Academic literature on the topic 'Zwyczaje i zachowania'

(Tożsamość rasowa, zachowania czarnych i białych w Hańbie J. M. Coetzee).Poprzez analizę jakościową – na podstawie ram teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – w artykule przeanalizowano, w jaki sposób interpretowane są tożsamość, styl i zachowanie w wybranych dialogach i wypowiedziach w Hańbie J. M. Coetzee. Artykuł ten analizuje dominację językową i opór ze szczególnym uwzględnieniem budowania tożsamości, stylizacji oraz zachowań czarnych i białych konstytuujących akty polityczne. Wykorzystując koncepcję językowego habitusu Pierre’a Bourdieu, pokazuje on, w jaki sposób ponadstandardowo wysokie (kulturalne) zachowania kulturowe białych postaci zachowują rasowe hierarchie i odtwarzają rasową społeczno-semantyczną wersję dyskursu kolonialnego. Z jednej strony czarne postacie wykorzystują socjolingwistyczne zasoby zachowań, stylizacji i naśladowania do kwestionowanie (językowej) dominacji i dyskursu rasowego. Z drugiej strony białe postacie używają antyrasistowskiego języka do krytykowania rasizmu i wyrażania swojej solidarności z grupami zmarginalizowanymi. Artykuł pokazuje więc, w jaki sposób zachowanie jest ucieleśnioną i osadzoną, złożoną i zwyczajną, wysoką i codzienną, spektakularną i nieprzejrzystą praktyką o głębokich konsekwencjach rasowych, politycznych i etycznych.

Streszczenie:W artykule przedstawiono rozważania dotyczące zagadnień związanych z materialnym i subiektywnym zakresem bezpieczeństwa publicznego i porządku publicznego. Prezentowane obrady mają charakter teoretyczny i odzwierciedlają głównie poglądy polskich naukowców, w szczególności ze sfery nauk prawnych i nauk o bezpieczeństwie. Przedstawione w artykule refleksje dowodzą, że wyjaśnienia istoty obu pojęć, które znajdują się w sferze zainteresowań autora, ewoluowały. Początkowo stanowiły one podstawową wartość w koncepcjach kształtowania się społeczeństw i państw, ale obecnie są postrzegane i definiowane na różne sposoby, w zależności od dziedziny, której dotyczą. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że brak bezpieczeństwa publicznego lub jego zakłócenie implikuje brak możliwości jego rozwoju i stymuluje do działania, co czasami dla jednostki lub innych podmiotów niekoniecznie oznacza rozwój. Działania te mogą czasami być ryzykowne dla istnienia osoby, ponieważ potrzeba rozwoju jest silniejsza niż potrzeba istnienia. Brak bezpieczeństwa i możliwości awansu może nawet doprowadzić jednostkę do samozniszczenia lub do szukania substytutów bezpieczeństwa, aby się rozwijać. Interesujące jest to, że porządek publiczny był determinowany zarówno przez państwo, które kształtowało prawo, jak i inne społecznie akceptowane normy (moralne, kulturowe, etyczne, religijne lub zwyczaje). Z drugiej strony, treść tego pojęcia również podlegała zmianom, ze względu na zmieniające się standardy zachowania danej społeczności, zmiany panujących warunków życia, a także zmieniające się poglądy, normy prawne i nielegalne. Przeprowadzone badania dowodzą, że w dzisiejszym świecie nauki nie ma powszechnie przyjętej definicji bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pomimo zdecydowanie występujących różnic interpretacyjnych wynikających z przynależności do konkretnych dyscyplin naukowych, można również zauważyć zagadnienia, które łączą te pojęcia. Są one przedmiotem ochrony i środowiska, w którym działa. Z badań wynika również, że właściwa interpretacja pojęć bezpieczeństwa publicznego i porządku publicznego jest gwarancją niezagrożonego funkcjonowania człowieka, przetrwania w dynamicznie zmieniającym się otoczeniu, tworzenia wizji przyszłości i jej przekształcania w warunki sprzyjające rozwojowi.Zakończone badania pozwalają przyjąć, że bezpieczeństwo publiczne i porządek publiczny są pożądanym procesem zdefiniowanym przez prawo, umożliwiającym niezakłócone funkcjonowanie człowieka, grup społecznych, organizacji i instytucji państwowych. Instytucje, jednostki, grupy społeczne w państwie.

Croatian national identity and the European Union The permanent anthropological determinant of men which provides them with a feeling of social security is the feeling of belonging to a larger group of people. Various forms of such affiliations existed in the past. They represent older types of collective relationships, such as tribes, the Greek poleis, medieval kingdoms and the like. All of them exhibit the fundamental features of the “structure” of identity. Nowadays, Croatia being at the doorstep of the Euro­pean Union, the issue of national identity becomes a matter of its internal structure that re­sists integration, yet seeking to become a part of the “European identity structure”. Croatia’s scepticism towards the EU stems from the questions of whether the European identity exists and which possibilities for preserving all the structural elements of Croatian national identity, including language as the main aspect, exist within the European Union. The territory, lan­guage and customs acquire defensive features that are becoming increasingly disintegrating and decreasingly integrating in the multi-ethnic Europe. Chorwacka tożsamość narodowa i Unia Europejska Trwałą determinantą antropologiczną człowieka, dającą mu poczucie bezpieczeństwa spo­łecznego, jest świadomość przynależności do większej grupy. Niegdyś istniały różne formy takiej przynależności, a mianowicie starsze typy związków społecznych, jak plemiona, greckie polis, średniowieczne królestwa itd. Współcześnie te formy przynależności zbiorowej są związane ze strukturą narodową, z państwem-narodem lub też ze strukturą ponadnarodową, jaką jest Unia Europejska. W każdej z nich można znaleźć podstawowe cechy strukturalne w postaci tożsamości narodowej lub ponadnarodowej. Obecnie, kiedy Chorwacja oczekuje na przyjęcie do Unii Euro­pejskiej, kwestia tożsamości narodowej staje się sprawą jej wewnętrznej struktury, która stawia opór integracji, ale jednocześnie chce być częścią ponadnarodowej „tożsamości europejskiej”. Sceptycyzm Chorwacji wobec UE wynika ze stawianych pytań: czy istnieje tożsamość europej­ska i jakie są możliwości zachowania wszystkich elementów chorwackiej konstrukcji tożsamości narodowej z językiem jako jej głównym komponentem w obrębie Unii Europejskiej? Terytorium, język i zwyczaje zyskują bowiem cechy defensywne, stając się w wieloetnicznej Europie czynni­kiem coraz bardziej dezintegrującym, a nie służącym integracji.

Niniejszy artykuł dotyczy użycia muchomora czerwonego (Amanita muscaria) przez syberyjski lud Koriaków zamieszkujący Półwysep Kamczacki. Dowody lingwistyczne i archeologiczne wskazują na bardzo wczesne stosowanie muchomorów na terenie Syberii. Obecność Amanita muscaria w mitach oraz bezpośrednie powiązanie grzybów z najwyższym koriackim bóstwem dowodzi, że pełniły one niegdyś doniosłą rolę w tamtejszym szamanizmie. Również współcześnie zaobserwowano ich obecność w medycynie ludowej. Pomimo wciąż żywych wierzeń związanych z muchomorami czerwonymi, ich konsumpcję trudno uznać obecnie za zachowanie rytualne w ścisłym sensie. Wydaje się, że odchodzenie od spożycia muchomorów jest jednym z sygnałów dużo większego zjawiska, jakim jest zatracanie się dawnych szamanistycznych koriackich tradycji, wierzeń oraz praktyk.
 Poprzez możliwą rekonstrukcję dawnego znaczenia Amanita muscaria wśród Koriaków oraz przez przyjrzenie się współczesnej recepcji owych grzybów, podjęta została próba uchwycenia oraz porównania dawnej i obecnej roli, jaką pełnią muchomory czerwone w tej społeczności. Zebrane materiały pozwalają przypuszczać, że znaczenie ich użycia nie jest obecnie tak doniosłe, jak niegdyś – są jednak osoby, które nadal stosują grzyby. Dostępna literatura nie pozwala na szczegółowe przedstawienie współczesnej konceptualizacji użycia muchomorów czerwonych przez Koriaków w oparciu o prześledzenie konkretnych przypadków intoksykacji. Jest to zagadnienie domagające się dalszych badań, możliwe do przeprowadzenia poprzez zebranie wywiadów i odnotowanie zmian oraz elementów stałych w zachowaniach i wierzeniach syberyjskiego ludu.

W artykule przedstawiono obszary wyróżniające się lokalną tradycją oraz kultywowaniem obrzędów i zwyczajów na terenie województwa mazowieckiego, jak również wskazano rolę społeczeństwa w kształtowaniu i zachowaniu niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Ponadto wykonano ocenę stanu zachowania lub wykształcenia cech syntetycznych krajobrazu gmin, tj. tradycji, tożsamości i swojskości, zgodnie z metodyką rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 stycznia 2019 roku w sprawie sporządzania audytów krajobrazowych. Analizy wykonano na podstawie wyników badania ankietowego, przeprowadzonego przez zespół badawczy Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Nauk o Środowisku Przyrodniczym Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, na zlecenie Mazowieckiego Biura Planowania Regionalnego w Warszawie, na obszarze województwa mazowieckiego. Ankieta badawcza zawierała 9 pytań z zakresu dziedzictwa kulturowego, gdzie dla celów niniejszego artykułu przeanalizowano 4 dotyczące bezpośrednio dziedzictwa materialnego i niematerialnego wśród 6160 wykonanych ankiet. Zakres analiz dziedzictwa materialnego dotyczył występowania tradycyjnej architektury a niematerialnego: regionów etnograficznych, kultywowanych tradycji, obrzędów i zwyczajów, a także zaangażowania społeczeństwa w „życie kulturalne” swoich małych ojczyzn. Przeprowadzona analiza ankiet, pozwoliła na potwierdzenie występowania rozpoznanych już i wskazanych w dokumentach samorządu województwa, jak również wskazanie nowych obszarów materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego województwa mazowieckiego, które skonfrontowano zarówno z literaturą przedmiotu, jak i z zapisami w dokumentach samorządu województwa. Wyniki badania wskazały na ważną rolę jednostek samorządu terytorialnego, instytucji kultury oraz stowarzyszeń i organizacji zrzeszających lokalne społeczności w kształtowaniu i zachowaniu niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Stopień zaangażowania respondentów w kultywowanie tradycji, obrzędów i zwyczajów, zgodnie z odpowiedziami ankietowanych okazał się niezależny od położenia w regionach etnograficznych. Odpowiedzi ankietowanych wskazały również na powrót do „korzeni”, wynikający ze wzrostu zainteresowania kulturą ludową, czemu sprzyjają podejmowane działania popularyzujące oraz promujące tradycje ludowe, natomiast w procesie międzypokoleniowego przekazu wartości bogactwa dziedzictwa kulturowego kluczową rolę odgrywa edukacja społeczeństwa, w szczególności młodego pokolenia. Słowa kluczowe: krajobraz kulturowy, tradycja, architektura, regiony etnograficzne, dziedzictwo kulturowe

W artykule przybliżam działania dotyczące szeroko rozumianej rewitalizacji (ożywienia, przywrócenia) stroju ludowego podejmowane w miejscowości Dąbrówka Wielka, dzielnicy Piekar Śląskich. Analizuję inicjatywy oddolne zmierzające do zachowania zwyczaju noszenia miejscowego stroju ludowego oraz manifestującelokalną tożsamość i przywiązanie do tradycji. Przedsięwzięcia te można zakwalifikować jako magnum opus tzw. animacji zaangażowanej, czyniącej współczesnych nosicieli stroju bohaterami widowisk wpisujących się w specyficzny rodzaj odtwórstwa historycznego.

Zachowany fragment ustawy municypalnej lex Osca Tabulae Bantinae jest przykładem polityki Rzymu w stosunku do pierwotnych kultur na południu Italii. Rzymianie zachowywali język oraz lokalne zwyczaje, wprowadzając jednocześnie rzymskie regulacje prawne, stanowiące podstawą organizacji i funkcjonowania miasta. Historia tej ustawy jest również przykładem, w jaki sposób redagowano i zapisywano teksty prawne na przełomie II i I w. po Chr.

Na cmentarzu żydowskim w Józefowie Biłgorajskim zachowała się macewa, położona nad zakopanymi zwojami Tory, zniszczonymi w pożarze w 1864 roku. Autor, uznając inskrypcję za artefakt pola kultury żydowskiej, opisuje ją w następujących aspektach: 1) prawo i zwyczaje judaizmu; 2) analiza napisu pod względem treści jako przykład literatury cmentarnej; 3) zajęcie krytycznego stanowiska w stosunku do treści napisu z uwzględnieniem historii miejsca.

Pamiątki są nieodłącznym elementem podróżowania. Turyści bardzo często chcą mieć jakieś materialne wspomnienie z podróży, dlatego niemalże w każdym miejscu, w którym się pojawiają można spotkać punkty sprzedaży pamiątek. Artykuł jest próbą przedstawienia charakterystyki pamiątek sprzedawanych w Łodzi. W pracy zdefiniowano pamiątkę turystyczną oraz ukazano klasyfikacje w świetle literatury. Przedstawiono przebieg i wyniki dokonanych badań na potrzeby przedmiotu „Projekt badawczy”, w ramach którego przeprowadzono inwentaryzacje łódzkich pamiątek.