Utwórz poprawne odniesienie w stylu Chicago 17 i 16
Przypisy i bibliografia – jedna z dwóch metod stylu Chicago – nie określa żadnych zasad tworzenia cytatów w tekście: zamiast nich metoda ta wykorzystuje przypisy.
Przypis to zestaw informacji o źródle podany pod tekstem na stronie, na której jest ono cytowane lub wspomniane. Odsyłacz do przypisu to jego numer w indeksie górnym umieszczony obok miejsca cytowania i powielony przed samą notatką.
Chicago Manual of Style (CMoS) opisuje dwa rodzaje przypisów: pełny przypis i krótki przypis.
Struktura pełnego przypisu jest prawie taka sama, jak struktura odniesienia bibliograficznego według stylu Chicago; jednak zawarte w nim elementy są oddzielone przecinkami, a nie kropkami, a także zawiera nawiasy okrągłe.
Eric Berne, W co grają ludzie: Psychologia stosunków międzyludzkich, tłum. Paweł Izdebski (Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2020), 137.
Treść pełnych przypisów jest różna dla różnych typów źródeł: więcej informacji można znaleźć w odpowiednich artykułach.
Pełny przypis jest podawany, gdy źródło jest cytowane po raz pierwszy. Pozwala czytelnikowi na natychmiastową identyfikację źródła, bez konieczności przewracania wielu stron i szukania go w ogólnej bibliografii.
Przy kolejnych cytatach używane są krótkie przypisy. Mają znormalizowaną strukturę dla wszystkich typów źródeł:
Nazwisko autora (bez imienia), Tytuł pracy, numer cytowanej strony.
Tytuły zawierające więcej niż 4 słowa są skracane w krótkich uwagach: artykuły „A”, „An”, „The” na początku tytułu są pomijane, a pozostała część tytułu jest skracana do kilku słów kluczowych.
Berne, W co grają ludzie, 137.