Academic literature on the topic 'Z. Arminas'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'Z. Arminas.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Journal articles on the topic "Z. Arminas"
1
Olszanecka, Natalia. "Armia kontraktowa czy z poboru? Kazus Federacji Rosyjskiej." Europa Orientalis. Studia z Dziejów Europy Wschodniej i Państw Bałtyckich, no. 5 (June 30, 2015): 207. http://dx.doi.org/10.12775/eo.2014.008.
Full text
2
Goronczarowskij, Władimir. "Armia Królestwa Bosporańskiego w wojnie lat 45–49." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 104 (August 30, 2019): 9–20. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.104.02.
Full textAbstract:
Opowieść Tacyta o przebiegu wojny bosforskiej w latach 45–49 n.e. to jedyne pisemne świadectwo o dziejach bosporańskiej armii w pierwszych wiekach naszej ery. Sojusz Kotysa i Rzymian z sarmackim plemieniem Aorsów tłumaczy się koniecznością użycia kawalerii, która mogłaby sprostać innym koczownikom pod względem liczebności i jakości broni. Kolumna marszowa armii sprzymierzonej składała się z kolumny piechoty z taborem oraz jazdy, która poruszała się w przedniej i tylnej straży. Ta praktyka wykształciła się wyniku doświadczeń wojskowych zdobytych w bitwach z Sarmatami.
3
Bańkowska, Aleksandra. "Partyzantka polska lat 1942–1944 w relacjach żydowskich." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 1 (December 1, 2005): 148–64. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.152.
Full textAbstract:
Założeniem artykułu jest prezentacja na podstawie relacji sposobu postrzegania partyzantki polskiej przez ocalonych Żydów. Bazą źródłową są relacje z Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego. Omówione zostały kolejno następujące formacje polskiego podziemia wojskowego: Armia Krajowa, Bataliony Chłopskie, bojówki socjalistyczne, Narodowe Siły Zbrojne oraz Gwardia/Armia Ludowa. W omówieniu formacji podziemia niepodległościowego zwraca uwagę obecne stale w relacjach poczucie zagrożenia, nawet śmiercią, z rąk partyzantów. Relacje podają liczne przykłady morderstw. Wspomniane są również utrudnienia w akcesie Żydów do oddziałów partyzanckich a także odmowy współpracy ze strony polskiej. Zeznania dotyczące GL/AL różnią się od poprzednich głównie perspektywą „od wewnątrz”, gdyż większość relacji jest autorstwa Żydów - partyzantów GL. Być może dlatego dominuje w nich pozytywny obraz partyzantki komunistycznej, jakkolwiek wspomniane są kilkakrotnie konflikty dowództwa z oddziałami żydowskimi GL
4
Klejsa, Konrad. "Armia Krajowa w niemieckim serialu – ćwiczenie z teorii i interpretacji." Res Historica, no. 51 (June 30, 2021): 659. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2021.51.659-685.
Full textAbstract:
<p>Artykuł dotyczy sposobu reprezentacji II wojny światowej w niemieckim miniserialu <em>Nasze matki, nasi ojcowie</em>. Autor skupia się na jednym wątku, związanym z postacią niemieckiego Żyda, który trafia do oddziału Armii Krajowej. Kanwą rozważań jest pozew sądowy wystosowany przez kombatanta AK oraz Światowy Związek Armii Krajowej przeciw producentom serialu. Zasadniczym przedmiotem analizy są dwa główne, obszerne pisma sądowe (pozew oraz odpowiedź nań). Odnoszą się one zarówno do zagadnień ogólnych – dotyczących klasyfikacji filmów historycznych, jak i szczegółowych – pięciu konkretnych scen z filmu. Na tej podstawie autor buduje wywód w pierwszej części poszerzający spektrum refleksji teoretycznej, w drugiej zaś – koncentrujący się na interpretacji kontrowersyjnych scen z serialu. Analiza prowadzi do wniosku, że mnogość zastosowanych w serialu elementów jest szczególnie istotna dla rozpatrzenia zastrzeżeń wnoszonych przez stronę skarżącą.</p>
5
Odrzywołek, Katarzyna, and Piotr Trojański. "Dzieci Teheranu – od mrozów Syberii do słońca Palestyny. Rola delegatur Ambasady RP w ZSRR i Armii gen. Andersa w ratowaniu dzieci żydowskich." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 11 (December 1, 2015): 144–72. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.467.
Full textAbstract:
Artykuł przedstawia losy sierot żydowskich, które w 1942 r. wraz z wojskiem polskim zostały ewakuowane z ZSRR do Iranu w kontekście pomocy, jakiej im udzieliła Armia Andersa i rząd polski na uchodźstwie przez sieć delegatur Ambasady RP w ZSRR oraz Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej. Ukazuje szeroką, często skomplikowaną i trudną współpracę tych instytucji z organizacjami żydowskimi, w tym głównie z Agencją Żydowską. Charakteryzuje różne formy pomocy udzielonej dzieciom żydowskim i analizuje motywy, jakie nimi kierowały, często rozbieżne. Ponadto stawia pytania o antysemityzm w Armii Andersa oraz jego wpływ na ratowanie dzieci żydowskich.
6
Kuzborska, Alina. "Literary incarnations of Herkus Monte." Masuro-Warmian Bulletin 300, no. 2 (July 4, 2018): 331–54. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-134891.
Full textAbstract:
Herkus Monte, przywódca Prusów, jest postacią historyczną, lecz jednocześnie bohaterem utworów li�terackich. Monte wielokrotnie został wymieniony w łacińskiej Kronice Ziemi Pruskiej Piotra z Dusburga już na początku XIII wieku. Te zapiski kronikarza Zakonu Niemieckiego zapoczątkowały żywotne motywy literackie pruskiego bohatera w literaturze niemieckiej, polskiej i litewskiej, w szczególności w powieści historycznej i dra�macie historycznym XIX – pierwszej połowy XX w. W niniejszym artykule zostały omówione wybrane utwory literackie poświęcone postaci najsłynniejszego Prusa w historii: od powieści Franza Lubojatzkiego z 1840 roku po najnowszą powieść Claudiusa Crönerta z 2011 roku. Również dramat historyczny różnorako konstruował po�stać Montego, np. w dramacie Maxa Worgitzkiego z 1916 roku Monte jawi się jako heros wojny, którego odwaga i determinacja budzą obawy samych Prusów, a ich porażka jest traktowana jako nieuniknioność historii, gdzie słabszy ulega silniejszemu. Podobny wydźwięk miał dramat Rolfa Laucknera z 1937 roku. W dramacie litewskiego dramaturga Juozasa Grušasa Monte jest humanistą bez Boga i bogów, który walczy w imię wolności, co można odczytać jako nierówną walkę powojennej litewskiej partyzantki z władzą komunistyczną. Powieść Botho hrabie go von Keyserlingka z 1937 roku przedstawia Montego jako szlachetnego człowieka, ukształtowanego przez dwie antagonistyczne wobec siebie kultury. Jest postacią hybrydyczną, która przeżywa podobny dylemat jak bohater Germanów – Hermann vel Arminius lub Walter Alf vel Konrad Wallenrod w poemacie Adama Mickiewicza. Faktem jest, że fikcjonalny charakter opowieści o pruskim bohaterze często służył interesom literatur narodowych.
7
Wacławek, Joanna. "Prajurit1 kraton Yogyakarta – (nie)istniejąca armia pałacu sułtana w Yogyakarcie." Investigationes Linguisticae 35 (June 15, 2016): 51–61. http://dx.doi.org/10.14746/il.2016.35.5.
Full textAbstract:
Tekst dotyczy narodzin, formowania się oraz stopniowej redukcji armii sułtana Yogyakarty. Jej historia umożliwia prześledzenie dziejów kratonu w Yogyakarcie, od jego wyodrębnienia się w 1755 r., do czasów współczesnych, z nowej perspektywy. Szczególna uwaga poświęcona została wpływom kolonialnej zależności na liczebność i losy brygad stanowiących tę armię.
8
Drabiński, Maciej. "Zapatystowska rewolucja polityczno-komunikacyjna (cz. II)." Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny, no. 102 (2018): 29–50. http://dx.doi.org/10.36551/20811152.2018.102.03.
Full textAbstract:
1 stycznia 1994 roku Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego (Ejército Zapatista de Liberación Nacional, EZLN) rozpoczęła powstanie w meksykańskim stanie Chiapas wymierzone w neoliberalne przemiany w Meksyku oraz politykę władz wobec rdzennych mieszkańców kraju. Armia zapatystowska jednak relatywnie szybko odeszła od konwencjonalnych działań zbrojnych na rzecz walki dyskursywnej/komunikacyjnej, określanej mianem „wojny sieciowej”. Poprzez to przesunięcie partyzanci zamierzali wpłynąć na kontekst polityczny oraz zmaksymalizować swoje szanse polityczne na osiągnięcie zakładanych celów. Głównym problemem niniejszego artykułu pozostaje „wojna sieciowa”; wpływ i znaczenie zapatystowskich dyskursów; rola Internetu w ich rozpowszechnianiu; a także wsparcie oraz zaangażowanie wielu aktorów zbiorowych z całego świata w analizowanym konflikcie.
9
Kita, Jarosław. "Wojskowi wykładowcy warszawskiej Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii i ich udział w powstaniu listopadowym." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 104 (August 30, 2019): 81–108. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.104.06.
Full textAbstract:
W czasach Królestwa Polskiego do wybuchu powstania listopadowego ważną rolę społeczną, polityczną, wychowawczą i narodową odgrywała armia. Była ona oczkiem w głowie władz państwowych, a także świadomej narodowo części społeczeństwa. Bycie oficerem dawało prestiż społeczny i umożliwiało karierę, również polityczną. Stąd też młodzieńcy wywodzący się z rodzin elity społecznej starali się zdobyć odpowiednie wykształcenie, aby zdobyć szlify oficerskie. Najlepszą uczelnią wojskową była wówczas Szkoła Aplikacyjna Artylerii i Inżynierii w Warszawie. Jej wykładowcami byli znakomici oficerowie, którzy w zdecydowanej większości mieli dużą wiedzę i doświadczenie wyniesione z ukończonych szkół i uczestnictwa w walkach napoleońskich. W chwili wybuchu powstania listopadowego stanęli oni przed decyzją złamania przysięgi złożonej carowi/królowi. Niemal wszyscy wykładowcy uczelni przystąpili do walki z Rosją w 1831 r. i wykonywali powierzone im obowiązki do końca powstania. Dwaj z nich zginęli w obronie suwerenności Królestwa Polskiego, inni pozostali po klęsce w kraju, składając przysięgę wierności carowi Mikołajowi I. Żaden z wykładowców Szkoły Aplikacyjnej nie udał się na emigrację. W okresie międzypowstaniowym podjęli różne obowiązki, najczęściej usuwając się z życia publicznego. Powstanie sprawiło, że stali się realistami politycznymi.
10
Brylew, Marek. "Kassim Sulejmani – generał Bliskiego Wschodu." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 103 (April 30, 2019): 173–91. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.103.12.
Full textAbstract:
Kassim Sulejmani jest architektem irańskiej polityki w regionie Bliskiego Wschodu i bezpośrednim doradcą ajatollaha Chameneiego. Kiedyś postać tajemnicza, obecnie jest najbardziej rozpoznawalnym człowiekiem na Bliskim Wschodzie, bohaterem irańskich mediów społecznościowych i postacią z pierwszych stron gazet. Sulejmani, odpowiedzialny za kontakty z libańskim Hezbollahem, palestyńskim Hamasem, a w ostatnim czasie także jemeńskimi Huti i afgańskim Talibanem, skutecznie kontroluje sytuację w regionie. To m.in. dzięki bezpośredniemu zaangażowaniu Sulejmaniego prezydent Syrii Baszar al-Assad utrzymał się przy władzy, iracka armia wspierana przez proirańskie ugrupowania Hashd al-Shaabi zdobyła Mosul i rozbiła tzw. Państwo Islamskie, a Iran wzmocnił swoją pozycję na Bliskim Wschodzie.
Dissertations / Theses on the topic "Z. Arminas"
1
Burinskas, Valdas. "Lietuvos juodmargių galvijų bandos melžimo savybių įvertinimas ūkininko Z. Armino ūkyje." Master's thesis, Lithuanian Academic Libraries Network (LABT), 2008. http://vddb.library.lt/obj/LT-eLABa-0001:E.02~2008~D_20080628_104027-17575.
Full textAbstract:
Šio darbo tikslas buvo ištirti ir įvertinti Lietuvos juodmargių galvijų melžimo savybes, išanalizuoti produktyvumo priklausomybę nuo melžimo savybių.
Įvertinus skirtingų tešmens ketvirčių produktyvumą, nustatyta, kad 0,53 kg daugiau pieno primelžta iš užpakalinių ketvirčių nei iš priekinių.
Melžimo trukmė iš skirtingų ketvirčių buvo nuo 4,81 min.(priekinis kairys) iki 5,18 min (užpakalinis kairys).Priekiniai ketvirčiai vidutiniškai 0,35 min. išsimelžė greičiau nei užpakaliniai ketvirčiai.
Melžimo greitis skirtinguose ketvirčiuose buvo panašus. Melžimo greitis 0,03 kg/min. Didesnis buvo užpakalinių ketvirčių lyginant su priekiniais.
Išnagrinėjus skirtingų laktacijos karvių melžimo savybes, nustatyta, kad ilgiausia melžimo trukmė buvo III ir vyresnių laktacijos karvių. Ji buvo 0,09 min. ilgesnė nei visų laktacijos karvių. Mažiausia melžimo trukmė buvo II laktacijos karvių. Ji buvo 0,11 min trumpesnė nei vidutinė visų laktacijos karvių. 0,07 kg/min didesnis melžimo greitis nustatytas II laktacijos karvių lyginant su visų laktacijų karvių vidurkiu. I bei III ir vyresnių laktacijos karvių melžimo greitis 0,02 kg/min mažesnis lyginant su visų laktacijos karvių melžimo greičio vidurkiu.
Suskirsčius karves pagal melžimo balus nustatyta, kad didesnis pieno kiekis gautas iš tų karvių kurių melžimo balai aukščiausi. Daugiausia pieno primelžta iš tų karvių, kurių melžimo balas 4. Šių karvių primelžtas pieno kiekis 1,34 kg didesnis nei vidutinis visų karvių pieno kiekis. Lyginant su visų... [toliau žr. visą tekstą]Aim of work: was to examine and assess the milking qualities of Lithuanian black and white diary cattle, also to analyze the dependence of productivity upon milking qualities. The work was performed in Lithuanian Academy of Veterinary, during Master studies 2006-2008. During the analysis, data of controlled cows’ productivity was analyzed according to accounting information of cattle breeding. Data was statistically analyzed using calculator EXCEL and “R” statistic package. Arithmetical average of features (M), their biases (Se) and characteristics of dispersion – average square deviations (Sd) and variation coefficients (Cv) were calculated. During the analysis we evaluated 28 Lithuanian black and white cows. The Results of Survey: Taking into account the different productivity of each quarter of the udder, it was measured, that from the back parts of udder was milked 0.53 kg more milk than from the front parts. The milking time from different quarters was from 4.81 minutes (front left) to 5.18 minutes (back left). Front quarters were milked 0.35 minutes faster than the back ones. The milking speed in different quarters was almost the same 0.03 kg/min. The speed was higher in the back quarters in comparison with the front ones. After examining the milking qualities of different lactation cows, it was established that the longest milking duration had cows of lactation III and older. It was 0.09 minutes longer than average milking duration of all cows. Lactation II cows had... [to full text]
Books on the topic "Z. Arminas"
2
Poland) Ogólnopolska Konferencja Studentów Historyków Wojskowości (8th 2010 Warsaw. Na z góry upatrzonych pozycjach. Warszawa: Wydawnictwo inforteditions, 2011.
Find full text
3
Wiśniewski, Wojciech. Ostatni z rodu: Rozmowy z Tomaszem Zanem. Warszawa: Editions Spotkania, 1989.
Find full text
4
Radomyski, Stanisław. Pożegnanie z kawalerią: Wspomnienia z lat 1937-1945. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2005.
Find full text
5
Sucharski, Henryk. List z Westerplatte do siostry z 1 IX 1939 r ; Notatki z obrony Westerplatte. Gdańsk: Zarząd Okręgu Stowarzyszenia Księgarzy Polskich w Gdańsku, 1989.
Find full text
6
Łoś, Roman. Z dziejów i kart chwały artylerii polskiej. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2001.
Find full text
8
Dziewczyny z AK--Wielkopolanki. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2006.
Find full textBook chapters on the topic "Z. Arminas"
1
Ptak, Jan. "Antyczna armia przeciwko groźnym zwierzętom w Panteonie sandomierskim." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.04.
Full textAbstract:
W średniowiecznym manuskrypcie, zwanym Panteonem sandomierskim, wraz z dziełem Godfryda z Viterbo znajduje się apokryficzny list Aleksandra Wielkiego do Arystotelesa. Król macedoński opisuje w nim przygody, jakie przeżywał wraz ze swoją armią w czasie wyprawy do Indii. Wśród nich dużą część zajmują walki, które musiał toczyć wraz ze swymi ludźmi z napotykanymi tam groźnymi zwierzętami, atakującymi ich w czasie tej wędrówki. Były wśród nich hipopotamy, lwy, węże, dziki, wielkie myszy, nietoperze, skorpiony, raki, słonie, a także monstrualne stworzenia, z których jedno miało dwie głowy, inne na głowie trzy rogi, jeszcze inne – wystające z czoła ostre, zębate kości. Odpieranie ich ataków wymagało różnych sposobów i użycia broni, w którą macedońscy żołnierze byli wyposażeni. Opisy tych zmagań zostały w manuskrypcie zilustrowane barwionymi rysunkami. Król i jego podwładni zostali na nich przedstawieni zgodnie z XIV-wiecznymi realiami, natomiast wygląd zwierząt jest efektem wyobraźni rysownika. Ideowe treści tego dzieła są zbieżne z zasadami średniowiecznego rycerskiego etosu, który głosił potrzebę stawiania czoła siłom zła, symbolicznie uosabianym także przez groźne zwierzęta.
2
Jarno, Witold. "Przemarsz 3 Dywizji Strzelców Polskich z Jelni do Żłobina w lutym 1918 roku." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.11.
Full textAbstract:
Artykuł opisuje mało znany epizod z dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji w latach I wojny światowej. Był nim przemarsz 3 Dywizji Strzelców Polskich w lutym 1918 r. z Jelnii (w pobliżu Smoleńska) do Żłobina, gdzie koncentrował się cały I Korpus Polski dowodzony przez gen. Józefa Dowbora Muśnickiego. Przemarsz 3 Dywizji Strzelców Polskich był wyjątkowy w historii Wojska Polskiego, gdyż odbywał się w bardzo trudnych warunkach pogodowych – poprzez zaspy śnieżne i przy mrozie dochodzącym nocami do minus 30oC. Żołnierze dywizji maszerowali przez tereny zamieszkane przez wrogo nastawioną do nich ludność – walcząc stale z oddziałami bolszewickimi, które usiłowały zatrzymać i rozbroić polską dywizję. Jej żołnierze stoczyli z wrogiem szereg starć, w tym największy i najkrwawszy bój pod Pobołowem. W ciągu niemal trzech tygodni żołnierze 3 Dywizji Strzelców Polskich przeszli ponad 400 km, docierając pod koniec lutego w rejon Żłobina. Tu połączyli się z I Korpusem Polskim w Rosji – kończąc swą epopeję będącą dowodem wielkiego poświęcenia żołnierza polskiego dla Ojczyzny.
3
Michalski, Hubert. "Wpływ warunków atmosferycznych na niemieckie gąsienicowe wozy bojowe podczas operacji „Barbarossa” w Związku Sowieckim od czerwca do grudnia 1941 roku." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.15.
Full textAbstract:
Po rozpoczęciu w czerwcu 1941 r. operacji „Barbarossa”, wojska niemieckie walczące w Związku Sowieckim musiały zmagać się nie tylko z Rosjanami, lecz także z ich potężnym sojusznikiem – pogodą; najpierw z suchym i gorącym latem, potem deszczową jesienią a na końcu ostrą, mroźną i przedwczesną zimą. Skrajne warunki atmosferyczne, jakie panowały w III i IV kwartale 1941 r. przyczyniły się po stronie niemieckiej do powstania szeregu problemów, począwszy od tych związanych z logistyką (m.in. trudnościami w transporcie zaopatrzenia), a skończywszy na odciśnięciu piętna na morale żołnierzy. Upał, kurz, piach, błoto, a potem bardzo niskie temperatury oraz śnieg nie pozostawały również bez wpływu na użytkowany sprzęt pancerny, w tym czołgi i inne gąsienicowe wozy bojowe, znajdujące się na wyposażeniu niemieckich wojsk pancernych.
4
Strzyż, Piotr. "„Kunszt urinatorski jako rzeki przepływają” czyli o pokonywaniu przeszkód podwodnych w XV–XVI wieku." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.06.
Full textAbstract:
W przeszłości podczas przekraczania przeszkód wodnych uciekano się do różnych sposobów: korzystano z brodów, budowano mosty czy tratwy, wreszcie sięgano po rozmaitej konstrukcji łodzie. Ówczesne traktaty wojskowe wspominają wszakże o jeszcze innych rozwiązaniach, które mogły być stosowane w szczególnych przypadkach. Były to specjalne urządzenia umożliwiające oddychanie oraz przemieszczanie się pod wodą, po dnie zbiornika. Korzystali z nich Urinatores, czyli ludzie, którym można było powierzyć zarówno niebezpieczne wojskowe akcje dywersyjne przeciwko flocie przeciwnika, jak i wykorzystać do odzyskiwania utraconego w wodzie sprzętu wojennego czy udrożnienia kanałów lub rzek. Średniowieczna i renesansowa ikonografia dowodzi, iż przyrządy, jakimi się posługiwali, mogły mieć dwojaką postać. Po pierwsze były to skórzane, nadmuchiwane pasy, zapinane na brzuchu, do których zamocowana była elastyczna rura. Dodatkowe wyposażenie stanowiły odpowiednio obciążone ołowiem buty oraz broń odporna i zaczepna. Drugi wariant opracowanych dla nurków urządzeń to specjalny, skórzany czepiec na głowę, zaopatrzony w chronione szkłem otwory wzrokowe oraz doszytą długą rurę oddechową z pływakiem. Tak przygotowany nurek mógł przebywać pod wodą nawet kilka godzin. Dla terenu Królestwa Polskiego informacje na ten temat zawierają Księgi Hetmańskie Stanisława Sarnickiego z 2 poł. XVI w. Specjaliści tacy byli z pewnością bardzo przydatni, ale zajęcie, którego się podejmowali, było niezwykle niebezpieczne, szczególnie jeśli uwzględni się prymitywizm środków, którymi dysponowali.
5
Wybranowski, Dariusz. "Warunki naturalne jako jeden z czynników towarzyszących prowadzeniu działań wojennych w narracji Thietmara i Galla Anonima. Przyczynek do polityki pierwszych Piastów." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.05.
Full textAbstract:
Głównym materiałem badawczym dla autora tej publikacji są Kronika biskupa merseburskiego Thietmara i znacznie późniejsza, Kronika polska Galla Anonima. Jako zagadnienia będące przedmiotem analizy posłużyły takie kwestie, jak: przestrzeń i związane z nią problemy logistyczne oraz zaopatrzenia, działania wojenne prowadzone w terenie leśnym i w górach, ponadto rzeki i ich miejsce w działaniach wojennych. Pytaniami badawczymi dla autora są m.in. stopień obecności powyższych elementów środowiska naturalnego w obu kronikach, przy opisach kampanii i bitew, czy są one integralną częścią narracji, czy też stanowią jedynie dla kronikarzy informację pośrednią? W treści obecnego studium autor stara się udowodnić, że w przypadku Galla Anonima książę Bolesław Krzywousty zwyciężał nie tylko w starciach o charakterze militarnym, ale dzięki swej woli i cechom charakteru potrafił to także czynić w przypadku natury, np. pokonując masyw Sudetów podczas wojen z Czechami i Morawianami. Dla Thietmara okazją do umieszczenia informacji na temat roli natury w działaniach wojennych były wojny toczone przeciwko Bolesławowi Chrobremu w latach 1002–1018. Dla kronikarza saskiego występującym niekiedy elementem opisu są działania wojenne w kontekście roli, jaką odgrywały duże rzeki. Jako przykłady mogą służyć działania w roku 1005, problemy z przeprawą przez rzekę Bóbr i bitwa stoczona koło Krosna, wyprawa księcia Mieszka II na Miśnię podjęta w 1017 r. i niespodziewany wylew Łaby, tragedia oddziału Luciców, którzy utonęli w nurcie Muldy, czy opis bitwy nad Bugiem stoczonej w 1018 r. Natomiast przykładem bitwy w terenie leśnym może być klęska armii Henryka II w kraju Dziadoszan na Śląsku, do której doszło w 1015 r. Analizując opisy Thietmara widać wyraźnie, że traktuje on rzeki jako żywioł bardzo groźny. Jednak warunki naturalne, w tym wspomniane rzeki, były dla niego jedynie uzupełnieniem, a nie głównym elementem narracji. W Kronice polskiej Galla Anonima warunki naturalne, tj. puszcze i lasy, rzeki, jeziora i wysokie pasma gór są natomiast bardzo istotną częścią opisu działań wojennych władców piastowskich. Wyprawa na Kołobrzeg (1103) trwająca „5 dni” była dla kronikarza kolejnym przykładem jak książę Bolesław poradził sobie skutecznie z przestrzenią. Przypadki kampanii prowadzonych w zimie są opisywane podczas wojen z Pomorzanami i Prusami. Jednym z ciekawszych elementów zmagań z naturą u Galla jest wątek wyprawy Bolesława Śmiałego na Pomorze, podczas której utonęli w jednej z rzek jego rycerze noszący kolczugi. Przykładem „sądu Bożego” może być natomiast krwawa bitwa stoczona nad Bugiem między armią Bolesława Chrobrego a Rusinami, czy starcie nad jeziorem Gopło (1097). Podkreślić należy, że liczba egzemplifikacji związanych z warunkami naturalnymi u Galla Anonima jest bez porównania większa niż u Thietmara. Mają one nie tylko walor informacyjny, ale są też istotnym rozwinięciem kronikarskiej narracji. W przypadku wspomnianego autora stanowią dodatkowy walor literacki jego dzieła.
6
Głosek, Marian. "Początki i rozwój studiów bronioznawczych w Łodzi." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.02.
Full textAbstract:
W artykule omówione zostały początki badań bronioznawczych w ośrodku łódzkim. Należy zaznaczyć, że Autor zajął się tylko czasami mu najbliższymi, czyli okresem średniowiecza i wczesnej nowożytności. Głównym tematem tych studiów, przeprowadzanych w zasadzie w trzech ośrodkach – Instytucie Archeologii Polskiej Akademii Nauk i w Instytutach Archeologii oraz Historii Uniwersytetu Łódzkiego, jest broń bojowa i ceremonialna, sygnatury, zdobnictwo, produkcja, zasoby w arsenałach, wymiana handlowa, użycie broni na polu walki i organizacja wojska. Badania ograniczają się głównie do zagadnień związanych z wojskowością polską, choć podjęto też z dużym powodzeniem studia nad uzbrojeniem z Europy Środkowej. W ośrodku łódzkim podjęto również badania nad wojskowością Zakonu Krzyżackiego i uzbrojeniem Nomadów. Zapoczątkował te badania Profesor Andrzej Nadolski, który stworzył „łódzką szkołę bronioznawczą” i stał się inspiratorem dociekań wielu historyków wojskowości.
7
Czernielewski, Konrad. "Służba meteorologiczna i hydrograficzna armii II Rzeczypospolitej." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.13.
Full textAbstract:
Autor artykułu omówił dzieje służby meteorologicznej i hydrograficznej Wojska Polskiego w latach 1919–1939. Na początku swych rozważań przedstawił krótki zarys rozwoju obserwacji meteorologicznych i hydrograficznych w Polsce od końca średniowiecza do wybuchu I wojny światowej. Ukazał początki formowania państwowej i wojskowej służby meteorologicznej i hydrograficznej w 1919 r. Szczególnie dużo uwagi poświęcił działalności Państwowego Instytutu Meteorologii – instytucji ściśle współpracującej z Ministerstwem Spraw Wojskowych, Sztabem Generalnym Wojska Polskiego i jego oddziałami. Przedstawiono także historię służb hydrograficznych Polskiej Marynarki Wojennej. Polska miała przed 1939 r. duże osiągnięcia w badaniach hydrograficznych. Już w 1926 r. została członkiem Międzynarodowego Biura Hydrograficznego z siedzibą w Monako. Oficjalnym reprezentantem Polski w Międzynarodowym Biurze było Biuro Hydrograficzne Marynarki Wojennej. Autor dużo uwagi poświęcił działalności służb meteorologicznych na rzecz polskiego lotnictwa – głównie wojskowego, ale także współpracy meteorologów wojskowych z polską artylerią oraz służbą uzbrojenia. Omówił problematykę szkolenia służb meteorologicznych i hydrograficznych w Polsce w latach 1918–1939. Przedstawił również strukturę organizacyjną wspomnianych służb oraz ich kadrę dowódczą. Przybliżył czytelnikom kwestie techniczne: przedstawił oprzyrządowanie, sposoby i metody obserwacji zjawisk przyrodniczych, a także ich zapisywanie. We wnioskach końcowych przedstawił swoją ocenę działalności służb meteorologicznych oraz hydrograficznych Wojska Polskiego. Ocenił je bardzo wysoko – były dobrze zorganizowane i dobrze wyposażone w sprzęt specjalistyczny, współpracowały z licznymi instytucjami naukowymi. Wysoko oceniane były w okresie międzywojennym przez przedstawicieli armii europejskich. Świadczy o tym fakt, iż o informację o organizacji polskich służb meteorologicznych i hydrograficznych poprosił na początku marca 1938 r. attaché wojskowy Finlandii.
8
Olędzki, Marek, and Damian Waszak. "Termopile po trzykroć." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.03.
Full textAbstract:
Położone w Grecji Termopile stanowiły szczególny twór ukształtowany przez Naturę, który w dziejach wojen epoki antyku odegrał istotną i z niczym nieporównywalną rolę. Stanowiły one swoiste „ucho igielne” utrudniające wszelkiego rodzaju najeźdźcom przedostanie się do Grecji środkowej i południowej, tj. tam, gdzie znajdowały się jej najważniejsze pod względem politycznym i ekonomicznym centra. Przesądziło o tym ich ukształtowanie, w postaci wąskiego pasażu między stromymi górami Kallidromos a brzegiem morza, czy dokładniej Zatoki Malijskiej. Geomorfologiczne badania uczonych greckich wspomnianą sytuację jeszcze bardziej uszczegółowiły, udowodniając, że obok stromych gór znajdowało się rozległe bagnisko utworzone przez bijące powyżej ciepłe źródła siarkowe. Zatem wymienione bagno przesądziło o tym, że przejście przez Termopile było jeszcze węższe, w przybliżeniu około kilkudziesięciometrowe (ryc. 2). Rzeczone miejsce jest rezultatem rekonstrukcji, sytuacja obecna (ryc. 1), w niczym nie przypomina bowiem ukształtowania z czasów antycznych. Zasadniczą zmianę spowodowała działalność akumulacyjna pobliskiej rzeki Spercheios „odsuwając” brzeg zatoki o kilka kilometrów oraz przemiana dawnego bagniska w obecną tam dziś skałę trawertynu. W swojej pracy autorzy analizują trzy wielkie konflikty zbrojne, jakie się w Termopilach rozegrały, które to z kolei określają trzy istotne daty roczne: 480, 279, 191 p.n.e. Przyjęte kryterium wyboru dotyczyło epoki, w której się wydarzyły, a więc antyku, a jednocześnie aktywnego tła, jakie stanowiła natura miejsca, która w omawianych czasach nie uległa wspomnianym wyżej zmianom. Poza tym wszystkie trzy opisywane konflikty, ściśle powiązane z sytuacją geomorfologiczną Termopil, charakteryzuje przebieg o daleko idących podobieństwach. W pierwszej odsłonie omówiono najazd wojsk Kserksesa na Grecję w 480 r. i bohaterstwo „Trzystu” pod dowództwem Leonidasa. Jak wiadomo casus ten znalazł już stosowne miejsce w literaturze przedmiotu. Oryginalnym wkładem niżej podpisanych jest natomiast uwzględnienie nowo odkrytych okoliczności geomorfologicznych dotyczących Termopil, o których wspomniano wyżej. W dużym stopniu dotyczy to także pozostałych dwóch omawianych w artykule konfliktów, na nowo przez autorów zinterpretowanych, tj. najazdu Brennosa i hord celtyckich zamierzających się osiedlić na terenie Hellady (rok 279) oraz niefortunnych zmagań Antiocha III z Rzymianami w roku 191.
9
Anduła, Kamil. "Wpływ warunków atmosferycznych na działania 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki w bitwie pod Lenino." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.14.
Full textAbstract:
Bitwa pod Lenino trwała od 12 do 17 października 1943 r. W ciągu pięciu dni walk sowiecka 33 Armia podjęła szereg prób przełamania niemieckich pozycji nad rzeką Miereją. W trakcie pierwszych dwóch dni w bitwie wzięła udział polska 1 Dywizja Piechoty. W dotychczasowej historiografii bitwy zagadnienie wpływu warunków atmosferycznych na jej przebieg nie stało się przedmiotem naukowej analizy. Na podstawie nowych źródeł z archiwów niemieckich i rosyjskich możliwe stało się odtworzenie stanu pogody w okresie bitwy. Z analizy danych tam zawartych wynika, że stosunkowo dobre warunki pogodowe lepiej wykorzystała strona niemiecka. Dowództwo 33 Armii nie potrafiło elastycznie reagować na zmianę pogody. W przededniu bitwy na stronę niemiecką przeszyła grupa dezerterów, którzy zdradzili termin natarcia. W efekcie Niemcy zgromadzili pokaźne siły lotnicze. Wykorzystując dogodne warunki pogodowe Luftwaffe walnie przyczyniła się do przesunięcia szali zwycięstwa pod Lenino na stronę niemiecką.
10
Kita, Jarosław. "Natura kontra armia Iwana Paskiewicza podczas wyprawy na Węgry w 1849 roku." In Oblicza wojny. Tom 2 – Armia kontra natura. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020. http://dx.doi.org/10.18778/8220-057-7.09.
Full textAbstract:
W czerwcu 1849 r. rosyjska armia interwencyjna pod dowództwem feldmarszałka Iwana Paskiewicza wkroczyła na Węgry celem udzielenia wsparcia wojskom austriackim. Po stronie Węgrów walczyło kilka tysięcy Polaków i część z nich pozostawiła pamiętniki dotyczące wydarzeń węgierskiej Wiosny Ludów. Z kolei w armii rosyjskiej służyli także Polacy, ale egodokumentów wytworzonych przez nich znamy bardzo mało. Dlatego też jest to interesujące i mało wykorzystywane źródło. W niniejszym tekście, na podstawie przede wszystkim wspomnień uczestników walk na Węgrzech w 1849 r., podjęto refleksję historyczną nad problemem, w jakim stopniu natura wpływała na działania prowadzone przez wojska carskie. Autorzy pamiętników pisali o tym niewiele, a jeżeli już podejmowali ten problem, to wskazywali na dwie zasadnicze kwestie, a mianowicie panujące upały i szerzącą się epidemię cholery. Ponadto pewnymi problemami, chociaż najpewniej nie najważniejszymi dla pamiętnikarzy, były przeprawy przez wielkie rzeki, np. Cisę, oraz długotrwałe marsze nieraz bez jedzenia i wody.