To see the other types of publications on this topic, follow the link: Zasada bezstronności.
Journal articles on the topic 'Zasada bezstronności'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 18 journal articles for your research on the topic 'Zasada bezstronności.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Bojanowski, Eugeniusz. "Nowe zasady ogólne kodeksu postępowania administracyjnego." Gdańskie Studia Prawnicze, no. 2(46)/2020 (June 22, 2020): 39–52. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2020.2.03.
Full textAbstract:
Kodeks postępowania administracyjnego określa, co do zasady, procedurę stosowania prawa administracyjnego. Podstawową rolę w tej regulacji spełniają zasady ogólne. W okresie obowiązywania k.p.a. wiele się w Polsce zmieniło. W szczególności zmienił się ustrój państwa, znaczenie praw podstawowych uzyskały też prawa człowieka i obywatela. Uwarunkowania te wpłynęły na liczne nowelizacje kodeksu postępowania administracyjnego, a w tym na zmianę w obszarze zasad ogólnych k.p.a. Obok zasad „utrzymanych w mocy”, innego znaczenia aksjologicznego nabrała zasada praworządności. Doszły też nowe zasady: zasada współdziałania organów administracji publicznej w postępowaniu administracyjnym, zasada bezstronności, równego traktowania, proporcjonalności i konsekwencji, zasada przyjaznej dla stron interpretacji wątpliwości prawnych oraz zasada dokonywania przez strony ocen pracowników prowadzących postępowanie. To dzięki zmianom w obszarze zasad ogólnych, a równocześnie utrzymania ciągłości zasad podstawowych, kodeks postępowania administracyjnego zachował zdolność kształtowania procedury administracyjnej przez sześćdziesiąt lat, co jest rzadkim w dzisiejszych czasach exemplum trwałości prawa.
2
Skorupski, John. "Trzy metody i dualizm." Etyka 41 (December 1, 2008): 72–89. http://dx.doi.org/10.14394/etyka.653.
Full textAbstract:
W artykule autor twierdzi, że w przeciwieństwie do tego, co głosił sam Sidgwick, wskazał on nie dwie, lecz trzy podstawowe metody etyczne: intuicjonizm, egoizm i bezstronność, które wymagają równego traktowania przypadków podobnych. Autor, wbrew Sidgwickowi, twierdzi, że istnieje wiele możliwych materialnych systemów moralnych, a egoizm jest tylko jednym z nich. Zasada bezstronności jest wspólna wszystkim tym systemom i stanowi podstawę raczej jedności niż dualizmu rozumu praktycznego.
3
Soroka, Piotr. "Jakie są skutki naruszenia zasady bezstronności i obiektywizmu w wypadku Trybunału Konstytucyjnego? Przyczynek do dyskusji." Studenckie Prace Prawnicze, Administratywistyczne i Ekonomiczne 37 (September 30, 2021): 199–210. http://dx.doi.org/10.19195/1733-5779.37.13.
Full textAbstract:
Ostatnie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego każą postawić pytania dotyczące bezstronności i obiektywizmu niektórych z jego sędziów. Zasada demokratycznego państwa prawnego wymaga od państwa, aby zapewniło obywatelowi, że każde postępowanie sądowe będzie prowadzone przez bezstronnych sędziów. Dlatego naruszenie tej zasady może mieć różnorakie skutki. Jeżeli chodzi o Trybunał Konstytucyjny, to sytuacja jest skomplikowana z uwagi na ostateczność jego orzeczeń, co oznacza brak możliwości weryfikacji ich przez inny sąd, trybunał lub organ władzy. Autor stara się odnaleźć odpowiedź na pytanie, czy jest jakakolwiek możliwość przeciwdziałania sytuacjom, w których orzeczenia wydane przez sędziów, niebędących bezstronnymi, będą wpływały na sytuację prawną obywateli w negatywny sposób.
4
Chauvin, Tatiana. "Procedural Justice as a Rule of Law and Expression of Respect for Human Dignity." Studia Iuridica 79 (May 12, 2019): 48–67. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.1881.
Full textAbstract:
Godność człowieka, zarówno w wymiarze osobowym, jak i osobistym jest na gruncie polskiego prawa podstawą systemu praw i wolności regulowanego w rozdziale II Konstytucji z 1997 r. Z kolei zasada państwa prawnego to kluczowa zasada demokracji konstytucyjnej respektującej prawa człowieka. Przepisy proceduralne skupiają się na sposobie, w jaki państwo działa, również w stosunku do jednostek. Sprawiedliwość proceduralna jako zasada wywodzona z zasady państwa prawnego może być więc definiowana jako zbiór wartości, których zagwarantowanie w normach prawnych i faktyczne wdrażanie w praktyce procesowej wpływa na ich sprawiedliwy przebieg i umożliwia jego pozytywną ocenę. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wiąże zasadę sprawiedliwości proceduralnej, jako jedną z zasad państwa prawa przede wszystkim z prawem do sądu. Oznacza ono w szczególności: 1) prawo dostępu do sądu, 2) prawo do odpowiedniego ukształtowania procedury sądowej, 3) prawo do wyroku sądowego oraz 4) prawo do odpowiedniego ukształtowania ustroju i pozycji organów rozpoznających sprawy. Odpowiednie ukształtowanie procedury w rozumieniu Trybunału Konstytucyjnego zapewnia stronom prawo do bycia wysłuchanym; prawo do uzyskania uzasadnienia decyzji, co pozwala zapobiec arbitralności w działaniu sądu; zapewnienie przewidywalności postępowania; zagwarantowanie środków proceduralnych równoważących pozycję stron; zapewnienie instancyjnej kontroli decyzji; bezstronność sądu. Spełnienie tych wymogów gwarantuje poszanowanie godności człowieka jako uczestnika postępowania.
5
Hotsuliak, Yurii, and Natalia Opolska. "Obraz Temidy w starożytnej świadomości prawnej." Studia Warmińskie 55 (December 31, 2018): 265–78. http://dx.doi.org/10.31648/sw.3075.
Full textAbstract:
W artykule zanalizowano, w jaki sposób w starożytności rozumiano zasadę sprawiedliwości. Zasada ta była przez starożytnych utożsamiana z boginią Temidą. Bogini Temida w mitologii greckiej była córką Uranosa i Gai, a także pierwszą żoną Zeusa i jego główną doradczynią. Była odpowiedzialna za ustanawianie porządku w społeczeństwie oraz utożsamiana ze sprawiedliwością. Temida często była przedstawiana w postaci kobiety z oczami przesłoniętymi opaską, która symbolizowała bezstronność. Co istotne, że zakres odpowiedzialności bogini Temidy był przez starożytnych wiązany również z pojęciem prawdy, które Grecy odnosili do faktycznego stanu rzeczywistości. Na tej podstawie wykazano w artykule, że sprawiedliwość była przez starożytnych utożsamiana przede wszystkim z bezstronnością i była uzasadniana niezależnym od człowieka porządkiem, jakim świat sam się rządzi.
6
Pawlikowski, Jakub. "Spór o medyczną klauzulę sumienia a konstytucyjne zasady równości i bezstronności światopoglądowej władz publicznych." Studia z Prawa Wyznaniowego 22 (December 30, 2019): 41–82. http://dx.doi.org/10.31743/spw.5476.
Full textAbstract:
W artykule przeanalizowano problem sprzeciwu sumienia z perspektywy konstytucyjnej zasady równości (art. 32 Konstytucji RP) oraz bezstronności światopoglądowej władz publicznych (art. 25 ust. 2). Zasady te zakazują prawodawcy i władzom publicznym wprowadzania nieuzasadnionych nierówności w stosunkach prawnych w sferze publicznej, szczególnie w zakresie podstawowych praw i wolności. Zakazują także arbitralnego opowiadania się po jednej ze stron sporów światopoglądowych, aby uprzywilejowując jedną ze stron nie ograniczać nieproporcjonalnie fundamentalnych praw innych stron. W obszarze świadczeń zdrowotnych konieczność ochrony zdrowia lub życia pacjentów uzasadnia ich uprzywilejowanie w dostępie do świadczeń zdrowotnych oraz nałożenie odpowiednich obowiązków i ograniczeń prawnych w zakresie wolności sumienia na osoby wykonujące zawody medyczne. Jednak większość przypadków manifestowania sprzeciwu sumienia w praktyce medycznej nie dotyczy sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia świadczeniobiorców. Co więcej, wynika z woli respektowania zasady poszanowania życia każdej istoty ludzkiej ze strony obdżektora. Spory wokół kwestii ochrony życia poczętego, do których często nawiązuje się w kontekście dyskusji wokół klauzuli sumienia, mają bez wątpienia podłoże światopoglądowe. Jednak nawet zakładając niemożność ich rozstrzygnięcia, nie ma podstaw, aby władze publiczne, w sytuacjach, w których nie występuje konieczność ochrony życia i zdrowia ludzkiego, opowiadały się po stronie poglądu akceptującego naruszanie ludzkiego życia ograniczając jednocześnie wolność postępowania w zgodzie z sumieniem osób przyjmujących pogląd przeciwny. Zatem w przypadkach wykraczających poza konieczność ochrony zdrowia i życia prawodawca nie powinien arbitralnie ograniczać wolności sumienia świadczeniodawców. W przeciwnym przypadku narusza zasadę równości wobec prawa w zakresie podstawowych praw i wolności oraz tworzy ramy prawne dla dyskryminacji niektórych świadczeniodawców ze względu na ich zawód, funkcję lub światopogląd. Niezgodne z zasadą równości byłoby także różnicowanie uprawnień w zakresie sprzeciwu sumienia pomiędzy różnymi grupami osób zaangażowanych w opiekę nad pacjentem.
7
Ożóg, Michał. "Współdziałanie Kościoła Katolickiego i organów jednostek samorządu terytorialnego w sprawie ustanowienia patrona wspólnoty samorządowej." Studia z Prawa Wyznaniowego 22 (December 30, 2019): 289–314. http://dx.doi.org/10.31743/spw.5483.
Full textAbstract:
Przedmiotem artykułu jest przedstawienie statusu władz Kościoła Katolickiego, organów jednostek samorządu terytorialnego, a także podmiotów zewnętrznych w procedurze ustanowienia patrona wspólnoty samorządowej. Szczególną uwagę zwrócono na status organów jednostek samorządu terytorialnego w świetle zasady bezstronności światopoglądowej władz publicznych (art. 25 ust. 2 Konstytucji RP). Rozważania dotyczą także problematyki opiniowania przedmiotowych wniosków przez mieszkańców i władzę kościelną. Autor zwraca uwagę na relacje zachodzące między władzą świecką i kościelną w poszczególnych etapach postępowania w tej sprawie z punktu widzenia zasad relacji instytucjonalnych między państwem a Kościołami i innymi związkami wyznaniowymi w Polsce.
8
Sadownik, Barbara. "Sprawiedliwość jako bezstronność: problem wartości w perspektywie glottodydaktycznej." Roczniki Humanistyczne 67, no. 10 (January 17, 2020): 135–53. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2019.67.10-10.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł poświęcony jest wieloaspektowej problematyce wartości i wartościowania moralnego, przy czym w sposób szczególny koncentruje się wokół sprawiedliwości jako bezstronności, tj. takiej właściwości postępowania nauczyciela, która zasługuje na szczególne wyróżnienie. Podkreślona została unikatowość polskiej koncepcji glottodydaktyki, która buduje swe podstawy teoretyczne na faktach antropologicznych. Autorka wychodzi z założenia, że stała niezmienna natura ludzka stanowi podstawę wyznaczającą obiektywny i niezmienny porządek wartości. Wnikliwej analizie zostały poddane dotychczasowe próby poszukiwania uniwersalnej klasyfikacji i hierarchizacji wartości, jak też wysiłek ukierunkowany na uchwycenie relacji występujących między hierarchią wartości a strukturą natury ludzkiej. Wskazana została potrzeba aktualizacji problemu wartości, zwłaszcza adekwatnego scharakteryzowania poczucia sprawiedliwości i oparcia zdroworozsądkowych ujęć zasad sprawiedliwości na podstawach teoretycznych. W tym celu została dokonana rekonstrukcja podstawowych założeń i twierdzeń Teorii sprawiedliwości Johna Rawlsa, która stanowi wielowymiarową deskrypcję i eksplikację ludzkiego zmysłu moralnego. Ponadto zostały przedstawione daleko idące praktyczne implikacje koncepcji sprawiedliwości jako bezstronności dla określenia zasad działania sprawiedliwego nauczyciela w procesie (glotto)dydaktycznym.
9
Maroń, Grzegorz, and Piotr Steczkowski. "Odwołania do chrześcijaństwa w konstytucjach współczesnych państw." Studia z Prawa Wyznaniowego 24 (December 18, 2021): 143–70. http://dx.doi.org/10.31743/spw.12586.
Full textAbstract:
W niniejszym artykule poddano analizie ilościowej i jakościowej konstytucyjne odwołania do chrześcijaństwa. W ramach przeprowadzonego studium obowiązujących ustaw zasadniczych poszczególnych państw ustalono skalę odniesień do chrześcijaństwa oraz odniesienia te poddano systematyzacji i typologizacji. Tytułowymi odwołaniami do chrześcijaństwa objęto zarówno bezpośrednie wzmianki o chrześcijańskich zasadach, wartościach czy dziedzictwie, jak i odwołania implikatywne, tj. do Boga pojmowanego zgodnie z monoteistycznym trynitaryzmem oraz do poszczególnych chrześcijańskich denominacji, ich wyznawców i kościołów. Ze względu na historyczno-kulturowy, a nie tylko religijny wymiar chrześcijaństwa, odwołania do niego w konstytucjach co do zasady nie przeczą bezstronności światopoglądowej władz publicznych, nie prowadzą do konfesjonalizacji państwa, ani nie naruszają praw wyznawców innych religii i osób bezwyznaniowych. Egzageracją jest odbieranie odwołań tego typu przez niechrześcijan jako działań ich rzekomo społecznie alienujących i wykluczających. Od ustrojodawcy decydującego się na wyróżnienie chrześcijaństwa w konstytucji należy oczekiwać kierowania się wolą suwerena. Inkorporowanie do ustaw zasadniczych odniesień do chrześcijaństwa nie powinno jednak być narzędziem inżynierii społecznej o celach prozelickich.
10
Łaszczyca, Grzegorz. "Wyłączenie członka organu kolegialnego w ogólnym postępowaniu administracyjnym." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 82, no. 3 (September 30, 2020): 95–109. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2020.82.3.7.
Full textAbstract:
Artykuł podejmuje zagadnienie wyłączenia członka organu kolegialnego w ogólnym postępowaniu administracyjnym. Regulacja ta służy realizacji zasady bezstronności postępowania, która znajduje oparcie w art. 8 § 1 k.p.a. Autor omawia elementy konstrukcji wyłączenia, w szczególności pojęcie członka organu kolegialnego, przyczyny wyłączenia oraz formę wyłączenia, a także organ rozstrzygający o wyłączeniu, inicjatywę wyłączenia oraz skutki wyłączenia. Artykuł również skutki naruszenia przepisów o wyłączeniu.
11
Zienkiewicz, Adam. "Dilemmas of mediation practice – remarks and questions on the impartiality-and-neutrality principle." Gubernaculum et Administratio 1(19) (2019): 9–22. http://dx.doi.org/10.16926/gea.2019.01.01.
Full text
12
Dytko, Jan. "Wyłączenie członka Polskiej Komisji Akredytacyjnej." Studia Prawnicze KUL, no. 4 (December 4, 2016): 53–69. http://dx.doi.org/10.31743/sp.4881.
Full textAbstract:
Nad systemem jakości kształcenia w szkolnictwie wyższym czuwa Polska Komisja Akredytacyjna. Wpisuje się w strukturę organizacyjną europejskich instytucji akredytacyjnych. Jest niezależna w swoim działaniu, nie podlega nadzorowi organów państwowych. Ma charakter środowiskowy. Wydaje opinie i oceny dotyczące jakości kształcenia w szkołach wyższych, a jej uchwały mają charakter niepodważalny. Działalność Komisji zakotwiczona jest w dwóch zasadach: obiektywizmu i bezstronności.
Polska Komisja Akredytacyjna nie jest organem administracyjnym, a jej czynności nie podlegają przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego. Jednakże dla zachowania obiektywizmu i bezstronności w pracach Komisji, Kodeks postępowania administracyjnego ma zastosowanie w odniesieniu do wyłączenia członka (członków) Komisji. Sytuacje, które wymuszają takie wyłączenie to: zatrudnienie w kontrolowanej uczelni samego członka Komisji, zatrudnienie osoby pozostającej z nim w określonym stosunku bliskości, powołanie członka Komisji w charakterze eksperta, wykluczenie dualizmu ról procesowych (jednoczesne występowanie w roli eksperta i członka Komisji) oraz konieczność zmiany składu osobowego przy ponownym rozpatrzeniu sprawy dotyczącej oceny Komisji. O wyłączeniu członka Komisji postanawia jej przewodniczący, którego czynność w tym zakresie jest odformalizowana i nie stanowi aktu administracyjnego.
13
Kaczor, Adam. "Walor prawny opinii zespołu proboszczów konsultorów w procedurze usunięcia proboszcza." Roczniki Nauk Prawnych 30, no. 3 (June 17, 2021): 183–96. http://dx.doi.org/10.18290/rnp20303-9.
Full textAbstract:
Zgodnie z procedurą kodeksową usunięcia proboszcza wymagane jest zasięgnięcie opinii zespołu proboszczów konsultorów przez biskupa diecezjalnego. Co do obligatoryjności tegoż organu panują różne opinie. W podejmowaniu działania udział biorą tylko niektórzy członkowie tego gremium, którzy indywidualnie i samodzielnie ustosunkowują się do sprawy przedstawionej przez biskupa. Zespół proboszczów konsultorów jest organem kolektywnym. Biskup nie jest związany opinią konsultorów, jednak nie powinien postępować wbrew niej, chyba, że ma pewność co do zaistnienia przyczyny usunięcia proboszcza. Może narazić się w takim wypadku na niegodziwość czynności prawnych, a co za tym idzie, na obowiązek naprawienia szkody powstałej w wyniku wydania takiego aktu prawnego. Etap zasięgnięcia opinii dwóch proboszczów konsultorów stanowi jedną z gwarancji zachowania zasady bezstronności oraz równego traktowania strony.
14
Maroń, Grzegorz. "Odwołanie do Maryi w polskim prawie." Studia Prawnicze KUL, no. 1 (March 6, 2016): 53–79. http://dx.doi.org/10.31743/sp.4924.
Full textAbstract:
Pobożność maryjna Polaków znajduje swoje odzwierciedlenie w polskim prawie. Literalne odwołania do Matki Bożej zawierają akty prawne naczelnych organów władzy publicznej, jak i akty stanowione przez organy samorządu terytorialnego. Akty te przejawiają duże zróżnicowanie co do kategoryzacji i miejsca w systemie źródeł prawa. Większość z nich nie budzi zastrzeżeń natury konstytucyjnej, legalność innych jest kwestią nieoczywistą (np. uchwała rady miasta wyrażająca wolę ustanowienia Maryi patronką miasta), nieliczne zaś stoją w sprzeczności z zasadą religijnej, światopoglądowej i filozoficznej bezstronności władz publicznych. Symboliczny wymiar odwołań w prawie do Maryi – np. obecność wizerunku Maryi w herbach gmin czy nazwanie imieniem Maryi publicznej ulicy – dowodzi responsywności polskiego porządku prawnego wobec przekonań religijnych części swych obywateli, zarazem nie przecząc paradygmatowi rozdziału Kościoła od państwa i nie naruszając praw i wolności innych osób.
15
Paduch, Andrzej. "Stosunek prawny jako podstawa wyłączenia pracownika w postępowaniu administracyjnym." Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 84, no. 1 (March 30, 2022): 137–50. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2022.84.1.11.
Full textAbstract:
Artykuł porusza problem wyłączenia pracownika organu od udziału w postępowaniu administracyjnym w sytuacji, w której pomiędzy nim a stroną zachodzi stosunek prawny tego rodzaju, że wynik sprawy może mieć wpływ na prawa i obowiązki pracownika (art. 24 § 1 in fine k.p.a.). Do wyłączenie dochodzi wówczas z mocy prawa i jest podyktowane dążeniem do załatwiania spraw administracyjnych z uwzględnieniem wymogu bezstronności pracownika. Konstrukcja omawianej przesłanki opiera się na dwóch elementach. Po pierwsze, do wyłączenia na podstawie wskazywanego przepisu dochodzi jedynie wtedy, gdy stronę i pracownika łączy stosunek prawny. Analizowana podstawa wyłączenia nie zachodzi zatem wtedy, gdy stosunek ten ma charakter jedynie faktyczny lub np. gdy istniał w przeszłości. Po drugie, stosunek ten musi charakteryzować się swoistą relacją pomiędzy wynikiem sprawy a zakresem praw lub obowiązków pracownika – mogą one ulec modyfikacji przy określonym rozstrzygnięciu. Wyłączenie pracownika na podstawie omawianej przesłanki wydaje się niezwykle złożone: obie ze wskazanych przesłanek muszą wystąpić łącznie, przy czym mają one charakter ocenny. Z tej przyczyny autor proponuje wykreślenie z k.p.a. omawianej podstawy wyłączenia pracownika oraz objęcie uregulowanych w niej przypadków wyłączeniem na wniosek (art. 24 § 3 k.p.a.). Będzie to zgodne z zasadami: szybkości postępowania, budzenia zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej oraz legalizmu.
16
Szot, Lucyna. "Radio Wrocław w środowisku upolitycznionym." Studia Medioznawcze 21, no. 4 (November 11, 2020): 748–62. http://dx.doi.org/10.33077/uw.24511617.ms.2020.4.322.
Full textAbstract:
Celem niniejszego studium przypadku regionalnego Radia Wrocław jest analiza uwarunkowań paralelizmu politycznego w kontekście profesjonalizmu i niezależności dziennikarzy. Zakładano, iż wpływy polityczne Prawa i Sprawiedliwości po 2015 roku znajdują istotne odzwierciedlenie w funkcjonowaniu publicznego Radia Wrocław, a zasady stanowiące o profesjonalizmie zawodowym dziennikarzy tej rozgłośni, w tym klasyczne postawy bezstronności i obiektywizmu, są zagrożone. Istotnymi zmiennymi zależnymi były wartości, z jakimi utożsamiają się dziennikarze (m.in. sukces zawodowy i niezależność), oraz mechanizmy polityki kadrowej. Metody badań: badania ilościowe, przeprowadzone przez autorkę w latach 2011–2012 i 2020 metodą ankietową na dwóch próbach celowych. Analizą objęto także badania fokusowe zrealizowane w 2015 roku przez wrocławską pracownię BEELINE Research & Consulting. Wyniki i wnioski: zmiany wprowadzane w Radiu Wrocław w latach 2016–2019 miały wszechstronny charakter. W kontekście politycznym szczególnie istotne były te dotyczące kadry zarządzającej oraz linii programowej redakcji po 2017 roku. Badania empiryczne przeprowadzone w 2020 roku ukazują konsekwencje tych zmian, w postaci spadku słuchalności oraz pojawienia się nowych – w stosunku do badań z lat 2011–2012 – preferencji w hierarchii wartości dziennikarzy (związanych ze światopoglądem chrześcijańskim). Oryginalność i wartość poznawcza: próba diagnozy zjawiska paralelizmu politycznego w regionalnym radiu publicznym może stanowić cenne wprowadzenie do problematyki komunikowania politycznego z udziałem mediów publicznych. W procesie budowy kapitału społecznego kluczowe znaczenie mają orientacje zawodowe dziennikarzy, stanowiące istotny komponent wiedzy na temat wykorzystania mediów publicznych w zarządzaniu partycypacyjnym. Wyniki analizy tego zagadnienia mogą pomóc w formułowaniu rekomendacjidotyczących rozwiązań legislacyjnych i strategicznych na poziomie regionalnym i krajowym.
*Istotne fragmenty niniejszego artykułu, obejmujące charakterystykę Radia Wrocław i wprowadzanychw nim zmian, opublikowałam wcześniej w artykule Pionierska cyfryzacja Radia Wrocław, „Studia i Perspek-tywy Medioznawcze”, 2, 2020, s. 97–113.
17
Skotnicki, Krzysztof. "Urzędnicy wyborczy. Kilka refleksji o nowej instytucji polskiego prawa wyborczego." Krytyka Prawa 12, no. 3 (March 15, 2021): 80–97. http://dx.doi.org/10.7206/kp.2080-1084.429.
Full textAbstract:
Nowelizacja Kodeksu wyborczego w 2018 r. ustanowiła w Polsce instytucję urzędników wyborczych, którzy zastąpili istniejącą od 1998 r. instytucję pełnomocników do spraw wyborów – urzędników wyborczych. Jedną z podstawowych różnic jest to, że obecnie urzędnicy wyborczy nie mogą pracować w urzędzie gminy odpowiadającym za przygotowanie i przeprowadzenie wyborów na obszarze ich funkcjonowania. Celem tego rozwiązania było odizolowanie administracji samorządowej od organizacji procesu wyborczego. W artykule dokonana jest krytyczna analiza instytucji urzędników wyborczych. Przedmiotem rozważań jest zarówno regulacja prawna, jak i wnioski wynikające z badania tej instytucji przeprowadzonego przez Fundację im. Stefana Batorego po zakończeniu wyborów samorządowych w 2018 r., kiedy urzędnicy wyborczy po raz pierwszy wykonywali swoje ustawowe zadania. Rozważania prowadzą do konkluzji, że ustanowienie instytucji urzędników wyborczych nie było należycie przemyślane i odbyło się bez stosownych konsultacji. Przepisy Kodeksu wyborczego często nie są jasne, nie zostały też należycie doprecyzowane w uchwałach Państwowej Komisji Wyborczej. Zasadne jest powoływanie urzędników wyborczych na sześcioletnią kadencję przez Szefa Krajowego Biura Wyborczego. Zaskakuje natomiast, że urzędnicy wyborczy mogą kandydować podczas wyborów w okręgu, który nie wchodzi w skład jego obszaru działania, jak i prowadzić agitację wyborczą, z wyjątkiem agitacji na rzecz własnej kandydatury, podczas gdy powinni być zachowywać podczas wyborów całkowitą bezstronność. Niejasny status urzędników wyborczych i zasad wynagradzania ich pracy sprawił, że od samego początku brakowało chętnych do pełnienia tej funkcji, zaś ich pierwotnie zakładaną liczbę trzeba było zmniejszyć o połowę i obecnie wynosi ona 2600. Trzeba też ponownie rozważyć ich liczbę w poszczególnych gminach. Bardzo poważną wadą przyjętej regulacji jest jednak przede wszystkim brak wyraźnego podziału zadań pomiędzy urzędników wyborczych a gminy. Wszystko to sprawia, że instytucja urzędników wyborczych oceniana jest negatywnie. Wskazuje się, że w praktyce byli też oni słabo przygotowani do wykonywania powierzonych im zadań. Brakowało im zarówno wiedzy teoretycznej, jak i znajomości lokalnych warunków. Stąd też często zamiast pomagać, tylko utrudniali pracę urzędników w gminach. Postulat likwidacji tej instytucji nie jest jednak trafny. Należy powrócić do poprzedniego rozwiązania, kiedy urzędnikiem wyborczym w gminie był pracownik urzędu gminy w tej podstawowej jednostce samorządu terytorialnego. W gminach z dużą liczbą mieszkańców może być ich nawet więcej. Niezbędne jest jednak wzmocnienie statusu urzędnika wyborczego, dlatego konieczne jest wyraźne określenie jego relacji w wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta), jak i umocnienie pozycji i przyznanie uprawnień władczych w zakresie zadań wyborczych i referendalnych w stosunku do innych urzędników gminy. Konieczne jest powoływanie ich na określoną w latach kadencję, a także przyznanie stałego miesięcznego wynagrodzenia podwyższanego w okresie przygotowywania i przeprowadzania wyborów bądź referendum. Tylko w ten sposób powstanie Korpus Urzędników Wyborczych jako profesjonalnych urzędników gminy zajmujących się organizacją i przeprowadzaniem wyborów i referendów.
18
Hołówka, Jacek. "Trzy zasady sprawiedliwości." Przeglad Filozoficzny - Nowa Seria 22, no. 4 (January 8, 2014). http://dx.doi.org/10.2478/pfns-2013-0086.
Full textAbstract:
StreszczenieCzyny sprawiedliwe muszą spełniać trzy warunki, zdaniem Ajdukiewicza: „zasadę równej odpłaty i zapłaty”, „zasadę równej miary” i „zasadę równouprawnienia”. Opis tych zasad wskazuje, że trafniej byłoby je nazywać: „warunkiem ekwiwalentnej wymiany”, „warunkiem anonimowości” i „warunkiem wstępnej równości”. Pierwszy warunek wymaga, by każdy, kto godzi się na wymianę dóbr, otrzymał coś, co ma taką samą wartość, co przedmiot, z którym się rozstaje. W transakcjach handlowych poza wolnym rynkiem taka zasada jest być może słuszna, jednak w warunkach wolnego rynku wolno ją uznać za zbędną, ponieważ sam rynek dba o ekwiwalentność ustalając ceny. Także poza transakcjami handlowymi pierwszy warunek wydaje się zbędny. Przekonuje o tym Arystoteles, gdy opisuje dary między przyjaciółmi. Drugi warunek żąda bezstronności i bezinteresowności. Ajdukiewicz potępia egoizm grupowy i faworyzowanie wybrańców z własnej wspólnoty. Ponieważ nie dokonuje przy tym żadnych zastrzeżeń, można odnieść wrażenie, że domaga się, byśmy również o cudze dzieci i rodziny dbali jak o własne. Nie wydaje się, by takie żądanie było przekonujące. Więcej nawet, mamy prawo - jak sądzę - obdarzyć szczególną życzliwością i hojnością każdego, kogo nam się podoba, w szczególności osoby nam najbliższe. Trzecia zasada przewiduje, że mamy prawo domagać się czegokolwiek tylko wtedy, gdy to, czego żądamy, będzie nagrodą za pracę i starania, a nie za jakieś dary natury, jak talent lub uroda. Zatem wstępnie - czyli zanim zbierzemy procentujący kapitał - każdy powinien być traktowany tak samo. Wydaje się, że te trzy zasady pozwalają empirycznie ustalać, komu się dzieje krzywda, i testować konkurencyjne metody jej usunięcia.