Academic literature on the topic 'Związki heterocykliczne'

Dojrzewanie to naturalny proces enzymatyczny zachodzący w tkance mięśniowej post mortem. Aktualnie praktykowane są dwie techniki dojrzewania mięsa: na mokro (w warunkach próżniowych) i na sucho (tradycyjne, bez pakowania, w powietrzu o określonej temperaturze i wilgotności). Dojrzewanie wołowiny na mokro jest i pozostanie dominującą metodą stosowaną w przemyśle mięsnym ze względu na możliwość zwiększania kruchości i ograniczania ubytków mięsa. Z kolei dojrzewanie na sucho pozwala uzyskać wołowinę o unikatowej smakowitości. Celem niniejszego opracowania było omówienie stanu wiedzy, na podstawie przeglądu literatury, na temat charakterystyki profilu smakowo-zapachowego wołowiny dojrzewającej na sucho oraz przedstawienie potencjalnych prekursorów i kluczowych związków odpowiedzialnych za jej swoisty profil. Smakowitość jest jedną z najważniejszych cech jakości mięsa wołowego, będącą kompleksowym wrażeniem odbieranym przez zmysły smaku i zapachu. Surowe mięso ma bardzo słaby aromat i smak, ale zawiera wiele prekursorów, które są generowane w procesie dojrzewania. To właśnie te związki (pochodzące zarówno z tkanki mięśniowej, jak i tkanki tłuszczowej) w trakcie obróbki cieplnej tworzą charakterystyczny profil smakowo-zapachowy wołowiny. Z badań dotyczących smakowitości mięsa wołowego wynika, że surowiec poddawany dojrzewaniu na sucho jest pod względem tej cechy oceniany wyżej od dojrzewającego na mokro. Cechy smakowo-zapachowe takiej wołowiny opisywane są jako mocne, maślane, orzechowe, wołowe, pieczeniowe czy skarmelizowane. Dotychczas nie zidentyfikowano unikatowych związków smakowo-zapachowych, które różniłyby dojrzewanie na sucho od dojrzewania na mokro, ale wiele z tych substancji występuje w wołowinie dojrzewającej na sucho w większych ilościach. Aktywne smakowo i zapachowo związki obecne w wołowinie dojrzewającej tym sposobem obejmują spektrum substancji, a do najważniejszych należą związki: siarki, karbonylowe (aldehydy, ketony), heterocykliczne zawierające azot (pirazyny) oraz związki rozpuszczalne w wodzie (zwłaszcza wolne aminokwasy). Istotny jest też sposób obróbki termicznej mięsa. Proces prowadzony w niskiej temperaturze skutkuje tworzeniem produktów degradacji lipidów, podczas gdy szybkie ogrzewanie w wyższej temperaturze generuje więcej produktów reakcji Maillarda.

Dissertation is devoted to the synthesis of 1,2,3-triazoles, N-substituted pyrroles and various arenes (such as: anthracene, phenanthrene, pyrene) derivatives, all containing up to four 2,2’-bithiophen-5-yl groups. The first group of compounds, ie. pyrrole derivatives were obtained by CuCl catalyzed addition reaction of commercially available primary amines (eg. aniline, methyl 4-aminobenzoate, N-ethyl-3-aminocarbazole) and 1,4-bis(2,2'-bithiophen-5-yl)-buta-1,3-diyne. Optimal conditions for developed synthesis and the isolation procedure for obtained products (ie. trisubstituted pyrroles) were determined. The impact of microwave radiation and catalyst fragmentation on the course and yield of the hydroamination reactions were examined too. Moreover, a developed methodology of synthesis and isolation (on a scale of few grams) of butadiyne derivative, became the subject of a patent for an invention titled "A process for preparing 1,4-bis(2,2’-bithiophen-5-yl)buta-1,3-diyne". Derivatives of 1,2,3-triazole were obtained by the cycloaddition reaction of the organic azides (eg. decyl, 2,4-difluorbenzyle, 2,2’-bithienyl) and terminal (5-ethynyl-2,2'-bithiophene) or internal alkynes (1,2-bis(2,2’-bithiophen-5-yl)acetylene) catalyzed with copper and ruthenium compounds respectively. The third group of compounds obtained under the doctoral dissertation were arenes (eg. benzene, fluorene, anthracene) and heteroarenes (eg. carbazole) derivatives containing up to four 2,2'-bithiophen-5-yl groups in the molecule, attached to the aromatic core by a triple bond. These derivatives were obtained by Sonogashira coupling reactions catalyzed with [Pd]/Cu in the presence of an amine. Also primary electrochemical (redox potentials, stability of the obtained polymers under the oxidation-reduction conditions) and spectroscopic (absorption, emission, quantum yield, etc.) properties of the selected compounds ware determined and the obtained results were compared with the values designated theoretically with methods of quantum mechanics.

Rozprawa doktorska stanowi cykl czterech monotematycznych publikacji.
Mając na uwadze stale rosnące znaczenie chemii fluoroalkilowanych związków heterocyklicznych we współczesnej syntezie organicznej, farmacji, medycynie, agrotechnice oraz chemii materiałów, zaplanowano i zrealizowano program badań opartych na wykorzystaniu łatwo dostępnych fluorowanych nitronów, N-tlenków nitryli oraz diazoalkanów w reakcjach [3+2]-cykloaddycji ([1,3]-dipolarnej cykloaddycji), których produktami powinny być odpowiednie, fluoroalkilowe związki heterocykliczne. W pierwszej kolejności zbadano reakcję nitronów, pochodnych fluoralu oraz aldehydu difluorooctowego z terminalnymi alkinami w obecności zasady i jonów miedzi Cu(I) (tzw. reakcja Kinugasy). Otrzymano w ten sposób serię nowych β-laktamów (azetydyn-2-onów) zawierających w swojej strukturze grupę fluorometylową zlokalizowaną w pozycji C(4) pierścienia heterocyklicznego. Otrzymane produkty mogą stanowić potencjalnie użyteczne bloki budulcowe do syntez bardziej skomplikowanych struktur organicznych. Jest to pierwszy opisany przypadek zastosowania fluorowanych nitronów w syntezie układów β-laktamowych opartej na reakcji Kinugasy. W rozszerzeniu badań nad reakcją Kinugasy wykorzystano po raz pierwszy etynylofosfonian dietylu w syntezie β-laktamów zawierających w swojej strukturze grupę fosfonową w pozycji C(3). Nitrony, pochodne aldehydu tri- oraz difluorooctowego nie dawały oczekiwanych produktów i z tego powodu postanowiono wykorzystać nitrony, pochodne arylowych oraz hetarylowych aldehydów. Uzyskane wyniki wskazują, że etynylofosfonian dietylu wykazuje niższą reaktywność niż propiolan etylu jednak może być z powodzeniem wykorzystany w syntezie istotnych z punktu widzenia chemii medycznej 3-fosfonylo-β-laktamów. W kolejnym etapie badań wykorzystano fluorowane N-tlenki nitryli, pochodne tri- oraz difluoroacetonitrylu w reakcjach [3+2]-cykloaddycji z wybranymi tioketonami, które reprezentują grupę dipolarofili typu C=S. Ustalono, że łatwo ulegają one szybkim reakcjom [3+2]-cykloaddycji z tioketonami arylowymi, hetarylowymi, cykloalifatycznymi oraz ferrocenylowymi prowadząc do otrzymania odpowiednich, fluoroalkilowanych pochodnych 1,4,2-oksatiazolu w sposób całkowicie regioselektywny. W ostatniej części sprawdzono reaktywność 1,1,1-trifluorodiazoetanu wobec tioketonów jako odczynników o charakterze ‘superdipolarofilowym’. Fluorowane pochodne diazoetanu mogą być w łatwy sposób generowane ‘in situ’ a przeprowadzone badania wykazały, że charakteryzują się one niższą reaktywnością niż sam diazoetan. W przypadku użycia sterycznie zatłoczonych pochodnych 3-tiokso-2,2,4,4-tetrametylocyklobutan-1-onów otrzymano trwałe pochodne 2,5-dihydro-1,3,4-tiadiazolu zawierające w swojej strukturze grupę trifluorometylową CF3. Otrzymano również fluorowane pochodne tiiranu oraz alkeny, które stanowią potencjalnie atrakcyjne bloki budulcowe do syntez bardziej złożonych fluorowanych związków organicznych. Stwierdzono, że reakcje 1,1,1-trifluorodiazoetanu z tioketonami heteroaromatycznymi prowadziły do otrzymania mieszanin alkenów oraz sterycznie zatłoczonych 4,4,5,5-tetrapodstawionych 1,3-ditiolanów. Taki wynik wskazuje na nieuzgodniony, dirodnikowy mechanizm powstawania 1,3-ditiolanów w badanych reakcjach [3+2]-cykloaddycji, kontrastujący z przyjętym powszechnie mechanizmem uzgodnionym.