To see the other types of publications on this topic, follow the link: Tworzenie wzorów.
Journal articles on the topic 'Tworzenie wzorów'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 43 journal articles for your research on the topic 'Tworzenie wzorów.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Kossakowski, Radosław. "Medytacja i futbolowa gorączka. O potencjale, ograniczeniach i domknięciach autoetnografii." Przegląd Socjologii Jakościowej 10, no. 3 (August 31, 2014): 96–122. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.10.3.05.
Full textAbstract:
Tekst podejmuje dyskusję w sporze pomiędzy przedstawicielami nurtu „sugestywnego” i „analitycznego” w prowadzeniu badań autoetnograficznych. Główne założenie tekstu mówi, że te dwa podejścia można ze sobą łączyć, wykorzystując zalety każdego z nich. Autor wskazuje na ograniczenia podejścia „sugestywnego” i poddaje krytyce jego główne założenia odnoszące się do braku zaangażowania w rozwój teoretyczny dotyczący kultury. Uznaje się za zasadne twierdzenie o konieczności refleksyjnej analizy roli badacza w procesie badawczym. Nie wydaje się jednak, by uwikłanie badacza w strukturę normatywną, społeczną badanej kultury uniemożliwiało tworzenie bardziej ogólnych wyjaśnień dotyczących badanych zjawisk. Można to osiągnąć choćby przez zróżnicowanie dostępnych danych empirycznych, na przykład w postaci wywiadów z innymi członkami kultury czy analizę treści. Akcentowanie sugestywnych walorów autoetnografii nie musi stać w sprzeczności z dążeniem do odkrywania porządku organizacji społecznej i autochtonicznych wzorów kulturowych. W tekście znalazło się również miejsce na wątki z badań własnych. Autoetnografia medytacji oraz kultury kibicowskiej pozwala nie tylko poszerzyć wiedzę dotyczącą tych zjawisk, ale także wskazać ograniczenia i zalety metody.
2
Mączyński, Ryszard. "Szlachetna amatorka. Akwaforty Anetki Tyszkiewiczówny z albumu Vues de Pologne." Roczniki Humanistyczne 68, no. 4 (August 25, 2020): 39–78. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2020.68.4-2.
Full textAbstract:
Artykuł został poświęcony akwafortom zebranym w albumie Vues de Pologne, dedykowanym Annie (Anetce) Tyszkiewiczównie (1779-1867). Przez całe życie zajmowała się ona amatorsko twórczością artystyczną: rysowaniem, malowaniem, a przede wszystkim projektowaniem, co wycisnęło piętno na założeniach pałacowo-ogrodowych w: Wilanowie, Natolinie, Mokotowie, Jabłonnie i Zatorze. Album powstał jako rezultat – i pamiątka – pobytu w Wiedniu w 1795 r. oraz pobierania wtedy lekcji rysunku i akwaforty u francuskiego malarza Ignacego Duviviera (1758-1832), artysty przyjętego później na członka tamtejszej akademii. W podstawowej wersji zawiera – poza stroną tytułową – dziewięć widoków głównie z Warszawy i jej okolic. Tyszkiewiczówna była autorką wszystkich rysunkowych wzorów, jak też przeniesienia ich na płyty, z których powstały odbitki. W pracach tych wyraźnie przedkładała motywy pejzażowe nad wedutowe. Starała się oddawać nastrój chwili, poprzez żywą, energiczną kreskę oraz silne kontrasty walorowe. Komponowała widoki sentymentalne, subiektywne w sposobie ujęcia, bez dbałości o dokładność i realizm w odwzorowaniu rzeczywistości. Możliwe zresztą, że tę ostatnią cechę spotęgowało tworzenie wzorów z pamięci, w Wiedniu, w znacznym oddaleniu od wyobrażanych miejsc. Oceniając wartość artystyczną prac Tyszkiewiczówny – a pod względem techniki wykonania nie różnią się one wcale od dzieł nauczyciela – należy pamiętać, że są juweniliami, gdyż autorka miała zaledwie szesnaście lat. Sporządzone przez nią płyty zostały powtórnie wykorzystane na początku XIX wieku w celach komercyjnych: sześć spośród dziewięciu akwafort ozdobiło wydanie „Kalendarzyka Politycznego, Chronologicznego i Historycznego” na rok 1811, drukowanego nakładem Jana Ludwika Kocha. Na podstawie znacznej liczby odbitek – tych z 1795, jak też tych z 1811 r. – pozostających w kolekcjonerskim obiegu można wnosić o wyjątkowej jak na amatorkę popularności tej części jej dorobku. Ale po tym młodzieńczym doświadczeniu nigdy już później Anna z Tyszkiewiczów – primo voto Potocka, secundo voto Dunin-Wąsowiczowa – do techniki akwaforty nie powróciła.
3
Kowalczyk, Małgorzata H. "Rewiktymizacja ofiar wykorzystywanych seksualnie przez kobiety." Resocjalizacja Polska, no. 13 (July 28, 2017): 39. http://dx.doi.org/10.22432/pjsr.2017.13.04.
Full textAbstract:
Ofiary doświadczające wykorzystywania seksualnego przeżywają nie tylko fizyczną krzywdę ale przede wszystkim doznają głębokich urazów psychicznych, które bardzo często w różnych formach towarzyszą im przez całe życie. Dość często przy ustalaniu następstwbagatelizuje się płeć sprawcy. Dlatego bardzo ważne jest poznanie problemu nadużyć seksualnych z perspektywy bliskich i odległych następstw w przypadku, gdy sprawczynią tych czynów była kobieta – matka, opiekunka. W artykule, wykorzystując metodę przeszukiwania źródeł wtórnych, przedstawiono problem następstw seksualnego wykorzystywania u ofiar, które zachowań tych doświadczyły ze strony kobiet. Celem opracowania jest omówienie specyfiki przeżywanej przez ofiary obojga płci traumy powiązanej z wykorzystaniem seksualnym a także bliskich i odległych konsekwencji tych wydarzeń w postaci wiktymizacji pierwotnej oraz rewiktymizacji zaznaczającej się w dorosłym życiu w postaci zaburzeń psychoseksualnych i deficytów społecznych. Wśród konsekwencji na szczególną uwagę zasługują wyodrębnione czynniki traumatyczne o charakterze dynamicznym, które wywołują pojawienie się wielu symptomów charakterystycznych dla dzieci, które doświadczyły przemocy seksualnej. Wspomniane czynniki to: traumatyczna seksualizacja dziecka, zdrada, stygmatyzacja oraz bezsilność. Specyfika tych czynników wynika z faktu, że pozostawiają one odległe „ślady” w psychice i mogą ulec dodatkowemu wzmocnieniu w sytuacji, gdy sprawcą przemocy seksualnej jest kobieta. Wynika to z częstych postaw „zaprzeczania” wobec przemocy seksualnej stosowanej przez kobiety.W opracowaniu wskazano także na jedną z możliwych konsekwencji procesu rewiktymizacji jaką jest powielanie przez ofiary w ich późniejszym życiu wzorów zachowań powiązanych z seksualnym wykorzystywaniem dzieci. Proces ten wynikający z naprzemiennej identyfikacji sprawczyni i ofiary uruchamia mechanizm błędnego koła, który utrudnia tworzenie prawidłowych interakcji społecznych.
4
Bałachowicz, Józefa. "Równi czy różni? Współczesne dylematy edukacji dziecka." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 34, no. 2 (September 25, 2015): 13. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2015.34.2.13.
Full textAbstract:
Pilna potrzeba zmiany współczesnej szkoły jest przedmiotem debat podejmowanych w gronie pedagogów, ekspertów z innych dziedzin wiedzy oraz rodziców. Autorka, odwołując się do dwóch kategorii: równości i różnicy, zwraca uwagę na potrzebę podmiotowego i spersonalizowanego podejścia do edukacji dziecka, aby mogło rozwijać indywidualne i społeczne kompetencje potrzebne do życia w demokratycznym społeczeństwie i udziału w gospodarce opartej na wiedzy. Jej zdaniem niezbędne jest w Polsce zbudowanie edukacji elastycznej, odejście od powielania jednakowych wzorów wymagań i wzorów osobowych, „produkcji identycznej wiedzy”, a raczej nastawienie na program spersonalizowany, maksymalizujący indywidualne możliwości, ale przy tworzeniu warunków do wspólnego działania, konstruowanie znaczeń i rozwijania relacji społecznych itp.
5
Kowalska-Pietrzak, Anna. "Wątki parenetyczne w polskiej hagiografii średniowiecznej." Biografistyka Pedagogiczna 6, no. 2 (December 10, 2021): 33–51. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2021.06.37.
Full textAbstract:
Pareneza to termin wywodzący się z języka greckiego, który może oznaczać m.in.: pouczenie, przestrogę, wskazówkę, zachętę do realizacji pewnych zadań. Wątki parenetyczne w literaturze znane były już w starożytności, nawet u Homera. Autorzy średniowiecza korzystali z dziedzictwa antyku i tworzyli wzory postaw chrześcijańskich. Gatunek literacki, jakim jest hagiografia znakomicie nadawał się do tej funkcji [tj. tworzenia postaw]. Twórcy Żywotów i Cudów dawali wskazówki, jak żyją ludzie, którzy dążą do prawdziwej świętości. Są to osobowości ceniące mszę świętą, modlitwę, jałmużnę, post, szeroko rozumianą ascezę, opiekują się chorymi i ubogimi, są miłosierni i życzliwi. Hagiografowie opisywali także postawy zwykłych ludzi, którzy prosili o cud, najczęściej uzdrowienie, i go otrzymywali. Osoby te charakteryzowała postawa wymagająca często wytrwałej modlitwy, ślubowania wyrzeczeń, silnej wiary i zaufania Bogu. Dzieła hagiograficzne zawierają również wskazówki związane z moralnością życia codziennego, ukazując skutki grzechu i braku miłości bliźniego. W utworach nie zabrało także odniesień do życia wiecznego, wzorców zachowań, które prowadziły do piekła i tych, które wiodły duszę do nieba.
6
Trzos, Paweł Adam. "Dziecko w rodzinie jako środowisku społecznego „stawania się”." Teologia i Moralność 9, no. 1(15) (January 1, 2014): 119–30. http://dx.doi.org/10.14746/tim.2014.15.1.8.
Full textAbstract:
Rodzina we współczesnej myśli społecznej jest analizowana w badaniach wielu nauk: psychologii, socjologii, pedagogiki, antropologii. Udział rodziny w procesach tworzenia społeczeństwa i jej rola w publicznej przestrzeni kultury, religii i edukacji jest wciąż aktualnym problemem. Rodzina staje się miejscem powstawania i doświadczania wartości, kultury, relacji i wzorów osobowych. W opracowaniu tym przyjmuje się pojęcie rodziny jako środowiska społecznego, którego kluczową funkcją jest „rodzenie” istot w wielorakim sensie: biologicznym, duchowym, kulturowym, aksjologicznym i społecznym. Refleksja przyjmuje kontekst edukacyjny o roli edukacji rodzinnej we współczesnym i zmieniającym się świecie.
7
Karkowska, Magda. "Narracyjne strategie tworzenia tożsamości – wokół biograficznych opowieści." Biografistyka Pedagogiczna 5, no. 1 (September 8, 2020): 241–62. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2020.05.16.
Full textAbstract:
Celem, jaki postawiła przed sobą autorka artykułu, jest przeanalizowanie procesu konstruowania tożsamości i pewnych jej strategii na szerszym tle, jakie tworzą rozważania o wybranych typach narracji i ich związkach z jaźnią jednostki. Istotnym punktem analizy jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie jaką rolę w procesie konstruowania tożsamości pełnią schematy i wzorce narracyjne obecne w kulturze i jakie czynniki mogą definiować ów wpływ?Równie ważną kwestią wydają się być uwarunkowania tworzenia przez ludzi tzw. autonarracji proaktywnych i defensywnych, będących podstawą do rozwijania określonych strategii tożsamości jako pochodnej związków między jednostką, jej wyobrażeniami o własnym działaniu i jego motywach a otoczeniem.
8
Taranowicz, Iwona. "Życie rodzinne w czasach niepewności – wyzwania i dylematy." Przegląd Socjologii Jakościowej 18, no. 1 (February 28, 2022): 6–13. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.18.1.01.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest krótkie przedstawienie społecznych warunków tworzenia współczesnej rodziny. Podstawą jej istnienia jest samospełnienie emocjonalne jej członków. Wielość wzorów życia rodzinnego, niejasność scenariuszy ról, niestabilność źródeł utrzymania, kontraktowy charakter więzi rodzinnej nie ułatwiają jednostkom realizacji tego celu. Zmuszone do ciągłego rozstrzygania dylematów związanych z koniecznością dokonywania wyborów, jednostki znajdują się w sytuacji swoiście anomicznej. Nie tylko związek partnerski czy rodzicielstwo wiążą się z podjęciem decyzji, ale cały porządek codziennego życia jest efektem stałych wyborów i negocjacji. Realizacja niektórych, spośród wielu oferowanych przez rynek i systemy eksperckie, schematów działania przesądza nie tylko o kształcie jednostkowego życia rodzinnego i formie rodziny, lecz także o ich, przynajmniej czasowej, instytucjonalizacji, wpływając, tym samym, na całość życia społecznego.
9
Bigoszewski, Kazimierz. "W starciu z budżetem partycypacyjnym. Praktyka tworzenia i wdrażania." Studia z Polityki Publicznej, no. 1(13) (January 2, 2017): 123–45. http://dx.doi.org/10.33119/kszpp.2017.1.7.
Full textAbstract:
Autor koncentruje się na analizie zagadnienia budżetu partycypacyjnego. Przedstawia doświadczenia trzech lat jego wdrażania w warszawskiej dzielnicy Ursynów. Wskazuje bardziej na wnioski wypływające z praktyki niż z konfrontacji rzeczywistości z założeniami idei budżetu partycypacyjnego. Budżet partycypacyjny definiuje jako proces, którego celem jest umożliwienie społeczności uzyskania bezpośredniego wpływu na decyzje o przeznaczeniu części budżetu publicznego. W jego ramach mieszkańcy zgłaszają propozycje przedsięwzięć wartych sfinansowania. Jest to sposób włączenia ich w planowanie wydatkowania środków publicznych, które zostały oddane przez władze do ich dyspozycji.Autor formułuje tezę, że praktyka funkcjonowania budżetu partycypacyjnego w Polsce obciążona jest licznymi wadami proceduralnymi. Samorządy nie zawsze wytwarzają właściwe wzorce dla jego realizacji. Zmagają się z problemem dopasowania tego typu budżetów do swoich realiów. Powielają często wzajemne błędy. Wyzwaniem jest, aby rady jednostek samorządowych wykorzystały swój demokratyczny mandat do aktywniejszego kształtowania procesów wydatkowania środków publicznych.
10
Burno-Kaliszuk, Karolina. "Symulakryczna prywatność w mediach płynnej nowoczesności." Er(r)go. Teoria - Literatura - Kultura, no. 42 (September 3, 2021): 73–85. http://dx.doi.org/10.31261/errgo.9142.
Full textAbstract:
Media jako jedna z emanacji nowych technologii informacyjnych silnie oddziałują na proces kształtowania tożsamości jednostki, umożliwiając człowiekowi tworzenie, wybór i ocenę wzorców społecznych oraz kulturowych. W wyniku postępującej konwergencji i mediatyzacji dotychczas stabilne wartości ulegają w nich “upłynnieniu”, a kategorie wspólnotowe są zastępowane kategoriami osobniczymi. Jednym z przykładów tych przeobrażeń są zmiany w sposobie postrzegania prywatności. Ten trwały, pomimo własnej dyskursywności, konstrukt w warunkach nowomedialnego ekosystemu staje się podatny na zmiany i, jak ujmuje do Zygmunt Bauman, “momentalny”. Celem tego artykułu jest uchwycenie przesunięć w obrębie dychotomicznych relacji kształtujących znaczenie prywatności, których przyczyną jest binarna struktura mediów zorientowana na zaspakajanie jednostkowych potrzeb. Na podstawie analizy definiujących prywatność w mediach bipolarnych opozycji prywatne – publiczne, autentyczne – intencjonalne, istotne – nieistotne oraz dozwolone – niedozwolone ujawniona zostaje labilna, symulakryczna natura tej wartości.
11
Korzeniewska-Lasota, Anna. "Z polskich prac nad kodyfikacją zasad etyki sędziowskiej." Studia Warmińskie 54 (December 31, 2017): 265–75. http://dx.doi.org/10.31648/sw.71.
Full textAbstract:
W artykule autorka zarysowuje proces tworzenia kodyfikacji zasad etyki zawodowej sędziów. Sygnalizuje początki powstawania „wzorca dobrego sędziego”, a następnie toczące się w środowisku prawniczym dyskusje na temat potrzeby normatywnego ujęcia zasad etyki zawodowej w odrębny zbiór. Przedstawia przedłożone propozycje kodeksów etycznych, aż po wieńczące proces kodyfikacji dwa zbiory: uchwalony przez Stowarzyszenie Sędziów „Iustitia” Zbiór zasad postępowania sędziów oraz Krajową Radę Sądownictwa Zbiór zasad etyki zawodowej sędziów i asesorów sądowych.
12
Wiśniewski, Piotr. "Melodie prefacji pozamszalnych w Pontificale Plocense z XII wieku." Roczniki Humanistyczne 67, no. 12 (January 27, 2020): 9–25. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2019.67.12-2.
Full textAbstract:
Artykuł podejmuje zagadnienie prefacji pozamszalnych w Pontificale Plocense z XII wieku (Biblioteka Seminarium Duchownego w Płocku). Autor przedstawia krótką charakterystykę księgi, przybliża początki śpiewu prefacji i próby zapisywania melodii. Omawiając prefacje pozamszalne zwraca uwagę wyłącznie na kadencje muzyczne zapisane notacją cheironomiczną i dokonuje ich komparacji z Pontyfikałem biskupów krakowskich (XI/XII w.) i Pontyfikałem wrocławskim (XII w.). Pontificale Plocense wykazuje tendencję do podziału tekstu prefacji na krótsze odcinki, co miało istotny wpływ na budowę muzyczną prefacji i dawało możliwości różnej jej interpretacji. Niewykluczone, iż recytatyw prefacji w księdze płockiej podlegał różnym stopniom melodyzacji, tzn. z większą lub mniejszą ingerencją neum złożonych. Wersje melodyczne kadencji prefacji pozamszalnych odwzorowują odmiany in tono solemnis oraz in tono solemniori. Liczne schematy kadencji in tono solemniori wskazują na dążenie do tworzenia nowych, bardziej kunsztownych wzorców melodycznych.
13
Balczyńska-Kosman, Alina. "Oblicza partycypacji kobiet w systemach medialnych i w zawodzie dziennikarskim – wymiar europejski." Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, no. 3 (May 24, 2019): 311–22. http://dx.doi.org/10.14746/ssp.2016.3.14.
Full textAbstract:
Partycypacja kobiet w przestrzeni publicznej, zarówno politycznej, jak i medialnej może przybierać różne wymiary. Bez względu jednak, czy aktywność kobiet dotyczy działań w dziedzinie polityki, czy mediów, często jest ona wyrazem ich walki o równouprawnienie i o własną podmiotowość. W tekście ukazane zostały wybrane aspekty dotyczące uczestnictwa kobiet w systemach medialnych w Europie. Celem artykułu było wskazanie na zjawisko dysproporcji w awansie zawodowym kobiet w organizacjach medialnych i utrzymujące się stereotypy dotyczące płci. W tekście zdefiniowane zostały podstawowe pojęcia, przedstawiono różnice w skali aktywności kobiet w systemach medialnych w Europie i omówiono główne wskaźniki partycypacji kobiet w mediach w świetle raportów Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn. W zakończeniu zwrócono uwagę na potrzebę tworzenia właściwych wzorców awansu zawodowego w mediach, jako integralnej części polityki równości płci w Europie.
14
Dobosz, Marzena. "Tożsamość regionalna i kulturowa współczesnej młodzieży – refleksje wokół roli edukacji regionalnej we współczesnym świecie." Kultura i Wychowanie 18, no. 2(18)/2020 (February 12, 2021): 85–96. http://dx.doi.org/10.25312/2083-2923.18/2020_06md.
Full textAbstract:
W coraz szybciej globalizującym się świecie, który przypomina „supermarket kultury”, oferujący nietrwałe i wciąż zmieniające się wzorce kulturowe, młode osoby potrzebują wsparcia w kształtowaniu własnej tożsamości kulturowej. Dlatego edukacja regionalna, która ma wpływ na proces tworzenia się tożsamości regionalnej, będącej fundamentem tożsamości kulturowej, pozwala na stworzenie silnej identyfikacji i więzi z regionem. To z kolei może pomóc młodzieży w stworzeniu autokoncepcji i odnalezieniu własnego miejsca. W związku z tym edukacja regionalna jest drogą do budowania mikroświata przygotowującego do życia w makroświecie. Słowa kluczowe: edukacja regionalna, tożsamość regionalna młodzieży, tożsamość kulturowa, globalizacja
15
Pudelska, Krystyna, and Kamila Rojek. "ALPINARIUM. CZ. 2 – ELEMENTY OGRODÓW SKALNYCH." Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 7, no. 1 (December 20, 2011): 63–70. http://dx.doi.org/10.35784/teka.2476.
Full textAbstract:
Alpinarium należy traktować jako miejsce wzrostu roślin charakterystycznych dla określonych łańcuchów górskich. Stanowi on swoistą kolekcję, która pełni funkcje dydaktyczne i estetyczne. Najlepszym wzorem w tworzeniu ogrodu górskiego jest natura – krajobrazy, siedliska, z których pochodzą rośliny. W alpinarium, jak w każdym ogrodzie skalnym wykorzystuje się naturalną rzeźbę i właściwości terenu, bądź teren kształtuje się sztucznie zależnie od wymagań sadzonych roślin. Najczęściej tego rodzaju układy pojawiają się w ogrodach botanicznych, ale z powodzeniem mogą stanowić ciekawą kompozycję ogrodu prywatnego. Urządzenie alpinarium, by prezentował fragment naturalnego krajobrazu górskiego wymaga przede wszystkim bardzo starannego doboru: rodzaju, formy, wielkości skał, bowiem są one szkieletem ogrodu, prawidłowej selekcji gatunków wysokogórskich i zastosowania odpowiedniego podłoża.
16
Sadowska, SĹ‚awomira. "Praktyka tworzenia edukacyjnej wspĂłlnoty – o edukacyjnej codziennoĹ›ci w kontekĹ›cie jawnych i ukrytych wzorĂłw kultury szkolnej." Studia Edukacyjne 34 (2015): 71–88. http://dx.doi.org/10.14746/se.2015.34.4.
Full text
17
НАЗАРЕВИЧ, Вікторія. "Ostracyzm – wykluczenie społeczne – niekorzystna sytuacja społeczna." EUROPEAN HUMANITIES STUDIES: State and Society, no. 2 (May 11, 2020): 26–41. http://dx.doi.org/10.38014/ehs-ss.2020.2.03.
Full textAbstract:
Artykuł wyświetla pojęcie wykluczenia społecznego – ostracyzm jako niekorzystną sytuację społeczną, który ze względu na swój charakter i cechy fenomenologiczne zawiera aspekty zagrożenia normatywnego rozwoju jednostki. Autor analizuje cechy i wzorce niezaakceptowania jednostek w środowisku społecznym, co przejawia się w działaniach mających na celu celowe wykluczenie jednostki z grupy społecznej lub procesów wspólnej działalności. Tworzone są psychologiczne mechanizmy powstawania tendencji do ostracyzacji, które polegają na: niedopuszczeniu członków grupy do dyscyplinowania nieprzyjętych, asocjalnych jej członków, rozwoju współpracy w przestrzeni współgrupowej; ukryty rodzaj zastraszania jednostki – agresja relacyjna; tworzenie negatywnej atrybucji przyczynowej, na podstawie własnej interpretacji możliwych działań ofiary, obserwując jej zachowania. Wskazano na współzależność powstawania negatywnej atrybucji, jej rodzajów i społecznego odrzucenia osobowości w przestrzeni międzygrupowej. Stwierdza się, że główną przyczyną zjawiska wykluczenia społecznego jest niedopasowanie zachowania jednostki do jej statusu społecznego, stereotypowych cech i już zdefiniowanych przez grupę ogólnie przyjętych norm.
18
Dunin-Dudkowska, Anna. "Genologia jako styl myślowy implikacje glottodydaktyczne (na przykładzie felietonu)." Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców 27 (December 23, 2020): 193–208. http://dx.doi.org/10.18778/0860-6587.27.10.
Full textAbstract:
Nowe spojrzenie na genologię dostrzega w niej styl myślowy, obejmujący wspólnotę badaczy opisujących konwencje kształtujące ludzkie zachowania komunikacyjne, powielane w celu zachowania tradycji i tworzenia wspólnoty kulturowej. To nauka interdyscyplinarna, wielonurtowa, zróżnicowana metodologicznie, rozwijająca się w obrębie własnej przestrzeni badawczej, będąca zbiorem relatywnie spójnych założeń teoretycznych i ich analitycznych aplikacji. Glottodydaktyka polonistyczna nie może pozostać obojętna na jej osiągnięcia. Cudzoziemcy uczący się języka polskiego, wśród nabywanych kompetencji językowych i kulturowych, rozwijają także swoją subkompetencję genologiczną. Znajomość polskich gatunków powinna opierać się na przyswojeniu wzorca gatunkowego wypowiedzi i jego wariantów. Odmiana glottodydaktyczna gatunku różni się nieco od klasycznej wersji gatunkowej. Autorka pokazuje zastosowanie instrumentarium genologicznego do opisu felietonu, gatunku wprowadzanego w glottodydaktyce na najwyższych poziomach nauczania.
19
Kurek, Halina. "Zanikanie formantów rodzinnych w gwarach a nietypowe problemy badawcze współczesnej dialektologii (na przykładzie wsi poddukielskich w Beskidzie Niskim)." Gwary Dziś 14 (December 10, 2021): 105–11. http://dx.doi.org/10.14746/gd.2021.14.10.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu są nietypowe problemy badawcze, na które od przełomu wieków XX i XXI natrafiają współcześni badacze języka mówionego wsi. W opisie przemian językowych społeczności wiejskich muszą oni bowiem uwzględniać zarówno przeobrażenia dokonujące się w gwarach, jak i w języku ogólnopolskim, ponieważ przedmiotem ich analiz staje się substandard wiejski, dodatkowo nieustannie modyfikowany przez polszczyznę medialną i wzorce angloamerykańskie. Nietypowe problemy badawcze pokazuję na przykładzie zanikających „formantów rodzinnych”, czyli przyrostków służących w gwarach do tworzenia nazw żon, synów i córek, zebranych we wsiach poddukielskich w Beskidzie Niskim. Materiał obejmujący cały wiek XX i początek wieku XXI zawiera też przykłady wskazujące na zjawisko odfleksyjniania imion i nazwisk w substandardzie wiejskim w strukturach składniowych typu: imię + od + gen. sg. nazwiska // imienia // przezwiska ojca lub matki.
20
Rokita, Jan. "Inspiracje graficzne Heinricha Paula Groskurta podczas tworzenia medalu koronacyjnego Fryderyka Augusta (Augusta III Wettyna) w 1734 roku." Przegląd Nauk Historycznych 20, no. 2 (December 30, 2021): 209–29. http://dx.doi.org/10.18778/1644-857x.20.02.08.
Full textAbstract:
Autor szczegółowo opisuje dwa przykłady dzieł sztuki medalierskiej i graficznej mających związek z tytułowymi medalami. Jak wykazuje, podstawowym celem przekazu propagandowego przedstawionego w artykule medalu było uzasadnienie praw Fryderyka Augusta Wettyna do tronu polskiego jako zwycięzcy elekcji z 5 października 1733 r. Autor zauważa, że dzieła sztuki, które należy zakwalifikować jako wzorce inspiracji dla Heinricha Paula Groskurta, autora medalu z 1734 r., są proweniencji francuskiej. Świadczy to niezbicie o tym, że dysponent akceptował fakt, iż medalier podczas pracy inspirował się wzorcami znad Sekwany. Pozostaje więc otwarte pytanie, jakimi celami kierował się nowy polski władca, godząc się na utrwalanie własnego aktu sakry królewskiej w nawiązaniu do podobnych uroczystości odbywających się we Francji. Jednocześnie analizując rewers medalu, autor zwraca uwagę na dwie inskrypcje rewersu: w otoku i w odcinku w dolnej części, stanowiące komentarz do sceny koronacji Fryderyka Augusta Wettyna. Autor twierdzi, że tak wyraźne odwołanie się w ich treści do zwycięstwa elekcyjnego z 5 października 1733 r. staje się całkowicie zrozumiałe w kontekście rzeczywistych wydarzeń historycznych i zwycięstwa elekcyjnego Stanisława Leszczyńskiego 12 września 1733 r.
21
Lubińska-Kościółek, Elżbieta. "Aktywność okoruchowa osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu podczas percepcji bodźców społecznych – implikacje dla praktyki pedagogicznej." Special School LXXXI, no. 5 (December 31, 2020): 339–47. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.6314.
Full textAbstract:
W artykule przeanalizowano wyniki badań eye trackingowych osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu w sytuacji percepcji bodźców społecznych, w perspektywie ich znaczenia dla praktyki pedagogicznej. We wstępie zawarto podstawowe informacje dotyczące istoty procesu widzenia oraz znaczenia ruchów gałek ocznych, zarówno dla tworzenia reprezentacji rzeczywistości, jak i skutecznego działania. Zwrócono również uwagę na zasadność wykorzystania techniki w badaniach osób z ASD. W dalszej części tekstu dokonano prezentacji wyników badań opisujących aktywność okoruchową osób z ASD podczas percepcji twarzy i scen społecznych, odwołując się głównie do prac przeglądowych z zakresu omawianej problematyki opublikowanych w ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci. Analiza zaprezentowanego materiału wskazuje przede wszystkim na specyficzne wzorce aktywności okoruchowej osób z ASD w sytuacjach społecznych oraz osłabienie zainteresowania kontaktem z twarzą, szczególnie zaś unikanie eksplorowania rejonu oczu. Jednocześnie badacze dowodzą, że mechanizm preferencji ludzkich twarzy nie jest nieobecny w chwili urodzenia, lecz ulega stopniowemu osłabieniu, uniemożliwiając osobom z ASD pozyskiwanie kluczowych informacji dla prawidłowego kontaktu z innymi osobami. Z przeprowadzonych analiz wynika ponadto, że prezentowane wzorce skanowania twarzy mogą stanowić potencjalny biomarker zaburzenia, umożliwiając wczesną diagnostykę. Uzyskane wyniki stanowią istotne źródło danych nie tylko dla naukowców dążących do rozpoznania istoty zaburzenia, ale również dla praktyków, wskazując na znaczenie wczesnych treningów widzenia i planowania treningów umiejętności społecznych z uwzględnieniem specyficznych potrzeb badanych związanych ze wzrokową analizą scen wizualnych.
22
Śniegulska, Anna. "Opiekuńczo-wychowawcza rola rodziców w percepcji społecznej." Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze 575, no. 10 (December 31, 2018): 48–55. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.0145.
Full textAbstract:
Na przestrzeni ostatnich dekad dokonały się bardzo dogłębne i wieloaspektowe transformacje życia społecznego i obyczajowości w skali światowej. Pojawiły się nowe globalne trendy kulturowe, które wpłynęły na zmiany wzorców życia rodzinnego, jak i zmiany w strukturze rodziny. Zmianom uległy także preferencje odnośnie do wartości życia rodzinnego, tradycja wychowawcza oraz postawy młodych osób wobec małżeństwa i rodzicielstwa. Równocześnie zmieniły się role spełniane przez rodziców, co ma swoje ważne implikacje widoczne przede wszystkim w płaszczyźnie spełnianych przez rodzinę zadań i funkcji opiekuńczo-wychowawczych. W artykule poruszono problem percepcji opiekuńczo-wychowawczej roli matki i ojca. Założono, że rola opiekuńczo-wychowawcza najogólniej polega na zaspokajaniu potomstwu potrzeb podstawowych, potrzeb wyższego rzędu oraz na podejmowaniu czynności wychowawczych z zakresu wychowania zdrowotnego, moralnego, estetycznego, umysłowego. Jest to zatem tworzenie potomstwu takich warunków, które pozwolą na osiągnięcie potencjalnego rozwoju i osiągnięcie samodzielności życiowej. Artykuł stanowi raport z badań, realizowanych metodą sondażową za pomocą techniki ankiety. W ich kontekście udało się odpowiedzieć na główne pytanie badawcze: Jaka jest społeczna percepcja opiekuńczo-wychowawczej roli matki i ojca? Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że badane osoby przypisują roli matki te cechy, które wiążą się z funkcjami ekspresyjnymi. Dostrzegają jednak, że ojcowie w coraz większym zakresie spędzają z dzieckiem czas wolny, nawiązując z nim bliskie relacje emocjonalne, w związku z czym w ich percepcji rola ojcowska poszerza się o kwestie związane z opieką i wychowaniem potomstwa.
23
Heath, Malcolm. "Poznanie w Poetyce Arystotelesa." Forum Poetyki, no. 7 (March 6, 2017): 40–57. http://dx.doi.org/10.14746/fp.2017.7.26760.
Full textAbstract:
Artykuł bada Arystotelesowskie rozumienie znaczenia percepcyjnego i rozumowego poznania dla tworzenia i odbioru poezji. We wstępnym opisie Arystotelesowskiej psychologii poznawczej ukazuje, że percepcja jest dla niego wystarczająco ważna, by objąć bogate, złożone wzorce zachowań ludzkich i zwierzęcych oraz bada interakcję między percepcją (poznanie szczególnego oraz „że”) i wyjątkowych zdolności rozumu (które umożliwiają poznanie uniwersalnego oraz „dlaczego”) w ludzkim zachowaniu. Pozostała część artykułu odnosi tę problematykę do licznych zagadnień związanych z Poetyką: (1) skoro Arystotelesowska technê jest określana jako twórcza zdolność wykorzystująca rozum, to jak poetycka technê może przejawić się w dziele poetów działających poprzez nie-rozumowy zwyczaj lub talent? (2) dlaczego Arystoteles uważa, iż przyjemność wynikająca z naśladowania wymaga ingerencji rozumu? (3) co ma Arystoteles na myśli, kiedy przeciwstawia historię (zajmującą się tym, co szczególne) poezji (zajmującej się tym, co ogólne)? (4) jak można pogodzić Arystotelesowskie podkreślanie uniwersalności i racjonalności w kompozycji fabuły poetyckiej z jego skłonnością do akceptowania w poezji irracjonalności i nieprawdopodobieństwa?
24
Macko, Maciej, Zoran Sušanj, and Ana Jakopec. "Konstruktywne i kontrproduktywne oblicza przywiązania do organizacji." Kwartalnik Ekonomistów i Menedżerów 34, no. 4 (October 1, 2014): 81–101. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0010.3418.
Full textAbstract:
Artykuł prezentuje wyniki dwu badań empirycznych dokumentujących złożone zależności pomiędzy zmiennymi ważnymi dla określenia stopnia dobroci dopasowania pomiędzy człowiekiem i organizacją, dla której pracuje. Pierwsze badanie ma na celu odnalezienie zmiennych pośredniczących pomiędzy preferowanym w organizacji stylem kierowania a siłą przywiązania do organizacji pracodawcy. Omówiono tu, jak istotną rolę w budowaniu przywiązania organizacyjnego pełni sprawiedliwość organizacyjna i zadowolenie z pracy. Drugie badanie koncentruje się na negatywnych zjawiskach wyjaśniających brak zaangażowania pracowników i ma na celu odnalezienie typowego wzoru przywiązania u pracowników cynicznych. Takich, którzy nie są zadowoleni z pracy i których cechuje poczucie niesprawiedliwości. Wspólnie, wyniki pokazują, jak korzystnie przyjęcie przez przełożonych aktywnego stylu kierowania zwiększa siłę przywiązania pracowników, lecz przede wszystkim, jak istotny udział w postrzeganiu zjawisk zachodzących w organizacji ma poczucie uczestniczenia w sprawiedliwym środowisku pracy. Analiza wyników badań, poza wartościami poznawczymi, może pomóc w tworzeniu strategii personalnych służących rozwijaniu kompetencji menedżerskich i budowaniu konstruktywnego zaangażowania w pracę.
25
Grady, John. "Badania wizualne na rozdrożu." Przegląd Socjologii Jakościowej 5, no. 2 (July 30, 2009): 82–117. http://dx.doi.org/10.18778/1733-8069.5.2.05.
Full textAbstract:
Autor twierdzi, że metody wizualne znajdują się na rozdrożu. Mogą pozostać niszowe albo wejść do głównego nurtu kierując swoją ofertę do wszystkich, którzy wykorzystują materiały wizualne. W naukach społecznych metody wizualne obejmują fotografię, wideo i reprezentacje graficzne. Odnośnie samej wizualności, zwrócić należy uwagę, że wszystkie odczytania, które ontologicznie polegają na fotografii, wymagają dalszych interpretacji. „Patrzeć na” oznacza „być wykadrowanym przez”, i dotyczy to również autora zdjęcia, który także rozpatrywany jest jako widz. Ale obrazy, równie dobrze, co informacji o osobistych przemyśleniach, mogą dostarczać naukom społecznym osobistych zapisów przestrzeni i relacji społecznych. Na tej podstawie można zapytać: „jak przebiegają w czasie odchylenia od wzorca?”, „w jaki sposób zorganizowane są procesy społeczne?”, albo „jaka jest rola emocji w życiu społecznym?”. To są te zagadnienia, kontynuuje dalej autor, w które dane wizualne mogą wnieść swój wkład; warto dodać, że dyskusja metodologiczna, poza obszarem wytwarzania danych wizualnych, analiz i interpretacji, powinna zawierać również rozwiązania problemów dotyczących komunikowania wyników badań. Na niektóre z powyższych pytań można próbować odpowiedzieć stosując kontrolowaną foto-obserwację, techniki z wywołaniem fotograficznym (photo-elicitation) albo obrazy wykonane przez samych badanych. Pod koniec artykułu autor przechodzi do odpowiedzi na pytanie: co pozostaje do zrobienia? Szkicuje tu trzy główne obszary: (1) ewaluacja teoretycznej i pojęciowej bazy badań wizualnych; (2) tworzenie publicznych baz danych, które pomogą rozwijać i testować teorie; (3) definiowanie „najlepszych praktyk” dla badań wizualnych.
26
Biały, Stanisław. "Pojednanie sakramentalne: szczególna rola rodziny." Studia nad Rodziną 18, no. 1(34) (July 1, 2014): 59–72. http://dx.doi.org/10.21697/snr.2014.34.1.04.
Full textAbstract:
Opierając się na Adhortacji „Christifideles laici”, autor przyjmuje założenie, iż należy „podjąć szerokie, pogłębione i systematyczne działania, wspierane nie tylko przez kulturę, ale także środkami ekonomicznymi i ustawodawstwem, ażeby zapewnić rodzinie warunki, by zgodnie ze swym powołaniem była pierwszym miejscem «humanizacji» osoby i społeczeństwa”. W tym celu zajął się tematem roli współczesnej rodziny w kwestii pojednania sakramentalnego. Postawił sobie pytanie, na ile rodzina, rozumiana jako pierwsze środowisko życia i poznania wiary, sprzyja (lub powinna sprzyjać) w doprowadzeniu do pojednania się (w szerszym znaczeniu tego słowa) ze sobą, z Bogiem, i z ludźmi? W odpowiedzi uzyskał przekonanie, iż w wychowaniu liczy się przede wszystkim atmosfera rodzinna, klimat wzajemnego przebaczenia, twórczej (kreatywnej) miłości, jedności. Dziecko w innym przypadku może mieć poważne trudności z rozumieniem sensu pojednania, co uwidocznić się może podczas spowiedzi św., a tym samym w kwestii potrzeby przystępowania do Komunii św. Może to także zaowocować brakiem zaufania do drugiej osoby, np. lękiem przed wejściem na drogę sakramentalnego małżeństwa. Może to skutkować również tendencjami do zejścia na tzw. złą drogę, a z czasem doprowadzić nawet do utraty wiary. Bez dobrego wzorca rodzicielskiego dziecko będzie miało poważne trudności w tworzeniu pozytywnych relacji do wszelkich wartości (rodzinnych, społecznych, religijnych); trudności w pojmowaniu głębszego sensu ich realizacji (np. poprzez potrzebę wspólnego ich przeżywania, tzn. świętowania w rodzinie).
27
Starokon, Yevhen, Roman Dziubchuk, and Yurii Korniichuk. "The issue of activation of cognitive activity of undergraduates." Nowoczesne Systemy Zarządzania 16, no. 2 (June 30, 2021): 13–22. http://dx.doi.org/10.37055/nsz/139358.
Full textAbstract:
W artykule przeanalizowano miejsce i rolę nauczyciela w aktywizacji aktywności poznawczej studentów. Stwierdzono, że nauczyciel jest kluczową postacią w aktywizacji aktywności poznawczej studentów szkół wyższych. Akcent w jego pracy powinien zostać przesunięty nie na transfer wiedzy zgromadzonej w danym momencie, ale na kształtowanie motywacji do nauki. Z analizy wynika, że większość badaczy w swojej pracy koncentruje się na poznawczych i dydaktyczno-metodologicznych obszarach aktywacji aktywności poznawczej. Zagadnienia bezpośrednio związane z przekształcaniem potrzeb poznawczych studentów poprzez optymalizację interakcji pedagogicznej zostały zbadane w niewielkim stopniu. Autorzy rozważają zadanie intensyfikacji działań edukacyjnych poprzez wykorzystanie w komunikacji pedagogicznej wzorców dydaktycznych i psychologicznych oraz zasad interakcji wychowawczej. W takiej interakcji przedmiot-przedmiot należy w szczególności położyć nacisk na ukształtowanie hierarchii potrzeb osobistych, niezbędnych dla studentów szkół wyższych. Artykuł przedstawia w formie graficznej strukturę sfery potrzebowo-motywacyjnej osób ubiegających się o wykształcenie wyższe o różnej sile motywacji do nauki. Tylko pozytywne emocje mogą zmienić hierarchię potrzeb osoby o niskiej motywacji do nauki. Tezę tę potwierdza wynik badania korelacji między średnim wynikiem studentów szkół wyższych za 5 lat a poziomem zaspokojenia ich podstawowych potrzeb (wg A. Maslowa). Sugeruje się przede wszystkim wykorzystanie technologii tworzenia sytuacji sukcesu w nauce, aktywnych metod nauczania, w szczególności metody projektów, do kształtowania wewnętrznych motywów uczenia się. Podstawą procesu aktywizacji aktywności poznawczej nauczycieli szkół wyższych jest jego repertuar komunikacyjny: zbiór technik, metod i technologii komunikacyjnych, które dają mu możliwość kształtowania potrzeb poznawczych. W artykule przedstawiono takie umiejętności komunikacyjne, które dają możliwość zintensyfikowania działań edukacyjnych studentów na zajęciach. Generalnie artykuł ukazuje poziom technologiczny i motywacyjny działalności dydaktycznej nauczyciela, biorąc pod uwagę, że może on skuteczniej zarządzać aktywnością poznawczą studentów.
28
Olenderek, Joanna, and Maciej Olenderek. "O wybranych przestrzeniach mieszkalnych funkcjonujących współcześnie w miejskim krajobrazie kulturowym." Środowisko Mieszkaniowe, no. 34 (2021): 58–77. http://dx.doi.org/10.4467/25438700sm.21.006.13645.
Full textAbstract:
On selected living spaces that function in contemporary urban cultural landscape Streszczenie Autorzy artykułu opisują wybrane przykłady przestrzeni mieszkalnych ukształtowanych i zrealizowanych w XX i XXI wieku a funkcjonujących do obecnych czasów w krajobrazie miast. Starają się wyjaśnić i ocenić odniesienia do filozofii ich budowania i etyki projektowania. Szczególnie zwracają uwagę na procesy manipulacji a zachowania szacunku do natury i otwartych przestrzeni. Zostało to przedstawione na przykładach międzywojennych historycznych osiedli w Łodzi im. Mątwiłła Mireckiego i Werkbundu we Wrocławiu oraz miasta ogrodu Zlin firmy Bata. Fabryka butów Baty zmieniła wygląd całego miasta, które stało się sprawnie funkcjonującą przestrzenią, z precyzyjnie zaprojektowaną architekturą warunkującą każdy aspekt życia. Okres powojennej myśli urbanistycznej przedstawiono na wzorze osiedla Sadów Żoliborskich oraz nowatorskiej idei lat 70-tych na przykładzie konkursu na osiedle Ursynów w Warszawie. Odniesiono się do idei miasta ogrodu i jego odsłony w latach 80-tych poprzez tworzenie zielonych, otwartych osiedli w zabudowie niskiej i dywanowej w ramach zleceń rządowych. Wprawdzie te idee nie były zrealizowane ale pozostawała myśl i pragnienie. Poszanowanie terenów zieleni o zasadniczym znaczeniu dla charakteru miejsca zaprezentowano na przykładzie zespołu domów pasywnych w Konstantynowie Łódzkim czy osiedla Aspern w Wiedniu, sposobu ich procedowania i tworzenia. Zwrócono uwagę na rangę poszanowanie wartości krajobrazowych, wyjaśniono zależności pomiędzy przestrzenią, architekturą a naturą. Podjęto próbę znalezienia priorytetowych o kapitalnym znaczeniu elementów gry przestrzennej dla zachowania wartości nadrzędnych dla środowiska naturalnego i architektury. On selected living spaces that function in contemporary urban cultural landscape The authors of the article describe selected examples of living spaces shaped and constructed in the 20th and 21st century and functioning to the present day in the city landscape. They try to explain and evaluate references to the building philosophy and design ethics. They pay particular attention to the processes of manipulation and respect for nature and open spaces. It was presented on the examples of the historical interwar housing estates in Łódź Mątwiłł Mirecki and Werkbund in Wrocław and the Zlin garden city by the Bata Company. The Bata Shoe Factory changed the shape of the entire city into a functioning space, with architecture conditioning every aspect of life. The period of post-war urban thought was presented on the model of the Sadów Żoliborskie estate and the innovative idea of the 1970s on the example of the competition for the Ursynów estate in Warsaw. It was based on the idea of a garden city and its presentation in the 1980s by creating green, low open housing estates as part of government commissions. Although these ideas were not realized, the idea, thought and desire remained. The respect for green areas of fundamental importance for the character of the place was presented on the example of the passive house complex in Konstantynów Łódzki or the Aspern estate in Vienna. The importance of respect for landscape values was emphasized, and the relationship between space, architecture and nature was explained. An attempt was made to find the main elements of space, which was of paramount importance for the preservation of values superior to the natural environment and architecture.
29
Chudzyńska, Izabela. "Rola samorządu terytorialnego w kreowaniu produktu lokalnego na przykładzie gminy Trzcianka." Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna, no. 57 (December 30, 2021): 195–205. http://dx.doi.org/10.14746/rrpr.2021.57.13.
Full textAbstract:
W 1989 r. w Polsce rozpoczął się proces zmian ustrojowych, które ukierunkowane były na przejście od państwa totalitarnego do demokratycznego oraz od gospodarki centralnie planowanej do wolnorynkowej. Pierwszym zauważalnym efektem tych zmian było zatowarowanie sklepów produktami spożywczymi z całego świata. W tym czasie konsumenci niechętnie sięgali po produkty pochodzące od lokalnych firm, kojarząc je z żywnością gorszej jakości. Z czasem wzorem innych krajów Unii Europejskiej nastąpiło znużenie tanim produktem spożywczym, powstającym na masową skalę. W efekcie regiony oraz poszczególne miasta rozpoczęły poszukiwania charakterystycznych dla nich potraw/produktów, które mogłyby się stać „jedzeniową marką” danego miejsca.
Celem opracowania jest wskazanie roli samorządu terytorialnego w tworzeniu rozpoznawalnego dla miasta/regionu produktu spożywczego. Jako przykład posłużyła tu wielkopolska gmina Trzcianka. Całość badań terenowych przypadła na 2021 r. Wykonano je metodą sondażu diagnostycznego. W ramach badań zrealizowano wywiady z pracownikami Urzędu Miasta w Trzciance, z właścicielami lokalnych piekarni oraz badania ankietowe z mieszkańcami gminy Trzcianka. Wykazano, że w opinii lokalnych przedsiębiorców wsparcie władz gminy ma bardzo duży wpływ na rozpoznawalność ich produktów. Zdaniem mieszkańców trzcianeckie pieczywo jest chętnie przez nich kupowane, choć nie jest kojarzone jako produkt lokalny. Badania wykazały, że brak akcji promocyjnej ukierunkowanej na wybrany produkt spożywczy sprawia, iż pochodzące z trzcianeckich piekarni pieczywo, licznie nagradzane na krajowych piekarskich konkursach, choć mogłoby być, nie jest „jedzeniową marką” Trzcianki.
30
MŁODZIK, LILLA. "PROFIL OSOBOWO-MORALNY FUNKCJONARIUSZY MUNDUROWYCH." PRZEGLĄD POLICYJNY 4, no. 132 (December 13, 2018): 190–204. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.6692.
Full textAbstract:
Podstawowe płaszczyzny osobowo-moralnego wzoru funkcjonariuszy mundurowych stanowią istotny element budowania etyki funkcjonariuszy publicznych w ogóle. Formując wspomniane płaszczyzny, odwołano się do modelu aretologicznego urzędnika publicznego, zgodnie z którym należy wyróżnić: cnoty obywatelskie, dobór kadr do służb mundurowych, cechy osobowo-moralne, samodoskonalenie i rozwój służb mundurowych. I nie jest to kwestia mody, kryzysu wartości czy przesadnego podkreślania ideału służby, ale konieczność tworzenia szerszej wizji samych formacji mundurowych, a także utraconego po II wojnie światowej etosu służby publicznej w Polsce. Najważniejsze wydaje się dostrzeżenie jego elementów, ale nie intuicyjnie, lecz uznanie grupy cech moralnych za ważną kategorię zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. I chociaż takie pojęcia, jak: cnota obywatelska, służba publiczna czy powołanie do służby, brzmią dziś nieco archaicznie, już samo pytanie: jakie cechy moralne powinien posiadać funkcjonariusz mundurowy, wskazuje na jego podmiotowość oraz zmusza do głębszego zastanowienia. Nie należy się przy tym ograniczać do „sztywnego” katalogu powinności (obowiązkiem funkcjonariusza jest bycie: rzetelnym, odpowiedzialnym), ale traktować kategorie etyczne sytuacyjnie, jak również jako komponenty, które trzeba rozwijać. Lepiej jest przecież powiedzieć: funkcjonariusz mundurowy to osoba pełniąca funkcję publiczną; to ktoś, kto wzbudza zaufanie, nie manipuluje, nie kłamie, dotrzymuje danego słowa, szanuje godność własną i obywatela. Ponadto elementy etyczne nie mogą odnosić się do wybranych fragmentów służby, ale obejmować i przenikać całokształt realizowanych zadań. Prowadzi to wówczas do ich wzmacniania. Największy niepokój budzi fakt braku wyraźnych elementów etycznych w postaci praktycznych implikacji, tak istotnych dla funkcjonariuszy mundurowych. Rozwinięcie tego problemu stanowi przedmiot niniejszego tekstu.
31
Grek-Pabisowa, Iryda, Beata Biesiadowska-Magdziarz, Mirosław Jankowiak, and Małgorzata Ostrówka. "Czym jest i co zawiera „Słownik mówionej polszczyzny pónocnokresowej”." Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej 49 (December 31, 2014): 277–301. http://dx.doi.org/10.11649/sfps.2014.024.
Full textAbstract:
What is ”A Dictionary of oral Polish language of the north-eastern borderland” and what does it include?A regional variety of the Polish language of the north-eastern borderland in both oral and written forms has been functioning in Belarus, Lithuania and Latvia (former Polish Livonia) for several centuries. In 2000, The Team for Research on the Polish Language of the North-Eastern Borderland of the Institute of Slavic Studies of PAS came up with an idea of creating A Dictionary of oral Polish language of the north-eastern borderland. First, publications containing patterns of the Polish language, credibly recorded, were collected. There were more and more new studies, and the material was enriched with many new lexemes as well as their new variants or better exemplifications. Therefore, the lexical collection continued and was completed in 2012. At the same time the team researchers carried out excerpting from earlier texts, choosing examples, searching for parallel forms of lexemes, blending the material in dictionary units, i.e. establishing the form of a dictionary entry. In this way the corpus of the dictionary was written, following a formula created by the team.The article presents methodology of creating the Dictionary, its material basis, short description of lexical items included and the content of an entry. Czym jest i co zawiera „Słownik mówionej polszczyzny pónocnokresowej”Regionalna odmiana polszczyzny północnokresowej w postaci języka mówionego i pisanego funkcjonowała na obszarze Białorusi, Litwy i Łotwy (dawne Inflanty Polskie) od kilku wieków.W roku 2000 w Zespole Badań Polszczyzny Północnokresowej IS PAN powstał pomysł opracowania Słownika mówionej polszczyzny północnokresowej. Przez pierwsze lata wyszukiwano i gromadzono publikacje zawierające zarejestrowane w sposób wiarygodny wzorce mowy polskiej na interesującym nas terenie. Nowych opracowań stale przybywało, materiał powiększał się o nowe leksemy lub ich nowe postaci czy lepszą egzemplifikację. Dlatego też uzupełnianie zbioru leksykalnego zamknięto datą publikacji wydanych w roku 2012. Równolegle z uzupełnieniami pochodzącymi z nowo pojawiających się prac prowadzono ekscerpcję z tekstów wcześniejszych, dobór przykładów, wyszukiwanie paralelnych postaci leksemów i scalanie materiałów w jednostki słownikowe, czyli ustalanie postaci hasła. W ten sposób powstał korpus Słownika, który opracowywano według ułożonej przez zespół formuły. Artykuł przedstawia metodologię tworzenia Słownika, jego podstawę materiałową, krótką charakterystykę leksyki, którą zawiera oraz zawartość artykułu hasłowego.
32
Kabalski, Przemysław. "Od Zespołu Redakcyjnego." Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości 2019, no. 103 (159) (September 8, 2019): 7–8. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.3071.
Full textAbstract:
Szanowni Autorzy i Czytelnicy, Niniejszy tom „Zeszytów Teoretycznych Rachunkowości” (ZTR), nr 103 (159), zawiera wybrane artykuły, które zostały przygotowane na Ogólnopolski Zjazd Katedr Rachunkowości 2019. Tegoroczny Zjazd został zorganizowany przez Instytut Rachunkowości Uniwersytetu Szczecińskiego pod hasłem Rachunkowość w zarządzaniu jednostkami gospodarczymi. Zjazd odbył się w Szczecinie w dniach 18–20 września 2019 roku. Celem Zjazdu, jak co roku, była wymiana poglądów na temat aktualnych problemów dotyczących nauki, praktyki i dydaktyki rachunkowości oraz zacieśnienie współpracy między ośrodkami akademickimi, a także integracja środowiska naukowego. Tematyka nadsyłanych referatów miała dotyczyć różnorodnych zagadnień, a w szczególności: rachunkowości jako dyscypliny między zarządzaniem a finansami, sprawozdawczości i rewizji finansowej, controllingu/rachunkowości zarządczej, behawioralnych aspektów rachunkowości, wyzwań rachunkowości sektora finansów publicznych, cyfrowej rewolucji w rachunkowości, pomiaru i raportowania dokonań, opodatkowania przedsiębiorstw oraz audytu wewnętrznego. Na Zjazd Katedr nadesłano prawie 70 referatów przygotowanych przez pracowników naukowo-dydaktycznych ze wszystkich ośrodków akademickich w kraju. Spośród zgłoszonych artykułów organizatorzy zarekomendowali siedemnaście artykułów do opublikowania w ZTR. Uwzględniając wyniki anonimowych recenzji, do niniejszego tomu zakwalifikowano trzynaście tekstów (jedenaście w języku polskim i dwa w języku angielskim). Dotyczą one wszystkich obszarów rachunkowości: sprawozdawczości finansowej (ujawniania obszarów i czynników ryzyka w sprawozdaniach z działalności spółek giełdowych, wyceny elementów sprawozdań finansowych, księgowego kształtowania wyniku finansowego, raportowania wskaźników finansowych, rachunkowości podmiotów gospodarki komunalnej), sprawozdawczości zintegrowanej (tworzenia wartości w raporcie zintegrowanym, raportowania społecznej odpowiedzialności), rachunkowości zarządczej (rachunku kosztów w systemie informacyjnym szpitala, zależności między zastosowaniem metod rachunkowości zarządczej a wielkością przedsiębiorstwa), rachunkowości behawioralnej (postrzegania biegłych rewidentów i księgowych), historii rachunkowości (osiągnięć wrocławskiego ośrodka rachunkowości), edukacji rachunkowości (zrównoważonego paradygmatu kształcenia w szkole wyższej w aspekcie wyzwań sprawozdawczości zintegrowanej) oraz podatków (wpływu optymalizacji podatkowej na obraz sytuacji finansowej przedsiębiorstw). Taki zakres tematyczny artykułów świadczy o bardzo szerokim spektrum zainteresowań badawczych polskiego środowiska naukowego rachunkowości. Przyjęte artykuły są także różnorodne pod względem stosowanych metod badaw-czych. Znajdziemy wśród nich opracowania z wykorzystaniem zarówno metod ilościo-wych (w tym z zastosowaniem statystyki matematycznej), jak i jakościowych. Są za-równo tradycyjne, jak i nowatorskie podejścia badawcze w polskiej nauce rachunko-wości. Do tych drugich należą np. zastosowanie metafor i analiza treści. Różnorakie są również materiały badawcze analizowane przez autorów artykułów: sprawozdania fi-nansowe i inne raporty biznesowe, dane z ankiet, regulacje rachunkowości, komentarze i opinie na ich temat, publikacje książkowe, programy nauczania. Wokół tematów artykułów opublikowanych w niniejszym numerze, pozostałych zgłoszonych artykułów oraz wygłoszonych referatów podczas obrad Ogólnopolskiego Zjazdu Katedr Rachunkowości toczyła się zatem wielowątkowa i żywa dyskusja nau-kowa i wymiana poglądów między przedstawicielami poszczególnych ośrodków aka-demickich reprezentujących polską naukę rachunkowości. Wszystko to stanowi istotny wkład w jej rozwój. W niniejszym tomie został także opublikowany artykuł w dziale Z historii rachun-kowości autorstwa profesora Zbigniewa Lutego, pełniącego funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Stowarzyszenia Księgowych w Polsce. Artykuł zawiera charaktery-stykę dwóch pierwszych dekad wydawania profesjonalnego miesięcznika „Rachunko-wość”. Okazją do opublikowania tego tekstu jest obchodzony w 2019 roku jubileusz 70-lecia obecności tego czasopisma na rynku wydawniczym i służby informacyjno- -edukacyjnej środowisku zawodowemu księgowych w Polsce. Zespół Redakcyjny „Zeszytów Teoretycznych Rachunkowości” kieruje do Redak-cji „Rachunkowości” serdeczne gratulacje z okazji 70-lecia istnienia czasopisma i ży-czy dalszych sukcesów na trudnym rynku wydawniczym. Szczególne gratulacje i po-dziękowania składamy Panu Redaktorowi Doktorowi Zbigniewowi Fedakowi za wie-loletnią i niestrudzoną działalność merytoryczną i edytorską, a przez to wielki i nieo-ceniony wkład w edukację wielu pokoleń praktyków i pracowników naukowych w dziedzinie rachunkowości. Szanowny Pan Redaktor jest dla nas niedoścignionym wzorem wiedzy, pomysłowości, fachowości i skrupulatności.
33
Sikorski, Wiesław. "Genogram jako graficzna technika diagnostyczna wzorców rodzinnych." Roczniki Pedagogiczne, November 14, 2019, 55–73. http://dx.doi.org/10.18290/rped.2019.11.4-5.
Full textAbstract:
W publikacji podano zasady tworzenia genogramu, zwanego też „mapą rodziny”, służącego gromadzeniu danych o rodzinie przy użyciu określonych symboli graficznych. Zaprezentowano znaki rysunkowe pozwalające zilustrować jak poszczególni członkowie rodziny są ze sobą biologicznie i prawnie powiązani w ciągu trzech pokoleń. Przedstawiono też główne obszary interpretacji genogramu – strukturę rodziny, miejsce rodziny w cyklu życiowym, krytyczne wydarzenia w życiu rodziny, powtarzanie się wzorców przez pokolenia, trójkąty rodzinne oraz równowagę i jej brak w systemie rodzinnym.
34
Przybylska, Irena. "Kryzys więzi międzyludzkich jako kryzys kultury emocjonalnej." Chowanna, April 21, 2021, 1–14. http://dx.doi.org/10.31261/chowanna.2020.55.03.
Full textAbstract:
W artykule podjęto próbę wskazania symptomów kryzysu więzi międzyludzkich w perspektywie kryzysu kultury emocjonalnej. Trzonem analiz przyczyn i symptomów kryzysu więzi są pojęcia związane ze zwrotem emocjonalnym w kulturze (emotional turn) i dyskursywnym wymiarem życia afektywnego. Kryzys kultury emocjonalnej w tekście opisywany jest w wymiarze ochładzania intymności oraz postępującej indywidualizacji, która wypiera wspólnotowość celów i postaw. Główną tezą tekstu jest, iż inwazyjność dyskursów eksperckich oraz kultury konsumpcyjnej prowadzi do ochładzania wzorów kultury emocjonalnej, racjonalizowania sfery prywatnej i łamania obwarowań aksjonormatywnych, które regulują postawy społeczne, także w wymiarze tworzenia i utrzymywania więzi międzyludzkich.
35
Chojnacki, Janusz. "Strategiczne zmiany w przedsiębiorstwie opartym na wiedzy." Przegląd Organizacji, September 30, 2008, 30–34. http://dx.doi.org/10.33141/po.2008.09.08.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono innowacyjne rozwiązanie strategicznej reorganizacji oparte na teorii strukturyzacji z wykorzystaniem podejścia systemowego i uniwersalnych modeli kierowania w przedsiębiorstwie podążającym drogą efektywnego zarządzania wiedzą. Zwrócono szczególną uwagę na określanie wielopoziomowych celów i hierarchii planów determinujących powodzenie rozwoju badanego podmiotu gospodarczego. Przedstawiona teoria przeniosła możliwość tworzenia innowacji w zakresie zarządzania (przedsiębiorstwem) z obszaru metody prób i błędów w sferę wykorzystywania przejrzystych wzorców. Podano kompleksową definicję systemu uwzględniającą poza dwoma relatywnymi charakteryzującymi system parametrami – przestrzenią i czasem także trzeci – jego potencjał energetyczny (w tym wiedzę). Przedstawiono także nowatorską definicję celu systemu (przedsiębiorstwa).
36
Dziob, Agnieszka, and Maciej Piasecki. "Dynamic verbs in the Wordnet of Polish." Cognitive Studies | Études cognitives, no. 18 (December 20, 2018). http://dx.doi.org/10.11649/cs.1718.
Full textAbstract:
Dynamic verbs in the Wordnet of PolishThe paper presents patterns of co-occurrences of wordnet relations involving verb lexical units in plWordNet - a large wordnet of Polish. The discovered patterns reveal tendencies of selected synset and lexical relations to form regular circular structures of clear semantic meanings. They involve several types of relations, e.g., presupposition, cause, processuality and antonymy, do not have a necessary character (there are exceptions), but can be used in wordnet diagnostics and guidelines for wordnet editors. The analysis is illustrated with numerous positive and negative examples, as well as statistics for verb relations in plWordNet 4.0 emo. Some attempts to a more general, linguistic explanation of the observed phenomena are also made. As a background, plWordNet model of linguistic character is briefly recollected. A special attention is given to the verb part. In addition the description of dynamic verbs by relations and features is discussed in details including relation definitions and substitution tests. Czasowniki dynamiczne w Słowosieci - wordnecie języka polskiego W artykule zostały przedstawione wzorce współwystępowania relacji leksykalno-semantycznych obejmujących czasownikowe jednostki leksykalne w ramach Słowosieci - wielkiego relacyjnego słownika języka polskiego, wordnetu języka polskiego. Tłem obserwacji jest Słowosieć 4.0 emo, dla której omówiono skrótowo system relacji czasownikowych wraz ze statystykami. Szczególną uwagę autorzy poświęcili czasownikom dynamicznym i ich typowym relacjom, dla których przedstawiono testy substytucji z wytycznych do relacyjnego opisu czasownika, zdefiniowanych na potrzeby edycji Słowosieci przez lingwistów. Opisane w artykule wzorce współwystępowania ukazują tendencje niektórych relacji synsetów (tj. zbiorów synonimów) i jednostek leksykalnych (m.in. presupozycji, kauzacji, procesywności i antonimii) do tworzenia regularnych struktur, specyfikujących znaczenie wszystkich jednostek/synsetów, połączonych za pomocą danych relacji. Współwystępowania relacji wg wzorców nie mają charakteru obligatoryjnego, dlatego też w artykule przedstawiono zarówno pozytywne, jak i negatywne przykłady jednostek i synsetów, połączonych ze sobą za pomocą relacji współwystępujących, jak i pewne uwagi natury ogólnej, wskazujące na językowy charakter obserwowanego zjawiska. Oprócz znaczenia poznawczego, związanego ze współzależnościami, jakie zachodzą w obrębie systemu językowego, opis tych regularności ma również znaczenie praktyczne - może być wykorzystany przy diagnostyce wordnetu oraz w wytycznych dla lingwistów.
37
Zimniewicz, Kazimierz. "W poszukiwaniu metodologicznego modelu dla nauk o zarządzaniu." Przegląd Organizacji, February 28, 2016, 4–7. http://dx.doi.org/10.33141/po.2016.02.01.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono ewolucję poglądów na temat metodologii badań w naukach o zarządzaniu. Pokazano wysiłki klasyków w zakresie tworzenia podstaw naukowych nowej dyscypliny. W późniejszym czasie w naukach o zarządzaniu starano się stosować do wzorca metodologicznego obowiązującego w naukach przyrodniczych. Okazało się jednak, że wzorzec ten nie jest odpowiedni dla nauk społecznych w tym dla zarządzania. To z kolei wywołało ostrożną dyskusję o potrzebie wypracowania odrębnego modelu metodologicznego dla nauk społecznych.
38
Koliński, Krystian, and Anna Kołodziejczak. "Strategie lokalnych grup działania jako podstawa tworzenia przyszłych strategii rozwoju ponadlokalnego gmin." Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna, no. 55 (December 6, 2021). http://dx.doi.org/10.14746/rrpr.2021.55.07.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest porównanie strategii rozwoju gmin miejsko-wiejskich i wiejskich ze strategiami rozwoju wielkopolskich lokalnych grup działania w kontekście ustawy z 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie, które z elementów strategii rozwoju gmin i lokalnych strategii rozwoju (LGD) mogą być implementowane w przyszłych strategiach rozwoju ponadlokalnego, a które należy zmienić. Analizie poddano 161 gminnych strategii wiejskich i miejsko-wiejskich oraz 31 strategii lokalnych grup działania, które obowiązywały w 2020 r. Na tej podstawie wyciągnięto wnioski dotyczące opracowania przyszłych ponadlokalnych strategii rozwoju województwa wielkopolskiego. Można dostrzec podobieństwa między strategiami, porównując ich konstrukcję, w tym ustalone w nich cele. Główna różnica między strategiami gmin i grup dotyczy ich zakresu problemowego i przestrzennego. Trudno znaleźć lokalną strategię rozwoju, która zawierałaby wszystkie cele odnoszące się bezpośrednio lub pośrednio do gmin, mimo że w większości przypadków można zaobserwować pokrywanie się celów strategii, co świadczy o ich zgodności i współzależności. Wzorem LGD i zgodnie z przepisami ustawowymi należy tworzyć związki międzygminne, których celem jest nie tylko wypracowanie wspólnej, zintegrowanej terytorialnie strategii, ale także prowadzenie zintegrowanych działań inwestycyjnych, gospodarczych, społecznych, ekologicznych i promocyjnych. W przyszłości zintegrowane działania gmin mogą przynieść lepsze efekty rozwojowe. Kilku gminom zrzeszonym w związkach łatwiej będzie negocjować, znajdować partnerów i fundusze.
39
Rabiej, Jan. "Współczesna architektura sakralna Kościoła katolickiego – przestrzeń Eucharystii w środowisku kulturowym." Ruch Biblijny i Liturgiczny 71, no. 3 (September 30, 2018). http://dx.doi.org/10.21906/rbl.3605.
Full textAbstract:
Fenomen architektury sakralnej Kościoła katolickiego wynika z jej integralnego wkomponowania w ewoluujący kontekst kulturowy. Postulaty Soboru Watykańskiego II dotyczące budowli sakralnych akcentują ich „otwarcie” na wymiar społeczny środowiska, w jakim są sytuowane. Takie ujęcie reguł odnoszących się do twórczości w zakresie architektury sakralnej tłumaczy brak uzasadnienia dla tworzenia arbitralnego wzorca – ideału – kanonu kościoła katolickiego. Różnorodność architektury współczesnych zespołów sakralnych w Europie Zachodniej, Skandynawii i Stanach Zjednoczonych odzwierciedla odmienności założeń ideowo-funkcjonalnych, które odpowiadają potrzebom, aspiracjom i możliwościom budujących je lokalnych społeczności. Analogiczne zakresy uwarunkowań decydują o specyfice architektury kościołów katolickich w Polsce. Prymat kryteriów liturgicznych i społecznych nad kryteriami formalno-stylistycznymi w kształtowaniu architektury sakralnej jest źródłem inspiracji w poszukiwaniu nowych koncepcji „kościołów naszych czasów”.
40
Wasilewska-Chmura, Magdalena. "Współczesne wariacje na temat eposu „Ædnan” Linnei Axelsson." Litteraria Copernicana 41, no. 1 (April 14, 2022). http://dx.doi.org/10.12775/lc.2022.005.
Full textAbstract:
Artykuł problematyzuje gatunek eposu na przykładzie jego współczesnej realizacji w poemacie Linnei Axelsson Ædnan (2018) o losach społeczności szwedzkich Saamów. Jego głównym założeniem jest, że wbrew tezie Bachtina epos nie jest gatunkiem spetryfikowanym i zamkniętym, lecz może zostać zredefiniowany, by wyrażać problemy współczesności. Analiza rozpoczyna się od wskazania cech gatunkowych eposu, które autorka w swoim dziele podważa. Są to: dykcja liryczna zamiast struktury narracyjnej i pośrednictwa narratora, wprowadzenie czasu historycznego w miejsce nieokreślonej przeszłości mitycznej oraz wyeksponowanie kobiecych bohaterek reprezentujących uciśnioną mniejszość w miejsce herosa o nadnaturalnych przymiotach. Funkcje tych rozwiązań w utworze rozpatrywane są przez pryzmat teorii kulturowych: postkolonialnych, feministycznych i genderowych. Pozwala to uchwycić specyfikę wywrotowego pisania kobiecego podważającego patriarchalne wzorce kulturowe: autorytet narratora, męski podmiot i dominację genderowych norm męskości. Jednocześnie wyraźne są cechy nawiązujące do poetyki eposu: mitologizacja sił natury, wspólnotowy wymiar osobistego doświadczenia oraz rola pamięci w tworzeniu tożsamości. W tym świetle utwór można odczytywać jako subwersywny dialog z tradycją eposu, gdzie dawne dążenie do władzy zastępuje apoteoza kulturowo deprecjonowanej Inności.
41
Склярова [Skliarova], Наталья [Natal′ia] Г. [G ]. "Пословицы и поговорки с противительными союзами в русском языке: структурно-семантический аспект." Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej 56 (November 23, 2021). http://dx.doi.org/10.11649/sfps.2283.
Full textAbstract:
Proverbs and Sayings With Adversative Conjunctions in the Russian Language: Structural and Semantic AspectsProverbs and sayings with adversative conjunctions in the Russian language fall into three categories: mono-, multi- and non-predicative structures. They are built according to various syntactic patterns, which proves that the spontaneity of their appearance in the language is not absolute but relative, as their formation is determined by specific laws of derivation. Russian proverbs and sayings with adversative conjunctions are based on contrast, contradiction and contrary expectation. The stylistic devices used in them, namely rhyme, personification, metaphor, metonymy, simile, gradation, chiasm, serve a number of functions. The structure of proverbs and sayings with adversative conjunctions is stable although their components are subject to morphemic, morphological, syntactic and quantitative variation. There are several synonymous and polysemous units among them, as well. Przysłowia i powiedzenia ze spójnikami przeciwstawnymi w języku rosyjskim. Aspekty strukturalno-semantyczneW języku rosyjskim można wyróżnić trzy kategorie powiedzeń i przysłów ze spójnikami przeciwstawnymi: struktury jedno- i wielopredykatowe oraz konstrukcje bez predykatu; są zbudowane według różnych wzorców składniowych, co dowodzi, że spontaniczność ich pojawiania się w języku nie jest absolutna, lecz względna, ponieważ ich tworzenie podlega określonym zasadom derywacji. Rosyjskie przysłowia i powiedzenia ze spójnikami przeciwstawnymi opierają się na kontraście, sprzeczności i przeciwnych oczekiwaniach. Zastosowane w nich środki stylistyczne – rym, personifikacja, metafora, metonimia, porównanie, gradacja, chiazm – pełnią różne funkcje. Struktura takich powiedzeń i przysłów jest stabilna, pomimo że ich składniki podlegają zmianom morfemicznym, morfologicznym, syntaktycznym i ilościowym. Występują wśród nich również jednostki synonimiczne i polisemiczne.
42
Różański, Mieczysław Tadeusz. "Podstawy prawne nauczania religii w szkołach w okresie kształtowania się II Rzeczpospolitej." Studia Prawnoustrojowe, no. 54 (December 29, 2021). http://dx.doi.org/10.31648/sp.7137.
Full textAbstract:
Po wydaniu przez cesarzy niemieckiego i austro-węgierskiego aktu w dniu 5 listopada 1916 r., który zapowiadał utworzenie państwa polskiego, zaczęto tworzyć w porozumieniu z władzami okupacyjnymi na terenach byłego zaboru rosyjskiego początki administracji polskiej. Rozpoczął sie okres tworzenia aktów prawnych, które miały stać sie podstawą do działania przyszłego niepodległego państwa. Władze polskie przejęły m.in. zarząd nad szkolnictwem. Celem artykułu jest pokazanie w oparciu o akty normatywne jak wyglądały podstawy prawne do nauczanie religii w szkołach powszechnych i średnich. Przedstawiono najpierw rozkazy okupacyjnych władz wojskowych ukazujących miejsce nauczania religii w strukturze i funkcjonowaniu szkół. Następnie dokonano analizy aktów normatywnych wydany przez polską administrację. Były nimi przepisy tymczasowe o szkołach elementarnych. Regulowały one kwestie administarycjnego zarządzania szkolnictwem, które przejęte zostało z wzorca galicyjskiego i składało sie z Szkolnej Rady Okręgowej i dozoru szkolnego. We wszystkich tych organach zasiadali duchowni. Określał także kto ma sprawować nadzór nad procesem nauczania religii oraz wprowadzał zasady finansowania szkół wyznaniowych żydowskich. W kolejnych dokumentach określono, że nauka religii byłam jednym z przedmiotów zdawanych ustnie na egzaminie po ukończeniu 4-tej i 6-tej klasy, egzaminie dojrzałości oraz na zakończenie seminarium nauczycielskiego. Przepisy te zostały zaakceptowane po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i stały się podstawą do dalszych regulacji prawnych w niepodległym państwie.
43
Płonecka, Marta. "Negatywna seksualność jako bierna postawa społeczna." Adeptus, no. 9 (June 27, 2017). http://dx.doi.org/10.11649/a.1356.
Full textAbstract:
Negative sexuality as a passive social attitude Negative sexuality is a sexuality that isn’t a part of feeling of identity and self-acceptance. It is burdened with feelings of shame, guilt and threat. In Polish society there is an atmosphere of negative sexuality. There is a lack of tolerance towards diversity and sexual freedom, understood as free expression of the self. It is a situation which threatens the psychological well-being. The deprecation and normativization of human sexuality is ensnarled in relations of power which petrify the social status quo. That leads to totalitarian management of our sexuality and maintenance of that status due to psychological mechanisms of submitting to totalitarian powers. To show these processes I refer to such thinkers as Michel Foucault, Erich Fromm, Theodor Adorno, Wilhelm Reich and Karen Horney.Such reality is also a result of social processes which shaped it. Influential here were the processes related to power and culture. Negative templates have been present in our culture for long time, a fact which I exemplify by analyzing Polish culture through the Polish cinema of the People’s Republic period. Today, passive social attitudes have resulted in continued cultivating of these negative social norms.I show alternatives to the atmosphere of negative sexuality, describing the movement for positive sexuality and its benefits for psychological health of individuals and society. While I throw doubt on the possibility of a popularization of queer theory in Poland, I also show some universal strategies of resistance against those exercising power over human sexuality. I describe the phenomenon of bioresistance and freeing physicality drawing on the example of works by Krzysztof Pacewicz about the theories of Michel Foucault and Giorgio Agamben. In more practical terms, I analyze the present condition of sexual education anti-discrimination movements in Poland.In my work I want to show that a sexually positive life attitude, which means a life of acceptance of oneself and others and creation of a nonviolent space, enables universal self-acceptance and self-development. It is also a proactive social attitude because it requires intellectual and political involvement in regard to emerging reality. I believe that positive sexuality supported by positive sex-ed and social involvement is a very important element of resistance against power relations. Negatywna seksualność jako bierna postawa społecznaNegatywna seksualność to seksualność, która nie składa się na poczucie tożsamości i samoakceptacji. Jest obarczona wstydem, poczuciem winy i zagrożenia. W polskim społeczeństwie panuje atmosfera negatywnej seksualności. Brak jest tolerancji dla różnorodności i wolności seksualnej rozumianej jako swobodna ekspresja siebie. Jest to sytuacja, która zagraża dobrostanowi psychicznemu. Deprecjonowanie i normatywizowanie ludzkiej seksualności jest uwikłane w relacje władzy, które petryfikują dany stan społeczny. Prowadzi to do totalitarnego zagospodarowania naszej seksualności i utrzymywania tego stanu dzięki psychicznym mechanizmom ulegania władzy totalitarnej. By pokazać te procesy, przywołuję myślicieli i myślicielki takie jak Michel Foucault, Erich Fromm, Theodor Adorno, Wilhelm Reich i Karen Horney.Taka rzeczywistość jest też rezultatem procesów społecznych, które ją ukształtowały. Miały na to wpływ procesy związane z władzą i kulturą. Negatywne wzorce są obecne w naszej kulturze od dawna. Polską kulturę analizuję przez pryzmat kina polskiego epoki PRL-u. Kultywowanie tych negatywnych norm społecznych to bierna postawa społeczna.Pokazuję alternatywy dla atmosfery negatywnej seksualności. Opisuję ruch pozytywnej seksualności i jego zalety dla zdrowia psychicznego jednostki i społeczeństwa.Poddaję w wątpliwość możliwość popularyzowania teorii queer w Polsce. Pokazuję pewne uniwersalne strategie oporu wobec władzy nad ludzką seksualnością. Opisuję zjawisko biooporu i uwalniania cielesności na przykładzie pracy Krzysztofa Pacewicza o teoriach Michela Foucaulta i Giorgio Agambena. Analizuję kondycję edukacji seksualnej i ruchów antydyskryminacyjnych w Polsce w czasie teraźniejszym.Moja praca ma pokazać, że sekspozytywna postawa życiowa, czyli akceptacja siebie i innych oraz tworzenie bezprzemocowej przestrzeni umożliwia powszechną samoakceptację i samorozwój. Jest jednocześnie aktywną postawą społeczną, ponieważ wymaga zaangażowania intelektualnego i politycznego we wpływaniu na zastaną rzeczywistość. Uważam, że pozytywna seksualność, wspierana pozytywną edukacją seksualną i zaangażowaniem społecznym, to bardzo istotny element oporu wobec relacji władzy.