Academic literature on the topic 'Zbiorowiska łąkowe'

Celem badań prowadzonych na Płaskowyżu Kolbuszowskim (Kotlina Sandomierska) było rozpoznanie i charakterystyka zbiorowisk ziołoroślowych, jakie wykształciły się po zaprzestaniu użytkowania rolniczego łąk, w zależności od niektórych czynników ekologicznych. Na podstawie 100 zdjęć fitosocjologicznych wykonanych w latach 2011–2013 wyróżniono zbiorowiska ze związku Calthion i Filipendulion. Warunki siedliskowe oceniano metodą laboratoryjną i fitoindykacyjną Ellenberga. Największą wartością wskaźnika różnorodności gatunkowej Shannona-Wienera wyróżniał się zespół Cirsietum rivularis, a najmniejszą Scirpetum sylvatici. Najmniej kwaśne i najbogatsze w P, K, Mg i Cu gleby zajmował zespół Cirsietum rivularis, a najbardziej kwaśne i najuboższe – zbiorowisko z Cirsium palustre. Analiza fitoindykacyjna wykazała, że najsuchsze i najlepiej nasłonecznione siedliska zajmował zespół Cirsietum rivularis – wariant suchszy, najbardziej zakwaszone Scirpetum sylvatici, a najuboższe w azot zbiorowisko Cirsium palustre i zespół Valeriano-Filipenduletum. Zbiorowiska ziołoroślowe Płaskowyżu Kolbuszowskiego w znacznym stopniu upiększają krajobraz otwarty dzięki dominacji ziół o okazałych i barwnych kwiatostanach. Do najmniej zaawansowanych w rozwoju sukcesyjnym roślinności na nieużytkowanych łąkach Płaskowyżu Kolbuszowskiego należały zespoły Cirsietum rivularis (wariant suchszy) i Scirpetum sylvatici ze względu na niewielki udział w ich runi gatunków ze związku Filipendulion. Na podstawie składu gatunkowego łąk ziołoroślowych na Płaskowyżu Kolbuszowskim można sądzić, że znajdują się one w różnych fazach sukcesji, na co miało wpływ zbiorowisko wyjściowe i czas, jaki upłynął od zaprzestania użytkowania.

Łąki pokrywają ponad 50% powierzchni doliny Pisi. Ich florę tworzy około 200 gatunków roślin naczyniowych, z których około 150 można uznać za typowe dla tych siedlisk. W dolinie odnotowano 14 gatunków uznanych za chronione i zagrożone. Roślinność użytków zielonych doliny Pisi tworzy przynajmniej 15 półnaturalnych zbiorowisk należących do czterech klas. Dominują zbiorowiska z klasy Molinio-Arrhenatheretea, wśród nich odnotowano rzadkie i zagrożone: Molinietum caeruleae, Caricetum cespitosae oraz Arrhenatheretum elatioris. Na uwagę zasługują także użytkowane łąkarsko fitocenozy Caricetum distichae. Występujące w dolinie Pisi zespoły łąkowe są w znacznym stopniu przekształcone w wyniku intensywnych metod gospodarowania i znacznych zmian w siedliskach, na których występują. Wśród nich pięć uznano za zbiorowiska silnie zagrożone.

Celem badań przeprowadzonych w Nadwieprzańskim Parku Krajobrazowym była charakterystyka zbiorowiska Poa pratensis-Festuca rubra, występującego na łąkach w środkowym fragmencie doliny Wieprza. Zbiorowisko z Poa pratensis i Festuca rubra wyróżniono na podstawie 114 zdjęć fitosocjologicznych. Na badanym obszarze zbiorowisko występowało zarówno na glebach organicznych, jak i mineralnych, o zróżnicowanej zasobności w składniki pokarmowe oraz szerokim przedziale pH. Omawiany zespół opanowuje pasma łąk zlokalizowanych w dość suchych siedliskach w dolinie rzeki oraz w strefie przejścia doliny w pola uprawne, w pobliżu zabudowań. Ruń poszczególnych płatów odznaczała się wyraźną dominacją wiechliny łąkowej lub kostrzewy czerwonej. W siedliskach suchszych dominowała kostrzewa czerwona, a w wilgotniejszych – wiechlina łąkowa. Gatunki panujące w zbiorowisku osiągnęły V stopień stałości oraz charakteryzowały się wysokimi współczynnikami pokrycia (D = 2558 i D = 1281). W runi badanych płatów obok dominujących gatunków stwierdzono niewielki udział gatunków charakterystycznych dla rzędu Arrhenatheretalia.

Pochodzący z obszaru Rosji i Ukrainy szczaw omszony (Rumex confertus Willd.) zajmuje przede wszystkim zbiorowiska ruderalne i łąkowe w dolinach większych rzek. Tam najczęściej osiąga pełen sukces ekologiczny, objawiający się nie tylko zdobyciem nowego przyczół-ka, ale także intensywnym rozwojem populacji i dalszej propagacji.Celem pracy jest ustalenie cech jego biologii, które umożliwiają zasiedlanie i rozwój populacji w siedliskach łąkowych i ruderalnych. Badania zlokalizowano na obszarze Doliny Fordońskiej, na północ od Bydgoszczy, gdzie Rumex confertus jest obecnie gatunkiem częstym. Szczegółowe analizy dotyczyły głównie przebiegu procesu reprodukcji, struktury demograficznej i konkurencji międzygatunkowej.Rumex confertus, jak inne gatunki klonalne, rozmnaża się na dwa sposoby. Utrzymuje się w zbiorowisku przez intensywny rozrost i podział struktur podziemnych. Coroczna produkcja licznych owocujących pędów generatywnych zapewnia utrzymywanie się banku nasion i umożliwia dalszą migrację diaspor. Paradoksalnie nawet obfita produkcja zdolnych do kiełkowania nasion nie zapewnia stałego intensywnego dopływu nowych osobników pochodzenia generatywnego. Główną przeszkodą jest brak odpowiednich miejsc do kiełkowania. Niewielkie luki w darni pozwalają co prawda na pojawienie się siewek, ale osobniki w tym stadium nie są jeszcze na tyle silne, aby konkurować z innymi gatunkami. Odzwierciedleniem tego stanu rzeczy jest struktura stanów wiekowych populacji, gdzie dominują wieloletnie, silnie rozbudowane osobniki w stadium generatywnym. Niekiedy jednak w miejscach pozbawionych darni przez pasące się zwierzęta lub zabiegi mechaniczne pojawiają się siewki i kolejne młode stadia rozwojowe. Jeżeli wcześniej nasiona zostaną przeniesione na nowe miejsce, mogą stać się zalążkiem nowej populacji.

Celem badań była ocena wpływu różnych technologii regeneracji runi łąkowej na zmiany jej składu gatunkowego. Badania prowadzono w latach 2003–2006 w Stacji Dydaktyczno--Badawczej w Sosnowicy na glebie torfowo-murszowej (Mt II). Kwatera łąkowa znajduje się na kompleksie zlokalizowanym w środkowym odcinku rzeki Piwonii (rejon Kanału Wieprz-Krzna), który w latach 1964–66 został zmeliorowany i przeprowadzono na nim rolnicze zagospodarowanie. W doświadczeniu założonym w układzie split-plot w 4 powtórzeniach uwzględniono różne technologie regeneracji runi łąkowej oraz cztery poziomy nawożenia azotem. Siew lub podsiew nasion wykonano specjalistycznym siewnikiem Hassia o rowkowych narzędziach roboczych. Ruń koszono 3-krotnie w terminach optymalnych dla tego typu zbiorowisk. Największy udział gatunków podsianych zaobserwowano w latach 2003–2004, jak również w runi łąkowej po zastosowaniu orki oraz orki chemicznej z zabiegiem gryzowania i bez niego. Jednocześnie ruń po wymienionych zabiegach charakteryzowała się w pierwszym roku znacznym udziałem gatunków z grupy ziół i chwastów. Zabiegi intensywne ograniczyły ponadto udział Poa pratensis w runi łąkowej.

Analiza sekwencji kilku loci nosząca nazwę barkodingu, została wykorzystana do identyfikacji gatunków roślinwystępujących w środkowoeuropejskich zbiorowisk traworoślowych. W toku analizy przebadano użyteczność 14regionów chloroplastowych i jednego jądrowego do identyfikacji gatunków. Osiem spośród nich (matK, rbcL, rpoC1,trnH-psbA, atpF-atpH, trnL, psbI-psbK i ITS) wykorzystano do stworzenia kombinacji barkodów, które umożliwiająokreślenie tożsamości próbki tkanki roślinnej o pochodzeniu łąkowym, bez konieczności porównania z kluczemdo oznaczania roślin.