczącym o tym, że obiekt był przykuty do pulpitu w kapitularzu, z którego odczytywano regularnie kolejne passusy. Szata zewnętrzna kodeksu, zwłaszcza zniszczone okładki i karty, potwierdzają, iż rękopis służył do użytku codziennego. Autor opisał dukt pisma i zdobienia kodeksu, jego twórców (np. kopistę Wacława Żydka).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

37

GOSZTYŁA, Marek, and Łukasz GOŁDA. "PROBLEMATYKA BUDOWLANO–KONSERWATORSKA ZABYTKOWYCH OBIEKTÓW KONSTRUKCJI DREWNIANYCH NA PRZYKŁADZIE KOŚCIOŁA PW. ŚW. MIKOŁAJA BISKUPA W DOMARADZU." Journal of Civil Engineering, Environment and Architecture, 2016. http://dx.doi.org/10.7862/rb.2016.259.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

38

Grochowska, Weronika. "Rozproszony, lecz nie zaginiony. Losy poliptyku św. Mikołaja z około 1435 roku z kościoła Najświętszej Marii Panny w Gdańsku." Porta Aurea, no. 18 (December 20, 2019). http://dx.doi.org/10.26881/porta.2019.18.02.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

39

Jasińscy, Jadwiga I. Tomasz. "Estetyczne Walory Xix-Wiecznych Rękopisów Muzycznych Z Kościoła Św. Mikołaja W Bielsku-Białej / The Esthetic Values Of 19Th-Century Musical Manuscripts From St. Nicholas Church In Bielsko-Biała." Annales UMCS, Artes 10, no. 2 (January 1, 2012). http://dx.doi.org/10.2478/umcsart-2013-0005.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

40

Jasiński, Tomasz. "Missa In Dis „Die Zauberflöte” Z Dawnego Rękopisu Kościoła Św. Mikołaja W Bielsku-Białej. Dzieło Mozarta Czy Mistyfikacja? / Missa In Dis “Die Zauberflöte” From The Old Manuscript In St. Nicholas Church In Bielsko-Biała. Mozart’S Piece Or A Hoax?" Annales UMCS, Artes 10, no. 2 (January 1, 2012). http://dx.doi.org/10.2478/umcsart-2013-0006.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

41

Grygiel, Szymon. "Ciało i świętość. Przypadek XIX-wiecznych świętych starców rosyjskich." Adeptus, no. 9 (June 27, 2017). http://dx.doi.org/10.11649/a.1417.

Full text

Abstract:

The body and the sanctity. The case of the 19th-century Russian holy startsyThe article considers references to the body appearing in selected texts concerning 19thcentury Russian holy startsy. Three conditions of a holy man’s body are discussed: living, immediately after death and as relics. The body plays an important role in creating the image of holiness of startsy during their lifetime. In the chapter The Breath of Corruption in Fyodor Dostoyevsky’s Brothers Karamazov, the sacred status of starets Zosima’s dead body is cancelled by the crowd’s interpretation of his body’s putrefaction as judgment of God refuting the holiness of the deceased monk. This, in turn, allows for a discrediting the life of the starets. Mirroring the events of Dostoyevsky’s novel, the dead body of a monk became subject of dispute shortly before the canonization of the starets Seraphim of Sarov in 1903. Drawing on the commonness of the view identifying putrefaction of the body with profanity, a Petersburg anti-Orthodox association sought to discredit the Russian Orthodox Church by demanding that the coffin of Seraphim of Sarov is reopened. The answer of Antonius, the Metropolitan of Petersburg, was an article, in which he argued that inviolability of the body was not a necessary condition of holiness. During the canonization, the adored relics of Saint Seraphim were used by the state power to strengthen the bond between Tsar Nicholas II and the people. Ciało i świętość. Przypadek XIX-wiecznych świętych starców rosyjskichArtykuł rozważa odniesienia do ciała pojawiające się w wybranych tekstach dotyczących XIX-wiecznych rosyjskich świętych starców. Zostały w nim omówione trzy stany ciała świętego: za życia, tuż po śmierci oraz w postaci relikwii. Ciało odgrywa ważną rolę w kreowaniu obrazu świętości starców podczas ich życia. W rozdziale Odór trupi w powieści Bracia Karamazow Fiodora Dostojewskiego sakralny status martwego ciała starca Zosimy zostaje unieważniony przez zgromadzony tłum poprzez zinterpretowanie gnicia ciała jako wyroku bożego przeczącego świętości zmarłego. Dzięki temu możliwa jest dyskredytacja osoby starca za życia. Podobnie jak w powieści Dostojewskiego ciało zmarłego mnicha stało się przedmiotem sporu niedługo przed kanonizacją starca Serafina z Sarowa w 1903 roku. Powszechność poglądu utożsamiającego gnicie ciała z profanum sprawiła, że zwalczający prawosławie petersburski związek domagał się ponownego otwarcia trumny Serafina z Sarowa, chcąc podważyć wiarygodność Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Głos w sprawie szczątków starca zabrał metropolita Petersburga Antoni, przekonując, że nienaruszalność zwłok nie jest koniecznym warunkiem świętości. Podczas uroczystości kanonizacyjnych adorowane relikwie św. Serafina zostały wykorzystane w służbie władzy państwowej w celu wzmocnienia więzi pomiędzy carem Mikołajem II a ludem.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!