Dissertations / Theses on the topic 'ZALEYA'

Au cours des dernières années, les villes du Monde Arabe assistent à une propagation de centres commerciaux. Parallèlement et à partir des années quatre vingt dix, période de la reconstruction du Liban suite à la guerre libanaise, le paysage commercial de Beyrouth a subi de profondes mutations avec l’introduction de la grande distribution internationale et la multiplication des franchises nationales et internationales éparpillées dans la ville et ses extensions. Là, le phénomène n’est pas nouveau au Liban, mais l’ampleur qu’il prend actuellement et sa généralisation à tout l’espace de l’agglomération beyrouthine, en modifie le paysage commercial. De nouvelles structures commerciales côtoient les structures existantes. Ainsi, la géographie commerciale devient de plus en plus multiforme et complexe, surtout avec l’émergence actuelle d’importants complexes commerciaux de grande échelle et d’une nouvelle typologie. Le commerce de proximité est bousculé et remis en cause par l’avènement de la grande distribution surtout alimentaire au Liban. La problématique émerge de ces mutations qui s’opèrent autour des centres commerciaux constituant des pôles d’attraction surtout, en l’absence de planification urbaine prévoyant leur implantation et la politique d’encouragement aux investissements pour les projets de construction et de reconstruction adoptée par le gouvernement libanais suite à la guerre libanaise. Face à cette situation, ce phénomène nous incite à s’interroger sur les mutations du commerce, leur rayonnement spatial, économique et social, leurs causes et leurs effets sur l’environnement urbain. Quelles sont les logiques qui sont derrière ces mutations ? Quelle est leur portée sur le commerce existant et le commerce nouveau ? La problématique émerge des transformations qui se manifestent dans le paysage commercial et sera traitée à travers les différentes logiques, spatiale, économique, sociale, …, urbaine qui les sous-tendent, se questionnant sur leur dimensions dans chaque type de commerce et la portée du « grand » commerce sur « le petit »<br>Over the past years, the cities of the Arab world attended a spread of shopping centers. At the same time and from the year 1990, period of the reconstruction of Lebanon after the Lebanese war, the commercial landscape of Beirut has undergone profound changes with the introduction of the large international distribution and the multiplication of national and international franchises scattered throughout the city and its extensions. Here, the phenomenon is not new to the Lebanon, but the extent that it is currently taking and its generalization to any space of the agglomeration of Beyrouth, alter the business landscape. New commercial structures coexist with existing structures. Thus, the commercial geography becomes increasingly multifaceted and complex, especially with the current emergence of major commercial complexes of large scale and new typology. Trade in proximity is jostled and challenged by the advent of the great especially food distribution in Lebanon. The problem emerges from these mutations occur around shopping malls constituting poles of attraction especially, in the absence of urban planning for their implementation and the policy of encouraging investment for the projects of construction and reconstruction adopted by the Lebanese Government after the Lebanese war. Given this situation, this phenomenon prompts us to wonder about the mutations of the trade, their spatial, economic and social influence their causes and their effects on the urban environment. What are the logics that are behind these mutations? What is their scope on the existing trade and new trade? The problem emerges from the transformations that occur in the commercial landscape and will be processed through the different logical, spatial, economic, social,..., urban that underlie them, questioning their dimensions in each type of trade and the scope of the "large" trade and the “small” ( Le “grand” et le “petit” commerce)

Dissertação de Mestrado em Biologia Clínica e Laboratorial<br>Através de proteínas sensoras a imunidade inata tem a capacidade de estabelecer uma resposta que defende as células dos danos causados por agentes patogénicos invasores. Nesta classe de proteínas ecnontra-se a proteína PKZ - proteína cinase dependente de Z-DNA; recentemente descoberta e ainda pouco estudada. A proteína PKZ tem na sua porção N-terminal dois domínios de ligação ao Z-DNA, designados de Zalpha1 (Zα1) e Zalpha2 (Zα2); na sua porção C-terminal tem um domínio catalítico que apresenta grande homologia com um conjunto de proteínas pertencentes à família cinase do factor eucariótico 2 alpha de iniciação à tradução (eIF2α). Esta família é constituída pelas seguintes proteínas: PKR; HRI; GCN2; PERK. O domínio cinase da proteína PKZ apresenta uma maior similaridade com o domínio cinase da proteína PKR - proteína activada por RNA de cadeia dupla. A proteína PKR é activada por RNA de cadeia dupla (dsRNA) viral e subsequentemente vai fosforilar a subunidade α do factor eIF2, gerando uma dimunuição da síntese proteica e consequentemente inibição da replicação vírica. A proteína PKZ desempenha uma função identica à PKR, contudo a grande diferença é que é activada pela ligação ao Z-DNA invés de dsRNA. Os domínios Zalpha ligam-se especificamente ao DNA e RNA de cadeia dupla quando estes adoptam a conformação com giro à esquerda, Z-DNA e Z-RNA, respectivamente. Até ao momento são conhecidas quatro proteínas que contêm domínios de ligação ao Z-DNA; que fazem parte de uma família designada por proteínas de ligação ao Z-DNA. Esta família é composta pelas seguintes proteínas: adenosina desaminase 1 específica de RNA de cadeia dupla (ADAR1), encontrada em vertebrados, o factor regulado por interferão e dependente de DNA (DAI), apenas encontrado em mamíferos, o factor de virulência de poxvirus E3L e a proteína PKZ, até agora apenas encontrada em peixes. Todas estão envolvidas na via antiviral de imunidade inata, conhecida por resposta de interferão. Os domínios de ligação ao Z-DNA apresentam baixa homologia na sua sequência de amino ácidos, assim sendo a análise do modo de ligação de cada domínio Zα ao Z-DNA é um estudo interessante, pois vai possibilitar compreender o seu mecanismo de acção. Neste trabalho, a actividade de ligação entre domínio Zα1 de peixe-zebra (Danio rerio) ao Z-DNA foi confirmada pela técnica de ensaio de troca de mobilidade eletroforética e por dicroísmo circular. Surpreendentemente, verificamos que o segundo domínio Zalpha de Danio rerio , Zα2, é incapaz de se ligar ao Z-DNA. Realizaram-se estudos de cristalografia de raio-X com o domínio Zα1 em complexo com dsT(CG)6 na conformação de Z-DNA. Obteve-se cristais com duas morfologias distintas. Os dados de cristalografia de raio-X foram recolhidos com uma resolução de 1.8 Ǻ com um Rmerge de 8.3%. A futura análise estrutural do complexo Zα1PKZ - Z-DNA irá revelar o modo de ligação entre o domínio Zα1 de PKZ ao Z-DNA.<br>Innate immunity uses sensor proteins to detect the presence of pathogens and mount appropriate cellular responses to face the cellular injuries; the Protein Kinase Containing Z-DNA Binding Domains (PKZ) is a sensor protein recently discovered. PKZ has at its N-terminus two Z-DNA binding domains, named Zalpha1 (Zα1) and Zalpha2 (Zα2), and at the C-terminus a conserved catalytic domain of the eukaryotic translation initiation factor 2 alpha (eIF2α) kinase family. The kinase domain of PKZ is more closely related to the kinase domain of double-strand RNA dependent protein kinase (PKR), than to any of the other three known eIF2α kinases, the HRI, GCN2, PERK. PKR is activated by viral dsRNA and subsequently phosphorylates the α subunit of eIF2, which leads to an overall down regulation of protein synthesis in the cell and inhibition of viral replication. The same role is played by the PKZ protein when it is activated by the binding of Z-DNA. Zalpha domains specifically bind double stranded DNA (dsDNA) and dsRNA in the left-handed conformation; know Z-DNA and Z-RNA, respectively. Up to now a total of four proteins containing Zα domains are known, constituting a Z-DNA binding family; they are the dsRNA-specific adenosine deaminase 1 (ADAR1), found in vertebrates, the DNA-dependent Activator of IFN-regulatory Factors (DAI), only found in mammals; the poxvirus virulence factor E3L and as referred the PKZ protein, only found in fish species. All these proteins were found to be involved in the antiviral innate immune pathway known as interferon response. The Z-DNA binding domains show limited sequence homology between them which makes worthy to analyze the binding mode of each Zα domain to Z-DNA in order to understand their mechanism of action. In this study, the Z-DNA binding activity of Zα1 of zebra-fish (Danio rerio) was confirmed using a gel mobility shift assay and circular dichroism. Surprisingly we also show that the second Zalpha domain, Zα2, is incapable to bind Z-DNA. In addition we performed X-ray crystallography studies on the Zα1 in complex with dsT(CG)6 in Z-DNA conformation. We found two different crystals morphologies and X-ray diffraction data were collected up to 1.8 Ǻ resolution with an Rmerge of 8.3%. The future structural analysis of Zα1 - Z-DNA complex will reveal the binding mode of Zα1 of PKZ to Z-DNA.

Celem cyklu badań przedstawionego w tej pracy była próba ustalenia, czy sposób, w jaki konsumenci myślą o oszczędzaniu, ma wpływ na to, jak sobie z nim radzą. Zagadnienia związane z oszczędzaniem pieniędzy rozważano z dwóch perspektyw. Pierwszą z nich była zaproponowana przez Nirę Liberman i Yaacova Tropego Teoria Poziomów Kodowania. Druga natomiast odwoływała się do powodów, które skłaniają ludzi do odkładania pieniędzy. Po krytycznym przeglądzie literatury oraz badań zaproponowano by powody te analizować ze względu na to, w jakim stopniu jest sprecyzowany cel, na który odkładane są pieniądze. Przeprowadzono trzy badania, w których wzięły udział osoby dorosłe, pracujące i starające się oszczędzać. Pierwsze z nich, zrealizowane w schemacie eksperymentalnym, dotyczyło wpływu indukowanego poziomu kodowania na gotowość do oszczędzania. Wyniki w nim uzyskane wskazują na to, że manipulując poziomem kodowania można wpływać na decyzje finansowe podejmowane przez osoby badane – indukowanie wysokiego poziomu kodowania sprawia, że ludzie są skłonni oszczędzić więcej pieniędzy niż wówczas, gdy indukowany jest u nich niski poziom kodowania. Kolejne badanie miało charakter ankietowy i koncentrowało się zarówno na zagadnieniach związanych z poziomem kodowania (tym razem rozumianego jako zmienna indywidualna), jak i ze sposobem formułowania celu oszczędzania. Skupiono się w nim na związku obu tych zmiennych z wybranymi aspektami oszczędzania, takimi jak: gotowość do oszczędzania, jego skuteczność, stosowane strategie czy długość horyzontu czasowego. Wykazano, że osoby kodujące na wysokim poziomie wyżej oceniają skuteczność swojego oszczędzania, częściej angażują się w oszczędzanie dobrowolne, a planując odkładanie pieniędzy biorą pod uwagę dłuższy horyzont czasowy. Również cele oszczędzania okazały się dobrze różnicować konsumentów pod względem tego, jak oszczędzają. Zebrane dane świadczą o tym, że osoby, których cel oszczędzania jest sprecyzowany, planując oszczędzanie odwołują się do krótszego horyzontu czasowego, w przeciwieństwie do osób o niesprecyzowanym celu oszczędzania. Co więcej charakteryzuje je wyższa gotowość do oszczędzania, większe przekonanie o własnej skuteczności w tym zakresie oraz skłonność do stosowania dobrowolnej strategii oszczędzania. Osoby o odmiennych celach oszczędzania różnią się również ukierunkowaniem regulacyjnym w dziedzinie odkładania pieniędzy – oszczędzanie na cel sprecyzowany wiąże się zarówno z nastawieniem promocyjnym jak i prewencyjnym, podczas gdy oszczędzanie na cel niesprecyzowany jedynie z nastawieniem prewencyjnym. Ostatnie z opisanych w tej pracy badań, także zrealizowane w schemacie eksperymentalnym, przeprowadzono w celu replikacji oraz integracji uzyskanych wcześniej wyników, dążąc do zbadania łącznego wpływu indukowanego poziomu kodowania oraz celu oszczędzania na gotowość do odkładania pieniędzy. Oczekiwano wystąpienia efektu interakcyjnego pomiędzy poziomem kodowania a celami oszczędzania. Pozwoliłoby to połączyć obydwa podejścia do analizy zjawisk związanych z oszczędzaniem, lecz niestety zebrane dane nie potwierdziły tych przewidywań. Niniejsza praca, choć daleka od ostatecznych rozstrzygnięć w kwestii omawianych zależności, stanowi istotny wkład w obszar badań nad decyzjami ekonomicznymi konsumentów. Wskazuje na to, że warto szukać wciąż nowych podejść teoretycznych mogących tłumaczyć zachowania finansowe ludzi w nadziei, że uda się wyjaśnić choć niewielką ich część. Ponadto pokazuje, że analiza celów oszczędzania pod względem stopnia ich sprecyzowania wydaje się obiecująca, jeśli chodzi o przyszłe modelowanie zachowań wiążących się ze skuteczniejszym realizowaniem postanowień o oszczędzaniu. Wyniki badań zaprezentowane w tej pracy mają również niewątpliwą wartość aplikacyjną i mogą przynieść korzyść zarówno konsumentom, jak i zachęcającym do oszczędzania instytucjom finansowym.

In a period of globalization bersila practice has gradually begun to change as the modern form of seating has been introduced into the home, the school and the business environment and a more western approach to seating has been adopted. This research project investigates the developing of a body of furniture that takes into account the typical Malaysian sitting position called bersila or the cross-legged sitting position, which is common in most Asian cultures. The aim of this project is to foster the continued use of bersila particularly amongst young Malays. The early formative years of schooling were chosen for the development of a versatile workstation design to facilitate the bersila sitting position, identified as the Bersila Workstation: Kindergarten and the Bersila Workstation: Primary. Although chairs have been marketed to suit the Yoga sitting position, a kindergarten and a year one workstation to facilitate the bersila position is without precedent. In order to ensure that the workstation can be used in early schooling, a number of design criteria must be applied. These include: • Suitability for low cost mass production • The use of economic materials • Robust construction • Ease of manoeuver and stability • Safe handling by young people • Flexible use to suit various classroom activities • Flat packing to aid distribution. The significance of the project is its tangible contribution to Malaysian culture. The bersila sitting position is a part of Malaysian and other Asian cultural identity as well as having ergonomic and life style benefits. In a world where globalization promotes conformity the early encouragement of bersila sitting in school will assist in encouraging the practice. This project outcome is an example of finding a design solution to meet cultural and lifestyle needs. The tangible results are two workstations that are suitable to the growing needs of kindergarten and primary school students. The furniture ideas have been tested in Malaysia and Australia schools, and the outcomes of the research demonstrate that the research project has the capacity to be introduced widely in the Malaysian education system at the same time as creating a versatile and flexible seating system at an important formative time in children’s development. Malaysia is situated at the centre of a billion strong populations in a group of nations with a climate of economic growth due in part to the rising middle class. This indicates a demand for larger furnished homes. There is status implied in furniture and particularly in seating. However these populations also have long standing traditions that include the bersila seating position which suggests a potential to cater for both bersila and Western sitting. This project heralds a direction for the region in furniture design that combines both functional and cultural criteria.

Odpowiedź obronna przeciwko nicieniom pasożytniczym zależna jest zwykle od mechanizmów regulowanych przez limfocyty Th2. Wzbudzenie tej populacji następuje w wyniku aktywacji komórek odpowiedzi wrodzonej, jednak wiele pasożytów moduluje reakcje układu odpornościowego wywołując immunosupresję, aby utrzymać się w żywicielu. Prowadzi to do chronicznego zarażenia i znacznie utrudnia kontrolę inwazji, zarówno u ludzi, jak i zwierząt hodowlanych. Poza podawaniem leków przeciwpasożytniczych, strategią zwalczania/ kontrolowania nicieni pasożytniczych może być wzmacnianie naturalnych mechanizmów obronnych żywiciela. Istnieje wiele związków, które mogą polaryzować odpowiedź immunologiczną w kierunku Th2 zależnej i jednym z nich jest chitozan. Jest to naturalny polimer, deacetylowana pochodna chityny, która występuje m. in. w strukturach nicieni. Uważa się, że związek ten może być rozpoznawany przez układ odpornościowy żywiciela i aktywować go, wpływając na równowagę odpowiedzi immunologicznej. Celem pracy było określenie w jaki sposób chitozan, polimer N-acetyloglukozaminy i glukozaminy, wpływa na odpowiedź immunologiczną oraz czy może on zwiększać skuteczność odpowiedzi przeciwpasożytniczej. W badaniach in vitro i in vivo oceniano jak chitozan aktywuje komórki odpowiedzi immunologicznej oraz czy wpływa na przebieg zarażenia nicieniami: Heligmosomoides polygyrus i Trichinella spiralis. Stwierdzono, że chitozan, w zależności od masy cząsteczkowej, wykazuje odmienne właściwości aktywowania in vitro komórek odpowiedzi wrodzonej. Podany in vivo dootrzewnowo, chitozan o dużej masie cząsteczkowej wywołał początkowo silny stan zapalny charakteryzujący się napływem neutrofilów i niedojrzałych monocytów oraz produkcją cytokin prozapalnych, jak i regulatorowych. Po zaprzestaniu podawania chitozanu obserwowano pojawianie się mechanizmów związanych z gojeniem tkanek; alternatywną aktywację makrofagów oraz wydzielanie TGF-β i IL-10. Zarażenie H. polygyrus myszy, którym podawano chitozan, skutkowało zahamowaniem objawów stanu zapalnego, bez znacznego wpływu na przebieg zarażenia. Z kolei u myszy, którym podawano chitozan, w czasie inwazji T. spiralis występował wyższy poziom zarażenia, a odpowiedź na polimer zdominowała odpowiedź przeciwpasożytniczą i obniżyła efektywność mechanizmów obronnych. Stan zapalny wywołany przez chitozan wpływał także na odpowiedź nabytą; zahamował proliferację limfocytów T CD4+, ale wzbudził produkcję przeciwciał IgA krzyżowo rozpoznających antygeny nicieni oraz sam polimer. Uzyskane wyniki wskazują, że chitozan nie jest specyficznym adiuwantem odpowiedzi Th2 zależnej; przetwarzany przez komórki może wywoływać stan zapalny, który ma długotrwały wpływ na mechanizmy odpornościowe żywiciela.<br>Protective immune response against parasitic nematodes is usually mediated by Th2 dependant mechanisms. Induction of those is initiated by activated cells of innate immunity, however many parasites modify immune response leading to immunosuppression and maintain within the host. This leads to chronicity and hampers control of infections both in humans and livestock. Apart from drug therapy, amplification of natural immunity may be a strategy to limit parasitic infections. Among compounds that polarise immune response towards Th2 mechanisms, chitosan may be listed. It is a naturally occurring polymer derived from chitin, that is present also in nematode structures. It is suggested that it can be recognised by the immune system and activate immune response causing its polarisation. Aim of this thesis was to establish how chitosan, polymer of N-acetyloglucosamine and glucosamine, influences immune system and antiparasitic responses. In in vitro and in vivo models it was evaluated how chitosan activates immune cells and affects the course of infection with nematodes: Heligmosomoides polygyrus or Trichinella spiralis. It was observed that chitosan activates innate immunity and this effect depends on molecular weight of the polymer. After intraperitoneal injections, high molecular weight chitosan induced inflammation characterized by influx of neutrophils and immature monocytes and production of proinflammatory and regulatory cytokines. After the treatment was terminated, tissue healing processes were observed; alternative activation of macrophages and secretion of TGF-β and IL-10. Infection of mice that obtained chitosan with H. polygyrus alleviated inflammation but the invasion was unchanged. However when chitosan treated mice were infected with T. spiralis, increased level of infection was observed as response to the polymer dominated and decreased protection. Chitosan induced inflammation altered also adaptive responses; proliferation of CD4+ T lymphocytes was reduces but secretion of IgA occurred that were cross-reactive to nematode antigens and polymer itself. Obtained results suggest that chitosan is not a specific adjuvant of Th2 responses; processed by cells it induces inflammation that alters host immunity in long-term perspective.

Rozprawa – jeśli czytać ją pod kątem teoretycznym – poświęcona jest zagadnieniu kulturowej roli cytatu. Reaktualizuje koncepcje Michaiła Bachtina i Walentina Wołoszynowa związane z problematyką słowa dialogowego, by przypomnieć, że cytat (w szerokim rozumieniu: od cytatu właściwego, przez parafrazę i aluzję po mowę pozornie zależną) nie jest jedynie wykładnikiem relacji międzytekstowych, jak traktuje go późno nowoczesna i ponowoczesna humanistyka, ale przede wszystkim wykładnikiem relacji międzypodmiotowych. Po pierwsze, jest dialogiem nadawcy z adresatem zróżnicowanym formalnie i znaczeniowo ze względu na łączące ich więzi, stosunek ich światopoglądów, kompetencje oraz sytuację, w jakiej przebiega komunikacja między nimi. Po drugie – jest eksterioryzacją dialogu wewnętrznego autora, do którego włączone zostają przyswojone cudze słowa, przede wszystkim te, które pochodzą z bliskich jemu i jego odbiorcom tekstów kultury. Wyjątkowo dogodnego materiału do zweryfikowania tych założeń dostarcza literatura niefikcjonalna (to jest o identyfikowalnej referencji), zwłaszcza list, który ze względu na specyficzną sytuację komunikacyjną szczególnie sprzyja zaistnieniu wielu typów cytatów, zróżnicowanych pod względem formy oraz funkcji. Na podstawie analiz cytatów biblijnych w listach Cypriana Norwida, a dla porównania – także Piotra Semenenki, Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, sformułowana została koncepcja cytatu jako koiné kulturowej. Koncepcja ta zasadza się na uznaniu, że posługiwaniu się w mowie (wypowiedzi) cytatami z tekstów powszechnie znanych w danej wspólnocie, odwołujących się do podzielanej przez jej członków kompetencji kulturowej i językowej, ułatwia nie tylko ich porozumiewanie się, lecz także stanowi o wspólnoty tej integracji. Integracji nie jako powtórzeniu, potwierdzeniu i alegacji, ale także dialogu: sporze, polemice, niezgodzie lub aprobacie z zastrzeżeniami bądź antycypowanymi sprzeciwami. Cytaty należące do koiné są formą dialogującego i zdialogizowanego słowa kulturowego. Pierwszy rozdział rozprawy został poświęcony listowi i jego gatunkowym wyróżnikom. Na podstawie analiz empirycznego materiału historycznego, ujmowanego w optyce inwariantywnej, sformułowana została teza, że list wyróżniają przede wszystkim tekstowe eksponenty specyficznej dla niego sytuacji komunikacyjnej. Za takie minimalne wykładniki listowości uznane zostały konwencjonalne elementy listu, szyftery, formy osobowe czasowników, niekonwencjonalne zwroty do adresata, określenia czasu i miejsca, nawiązania o charakterze dialogowym oraz uwagi metatekstowe. Drugi rozdział podjął zadanie weryfikacji teoretycznych ustaleń o gatunkowych wyróżnikach listu na przykładzie pism Norwida i historii ich edycji. Rozdział trzeci został poświęcony cytatowi: jego różnym koncepcjom oraz powiązaniom z kwestią mowy pozornie zależnej. Przypomniana została problematyzacja cytatu jako dwugłosu i wykładnika relacji międzypodmiotowych, znana z prac Bachtina i Wołoszynowa. Na tej podstawie zdefiniowany został cytat, skatalogowane jego formalne typy oraz sformułowana koncepcja koiné kulturowej. Opisana została także rola Biblii (stanowiącej źródło analizowanych w dalszych częściach pracy cytatów) w XIX-wiecznej polskiej wspólnocie narodowej, pojmowanej (za autorytatywnymi rozstrzygnięciami socjologów) jako wspólnota kulturowa. W rozdziale czwartym opisana została koiné kulturowa Semenenki, Mickiewicza i Słowackiego. Cytaty biblijne w ich listach pozwalają wskazać charakterystyczne dla autorów strategie cytowania: koiné jako powtórzenia, koiné jako mówienia oraz koiné jako elementu stylizacji. Każda z nich polega na wykorzystaniu innych właściwości i możliwości cytatu. Rozdział piąty został w całości poświęcony koiné Norwida. Analiza jego różnych sposobów cytowania ma przede wszystkim wykazać, że poeta nie tylko mówił, ale także myślał Biblią, o czym najdobitniej świadczą jego cytaty w mowie pozornie zależnej.<br>The dissertation – in its theoretical aspect – is devoted to the issue of the cultural role of quotation. It reactualises Mikhail Bakhtin’s and Valentin Voloshinov’s concepts related to the issue of dialogical word, to remind, that quotation (broadly defined – from the quotation, paraphrase and allusion to represented speech and thought) is not only an exponent of intertextual relations, as late modern and postmodern humanities consider it, but also and most of all an exponent of intersubject relations. First, it is a dialogue between the sender and receiver formally and semantically differentiated because of their connexion, relation of their worldviews, cognizance and the situation their communication is set in. Second – it is exteriorization of authors inner dialogue, to which internalised other’s words are included, mainly those that have origins in cultural texts well known to him and his receivers. Nonfiction literature is a suitable material to verify those assumptions – especially a letter with its unique communicative situation that allows many types (in form and function) of quotation to be used. Based on the analysis of Bible quotations in letters of Cyprian Norwid, and also, for comparison, of Piotr Semenenko, Adam Mickiewicz and Juliusz Słowacki, the concept of quotation as a cultural koiné is presented. It states, that using a quotation from texts well-known in a particular cultural community (appealing to shared cultural and lingual cognizance) not only simplifies communication, but also integrates the community. This integration comes from both confirmation and dialogue: argument, polemic, disagreement or approval with objections. A quotation that belong to koiné are a form of dialoguing and dialogised word of the culture. The topic of the first chapters is a letter genre and its characteristics – the findings about the minimal requirements of a letter, that are referring to previous studies, above all, to the first Polish monograph of the genre, Teoria listu (Theory of letter) by Stefania Skwarczyńska (1937), will be used in further studies about quotation in a letter and its specifity. The conclusion, based on the analysis of letters, is, that letter genre in distinguished mostly by textual exponents of its unique communicative situation. The minimal exponents of it are conventional elements of letter, shifters, first and second person verb forms, unconventional form of addressing the receiver, information about time and place, referring to receivers words and metatextual remarks. The second chapter is a verification of those theoretical findings by the example of Norwid’s works and the history of their editions. The third chapter is dedicated to a quotation: different concepts of it and its connections with the represented speech and thought. The idea of a quotation as a double voice and an exponent of intersubject relations known from Bakhtin’s a Voloshinov’s works is reminded. Based on it quotation is defined, its types catalogued and the concept of cultural koiné is presented. Also the role of the Bible (which is a source of the quotation analysed in the next part of the dissertation) in the XIXth century Polish nation as a cultural community is described. The fourth chapter describes the cultural koiné of Semenenko, Mickiewicz and Słowacki. Bible quotations in their letters allow to point out characteristic strategies of quoting: koiné as a repetition, koiné as speaking and koiné as a part of stylization. Each of them is using different properties and abilities of quotation. Finally, the fifth chapter is fully devoted to the Norwid’s koiné. The analysis of various types of quotations in his letters proves, that he not only spoke, but also thought by the Bible, which is best shown by his quotations in the form of represented speech and thought.

Praca doktorska poświęcona jest typowi subiektywizacji filmowej, który został nazwany przez autora subiektywizacją stylistyczną zapośredniczoną. Autor stawia tezę, że istnieje transmedialna figura przedstawiania doświadczenia bohatera, która w literaturze realizuje się w postaci mowy pozornie zależnej, a w filmie w postaci subiektywizacji zapośredniczonej. Wyróżnione zostały dwa wyznaczniki tej figury – na tyle szczegółowe, by mogły uchwycić jej funkcję, i na tyle ogólne, by znalazły odpowiedniki w różnych mediach. Są to: 1) subiektywizacja przekazu na poziomie stylistycznym oraz 2) interferencja fokalizacji zewnętrznej i fokalizacji wewnętrznej. Analizując wybrane filmy, autor charakteryzuje zabiegi narracyjne, które są w pewien sposób analogiczne do literackiej mowy pozornie zależnej i pokazuje, w jaki sposób figura ta służy reprezentacji różnych obszarów ludzkiego doświadczenia. Pierwsza część pracy ma charakter przede wszystkim teoretyczny, lecz wzbogacana jest literackimi i filmowymi przykładami. W rozdziale pierwszym omówione zostały literaturoznawcze ujęcia mowy pozornie zależnej. Za badaczami takimi jak Walentin Wołoszynow i Paul Hernadi, autor przyjmuje, że w mowie pozornie zależnej dochodzi do nakładania się dwóch perspektyw –narratora oraz bohatera. Wbrew polskiej nazwie, technika ta służy jednak reprezentacji nie tylko języka bohatera, lecz także jego myśli oraz wrażeń. Właśnie dlatego bardzo poręcznym narzędziem do opisu mowy pozornie zależnej okazuje się kategoria fokalizacji, oznaczająca perspektywę, z jakiej ukazywany jest świat przedstawiony w utworze lub jego elementy. Scharakteryzowanie tej techniki literackiej przy pomocy fokalizacji pozwala na ujęcie jej jako figury transmedialnej. W rozdziale drugim autor przybliża kontekst filmowy: przedstawia historię subiektywizacji w kinie, referuje stan badań, omawia zagadnienie narracji i fokalizacji, a także poddaje krytyce dotychczasowe koncepcje filmowego odpowiednika mowy pozornie zależnej. Jako że pojęcie „filmowej mowy pozornie zależnej” jest oparte na metaforze i nieścisłe, w rozdziale trzecim wprowadzona zostaje nowa kategoria – subiektywizacja stylistyczna zapośredniczona. Aby odróżnić tę formę narracyjną od innych sposobów przybliżania perspektywy bohatera, autor wyróżnia trzy rodzaje fokalizacji wewnętrznej – narratywizację, personalizację i subiektywizację. W subiektywizacji zapośredniczonej sposób postrzegania rzeczywistości przez bohatera zostaje „oznaczony” na poziomie stylistycznym poprzez środki, takie jak: niestandardowe punkty widzenia kamery, oświetlenie, inscenizacja, kolory, montaż, czy dźwięk. Określenie „zapośredniczona” wskazuje na to, że narracja tego typu nie tworzy iluzji bezpośredniego dostępu do świata wewnętrznego bohaterów, lecz uwydatnia mediację pewnej „wyższej” instancji narracyjnej w przekazywaniu stanów wewnętrznych postaci. W przypadku subiektywizacji zapośredniczonej perspektywa wewnętrzna i perspektywa zewnętrzna nie tyle istnieją równolegle, ile nakładają się na siebie. Dalsza część pracy składa się z dogłębnych analiz i interpretacji pięciu dzieł filmowych. W każdym z badanych filmów przedmiotem reprezentacji jest inny rodzaj doświadczenia bohaterów. Autor bada filmowe reprezentacje nieuświadomionych pragnień i obsesji (Palacz zwłok Juraja Herza), procesów emocjonalnych i nastrojów (Konformista Bernarda Bertolucciego), doświadczenia społecznego (Tańczący jastrząb Grzegorza Królikiewicza), uwarunkowanego kulturowo sposobu postrzegania rzeczywistości (Urodzeni mordercy Olivera Stone’a) oraz cielesnych doznań postaci (Requiem dla snu Darrena Aronofsky’ego). Materiał filmowy zostały dobrany w ten sposób, aby pokazać, że subiektywizacja zapośredniczona może służyć uobecnianiu różnych doświadczeń. W każdym z analizowanych filmów narracja oddaje głęboko subiektywne odczucia postaci, a jednocześnie pozwala na zdystansowanie się do bohaterów, np. poprzez ironiczne wyolbrzymienie niektórych cech ich sposobu postrzegania świata. Subiektywizacja tego typu umożliwia przedstawienie sytuacji podmiotu rozdartego wewnętrznie, „rozszczepionego”, niebędącego panem samego siebie. Przeprowadzone analizy i interpretacje dowodzą, że można mówić o istnieniu transmedialnej figury tekstowej, która nie polega na bezpośrednim odzwierciedlaniu perspektywy bohatera, ale na interferencji fokalizacji wewnętrznej i fokalizacji zewnętrznej. Autor zwraca uwagę na analogie w strategiach tekstowych wykorzystywanych w różnych mediach, ale koncentruje się na tym, w jaki sposób wielosemiotyczne medium filmowe modeluje i przekształca tę figurę.<br>The doctoral thesis concentrates on a type of film subjectivization, which the author calls mediated stylistic subjectivization. The work argues that there is a transmedial figure of representing a character’s experiences, which appears in literature as free indirect speech while, in film, as mediated subjectivization. The text distinguishes two determinants of this figure, which are sufficiently detailed to capture its function and general enough to find equivalents in various media. First, the subjectivization of message at the stylistic level, and, second, the interference of external and internal focalization. Through the analysis and interpretation of selected films, the author frames the narrative treatments analogous to free indirect speech and reveals how this figure serves to represent various areas of human experience. The first, theoretical part of the work abounds with literary and film examples. The first chapter discusses literary approaches to free indirect speech. Following Valentin Voloshinov and Paul Hernadi, the author assumes that free indirect speech simultaneously activates two perspectives: of the narrator and the protagonist. Contrary to its name, this technique represents not only the language but also the thoughts and impressions of the character. That is why the best tool to examine free indirect speech is focalization, which means the perspective from which the fictional universe or its fragment appears. The description of free indirect speech with focalization enables its capturing as a transmedial figure. The second chapter introduces the context of film. It presents the history of subjectivization in the cinema, presents the state of research, discusses the issue of narration and focalization, and critically analyzes previous proposals for film equivalents of free indirect speech. As the concept of “cinematic free indirect speech” originates from a metaphor and is inaccurate, the third chapter introduces a new category, that of mediated stylistic subjectivization. To distinguish this form of narration from other means of approximating the character’s perspective, the author distinguishes three types of internal focalization: narrativization, personalization, and subjectivization. The mediated subjectivization “marks” the characters’ perception of reality, at the stylistic level, with untypical camera angles, lighting, staging, colors, editing, or sound. “Mediation” indicates that this type of narration does not create an illusion of a direct access to the inner world of the character, but foregrounds that a “higher” instance of narration transmits the internal states of the character. In the case of mediated subjectivization, the internal and external perspective do not exist in parallel but overlap. The second part of the work consists of critical analyzes and interpretations of five films. Each of the films represents different character’s experiences. The author examines cinematographic representations of unconscious desires and obsessions in The Cremator by Juraj Herz, emotional processes and moods in The Conformist by Bernardo Bertolucci, social experience in The Dancing Hawk by Grzegorz Królikiewicz, culturally-conditioned perception of reality in Natural Born Killers by Oliver Stone, and bodily sensations in Requiem for a Dream by Darren Aronofsky. This particular choice of works shows that mediated subjectivization may serve to represent various experiences. The narration in each of the films captures the deeply subjective feelings of the characters while simultaneously enabling the viewer to keep a distance from them; for instance, by ironically exaggerating some features of the characters’ perception of the world. Such subjectivization allows for the presentation of internally divided (split) subjects with little control of themselves. The analyses and interpretations prove the existence of the transmedial textual figure, which does not directly reflect the character’s perspective but employs the interference of internal and external focalization. The author emphasizes the analogies between textual strategies in various media but remains concentrated on how the polysemiotic medium of film models and transforms this transmedial figure.