To see the other types of publications on this topic, follow the link: Zwyczaje i zachowania.
Journal articles on the topic 'Zwyczaje i zachowania'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 34 journal articles for your research on the topic 'Zwyczaje i zachowania.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Kaźmierczak, Natalia, Kalina Łukasiewicz, and Antoni Niedzielski. "The outlook, behavior and eating habits occurring in the course of orthorexia nervosa." Nursing and Public Health 7, no. 2 (2017): 125–33. http://dx.doi.org/10.17219/pzp/66328.
Full text
2
Mózes, Dorottya. "Racial Identity, Black and White Performance in J. M. Coetzee’s "Disgrace"." Język. Komunikacja. Informacja, no. 13 (May 12, 2019): 128–44. http://dx.doi.org/10.14746/jki.2018.13.9.
Full textAbstract:
(Tożsamość rasowa, zachowania czarnych i białych w Hańbie J. M. Coetzee).Poprzez analizę jakościową – na podstawie ram teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – w artykule przeanalizowano, w jaki sposób interpretowane są tożsamość, styl i zachowanie w wybranych dialogach i wypowiedziach w Hańbie J. M. Coetzee. Artykuł ten analizuje dominację językową i opór ze szczególnym uwzględnieniem budowania tożsamości, stylizacji oraz zachowań czarnych i białych konstytuujących akty polityczne. Wykorzystując koncepcję językowego habitusu Pierre’a Bourdieu, pokazuje on, w jaki sposób ponadstandardowo wysokie (kulturalne) zachowania kulturowe białych postaci zachowują rasowe hierarchie i odtwarzają rasową społeczno-semantyczną wersję dyskursu kolonialnego. Z jednej strony czarne postacie wykorzystują socjolingwistyczne zasoby zachowań, stylizacji i naśladowania do kwestionowanie (językowej) dominacji i dyskursu rasowego. Z drugiej strony białe postacie używają antyrasistowskiego języka do krytykowania rasizmu i wyrażania swojej solidarności z grupami zmarginalizowanymi. Artykuł pokazuje więc, w jaki sposób zachowanie jest ucieleśnioną i osadzoną, złożoną i zwyczajną, wysoką i codzienną, spektakularną i nieprzejrzystą praktyką o głębokich konsekwencjach rasowych, politycznych i etycznych.
3
Tychkovska - Koverchyk, Anna. "NATURA BEZPIECZEŃSTWA I PORZĄDKU PUBLICZNEGO." Bulletin of Lviv State University of Life Safety 24 (January 10, 2022): 103–8. http://dx.doi.org/10.32447/20784643.24.2021.13.
Full textAbstract:
Streszczenie:W artykule przedstawiono rozważania dotyczące zagadnień związanych z materialnym i subiektywnym zakresem bezpieczeństwa publicznego i porządku publicznego. Prezentowane obrady mają charakter teoretyczny i odzwierciedlają głównie poglądy polskich naukowców, w szczególności ze sfery nauk prawnych i nauk o bezpieczeństwie. Przedstawione w artykule refleksje dowodzą, że wyjaśnienia istoty obu pojęć, które znajdują się w sferze zainteresowań autora, ewoluowały. Początkowo stanowiły one podstawową wartość w koncepcjach kształtowania się społeczeństw i państw, ale obecnie są postrzegane i definiowane na różne sposoby, w zależności od dziedziny, której dotyczą. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że brak bezpieczeństwa publicznego lub jego zakłócenie implikuje brak możliwości jego rozwoju i stymuluje do działania, co czasami dla jednostki lub innych podmiotów niekoniecznie oznacza rozwój. Działania te mogą czasami być ryzykowne dla istnienia osoby, ponieważ potrzeba rozwoju jest silniejsza niż potrzeba istnienia. Brak bezpieczeństwa i możliwości awansu może nawet doprowadzić jednostkę do samozniszczenia lub do szukania substytutów bezpieczeństwa, aby się rozwijać. Interesujące jest to, że porządek publiczny był determinowany zarówno przez państwo, które kształtowało prawo, jak i inne społecznie akceptowane normy (moralne, kulturowe, etyczne, religijne lub zwyczaje). Z drugiej strony, treść tego pojęcia również podlegała zmianom, ze względu na zmieniające się standardy zachowania danej społeczności, zmiany panujących warunków życia, a także zmieniające się poglądy, normy prawne i nielegalne. Przeprowadzone badania dowodzą, że w dzisiejszym świecie nauki nie ma powszechnie przyjętej definicji bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pomimo zdecydowanie występujących różnic interpretacyjnych wynikających z przynależności do konkretnych dyscyplin naukowych, można również zauważyć zagadnienia, które łączą te pojęcia. Są one przedmiotem ochrony i środowiska, w którym działa. Z badań wynika również, że właściwa interpretacja pojęć bezpieczeństwa publicznego i porządku publicznego jest gwarancją niezagrożonego funkcjonowania człowieka, przetrwania w dynamicznie zmieniającym się otoczeniu, tworzenia wizji przyszłości i jej przekształcania w warunki sprzyjające rozwojowi.Zakończone badania pozwalają przyjąć, że bezpieczeństwo publiczne i porządek publiczny są pożądanym procesem zdefiniowanym przez prawo, umożliwiającym niezakłócone funkcjonowanie człowieka, grup społecznych, organizacji i instytucji państwowych. Instytucje, jednostki, grupy społeczne w państwie.
4
Sršen, Andreja, and Davor Piskač. "Hrvatski nacionalni identitet i Europska unija." Slavia Meridionalis 12 (August 31, 2015): 159–70. http://dx.doi.org/10.11649/sm.2012.009.
Full textAbstract:
Croatian national identity and the European Union The permanent anthropological determinant of men which provides them with a feeling of social security is the feeling of belonging to a larger group of people. Various forms of such affiliations existed in the past. They represent older types of collective relationships, such as tribes, the Greek poleis, medieval kingdoms and the like. All of them exhibit the fundamental features of the “structure” of identity. Nowadays, Croatia being at the doorstep of the European Union, the issue of national identity becomes a matter of its internal structure that resists integration, yet seeking to become a part of the “European identity structure”. Croatia’s scepticism towards the EU stems from the questions of whether the European identity exists and which possibilities for preserving all the structural elements of Croatian national identity, including language as the main aspect, exist within the European Union. The territory, language and customs acquire defensive features that are becoming increasingly disintegrating and decreasingly integrating in the multi-ethnic Europe. Chorwacka tożsamość narodowa i Unia Europejska Trwałą determinantą antropologiczną człowieka, dającą mu poczucie bezpieczeństwa społecznego, jest świadomość przynależności do większej grupy. Niegdyś istniały różne formy takiej przynależności, a mianowicie starsze typy związków społecznych, jak plemiona, greckie polis, średniowieczne królestwa itd. Współcześnie te formy przynależności zbiorowej są związane ze strukturą narodową, z państwem-narodem lub też ze strukturą ponadnarodową, jaką jest Unia Europejska. W każdej z nich można znaleźć podstawowe cechy strukturalne w postaci tożsamości narodowej lub ponadnarodowej. Obecnie, kiedy Chorwacja oczekuje na przyjęcie do Unii Europejskiej, kwestia tożsamości narodowej staje się sprawą jej wewnętrznej struktury, która stawia opór integracji, ale jednocześnie chce być częścią ponadnarodowej „tożsamości europejskiej”. Sceptycyzm Chorwacji wobec UE wynika ze stawianych pytań: czy istnieje tożsamość europejska i jakie są możliwości zachowania wszystkich elementów chorwackiej konstrukcji tożsamości narodowej z językiem jako jej głównym komponentem w obrębie Unii Europejskiej? Terytorium, język i zwyczaje zyskują bowiem cechy defensywne, stając się w wieloetnicznej Europie czynnikiem coraz bardziej dezintegrującym, a nie służącym integracji.
5
Kulpa, Ewa. "Zwyczaje syberyjskich Koriaków. Użycie muchomora czerwonego (Amanita muscaria) w kamczackiej medycynie ludowej." Roczniki Kulturoznawcze 13, no. 3 (2022): 119–42. http://dx.doi.org/10.18290/rkult22133.5.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł dotyczy użycia muchomora czerwonego (Amanita muscaria) przez syberyjski lud Koriaków zamieszkujący Półwysep Kamczacki. Dowody lingwistyczne i archeologiczne wskazują na bardzo wczesne stosowanie muchomorów na terenie Syberii. Obecność Amanita muscaria w mitach oraz bezpośrednie powiązanie grzybów z najwyższym koriackim bóstwem dowodzi, że pełniły one niegdyś doniosłą rolę w tamtejszym szamanizmie. Również współcześnie zaobserwowano ich obecność w medycynie ludowej. Pomimo wciąż żywych wierzeń związanych z muchomorami czerwonymi, ich konsumpcję trudno uznać obecnie za zachowanie rytualne w ścisłym sensie. Wydaje się, że odchodzenie od spożycia muchomorów jest jednym z sygnałów dużo większego zjawiska, jakim jest zatracanie się dawnych szamanistycznych koriackich tradycji, wierzeń oraz praktyk.
 Poprzez możliwą rekonstrukcję dawnego znaczenia Amanita muscaria wśród Koriaków oraz przez przyjrzenie się współczesnej recepcji owych grzybów, podjęta została próba uchwycenia oraz porównania dawnej i obecnej roli, jaką pełnią muchomory czerwone w tej społeczności. Zebrane materiały pozwalają przypuszczać, że znaczenie ich użycia nie jest obecnie tak doniosłe, jak niegdyś – są jednak osoby, które nadal stosują grzyby. Dostępna literatura nie pozwala na szczegółowe przedstawienie współczesnej konceptualizacji użycia muchomorów czerwonych przez Koriaków w oparciu o prześledzenie konkretnych przypadków intoksykacji. Jest to zagadnienie domagające się dalszych badań, możliwe do przeprowadzenia poprzez zebranie wywiadów i odnotowanie zmian oraz elementów stałych w zachowaniach i wierzeniach syberyjskiego ludu.
6
Baranowska, Ewa, Marta Pankowska, and Agnieszka Dobrosielska. "Tożsamość w krajobrazach (nie tylko) kulturowych województwa mazowieckiego." MAZOWSZE Studia Regionalne 41, no. 41 (2022): 87–106. http://dx.doi.org/10.21858/msr.41.06.
Full textAbstract:
W artykule przedstawiono obszary wyróżniające się lokalną tradycją oraz kultywowaniem obrzędów i zwyczajów na terenie województwa mazowieckiego, jak również wskazano rolę społeczeństwa w kształtowaniu i zachowaniu niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Ponadto wykonano ocenę stanu zachowania lub wykształcenia cech syntetycznych krajobrazu gmin, tj. tradycji, tożsamości i swojskości, zgodnie z metodyką rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 stycznia 2019 roku w sprawie sporządzania audytów krajobrazowych. Analizy wykonano na podstawie wyników badania ankietowego, przeprowadzonego przez zespół badawczy Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Nauk o Środowisku Przyrodniczym Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, na zlecenie Mazowieckiego Biura Planowania Regionalnego w Warszawie, na obszarze województwa mazowieckiego. Ankieta badawcza zawierała 9 pytań z zakresu dziedzictwa kulturowego, gdzie dla celów niniejszego artykułu przeanalizowano 4 dotyczące bezpośrednio dziedzictwa materialnego i niematerialnego wśród 6160 wykonanych ankiet. Zakres analiz dziedzictwa materialnego dotyczył występowania tradycyjnej architektury a niematerialnego: regionów etnograficznych, kultywowanych tradycji, obrzędów i zwyczajów, a także zaangażowania społeczeństwa w „życie kulturalne” swoich małych ojczyzn. Przeprowadzona analiza ankiet, pozwoliła na potwierdzenie występowania rozpoznanych już i wskazanych w dokumentach samorządu województwa, jak również wskazanie nowych obszarów materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego województwa mazowieckiego, które skonfrontowano zarówno z literaturą przedmiotu, jak i z zapisami w dokumentach samorządu województwa. Wyniki badania wskazały na ważną rolę jednostek samorządu terytorialnego, instytucji kultury oraz stowarzyszeń i organizacji zrzeszających lokalne społeczności w kształtowaniu i zachowaniu niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Stopień zaangażowania respondentów w kultywowanie tradycji, obrzędów i zwyczajów, zgodnie z odpowiedziami ankietowanych okazał się niezależny od położenia w regionach etnograficznych. Odpowiedzi ankietowanych wskazały również na powrót do „korzeni”, wynikający ze wzrostu zainteresowania kulturą ludową, czemu sprzyjają podejmowane działania popularyzujące oraz promujące tradycje ludowe, natomiast w procesie międzypokoleniowego przekazu wartości bogactwa dziedzictwa kulturowego kluczową rolę odgrywa edukacja społeczeństwa, w szczególności młodego pokolenia. Słowa kluczowe: krajobraz kulturowy, tradycja, architektura, regiony etnograficzne, dziedzictwo kulturowe
7
Toboła-Feliks, Magdalena. "Dąbrówka Wielka – wieś w mieście. Animacja zaangażowana w zachowaniu miejscowego stroju ludowego (mediacja na styku etnologii i performatyki)." Journal of Urban Ethnology 19 (December 20, 2021): 87–103. http://dx.doi.org/10.23858/jue19.2021.006.
Full textAbstract:
W artykule przybliżam działania dotyczące szeroko rozumianej rewitalizacji (ożywienia, przywrócenia) stroju ludowego podejmowane w miejscowości Dąbrówka Wielka, dzielnicy Piekar Śląskich. Analizuję inicjatywy oddolne zmierzające do zachowania zwyczaju noszenia miejscowego stroju ludowego oraz manifestującelokalną tożsamość i przywiązanie do tradycji. Przedsięwzięcia te można zakwalifikować jako magnum opus tzw. animacji zaangażowanej, czyniącej współczesnych nosicieli stroju bohaterami widowisk wpisujących się w specyficzny rodzaj odtwórstwa historycznego.
8
Sitek, Bronisław. "‘LEX OSCA TABULAE BANTINAE’ TEKST – TŁUMACZENIE – KOMENTARZ." Zeszyty Prawnicze 21, no. 1 (2021): 325–48. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2021.21.1.12.
Full textAbstract:
Zachowany fragment ustawy municypalnej lex Osca Tabulae Bantinae jest przykładem polityki Rzymu w stosunku do pierwotnych kultur na południu Italii. Rzymianie zachowywali język oraz lokalne zwyczaje, wprowadzając jednocześnie rzymskie regulacje prawne, stanowiące podstawą organizacji i funkcjonowania miasta. Historia tej ustawy jest również przykładem, w jaki sposób redagowano i zapisywano teksty prawne na przełomie II i I w. po Chr.
9
Trzciński, Andrzej. "„To, czego pragnąłem, spłonęło w ogniu”. Hebrajski epigraf z Józefowa." Studia Żydowskie. Almanach 1, no. 1 (2011): 11–16. http://dx.doi.org/10.56583/sz.569.
Full textAbstract:
Na cmentarzu żydowskim w Józefowie Biłgorajskim zachowała się macewa, położona nad zakopanymi zwojami Tory, zniszczonymi w pożarze w 1864 roku. Autor, uznając inskrypcję za artefakt pola kultury żydowskiej, opisuje ją w następujących aspektach: 1) prawo i zwyczaje judaizmu; 2) analiza napisu pod względem treści jako przykład literatury cmentarnej; 3) zajęcie krytycznego stanowiska w stosunku do treści napisu z uwzględnieniem historii miejsca.
10
Klimczyk, Barbara, and Magdalena Zwolińska. "Oryginalne i zwyczajne pamiątki z Łodzi sposobem na zachowanie wspomnień z podróży." Warsztaty z Geografii Turyzmu 8, no. 1 (2017): 55–62. http://dx.doi.org/10.18778/2544-7440.01.06.
Full textAbstract:
Pamiątki są nieodłącznym elementem podróżowania. Turyści bardzo często chcą mieć jakieś materialne wspomnienie z podróży, dlatego niemalże w każdym miejscu, w którym się pojawiają można spotkać punkty sprzedaży pamiątek. Artykuł jest próbą przedstawienia charakterystyki pamiątek sprzedawanych w Łodzi. W pracy zdefiniowano pamiątkę turystyczną oraz ukazano klasyfikacje w świetle literatury. Przedstawiono przebieg i wyniki dokonanych badań na potrzeby przedmiotu „Projekt badawczy”, w ramach którego przeprowadzono inwentaryzacje łódzkich pamiątek.
11
Kowalik, Michał. "Malowane woskiem – tradycyjna i współczesna pisanka krzczonowska." Zeszyty Wiejskie 27 (December 21, 2021): 255–74. http://dx.doi.org/10.18778/1506-6541.27.12.
Full textAbstract:
Tradycja tworzenia pisanek krzczonowskich jest unikatową częścią niematerialnego dziedzictwa kulturowego, zaś zachowane pisanki to część materialnego dziedzictwa. Od niepamiętnych czasów były wykonywane techniką batiku. Mimo wielu zmian kulturowych i społecznych, do dzisiaj są wykonywane na terenie Krzczonowa i okolic, i nie tylko. W artykule mówione zostają najważniejsze elementy sztuki pisankarskiej, technika, ornamentyka oraz problematyka twórców. Przedstawione są także pewne zwyczaje związane z pisankami i ich pochodzenie, a także ich dawna i obecna rola w kulturze Krzczonowa, jak i całej Polski. Całość zostaje uzupełniona rysunkami oraz zdjęciami zachowanych pisanek.
12
Myszka, Anna. "Zanim wypowiesz: „Jestem Bułgarem”. Współczesne bułgarskie praktyki związane z narodzinami i wychowaniem dziecka." Zeszyty Cyrylo-Metodiańskie, no. 4 (January 29, 2016): 130. http://dx.doi.org/10.17951/zcm.2015.0.130.
Full textAbstract:
<p>W artykule poddano analizie współczesne tradycje i zwyczaje związane z narodzinami dziecka oraz z okresem niemowlęcym, które praktykowane są przez młode bułgarskie rodziny w ostatnim dziesięcioleciu. Materiał badawczy wyekscerpowano z popularnych bułgarskich forów internetowych. Metoda badawcza zastosowana w artykule polega na zestawieniu praktyk współczesnych z tradycyjnymi zwyczajami ludowymi. Na podstawie przeprowadzonej analizy można stwierdzić, że przedmiot badań podlega dynamicznym transformacjom. Zaobserwowano, że dominuje selektywne podejście do dawnych wierzeń i rytuałów, co przejawia się tym, że zachowane są pewne cechy formalne praktyk, natomiast ich pierwotne znaczenie magiczne lub religijne zostało utracone.</p>
13
Dettloff, Paweł. "Modele architektoniczne narzędziem włoskiej praktyki projektowania i ich stosowanie w dawnej Rzeczypospolitej." Kwartalnik Historii Kultury Materialnej 69, no. 1 (2021): 75–99. http://dx.doi.org/10.23858/khkm69.2021.1.005.
Full textAbstract:
Artykuł poświęcony jest wyjaśnieniu pojęcia modelu architektonicznego, jego genezy i praktyki zastosowania na ziemiach polskich. Zwyczaj ich wykonywania wprowadzili w Rzeczypospolitej włoscy architekci, a ugruntować mogli budowniczowie z krajów niemieckich. Modele były znane i wykonywane od XVI w., zapewne znacznie częściej niż wskazują na to nieliczne, zachowane do dziś egzemplarze. Te ostatnie pochodzą z XVIII w., a przedstawiają hełmy wież kolegiaty św. Anny w Krakowie, fasadę katedry poznańskiej oraz drewniany kościół w Szalowej.
14
Gambuś, Halina, Gabriela Zięć, Dorota Litwinek, Monika Drużkowska, Florian Gambuś, and Barbara Mickowska. "Porównanie wartości wypiekowej mąki z pszenicy orkiszowej z mąką z pszenicy zwyczajnej." Zywnosc Nauka Technologia Jakosc/Food Science Technology Quality 114, no. 1 (2018): 30–49. http://dx.doi.org/10.15193/zntj/2018/114/219.
Full textAbstract:
Celem pracy było porównanie składu chemicznego i wartości wypiekowej mąki typu 500 z pszenicy zwyczajnej z mąką z pszenicy orkiszowej uzyskanych podczas przemiału laboratoryjnego ziarna uprawianego w gospodarstwach ekologicznych. Materiałem doświadczalnym były mąki i chleby pszenne wypieczone z tych mąk. Oceniono wartość technologiczną mąki, w tym wodochłonność metodą AACC oraz skład chemiczny mąk metodami AOAC. Wypieczone chleby metodą bezpośrednią oceniono organoleptycznie, a następnie zmierzono ich objętość, wilgotność i parametry tekstury miękiszu w dniu wypieku, jak również podczas trzydobowego przechowywania. Mąka pszenna orkiszowa odznaczała się dużą wodochłonnością i zawartością glutenu o słabej jakości, co potwierdziły wypieki, gdyż objętość chlebów z mąki orkiszowej była istotnie mniejsza w porównaniu z objętością chleba pszennego z mąki handlowej. Mąka z trzech odmian pszenicy orkiszowej odznaczała się istotnie większą zawartością białka ogółem w porównaniu z mąką z pszenicy zwyczajnej, natomiast pod względem zawartości pozostałych składników chemicznych, tj. skrobi, włókna pokarmowego, tłuszczu i popiołu, mąki orkiszowe nie różniły się istotnie od mąki z pszenicy zwyczajnej tego samego typu 500 zakupionej w młynie przemysłowym. Zawartość aminokwasów egzogennych oraz wskaźniki: aminokwasu ograniczającego – CS i aminokwasów egzogennych EAA w mące orkiszowej i mące z pszenicy zwyczajnej były porównywalne. Na podstawie wyników wilgotności miękiszu i jego profilu tekstury (analiza TPA) nie można autorytatywnie stwierdzić, że pieczywo wyprodukowane z mąki orkiszowej ulega szybkiemu starzeniu się, jak również nie można potwierdzić doniesień o dłuższym zachowaniu świeżości przez to pieczywo w porównaniu z chlebami z mąki z pszenicy zwyczajnej.
15
Smolarek, Dariusz. "Muzyka instrumentalna kapeli kościoła farnego pw. św. Jadwigi Śląskiej w Grodzisku Wielkopolskim." Roczniki Humanistyczne 69, no. 12 (2021): 51–67. http://dx.doi.org/10.18290/rh216912-4.
Full textAbstract:
Zachowane muzykalia osiemnastowiecznych kościelnych kapel muzycznych wskazują, że w ich repertuarze znajdowały się nie tylko dzieła sakralne, ale również instrumentalne. Bardzo popularnym gatunkiem były utwory zwane symfonią. Jednym z takich zasobów z utworami instrumentalnymi są nuty po kapeli muzycznej parafii św. Jadwigi Śląskiej w Grodzisku Wielkopolskim.
 Autorami zachowanych symfonii byli zagraniczni kompozytorzy z kręgu szkoły mannheimskiej oraz dojrzałego kręgu klasycznego. Dla rodzimych twórców stanowili oni wzór tworzenia utworów instrumentalnych. Symfonie, jak to było w ówczesnym zwyczaju, były wykonywane również podczas liturgii. Można więc mówić o zjawisku zwanym symfonia kościelna.
16
Grzybowski, Jerzy. "Życie codzienne polskich robotników rolnych na Łotwie w latach 1928-1939." Studia Polonijne 42 (November 24, 2021): 37–56. http://dx.doi.org/10.18290/sp2142.2.
Full textAbstract:
Polska międzywojenna była dla gospodarki łotewskiej głównym eksporterem robotników sezonowych. W latach 1928-1939 w rolnictwie łotewskim znalazło zatrudnienie ponad 100 tys. Polaków. Większość robotników rekrutowała się spośród małorolnych i bezrolnych chłopów, którzy przyjechali do Łotwy „za chlebem”. Polscy emigranci rolni byli dla Łotyszów swoistą wizytówką Polski. Ich codzienne zachowania kształtowały wyobrażenia Łotyszów na temat Polski i Polaków. Emigranci byli oceniani przez pryzmat tego, jak wykonywali swoje obowiązki i spędzali czas wolny. Pod względem moralno-etycznym robotnicy polscy byli zróżnicowani. Zdarzali się ci, którzy nie potrafili zaakceptować lokalnych zwyczajów życia i pracy, na skutek czego musieli szybko wrócić do kraju. Niemniej większość sumiennie wykonywała swe obowiązki i godnie prezentowała swój kraj, dzięki czemu zaskarbiła przychylność pracodawców łotewskich.
17
Wójcik, Anna. "Użytkowa funkcja muzyki w gambijskiej szkole podstawowej." Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 16, no. 1(59) (2021): 53–65. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2021.1659.04.
Full textAbstract:
Proces przekazywania wiedzy i umiejętności jest dostosowany do potrzeb użytkowych w danym kraju, do jego poziomu rozwojowego, a także zamknięty w ramach tolerancji, czy też zwyczajów kulturowych oraz religijnych społeczności. Niniejszy artykuł jest zbiorem wniosków dotyczących obecności dziedziny sztuki - muzyki, jako instrumentu edukacyjnego w szkole podstawowej Chernobaba w Manjai Kunda w Gambii, sformułowanych na podstawie jednodniowej obserwacji. Zastosowaną metodą badawczą była obserwacja etnograficzna naturalistyczna, która dostarczyła danych o uczniach i nauczycielach w codziennych sytuacjach, a jej rezultatem są spostrzeżenia i subiektywne wnioski, które mogą być inspiracją dla czytelników do wprowadzenia zmian w podejściu do przedmiotu z zakresu sztuki w szkołach podstawowych. Nauczyciele szkoły Chernobaba modelują zachowania dźwiękowo-ruchowe, a naturalną drogą uczenia się jest imitacja spontanicznych reakcji. Nauczyciele są w klasie głosem dominującym podczas realizacji sekwencji tonalnych i rytmicznych, stanowią wzorzec do naśladowania.
18
Góral, Dariusz, and Łukasz Stadnik. "Zależność wybranych cech mechanicznych marchwi (Daucus carota L.) i pietruszki zwyczajnej (Petroselinum sativum Hoffm.) od kinetyki obróbki chłodniczej metodą odwróconej fluidyzacji." Acta Scientiarum Polonorum Technica Agraria 6, no. 1 (2007): 17–24. http://dx.doi.org/10.24326/aspta.2007.1.2.
Full textAbstract:
Celem badań było wykazanie czy metoda odwróconej fluidyzacji zastosowana w obróbce chłodniczej wpływa na polepszenie zachowania wybranych cech mechanicznych surowca po obróbce w stosunku do zamrażania owiewowego. Doświadczenie przeprowadzono na pietruszce zwyczajnej (Petroselinum sativum Hoffm.) odmiany Bardowicka oraz marchwi (Daucus carota L.) odmiany Ambrozja. Badane surowce poddano zamrażaniu dwiema metodami: w zamrażarce (Whirpool, AFG 543-C/H, temperatura -30°C) oraz metodą odwróconej fluidyzacji (impingement, temperatura -15°C). Rozmrażanie surowców przeprowadzono w stałej temperaturze środowiska 15°C, w: środowisku wodnym i w powietrzu w warunkach konwekcji swobodnej oraz metod impingement. W ramach doświadczenia badano kinetyk przebiegu procesów zamrażania i rozmrażania oraz siły sprężystości i siły cięcia. Najwyższe szybkości obróbki zarówno w czasie zamrażania, jak i rozmrażania uzyskano dzięki zastosowaniu metody impingement. Badania marchwi oraz pietruszki jednoznacznie potwierdzają przewagę metody impingement w obróbce chłodniczej.
19
Heath, Malcolm. "Poznanie w Poetyce Arystotelesa." Forum Poetyki, no. 7 (March 6, 2017): 40–57. http://dx.doi.org/10.14746/fp.2017.7.26760.
Full textAbstract:
Artykuł bada Arystotelesowskie rozumienie znaczenia percepcyjnego i rozumowego poznania dla tworzenia i odbioru poezji. We wstępnym opisie Arystotelesowskiej psychologii poznawczej ukazuje, że percepcja jest dla niego wystarczająco ważna, by objąć bogate, złożone wzorce zachowań ludzkich i zwierzęcych oraz bada interakcję między percepcją (poznanie szczególnego oraz „że”) i wyjątkowych zdolności rozumu (które umożliwiają poznanie uniwersalnego oraz „dlaczego”) w ludzkim zachowaniu. Pozostała część artykułu odnosi tę problematykę do licznych zagadnień związanych z Poetyką: (1) skoro Arystotelesowska technê jest określana jako twórcza zdolność wykorzystująca rozum, to jak poetycka technê może przejawić się w dziele poetów działających poprzez nie-rozumowy zwyczaj lub talent? (2) dlaczego Arystoteles uważa, iż przyjemność wynikająca z naśladowania wymaga ingerencji rozumu? (3) co ma Arystoteles na myśli, kiedy przeciwstawia historię (zajmującą się tym, co szczególne) poezji (zajmującej się tym, co ogólne)? (4) jak można pogodzić Arystotelesowskie podkreślanie uniwersalności i racjonalności w kompozycji fabuły poetyckiej z jego skłonnością do akceptowania w poezji irracjonalności i nieprawdopodobieństwa?
20
Leszczyńska, Bożena. "Wincenty Pol i ks. Karol Antoniewicz – wspólnota ducha i twórczości." Zeszyty Naukowe KUL 61, no. 1 (2020): 511–32. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2018.61.1.511-532.
Full textAbstract:
Wincenty Pol i ks. Karol Antoniewicz urodzili się w tym samym – 1807 roku. Pol bardzo cenił ks. Antoniewicza i innych polskich Ormian za ich pracę dla ojczyzny, za to, że wprowadzają polski język, polskie zwyczaje i wiarę katolicką. Podobnie, jak K. Antoniewicz, W. Pol brał udział w powstaniu listopadowym, podobnie też uczestniczył w dramatycznych wydarzeniach związanych z rabacją galicyjską, czy pożarem Krakowa w 1850 roku. Obu poetów łączy umiłowanie ojczystej przyrody, piękno polskiego patriotyzmu i przekonanie, że u źródeł tożsamości narodu leży wspólnota wiary i tradycja języka. Obaj swe pierwsze utwory publikowali we Lwowie. Ich poezja służyła „ku pokrzepieniu serc”. Obaj poeci często odwołują się do tradycji modlitewnej. Ich twórczość przeniknięta jest prostotą. Franciszek Wężyk pisał o W. Polu, że jest to pełen talentu pisarz, który z pięknymi zdolnościami łączy złote serce: „Myśl jego to iskry z niebios, a dźwięk wyrazów − muzyka”. Słowa te doskonale pasują także do osoby ks. Antoniewicza, poety którego również warto przypomnieć. Obaj w głębi nocy cierpienia, dzięki swej głębokiej wierze w Bożą Opatrzność, zachowali godność i pogodę ducha.
21
Skowronek, Anna. "Kształtowanie się systemu społecznego w Besarabii w latach 1812-1873." Balcanica Posnaniensia. Acta et studia 26 (January 24, 2020): 155–70. http://dx.doi.org/10.14746/bp.2019.26.9.
Full textAbstract:
Besarabia to region historyczny, który w XIX wieku stanowił część Imperium Rosyjskiego. Przez cały wiek funkcjonowania w Imperium Rosyjskim Besarabia zachowała swój wieloetniczny i wielokulturowy charakter. Rosja zaczęła kształtować nową administrację oraz skład społeczny prowincji, czyniąc ją podobną do reszty Imperium. Najbardziej znaczące zmiany zaszły pod rządami Mikołaja I w latach 30-tych i 40-tych XIX wieku, kiedy gubernatorem Besarabii i reszty tzw. Nowej Rosji był gen. Michaiła Woroncowa. W wyniku wprowadzenia kilku dekretów prawnych (ros. ukazy) niektóre grupy zostały połączone z innymi, co ułatwiło rządy prowincji i dało carom większe dochody z Besarabii. Ważne przemiany społeczne w Besarabii prowadzone przez władze centralne zostały ukończone na początku lat 70-tych, kiedy wszystkie prawa autonomii zostały zniesione, a status Besarabii został zmieniony z tzw. obłasti na gubernię pod rządami własnego gubernatora. W międzyczasie prowincja przeszła proces rusyfikacji, gdy rząd centralny wprowadził rosyjski jako jedyny język urzędowy, a prawo rosyjskie zastąpiło lokalne zwyczaje prawne. W rezultacie Besarabia wydawała się być jak każdy inny region Rosji, z niewielkimi szansami na odrodzenie.
22
Woziwoda, Beata, Anastazja Krzyżanowska, Katrzyna Brzeska, Agnieszka Kopka, and Anna Woziwoda. "Dendroflora parku podworskiego we wsi Wojsławice w powiecie zduńskowolskim." Biuletyn Szadkowski, no. 17 (November 20, 2017): 103–24. http://dx.doi.org/10.18778/1643-0700.17.07.
Full textAbstract:
Park w Wojsławicach jest cenną pozostałością dawnego założenia dworskiego, powstałego na przełomie XIX i XX wieku wokół siedziby rodziny Siemiątkowskich. Oryginalny układ przestrzenny założenia został zmieniony w wyniku zmian sposobu zagospodarowania terenu po upaństwowieniu, a następnie sprywatyzowaniu (części) obiektu. Obecnie na dendroflorę parku składają się 73 gatunki drzew i krzewów (20 gatunków iglastych i 53 gatunki liściaste), reprezentujących 23 rodziny. Charakterystycznym komponentem parku są liczne okazałe jesiony wyniosłe Fraxinus excelsior, klony zwyczajne Acer platanoides i topole kanadyjskie Populus canadensis. Walorem parku są wielogatunkowe zgrupowania drzew, najlepiej zachowane w części (centralnej) przypałacowej. Nowsze elementy założenia tworzone są głównie przez barwne odmiany i formy obcych gatunków krzewów iglastych i liściastych. Wśród szczegółowo zinwentaryzowanych 281 drzew i drzewiastych form krzewów dostępnych w części nieleśnej parku i blisko 300 drzew w części leśnej, wyróżnia się 10 okazów o wymiarach pomnikowych.
23
Zalewska, Anna. "Elementy tricksteriady w dawnych polskich i rosyjskich zwyczajach kolędniczych." Acta Polono-Ruthenica 2, no. XXV (2020): 121–36. http://dx.doi.org/10.31648/apr.5622.
Full textAbstract:
Celem niniejszego artykułu jest analiza porównawcza działalności polskich i rosyjskich kolędników, którą rozpatrywać można w kategoriach symbolicznej tricksteriady. Jako materiał źródłowy wykorzystano opisy zwyczajów kolędniczych kultywowanych w XIX i na początku XX wieku, zawarte głównie w opracowaniach etnograficznych. Wspomniany wyżej problem nie doczekał się do chwili obecnej opracowań wykraczających poza dość zdawkowe uwagi dotyczące tricksterskiej natury przebierańców oraz ich zabaw. Kultura ludowa, tj. twór synkretyczny, ukształtowana została z elementów pogańskich i chrześcijańskich. W kontekście podjętej w niniejszym artykule tematyki dowodzą tego obrzędy słowiańskie, takie jak bożonarodzeniowe i noworoczne kolędowanie. „Przybysze z innego świata”, przebrani za zwierzęta oraz postacie antropomorficzne, naruszają kultu-rowe tabu. Czas karnawału sprawia, że dochodzi do odwrócenia porządków: akceptowane jest wówczas nawet obsceniczne zachowanie. Kolędnicy występujący w roli wędrownych aktorów wydają się zatem wcieleniem błazna na scenie.
24
Rulka, Kazimierz. "Stan religijno-moralny parafii rzymskokatolickiej w Szadku w drugiej połowie XVIII wieku – życie sakramentalne, kult Boży, zwyczaje nieakceptowane przez Kościół." Biuletyn Szadkowski, no. 16 (February 9, 2016): 7–29. http://dx.doi.org/10.18778/1643-0700.16.01.
Full textAbstract:
Stan religijno-moralny osób należących do parafii rzymskokatolickiej w Szadku w drugiej połowie XVIII w. uzależniony był w dużej mierze od przyjmowania przez nich sakramentów. Regularnie parafianie przyjmowali: chrzest, pokutę i Komunię świętą (przede wszystkim wielkanocną), małżeństwo oraz sakrament chorych; tylko niektórzy parafianie otrzymali sakrament bierzmowania; jedynie trzech mężczyzn z parafii Szadek przyjęło w XVIII w. sakrament kapłaństwa. Kult Boży w parafii Szadkowskiej sprawowany był z udziałem parafian przede wszystkim w niedziele i święta kościelne, których do 1775 r. w kalendarzu liturgicznym archidiecezji gnieźnieńskiej, do której należała parafia Szadek, było czterdzieści, a aktualnie ich liczba została zredukowana do szesnastu. Szczególna cześć oddawana była Trójcy Przenajświętszej, Synowi Bożemu Jezusowi Chrystusowi i Duchowi Świętemu. Żywy był także kult maryjny, który wyrażał się w obchodzeniu świąt maryjnych, otaczaniu czcią istniejących w kościele parafialnym ołtarzy oraz obrazów poświęconych Najświętszej Maryi Pannie. Spośród świętych w świadomości wiernych najtrwalej zapisywali się ci, którzy mieli w kalendarzu liturgicznym Kościoła wyznaczone uroczyście obchodzone święta, a także swoje ołtarze czy obrazy w kościele parafialnym. Kult Boży wyrażał się także w sprawowanych w tym czasie nabożeństwach specjalnych. W Szadku odprawiane było czterdziestogodzinne nabożeństwo; tzw. suche dni (dni kwartalne), zwyczajowo dni zebrań bractw i cechów; a także tzw. dni krzyżowe, obchodzone wiosną jako dni modlitwy błagalnej o urodzaj i zachowanie od klęsk żywiołowych. Do zwyczajów i obrzędów zwalczanych przez Kościół należały: publiczne biczowania się, stypy pogrzebowe (tzw. Boże obiady), rzucanie owsem w uroczystość św. Szczepana, dyngusy w drugi dzień Wielkanocy, sobótka, obiaty (wystawianie pożywania dla zmarłych).
25
Chrząszcz, Bartosz. "Bezkompromisowa ucieczka do dyktatury. Teologia polityczna Juana Donoso Cortésa." Studenckie Prace Prawnicze, Administratywistyczne i Ekonomiczne 37 (September 30, 2021): 93–111. http://dx.doi.org/10.19195/1733-5779.37.7.
Full textAbstract:
Krytyka rewolucji nie jest właściwa wyłącznie myślicielom francuskim. Reakcjonizm odnosi się do tych, których dotknęła klęska ancien régime’u. W nurt ten wpisuje się Juan Donoso Cortés, a niniejszy artykuł służy uważnemu przeanalizowaniu jego osoby pod kątem przemiany światopoglądowej i krytyki doktryn o rewolucyjnym rodowodzie oraz przedstawieniu śmiałej koncepcji tego dyplomaty, to jest dyktatury w imię ładu prawdziwego. Choć hiszpański konserwatysta nie stworzył przywołanej koncepcji całkowicie od podstaw, gdyż opierał się na doktrynie Josepha de Maistre’a, to jednak należy stwierdzić, że rozwinął ją, obudowując dodatkowo ideowym uzasadnieniem. Przejawiając zakorzenione w platońsko-augustiańskiej filozofii podejście pesymistyczne, wyrażał postawę bliską francuskiej odmianie tradycjonalizmu. Inicjator decyzjonizmu z jednej strony oraz kontynuator tradycjonalistycznych zwyczajów z drugiej, sformułował intrygującą konstrukcję będącą zarówno kontynuacją wielu stanowisk myśli konserwatywnej, jak i — przy zachowaniu wyraźnie zachowawczych tendencji — otwarciem jej na nowe rozwiązania. Wszystko dla urzeczywistnienia największego celu — obrony ładu prawdziwego.
26
Gessel-Kalinowska vel Kalisz, Beata. "POSTRZEGANIE ZWYCZAJÓW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO OBOWIĄZKU ZACHOWANIA POUFNOŚCI W ARBITRAŻU. ANALIZA WYNIKÓW ANKIETY PRZEPROWADZONEJ PRZEZ SĄD ARBITRAŻOWY LEWIATAN WŚRÓD POLSKICH PRAKTYKÓW ARBITRAŻOWYCH." Zeszyty Prawnicze 13, no. 3 (2016): 89. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2013.13.3.04.
Full textAbstract:
THE PERCEPTION OF THE PRACTICE OF CONFIDENTIALITY IN ARBITRATION. AN ANALYSIS OF THE RESULTS OF A SURVEY CARRIED OUT BY THE LEWIATAN COURT OF ARBITRATION AMONG POLISH ARBITRATION PRACTITIONERS Summary As with numerous other systems of law, such as Norwegian, Swedish or Australian law, the Polish legal system does not have a clear and uniform norm of law governing confidentiality and privacy in arbitration. Public opinion frequently refers to the role of custom as the source of the obligation to preserve confidentiality, although usually it does so without a detailed analysis of the subject and object of this obligation. This fact provided the inspiration for a survey carried out among Polish arbitration practitioners. The results of the survey present an interesting picture of what is subjectively perceived by arbitration practitioners as forming part of the confidentiality canons in arbitration proceedings. In principle, they reflect the worldwide trends, i.e. as far as the object of the confidentiality obligation is concerned – in camera sessions and the confidentiality of awards, and as regards its subject – the confidentiality obligation imposed on arbitrators and arbitration institutions. In addition, the customary practice of keeping confidential any information obtained in the course of proceedings is perceived as the right conduct as far as the object of the obligation is concerned. One of the very controversial issues is the matter of parties’ responsibilities, which leads to further questions as to individual arbitrators’ membership of the social (professional) group known as “arbitration practitioners”.
27
Ostrowska-Tryzno, Anna, and Anna Pawlikowska-Piechotka. "Dziedzictwo wielokulturowości jako podstawa zrównoważonego rozwoju turystyki miejskiej w Warszawie – czas pandemii COVID-19." MAZOWSZE Studia Regionalne 38, no. 38 (2021): 51–69. http://dx.doi.org/10.21858/msr.38.03.
Full textAbstract:
Wprowadzenie: znaczenie wielokulturowości dla rozwoju turystyki, podkreślane konsekwentnie w literaturze przedmiotu, świadczy o popularności tej formy turystyki. Polska historycznie była krajem przejściowym między Wschodem a Zachodem, krajem, w którym obok siebie istniały różne kultury: polska, niemiecka, żydowska i rosyjska. Polska przez wieki była miejscem spotkań różnych religii i kultur, a dzisiejszy krajobraz wciąż na to wskazuje. Katastrofa II wojny światowej przyniosła unicestwienie społeczeństwa wielokulturowego i stworzyła niespotykaną dotąd w naszej historii jednorodność. Dziedzictwo żydowskie i miejska turystyka kulturowa: w swojej prawie 2000-letniej diasporze Żydzi byli obecni w Polsce od ośmiuset lat: od wczesnego średniowiecza do Holokaustu, do Zagłady w okresie II wojny światowej. Od innych grup społecznych Żydów wyróżniała religia, język, zwyczaje, sztuka i architektura. W okresie międzywojennym XX w. Polska była domem największej społeczności żydowskiej w Europie, wyróżniającej się ogromną żywotnością kulturową i intelektualną. Zachowane ślady, materialne i niematerialne wielokulturowości w Warszawie stały się podstawą rozwoju turystyki kulturowej. Czas pandemii a turystyka miejska: wybuch pandemii COVID-19 silnie uderzył w sektor turystyczny: obowiązują ograniczenia w podróżowaniu i zwiedzaniu obiektów. Dlatego konieczna jest weryfikacja prognoz i przygotowanie nowych rekomendacji dla kierunków turystyki kulturowej w czasie pandemii i w okresie po jej zakończeniu. Podsumowanie i wnioski: zainteresowanie dziedzictwem żydowskim jest silne od kilku dekad i wielu turystów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych chce zgłębiać kulturę żydowską i zabytki przeszłości. Pomimo ograniczeń sanitarnych nawet w czasie pandemii jest to możliwe, jednak potrzebne jest wypracowanie racjonalnych procedur, aby zarówno zapewnić reżim sanitarny, jak i odbudować zaufanie konsumentów.
28
Olchowa, Gabriela. "„Kto znał – niech wspomni” o prywatnych nekrologach rocznicowych w czeskiej, słowackiej i polskiej prasie." Bohemistyka, no. 3 (September 7, 2018): 259–74. http://dx.doi.org/10.14746/bo.2018.3.4.
Full textAbstract:
Przedmiotem zainteresowania uczyniono nekrologi z okazji rocznicy śmierci zmarłego ogłaszane przez jego bliskich. Celem było ustalenie struktury tego gatunku funeralnego, opisanie wykorzystanych środków językowych i podanie typowych cech. Na podstawie konfrontatywnych badań wskazano różnice i podobieństwa. Analizie poddano prywatne nekrologi rocznicowe zamieszczone w czeskiej, słowackiej i polskiej prasie lokalnej, które ukazały się od 1.08.2017 do 31.12.2017 roku. Wydzielono stałe komponenty tworzące strukturę badanych tekstów: data rocznicy śmierci, dane identyfikujące zmarłego, wspomnienie, podpis nadawcy. Najbardziej wyodrębniają się nekrologi polskie, ponieważ jako jedyne stanowią nie tylko wspomnienie o śmierci bliskiego, ale przede wszystkim zawiadamiają o mszy świętej odprawianej w intencji zmarłego lub zapraszają na wspólną modlitwę, co poświadcza głęboko zakorzenioną w Polsce tradycję i wpływ chrześcijaństwa na kulturę polską. Z kolei najwięcej wspólnych cech mają nekrologi czeskie i słowackie, które poza niewielkim różnicami są tożsame. Stwierdzono, że badane teksty mają stereotypową konstrukcję, częstokrotnie powielane schematy i formuliczny kształt językowy. Wyodrębniona i najważniejsza część poświęcona jest zmarłemu, który ukazany jest z punktu widzenia żałobników i poprzez uczucia jakie żywią do niego, natomiast formuły finalne różnicują nekrologi w obrębie poszczególnych języków. Badania potwierdziły, że wyraz pamięci o zmarłym w rocznicę jego śmierci to zwyczajowe zachowanie w kulturach zachodniosłowiańskich.
29
Król-Mazur, Renata Maria. "Życie towarzyskie Ormian lwowskich od połowy XIX wieku do 1939 roku." Res Historica, no. 42 (March 23, 2017): 183. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2016.42.183-219.
Full textAbstract:
<p style="text-indent: 1.25cm; margin-bottom: 0cm; line-height: 150%;" align="JUSTIFY">W tekście zostało przedstawione życie towarzyskie Ormian polskich zamieszkujących we Lwowie bądź też związanych z tym miastem koneksjami rodzinnymi w okresie od połowy XIX w. do 1939 r. Ze względu na zachowane materiały źródłowe przedmiotem rozważań były sfery ziemiańskie oraz inteligencja. W pierwszej części autorka podjęła problematykę skomplikowanej kwestii „dziwnej” tożsamości Ormian zamieszkujących na terenach polskich. Wykazała, iż na początku XX w. wykształciła się specyficzna tożsamość Ormian polskich, co można określić łacińską formułą <em>gente Armeni natione Poloni</em>. Ich odmienność od etnicznych Polaków polegała na pamięci o innym pochodzeniu, innym rodzie (<em>gens</em>), a jedynym namacalnym dowodem pozostał obrządek. Następnie omówiła konkretne przykłady życia towarzyskiego, opisując bale karnawałowe, zarówno te organizowane w prywatnych domach, jak i te oficjalne (w tym słynny z okresu międzywojennego na całą Polskę „bal ormiański”), omówiła najbardziej popularne sposoby spędzania wolnego czasu – życie salonowe, organizacje i uczestnictwo w potańcówkach, przedstawieniach teatralnych, koncertach muzycznych imprezach charytatywnych, polowaniach, gonitwach koni; wyjazdy na kuracje oraz wczasy zagraniczne. Dzięki artykułowi możemy poznać zwyczaje i reguły panujące w tym środowisku na przestrzeni omawianego okresu oraz śledzimy proces akulturacji Ormian. Artykuł jest szczególnie cenny dla współczesnej mniejszości ormiańskiej, która jest bardzo aktywna w odkrywaniu i pielęgnowaniu historii swojego narodu. Dzięki niemu członkowie niektórych rodów – zwłaszcza ci odkrywający dopiero swoją „ormiańskość”, mogą również poszerzyć wiedzę o swoich przodkach.</p><p style="margin-bottom: 0cm; line-height: 150%;" align="JUSTIFY"><span lang="en-US"><br /></span></p>
30
Rozenblit, Jerzy W. "Building a research program at an American university: strategies for sustainable success." HIGHER SCHOOL’S PULSE 11, no. 1 (2017): 10–14. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0009.9268.
Full textAbstract:
Niniejszy artykuł opisuje możliwości i strategie tworzenia programów badawczych z zewnętrznym finansowaniem na amerykańskich uczelniach w dziedzinach ścisłych (nauki przyrodnicze, technologia, inżynieria oraz matematyka). Artykuł jest napisany z perspektywy wieloletniego pracownika naukowego, który prowadzi badania i przeszedł przez wszystkie szczeble kariery naukowej (asystent, profesor nadzwyczajny i profesor zwyczajny) oraz przez kilka lat stał na czele dużego wydziału na University of Arizona. Propozycja umowy zatrudnienia dla młodszego członka kadry naukowej powinna zawierać odpowiedni pakiet początkowy, który umożliwia rozpoczęcie programu badawczego przez otwarcie laboratorium i zatrudnienie laborantów spośród studentów. Spektrum źródeł finansowania badań w zakresie nauk ścisłych jest opisane wraz z krótką wzmianką o obecnym klimacie finansowym i mechanizmach finansowania w USA. Ponieważ młodszy członek kadry naukowej zmierzy się niejednokrotnie z odmową przyznania środków, będzie potrzebować zachęty oraz pragmatycznych porad, które pomogą skupić wysiłki, wytrwać i nadal startować w konkursach dotacyjnych, co ostatecznie zaowocuje uzyskaniem finansowania. Niniejszy artykuł zwiera również sugestie, jak planować granty i składać wnioski. Na zakończenie autor wnosi o to, żeby kadra naukowa zachowała wysokie standardy akademickiej uczciwości, etyki i jakości oraz nie ulegała pokusie pozyskiwania środków finansowych jedynie w celu generowania wyższych wskaźników swojej produktywności.
31
Krakowiak, Czesław. "Numerus concelebrantium." Ruch Biblijny i Liturgiczny 66, no. 3 (2013): 233. http://dx.doi.org/10.21906/rbl.68.
Full textAbstract:
Msza św. koncelebrowana przywrócona w Kościele łacińskim przez Konstytucję o liturgii (nn. 57–58) początkowo była dozwolona jedynie w uściślonych przypadkach. Wymagano także, aby przewodniczył jej biskup lub jego delegat. W procesie przygotowywania przez Kongregację Kultu Bożego obrzędów koncelebry próbowano określić także liczbę koncelebrujących kapłanów. Jednak w wydanym w 1965 r. Ritus servandus zaznaczono jedynie, że zależy to od konkretnych warunków, w których ma miejsce koncelebracja Mszy św. Najważniejszym kryterium jest wielkość prezbiterium, aby koncelebrujący mogli otaczać ołtarz, nie zasłaniając go wiernym. Obecnie Mszy św. koncelebrowanej może przewodniczyć każdy prezbiter. Taka forma sprawowania Mszy św. stała się zwyczajną praktyką i jest zalecana zawsze wtedy, gdy jest wielu kapłanów i nie ma konieczności indywidualnej celebracji dla dobra wiernych. W ostatnich latach zauważa się tendencję do ograniczania liczby koncelebrujących, zachowując wskazania Ritus servandus. Potwierdza to podejmowanie tego problemu przez Kongregację Kultu Bożego, która przypomina i uzasadnia wcześniejsze przepisy Kościoła. Podkreśla się, że powinny być one zachowane, zwłaszcza w wielkich koncelebracjach i poza zwykłymi miejscami sprawowania Mszy św. Każda bowiem Msza św. koncelebrowana powinna ukazywać i w znakach wyrażać jej teologiczne znaczenie, tzn. jedność kapłaństwa, jedność Ofiary Chrystusa i jedność ludu Bożego.
32
Norkunas, Martha. "Narrating the Racialization of Space in Austin, Texas and Nashville, Tennessee." Colloquia Humanistica, no. 4 (December 31, 2015): 11–25. http://dx.doi.org/10.11649/ch.2015.002.
Full textAbstract:
Narrating the Racialization of Space in Austin, Texas and Nashville, TennesseePeople of color in the United States have been obligated to move through public space in particular ways, dictated by law and social custom. Narrators create cognitive maps of movement in the city shaped by racial codes of behavior. The maps change over time as law and social custom changes. The fluidity of the maps is also influenced by status, gender, class, and skin tone. This paper examines a rich body of oral narratives co-created with African Americans from 2004 to 2014 focusing on how men and women narrate their concepts of racialized space. It moves from narratives about the larger landscape — the city — to smaller, more personal public places — the sidewalk and the store — to intimate sites of contact in the public sphere. Many of the narratives describe complex flows of controlled movement dictated by racial boundaries in the context of capitalism. The narratives form an urban ethnography of the power relations inscribed on the landscape by racializing movement in space. Narracje o urasowieniu przestrzeni w Austin (Teksas) i Nashville (Tennessee)Nie-Biali w Stanach Zjednoczonych byli zmuszeni do poruszania się w przestrzeni publicznej w szczególny sposób, określony przez prawo i zwyczaj społeczny. W swoich narracjach badani tworzą mapy kognitywne ruchu w mieście, kształtowane przez rasowe kody zachowania. Mapy te zmieniały się w czasie pod wpływem zmian prawnych i zwyczajowych. Na płynność tych map wpływały także status, płeć, klasa i odcień koloru skóry. W artykule przeanalizowano bogaty zbiór relacji ustnych tak zwanych Afroamerykanów, zbieranych w latach 2004-2014; uwaga skupia się na tym, jak mężczyźni i kobiety opowiadają o swoim widzeniu przestrzeni urasowionej. Omówiono narracje o szerszej przestrzeni miasta, jak i węższej, skoncentrowanej na bardziej osobistych miejscach publicznych, takich jak sklep. Wiele narracji opisuje złożone wiązki kontrolowanych ruchów, dyktowane przez granice rasowe w kontekście kapitalizmu. Narracje te tworzą etnografię miejskości o relacjach władzy wpisanych w krajobraz, opartych na urasowieniu ruchu w przestrzeni.
33
Sakowicz, Eugeniusz. "Pedagogiczny wymiar polskiej ludowej teologii i pobożności według Edmunda Bojanowskiego. Szkic do badań pedagogiczno-etnologiczno-religijnych." Zeszyty Naukowe KUL 60, no. 4 (2020): 125–41. http://dx.doi.org/10.31743/zn.2017.60.4.125-141.
Full textAbstract:
Edmund Bojanowski wpisał się na trwałe nie tylko w dzieje XIX w. Kościoła katolickiego w Polsce, ale i w rzeczywistość współczesną. Pozostawił po sobie bogate materiały archiwalne, pozwalające poznać horyzonty i głębię jego myśli, odkryć oryginalność i aktualność (wtedy i dziś) jego planów i zamiarów, w których centrum zawsze usytuowany był drugi człowiek, najbardziej zaś dziecko. Opracował koncepcję pedagogiczną, kładąc nacisk na podstawy teoretyczne, praktyczne i organizacyjne tzw. ochron – przedszkoli, będących miejscami pracy nad wszechstronnym – integralnym rozwojem dzieci. To właśnie ze względu na tę instytucję założył Zgromadzenie Sióstr Służebniczek. Dorobek pisarski E. Bojanowskiego stanowią rękopisy, notatki z publikacji (książek, artykułów) innych autorów, zarówno jemu współczesnych oraz wcześniejszych. Wytrwały w poszukiwaniach, niestrudzony w sporządzaniu wypisów z lektur, gromadził materiały z wielu dziedzin nauki oraz kultury, w tym z zakresu folklorystyki i historii. W zbiorze archiwalnym znajdują się „dokumenty” mówiące o religijności ludowej, szkice żywotów świętych, formuły oraz teksty modlitw będące przykładem ludowej religijności. Rejestrował opowiadania, legendy, pieśni, piosnki. Zasób źródłowy E. Bojanowskiego ma wysoki walor poznawczy, rzec można – historyczny. Poprzez pracę dokumentalisty, pisarza służył on dziedzictwu kulturowemu Polski, będącej w jego czasach pod zaborami. Był heroldem suwerenności ojczyzny poprzez dzieło edukacji i wychowania dzieci. Ludowa teologia, którą E. Bojanowski znał bardzo dobrze oraz pobożność ludowa, którą praktykował była dlań nie tylko „miejscem teologicznym”, ale równocześnie swoistą przestrzenią wychowywania dzieci i w ogóle młodego pokolenia. Pedagogiczny wymiar polskiej ludowej teologii i pobożności uwyraźniał się w systemie wychowawczym opracowanym przez błogosławionego pedagoga. Oryginalność i specyfika ludowej teologii i pobożności była wyzwaniem dla E. Bojanowskiego i złożonego przez niego zgromadzenia zakonnego. Siostry Służebniczki wpajały dzieciom patriotyczny „ducha”, inspirowanego właśnie przez polską ludową teologię i pobożność. Wychowywały do polskości. Edukacja służyć miała zachowaniu języka i dziedzictwa kultury, a tym samym tożsamości narodowej. Ostatecznie zaś miała przyczynić się do odzyskaniu przez Polskę niepodległości,. Wierzenia, obrzędy i zwyczaje ludowe ujawniały szereg wychowawczych aspektów. Edmundowe ochronki pełniły ludoznawczą misję. Pozwalały odkryć, pielęgnować i utrwalać to, co było cenne właśnie w ludowej teologii i pobożności. E. Bojanowski akcentował w życiu ludu wiejskiego poczucie własnej wartości, posadowionej i ugruntowanej na bogactwie kultury religijnej i dawnych obyczajów. Ochronki miały być „strażnicami” rodzinnej tradycji i narodowych obyczajów. Teoria i pragmatyka pedagogiczna E. Bojanowskiego stanowi wyzwanie dla współczesnej pedagogiki. Prowadzenie badań pedagogiczno-etnologiczne-religijnych jest dziś nakazem chwili.
34
Zając, Marian. "Znaczenie katechetyczne polskiej drogi maryjnej w kontekście błędnych współczesnych antropologii." Roczniki Teologiczne 66, no. 11 (2020): 5–18. http://dx.doi.org/10.18290/rt.2019.66.11-1.
Full textAbstract:
Współczesne przemiany dotykają także obszaru antropologii i religijności. Często wynika to z faktu, że społeczeństwo nie chce zaakceptować istnienia Boga oraz zasad, które On ustanowił. Jednak człowiek potrzebuje stabilizacji i punktu orientacyjnego, szczególnie w obszarze religijnym. Taką przestrzenią, choć okazjonalnie oprotestowaną przez zwolenników laickiego stylu życia, pozostaje wciąż obszar mariologii i związana z nią pedagogizacja maryjna. Jest to swoisty fenomen, jak prosty wzór życia zwyczajnej kobiety, nakierowany na służbę Bogu oraz bliźnim, opiera się nieustannie próbie czasu i atakom ideowych przeciwników. Maryjny wzór osobowy pokazuje, jak ocalić niezmienną zależność, jaka istnieje pomiędzy stworzeniem a Stwórcą, z zachowaniem pełnej wolności człowieka. Wdrożenie do nauczania katechetycznego zasady obserwowania Maryi, aby znaleźć w Niej inspirację w realizacji chrześcijańskiego powołania, jest dla wielu katechetyków szansą przeciwstawienia się współczesnym ideologiom, które przyjmują niepełny obraz człowieka i przez to głoszą fałszywe antropologie. W celu ratowania polskiej tożsamości religijnej preferowana jest w katechezie tzw. polska droga maryjna. W jej realizacji chodzi o przygotowanie katechizowanych do rozumienia tytułów maryjnych, które odsłaniają maryjny fenomen pięknego życia. Katecheza maryjna przez pośrednictwo między tym, co w wierze instytucjonalne a tym, co spontaniczne, stanowi punkt odniesienia dla zwyczajnego życia. Strategia pedagogizacji maryjnej zakłada pełną prawdę o człowieku, ponieważ akcentuje nie tylko jego potrzeby cielesne i materialne, ale także format duchowy, osobowy, transcendentny oraz religijny, eksponuje również zasadę, że sprawa grzechu jest integralną częścią prawdy o człowieku. Religijna pedagogizacja musi być ściśle związana ze słuchaniem współczesnego katechizowanego oraz powinna korzystać z nowych języków i metod komunikacji, co jest współcześnie traktowane jako zwycięska strategia. W nauczaniu katechetycznym Maryja musi być przedstawiona jako ta, która wskazuje na Jezusa, zachęca do szukania Go oraz do zjednoczenia się z Nim. Tak powinny być formułowane perspektywy katechezy maryjnej w warunkach polskich.