Добірка наукової літератури з теми "Wcielenie"

Argument z ukrytości Johna L. Schellenberga jest współcześnie jednym z najżywiej dyskutowanych argumentów za ateizmem. Rozumowanie kanadyjskiego filozofa wskazuje na problematyczność zjawiska niezawinionej niewiary w istnienie Boga przy założeniu, że doskonale kochający Bóg istnieje. W książce Ukrytość i wcielenie. Teistyczna odpowiedź na argument Johna L. Schellenberga za nieistnieniem Boga (2020), Marek Dobrzeniecki zaproponował nowatorską obronę przed tym argumentem, wykorzystującą chrześcijańską doktrynę o wcieleniu Syna Bożego. W artykule wykazuję, że obrona z Wcielenia nie odnosi sukcesu. Błędna jest bowiem jej kluczowa teza, iż Bóg wcielony musi być ukryty dla człowieka. W świetle tego rezultatu problematyczne staje się istnienie niezawinionej niewiary we Wcielenie. Ten problem ukrytości wcielonego Boga zawiera w sobie jako część składową problem ukrytości Boga w sformułowaniu Schellenberga.

Centralną prawdą wiary chrześcijańskiej jest prawda o Jezusie Chrystusie jako odwiecznym Synu Bożym, który, gdy nadeszła pełnia czasu, stał się człowiekiem. Prawda ta ma swoje odniesienie i oparcie w konkretnym wydarzeniu, jakim jest wcielenie Syna Bożego, którym jest Jezus Chrystus. Dlatego w Jezusie Chrystusie, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, dochodzi do spotkania Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Dochodzi do wymiany między tym, co boskie,i tym, co ludzkie, której celem jest przebóstwienie człowieka i uczynienie z niego przybranego syna Bożego oraz włączenie go w życie samego Boga. Spotkanie to odsłania jednocześnie prawdę o konstytutywnym ukierunkowaniu Boga na człowieka, jak i człowieka na Boga. Ukierunkowanie to jest związane z tym, że w Bogu istnieje Słowo, które ma zdolność do człowieczeństwa, tj. do stania się człowiekiem. Zdolność ta wynika z samego bytu Słowa i z tego, kim jest Ono w Bogu – immanentną samowypowiedzią Boga w Jego odwiecznym życiu trynitarnym i z tego względu jest również samowyrażeniem się Boga na zewnątrz. Dlatego kiedy Bóg wypowiada siebie na zewnątrz, co ma miejsce w akcie stworzenia, powstaje człowiek, któremu Bógofiarowuje się jako pełnia. W pierwszym punkcie niniejszego artykułu zostaje ukazany cel i motyw wcielenia Syna Bożego. Skoro wcielenie Syna Bożego znajduje się w centrum planu Bożego i jest odwiecznie zamierzone przez Boga, który stwarzając człowieka, myślał o wcieleniu swojego Syna, oznacza to, że wcielenia nie należy widzieć i rozumieć jakowydarzenia wymuszonego przez grzech człowieka. Ten ostatni natomiast wpłynął jedynie na sposób, w jaki dokonała się realizacja zamierzonego przez Boga pierwotnego celu stworzenia człowieka, jakim było przebóstwienie i usynowienie go oraz danie mu uczestnictwa w życiu Bożym. W drugim z kolei punkcie przedstawimy to, co wcielenie Syna Bożego przynosi ludzkości oraz to, że jest ono z jednej strony objawieniem najgłębszej tajemnicy na temat człowieka i jego powołania, z drugą zaś ich realizacją. Dlatego wcielenie Syna Bożego jest wydarzeniem, które odsłania prawdę o tym, że wielkość Boga i Jego chwała nie realizuje się kosztem pomniejszenia wielkości i chwały człowieka, gdyż jest ono wyniesieniem człowieczeństwa do szczytu jego możliwości i jest promocją człowieka przez Boga

Marcellus perceives the incarnation of Jesus as the moment when not only does the Logos assume a human body, but a change also occurs in God himself. The change consists in the expansion of a monad into a triad. It is the second transformation already. The first one took place at the beginning of creation. It was then that the Logos passed from the State of being „in God" to being „with God". Marcellus underlines that neither the first nor the latter can be defined as generation. The term „generation refers only to Jesus' birth from Mary. The changes undergone by God, first at creation, then at the incarnation, are not of permanent nature. On the contrary, they are temporary and reversible. Upon completing the history of the world, God will return to the monadic State. The incarnation will also come to an end. Marcellus presents the incarnation as temporary and „external" in relation to the Logos. When the „carnal economy" is completed, the Logos is to return to His original State of resting „in God".

Źródłem wszelkiej świętości i jedynym prawdziwie świętym jest tylko Bóg. To właśnie On wybiera sobie lud święty jako swoją szczególną własność, uświęca go i nie przestaje powoływać do świętości każdego z osobna, czyniąc z owej świętości jednocześnie dar i zadanie. Artykuł stara się odpowiedzieć na następujące pytania: Na czym polega świętość człowieka i jak dokonuje się „proces” jego uświęcenia? Jaką rolę w procesie tym odgrywa Chrystusowe wcielenie, przyjście na świat oraz Jego dobrowolne ogołocenie się (kenoza), wyzucie z Boskiej chwały i uniżenie, które widać w każdym niemal aspekcie Jego ludzkiego życia i publicznej działalności? Sięgając do dzieł współczesnej dogmatyki, ukazany jest związek między trzema pojęciami: wcielenie Logosu – kenoza Chrystusa – uświęcenie człowieka.

Współczesny świat dotknięty został kryzysem ekologicznym, który stanowi wyzwanie dla całej rodziny ludzkiej, a jednocześnie znak czasu. Również Kościół katolicki angażuje się w jego przezwyciężenie, zwłaszcza poprzez działalność katolików świeckich, kształtujących porządek doczesny. Chrześcijanie odnajdują w swojej wierze nadprzyrodzoną motywację do troski o stworzony świat. Jest nią Osoba i dzieło samego Jezusa Chrystusa. Poprzez swoje wcielenie wszedł on w świat materialny, przebóstwiając go. Dokonując dzieła zbawienia, wyzwolił od zepsucia grzechu nie tylko ludzi wszystkich czasów, lecz całe stworzenie. Przebywając na świecie, w trakcie swojego ziemskiego życia, obcował z przyrodą i korzystał z niej w moralnie godziwy sposób. Wcielenie, odkupienie i postawa Jezusa stanowią więc ważną przesłankę dla działania całego Kościoła.

La dottrina della divinizzazione del cristiano rappresenta il vertice delle aspirazioni dell’uomo, il segno piu alto della sua nobilta. Questa dottrina dimostra che l'uomo e chiamato a partecipare alla natura stessa di Dio, ad essere figlio di Dio non in senso metaforico, ma reale, e quindi ad essere partecipe di ció che e proprio di Dio, della sua vita e della sua felicita eterna.

Celem artykułu jest ukazanie spojrzenia św. Augustyna na płeć ludzką (sexus), obecnego w jego nauczaniu na temat wcielenia Syna Bożego. Z uwagi na znaczną rozpiętość zagadnienia artykuł koncentruje się na najbardziej reprezentatywnym komentarzu Augustyna do pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju: De Genesi ad litteram libri duodecim. Dzieło to jest cennym świadectwem nauczania o boskim pochodzeniu płci. „Człowiek” (homo) w dostępnej Augustynowi wersji łacińskiej Rdz 1,26–27 to zarówno „mężczyzna” (mas, masculus), jak i „kobieta” (femina, mulier). Kobieta różni się od mężczyzny fizjonomią i cechami biologicznymi, inne różnice wynikają z uwarunkowań życia społecznego, jednak co do godności bycia stworzoną na obraz Boży kobieta jest równa mężczyźnie. Tak jak w Chrystusie objawia się pełna godność płci męskiej, tak w Matce Chrystusa objawia się pełna godność płci kobiecej. Zdaniem Augustyna Chrystus, choć mógł z żebra czy z jakiegoś innego członka ciała Maryi stworzyć własne ciało, a więc pokazać w swoim ciele, iż po raz wtóry potrafiłby zdziałać to, co się stało przez cud stworzenia, to jednak przez wcielenie unaocznił, że w czystym ciele matki, tym samym jej płci kobiecej, nie ma nic zawstydzającego. Kobiety zmartwychwstaną w swoich ciałach kobiecych, w których uwydatni się ich piękno otrzymane w momencie stworzenia

Gregorio Nisseno rappresenta la corrente fedele alle definizioni dogmatiche formulate dai Concili a Nicea e Costantinopoli, per cui i suoi raggionamenti sono un ulteriore approfondimento della questione vivamente discussa in epoca. Secondo lui l'incarnazione del Verbo e l'intervento piu forte ed avviene quando l'uomo e caduto nei piu profondo abisso morale.

Pośrednictwo pozostaje do dziś jednym z ważnych tematów dialogu ekumenicznego. Punktem wyjścia dla refleksji nad teologicznym pośrednictwem zawsze pozostaje pośrednictwo Chrystusa. Niniejszy artykuł analizuje, jak funkcjonowało ono w myśli jednego z wielkich teologów protestanckich XX wieku, Paula Tillicha. Najpierw przedstawiona została jego koncepcja Logosu, właśnie jako pośrednika. Potem ukazana zostła Tillicha koncepcja Wcielenia, którą można przedstawić jako koncepcję kluczowego zapośredniczenia się Boga w świecie, a następnie Tillichowa ocena dogmatu chrystologicznego. Przeprowadzone analizy pozwolą spojrzeć z pewną świeżością na tak istotną ekumenicznie kwestię, jaką jest teologiczne pośrednictwo. Autentyczne pośrednictwo jest ostatecznie darem Boga, a nie produktem człowieka.

La question sur la vulnérabilité de la personne humaine porte sur le rôle et la place d'une personne fragile et sensible dans le monde dont les conditions environnementales, en tant que facteurs illimités, possèdent un impact sur son intégrité, sa santé et sa vie. La vulnérabilité est une marque de chaque être humain, sans exception. Elle se traduit par sa possibilité d'être blessé. Elle peut être comprise, au sens large, comme mortalité, faiblesse, dépendance ou perte d'autonomie. La notion de vulnérabilité porte en soi une riche signification anthropologique et éthique. Le personnalisme d'Emmanuel Mounier est une philosophie qui, par son respect pour la complexité de la condition humaine, soulève la question du sens de la vulnérabilité en la liant à la thématique de la souffrance et de l'amour. Emmanuel Mounier, philosophe français et fondateur de la revue Esprit, lui-même, a vécu l'expérience de la présence lourdement vulnérable par la vie de sa fille Françoise qui, par son handicap, possédait une capacité très affaiblie de communication avec son père. Sa vulnérabilité, ayant une apparence d'un manque de la présence consciente, n'est devenue, selon le philosophe, qu'un voile du mystère de la présence d'une personne humaine, qui nécessite une vraie lecture de sa dignité et de sa liberté, malgré une forte réduction de l'autonomie psychophysique. Cette lecture de la dignité et de la liberté d'une personne gravement vulnérable est réalisable uniquement par une éthique de l'amour qui rend possible la découverte d'une présence qui dépasse les capacités de la rationalité instrumentale et nécessite un engagement de la foi
Questioning the vulnerability of a person means questioning the role and place of a fragile and sensitive person in a world where environmental conditions, as well as countless other factors, affect his integrity, health, and life. Vulnerability is a feature of each and every man, expressed by a susceptibility to being hurt; this should be interpreted broadly within the sense of human mortality, weakness, dependence and loss of autonomy. The concept of vulnerability carries a rich anthropological and ethical meaning. The Personalism of Emmanuel Mounier is a philosophy marked by a respect for the complexity of the human condition. It defines human vulnerability while also combining it with the themes of suffering and love. Emmanuel Mounier, a French philosopher and founder of the magazine Esprit, witnessed personally such vulnerability in the person of his daughter Françoise. Her severe disability significantly limited her ability to communicate with her father. Her vulnerability showed signs of a lack of conscious presence which became, in the assumption of the philosopher, only the veil of the mystery of the presence of the human person. This requires understanding her dignity and freedom despite the strongly reduced psychophysical autonomy. It also allows for the discovery of the presence of more than just cognitive abilities of human reason and requires a commitment of faith
Pytanie o wulnerabilność osoby ludzkiej jest pytaniem o rolę i miejsce osoby kruchej i wrażliwej w świecie, którego uwarunkowania środowiskowe jako niezliczone faktory mają wpływ na jej integralność, zdrowie i życie. Wulnerabilność to cecha kondycji każdego bez wyjątku człowieka, wyrażająca się w podatności na bycie zranionym, którą należy rozumieć szeroko w sensie ludzkiej śmiertelności, słabości, zależności i utraty autonomii. Pojęcie wulnerabilności niesie ze sobą bogate znaczenie antropologiczne i etyczne. Personalizm Emmanuela Mouniera jest filozofią, która przez swój szacunek dla złożoności kondycji ludzkiej podejmuje problematykę sensu wulnerabilności, łącząc ją z tematyką cierpienia i miłości. Emmanuel Mounier, francuski filozof, założyciel czasopisma Esprit, sam doświadczył obecności swojej głęboko wulnerabilnej córki Franciszki, która przez swą ciężką niepełnosprawność miała znacznie ograniczoną możliwość komunikacji ze swoim ojcem. Jej wulnerabilność mająca znamiona braku świadomej obecności stała się jednak w założeniu filozofa jedynie zasłoną tajemnicy obecności osoby ludzkiej, która wymaga odczytania jej godności i wolności, pomimo silnie zredukowanej autonomii psychofizycznej. Odczytać godność i wolność osoby granicznie wulnerabilnej pozwala wyłącznie etyka miłości, która umożliwia odkrycie obecności przekraczającej możliwości poznawcze ludzkiego rozumu i wymaga zaangażowania wiary